Sex & The City: The Movie

Αν και υποθέτω πως όλοι φανατικοί της σειράς έχουν ήδη δει την ταινία, γράφω από αποθημένο μιας είμαι φανατικός της σειράς (χωρίς να κουνάω την αχλαδιά :-) ). Μιας και η πρεμιέρα ήταν την ίδια μέρα με την παγκόσμια πρώτη εμφάνιση της 2η κόρης μου και θεωρώ ιεροσυλία να την δω σε screener εκδοχή από Internet, καταφέραμε να την δούμε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα (από τα λίγα καλά που έχουν τα multiplex ότι κρατάνε ταινίες αρκετό καιρό - αρκεί να πουλάνε βέβαια). Το Sex & The City πουλάει μια χαρά βέβαια, μιας και η απογευματινή παράσταση στις 6μμ στο Mall είχε αρκετό κόσμο (μάλιστα είχε και αρκετά πιτσιρίκια με SATC look από πάνω μέχρι κάτω, μόνο πλαστική για να φτιάξουν την μύτη της Carrie που δεν είχαν κάνει)!

Έχοντας διαβάσει αρκετές κριτικές εντός και εκτός συνόρων, ήμουν περίεργος να δω πως τελικά θα ήταν η ταινία σε σύγκριση με τη σειρά. Το απότελεσμα κατά την γνώμη μου είναι πως για κάποιον που δεν έχει δει καθόλου τη σειρά ή έχει δει αποσπασματικά επεισόδια στο Star η ταινία είναι κάτω του μετρίου. Ένα κλασσικό 2ωρο με όλα τα αμερικάνικα κλισέ του Χολιγουντ περί αγάπης, έρωτα, κτλ κτλ. Για κάποιον που ξέρει τις ατάκες και των 6 κύκλων απ'έξω η ταινία είναι σούπερ μιας και συνεχίζει απόλυτα εναρμονισμένη στο κλίμα της σειράς και δίνει ένα - αρκετά αναμενόμενο - φινάλε ώστε να κλείσει η σεζόν για τις 4 φίλες.Προσωπικά η επιτυχία της σειράς έχει να κάνει με το ότι εκτός από το fashion victim κοινό που θα ψάξει να δει τα τελευταία ζευγάρια Mahnolo ή τσαντάκια της LV έπιασε αρκετά καλά και το θέμα των σχέσεων από 30 εώς 40 (πιο πριν θα το το κατέτασε σε teen movie και πιο μετά σε ντοκιμαντέρ του Σκαϊ).

Μάλιστα όσο επιφανειακή μπορεί να φανεί σε κάποιον σε πρώτη ανάγνωση, πετυχαίνει διάνα στο πως τα 2 φύλα (και κυρίως το γυναικείο) αντιμετωπίζει τις σχέσης (πριν, μετά, εντός και εκτός γάμου). Οι 4 φίλες καλύπτουν το μεγαλύτερο φάσμα γυναικείων χαρακτήρων και όσο μακρινό φαντάζει το προφίλ της Samantha με τις 0 ώρες δουλειάς που πληρώνουν τα καλύτερα διαμερίσματα σε LA & NYC τοσο πραγματικό αποτυπώνεται το πως μια γυναίκα μπορεί να κολλήσει αιώνια σε κάποιον που τις στάθηκε σε μια δύσκολη ώρα.

Δεν μου άρεσε το γεγονός ότι εκτός από την Charlotte, οι υπόλοιπες είναι εμφανώς γερασμένες (ή botoxαρισμένες) - ακόμη και ο γκόμενος της Samantha - και το ότι ο σκηνοθέτης δεν κατορθώνει στο ελάχιστο να δείξει την Νέα Υόρκη όπως στη σειρά (που μαζί με τις διαφημίσεις μόδας είναι και ότι καλύτερο έχει βγει μάλλον για τη σύγχρονη Νεα Υόρκη). Επίσης, ξεκινάει αρκετά too good to be true αλλά - ευτυχώς - γρήγορα προχωράει στην αποδόμιση και ξανα στήσιμο από την αρχή. Σχετικά με κάτι κριτικές ότι πλασάρεi καταναλωτισμό και έχει αρκετά product placement, αυτό ισχύει για το 90% των ταινιών από ΗΠΑ και τα προϊόντα διαφήμισης δεν είναι ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα από τη μέση ταινία (εύκολα θα μπορούσε να είναι ένα συνεχές τσίρκο διαφημίσεων που να παρελαύνουν όλα τα brands της μόδας, ευτυχώς περιορίζεται στα βασικά).

Για όποιον ψάξει να βρει σεναριακή συνοχή ή βάθος χαρακτήρων δεν θα βρει πολλά μιας και για αυτό έχουν δουλέψει οι σεναριογράφοι στους προηγούμενους 6 κύκλους. Για εμάς τους φανατικούς η ταινία βάζει μια σωστή τελειά εκεί που έπρεπε για να κλείσει ο κύκλος. Το ότι η ταινία είναι 2+ ώρες και περνάει σαν ένα 45λεπτο επεισόδιο και εύκολα την βλέπεις και την ξαναβλέπεις όπως κάθε κύκλο της σειράς, δείχνει ότι δεν είναι αρπαχτή (βλεπε Indiana Jones, Terminator 3 και χιλιάδες αλλά παραδείγματα) αλλά επάξια συνέχεια του 6ου κύκλου.

Big Apple

Το post - δυστυχώς - δεν έχει να κάνει με την Νέα Υόρκη αλλά με σύντομη επίσκεψη στο Big Apple του Κολωνακίου. Μεσημέρι μετά από δουλειές στο κέντρο και είπα αρχικά να πάω στο Hells's Kitchen πίσω από την πλατεία Κοτζιά μιας που δεν είχα καταφέρει να πάω στην ταράτσα του Dorian Inn (που έχει το αντίστοιχο εστιατόριο με θέα όμως). Φαίνεται δεν το έχει το συγκεκριμένο εστιατόριο μιας και οι μοναδικοί πελάτες ήταν κάτι Κούρδοι και Αλβανοί μετανάστες οπότε είπα να πάω κάποια άλλη ώρα (μεσημέρι καθημερινής βέβαια λογικό είναι να έχει τέτοιο πελατολόγιο). Στροφή με το σκούτερ και καταλήγουμε Big Apple.

Η φοιτήτρια στην υποδοχή ήταν εντυπωσιακή και το καινούριο decor (αν και δεν ξέρω πόσες φορές το έχουν αλλάξει) ενδιαφέρον (χωρίς ακρότητες). Η σερβιτόρα που έχει αναλάβει την εξυπηρέτηση του φαγητού αρκετά ευγενική και παίρνει από πλάκα (χωρίς να γίνεται ενοχλητική).

Μιας και είχαμε περιορισμένο χρόνο αρκεστήκαμε στα βασικά: ορεκτικό, 2 κυρίως και γλυκό. Για πρώτο, τα γεμιστά μανιτάρια με τομάτα, μοτσαρέλα και σκόρδο ήταν υπέροχο. Τα κυρίως πιο μέτρια. Ο σολομός είχε μια σως που δεν έδενε ιδιαίτερα με το ψάρι. Το μαύρο σπαγγέτι που πήρα εγώ, ήταν αρκετά καλό με το σαφράν και το κόκκινο πιπέρι να δίνει το σωστό κάψιμο, οι γαρίδες όμως δεν ήταν και ότι καλύτερο έχω δοκιμάσει.

Στο γλυκό, ρώτησα τι προτείνουν για κάποιον που λατρεύει τη σοκολάτα και μου ήρθε το σοκολατένιο κέικ με αντίστοιχο σιρόπι και παγωτό βανίλια. Αν και η σερβιτόρα επέμενε ότι είναι κορυφή, γευστικά δεν έχει μεγάλη απόκλιση με το αντίστοιχο Death by Chocolate των Friday's στο Παγκράτι (δηλαδή μέτριο, προς κάτω του μετρίου). Βέβαια ήταν τεράστιο κομμάτι και σίγουρα είναι υπεραρκετό για 2 άτομα.

Πηγαίνοντας στο Big Αpple προφανώς κανείς δεν έχει απαιτήσεις ενός κανονικού εστιατορίου μιας και είναι καφέ που απλώς έχει και την εναλλακτική επιλογή του φαγητού. Με τέτοιο σκεπτικό, κρίνεται επιτυχημένο, μιας και η τιμή των €40 για όλα τα παραπάνω είναι ρεαλιστική (σε συνάρτηση με την περιοχή και την ποιότητα ενός all day καφέ με επιλογή φαγητού). Από την άλλη με άλλα €20 πάει κανείς 2 στενά πιο κάτω στο Πρυτανείο, που η ποιότητα είναι έτη φωτός μπροστά χωρίς να υστερεί καθόλου σε θέμα διακόσμησης, μουσικής και θαμώνων (και σίγουρα η διαφορά αξίζει). Συμπέρασμα ? Αν πεινάτε τόσο πολύ δοκιμάστε στο Big Apple κάποιο ορεκτικό. Αν δώσετε βάση στο φαγητό, το Κολωνάκι έχει αρκετές δεκάδες επιλογές ακόμη που έχουν καλύτερο value for money.

(Big Apple, Σκουφά 69, Κολωνάκι, 210-3643820)

Air Lounge Transit

Πρώτη έξοδος μετά την εγκυμοσύνη και είπα να κανονίσω full πρόγραμμα, που μεταφράζεται σε σινεμά (Sex & The City), συναυλία (Pink Martini) και φαγητό. Η ταινία ήταν τέλεια και οι Pink Martini απίστευτοι σε έναν κατάμεστο Λυκαβηττό και με υπέροχο πρόγραμμα (εισιτήρια εξαντλημένα εδώ και μέρες). Κι ενώ όλα ήταν τέλεια ήρθε το κλείσιμο της βραδιάς με το φαγητό να μας χαλάσει.

Αν και σαν πρώτη επιλογή είχε το Hell's Kitchen στην ταράτσα του ξενοδοχείου Dorian Inn, τελικά επειδή Δευτέρα είναι κλειστό κατέληξα στο Air Lounge του ξενοδοχείου Fresh (μιας και ότι άλλη ταράτσα παίζει στο κέντρο με θέα Ακρόπολη την έχουμε επισκεφθεί). Κανονικά θα έπρεπε να το λένε Transit Lounge και όχι Air μιας και η ταχύτητα εξυπηρέτησης είναι το ίδιο άμεση με τα Goody's! Το πιθανότερο είναι να κάνετε πιο πολύ χρόνο να διαβάσετε το post αυτό από το όσο κάτσαμε εμείς για φαγητό!

Φτάσαμε λίγο πριν τις 12 και μας είπαν ότι η κουζίνα είναι ανοιχτή, οπότε δεν αγχωθήκαμε. Αντί για εμάς αγχώθηκε όμως ο σερβιτόρος. Πριν προλάβουμε να κάτσουμε είχαν φτάσει τα μαχαιροπίρουνα και το κουβέρ (το οποίο είναι και ψωμί που φαινόταν δαγκωμένο, ελπίζω να ήταν απλώς άσχημα κομμένο με το χέρι)! Τα ψωμάκια δεν ήταν άσχημα και μάλιστα είχε και νόστιμες μπουκίτσες από κουλούρι Θεσσαλονίκης.

Αφού παραγγείλαμε (ο κατάλογος είχε επιλογές) σε κυριολεκτικά 4 λεπτά είχαν έρθει και το κριθαράκι με σολομό και cream cheese και το μακαρόνια με τομάτα και βασιλικό. Μας φάνηκε τρομερά μικρός χρόνος, όπου δίκαια μας έβαλε βέβαια σε υποψίες για φούρνο μικροκυμάτων. Το ότι ο σερβιτόρος βαριόταν που ζούσε αλλά μας τα έφερε σε χρόνο dt επίσης ήταν ύποπτο. Τα μακαρόνια μέτρια, το κριθαράκι νόστιμο (ειδικά με το cream cheese να λιώνει σιγά σιγά). Η Strawberinha που πήρα δεν είχε καμία σχέση με Caipirnha με φράουλες (που την κάνουν τέλει στο Semiramis) αλλά έμοιαζε με smoothie φράουλας με λίγη vodka μέσα.

Φάγαμε τόσο γρήγορα (από φόβο μην έρθει ο σερβιτόρος και μας πετάξει στη γούρνα που ονομάζουν πισίνα) ώστε ούτε την Ακρόπολη δεν προλάβαμε να δούμε. Βέβαια θέλει κάποια προσπάθεια μιας και σε πρώτο πλάνο θαυμάζει κανείς τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας, δηλαδή τεράστιες κεραίες κινητής τηλεφωνίας που καλύπτουν μάλλον όλο το λεκανοπέδιο! Ίσως τελικά να φοβόντουσαν για την υγεία των επισκεπτών από την ακτινοβολία και για αυτό να μην αφήνουν τον κόσμο να αράξει.

Ο λογαριασμός ήταν η - μόνη - ευχάριστη έκπληξη μιας και πληρώσαμε €40 μαζί με το ποτό και το tip οπότε τουλάχιστον δεν μπορεί κανείς να πει ότι κλαιει και τα λεφτά του. Γενικά το Fresh σαν concept (μιας και παλιότερα είχα πάει και στο bar του ισογείου) θυμίζει το φτωχό συγγενή του Semiramis (σε decor, κατάλογο, ποτά). Τουλάχιστον από τιμές είναι φθηνό, αλλά από την άλλη ούτε την "θέα Ακρόπολη" την ευχαριστιέται κανείς (με τις κεραίες στη μέση) ούτε την ανάλογη ατμόσφαιρα και γεύση απολαμβάνει.

(Air Lounge, Fresh Hotel, Σοφοκλέους 26, Αθήνα, 210-5248511)

Wet side story

Το ΣΚ που μας πέρασε είχα γάμο στη Σαντορίνη. Ενώ ξεκίνησα να πάω με τη σύζυγο, τελικά μια μαστίτιδα μας τα χάλασε όλα (τα περι θηλασμού, δεσίματος με το παιδί, απερίγρπατης εμπειρίας είναι παραμύθια - αν δεν σου κάτσει καλά από την αρχή τότε είναι απλώς απερίγραπτος πόνος και ταλαιπωρία!) και βρέθηκα μόνος στην Σαντορίνη για το 3ήμερο (δυσκολεύτηκα να πείσω τον εαυτό μου είναι η αλήθεια πως το να είμαι σπίτι να αλλάζω πάνες έναντι του να είμαι Περίβολο να αράζω στον ήλιο είναι καλύτερο :-)). Τα βουντού της γυναίκας μου έπιασαν όμως και το νησί ήταν άδειο.

Φίλος που είχε κατέβει από Τετάρτη βράδυ για να συνδυάσει το γάμο με διακοπές έκλαιγε πικρά γιατί απλούστα εκτός από τους καλεσμένους του γάμου και 2-3 σχολεία με Αγγλάκια 14-17 χρονών δεν υπήρχε κανείς άλλος στο νησί. Καλά να πάθουν βέβαια, γιατί με €130 που θέλει 1 άτομο για απλή μετάβαση με Highspeed, άλλα τόσα για να ένα δωμάτιο της προκοπής και άλλα τόσα για φαγητό, ενοικίαση αυτοκινήτου, ποτά, ξαπλώστρες κτλ προφανώς όταν θα σου βγει €500 στην καλύτερη το ΣΚ για 2 άτομα προτιμάς να τα κλείσεις στην τράπεζα και να παίρνεις τους τόκους. Αφού πλέον δεν βρήκα ούτε σε παραλίες της Σαντορίνης αυτά που έψαχνα στις παραλίες τις Αττικής θυμήθηκα το κλασσικό ρητό: "αν δεν μπορείς να το αποφύγεις τουλάχιστον απόλαυσέ το"! Μόλις είδα ότι το Wet στον Περίβολο έχει και ένα μεγάλο μενού φαγητού είπα να το απολαύσω.

Αν και σαν παραλίες η Σαντορίνη υπολείπεται σαφώς από τις υπόλοιπες Κυκλάδες, ο Περίβόλος είναι μια από τις καλές του νησιου με το Wet να έχει ανεβασμένο τον πήχυ σε εξυπηρέτηση και εμφάνιση. Ο ίδιος που το έχει είναι ιδιοκτήτς του club Enigma και των boutique δωματίων Στα Άστρα. Τουλάχιστον σε όλα αυτά είναι δεδομένα η πολυτέλεια και η καλοπέραση.

Όντως στο Wet από πολύ πρωι με το που παραγγέλνεις καφέ ή νερό σου φέρνουν μια τεράστια σαμπανιέρα με παγάκια όπου στα βάζουν όλα μέσα για να διατηρούνται κρύα (και με τη μάυρη άμμο να ρουφάει σαν ηλιακός τη θερμοκρασία ζεσταίνονται εύκολα)! Κάθε μισή ώρα όμως έχει refill στα παγάκια οπότε δεν υπάρχει θέμα. Όλα αυτά βέβαια τώρα που υπάρχουν 20 ξαπλώστρες γεμάτες (ελπίζω και Αυγουστο να διατηρηθεί η ίδια εξυπηρέτηση). Υπάρχει και χώρος σωστά διαμορφωμένος για beach volley και για ρακέτες όπου ένα αυτόματαο ποτηστήρι βρέχει συνέχεια την άμμο (όπου δεν πατάς καμία στιγμή γιατί το έγκαυμα στην πατούσα το έχεις σίγουρο).

Μετά από αρκετά περιοδικά, βουτιές, κάψιμο στην ήλιο και ρακέτες μέχρι τελικής πτώσεως (δηλαδή 15 λεπτά παιχνιδιού) αποφασίζω ότι καλό είναι φάω κάτι γιατί μέχρι το γεύμα του γάμου έχουμε αρκετές ώρες μπροστά μας. Η επιλογή για το αν θα φάω στην ξαπλώστρα με την παρέα ή στο bar με τον κολλητό, ήταν εύκολη μιας και πίσω από το μπαρ υπήρχαν η Amy και η Έλλη από Καναδά και Λιθουανία αντίστοιχα. Το μενού τεράστιο με μεγάλη ποικιλία να διαλέξεις. Καταλήξαμε στο σαγανάκι φέτας με σουσάμι, θυμαρίσιο μέλι και Σαντορινιά τοματίνια, πράσινη σαλάτα με πορτοκάλι, προσούτο και αβοκάντο, open burger, ριζότο με μανιτάρια και κρέμα παρμεζάνας (για αρχή). Αν και τα πιάτα ακουγόντουσαν πολύ καλό, είχα κάποιους ενδοιασμούς για το τι τελικά θα έτρωγα. Ευτυχώς τα πιάτα ανταποκρίνονταν απόλυτα σε αυτά που διάβαζε κανείς στον κατάλογο.

Το σαγανάκι ήταν πολύ καλό και μάλιστα τα τοματίνια ήταν και αυτά βουτηγμένα στο μέλι, η σαλάτα αρκετά καλή και το ριζότο σωστα βρασμένο με την κρέμα να έχει τη σωστή δόση αλμύρας από την παρμεζάνα (χωρίς να είναι λύσσα). Ο φίλος είπε ότι και το burger ήταν σε αντίστοιχα καλά επίπεδα. Για ποτά είχαμε πάρει ένα πολύ ωραίο, χορταστικό και δροσιστικό mohjito και ένα χυμό με πορτοκάλι, ροδάκινο και lime. Αφού καθαρίσαμε όλα τα πιατα (και σκεφτόμασταν πως θα ξαναβγούμε στον ήλιο) πήραμε και μερικά σφηνάκια μαστίχα Σκίνος για χώνεψη (και το σφηνοπότηρο ήταν μέγεθος 3 σε 1 οπότε σίγουρα δεν θα βγαίναμε στην ήλιο μετά!). Αφού ήπιαμε και τη μαστίχα και χωνέψαμε είχε έρθει και η ώρα για γλυκό. Αν και η 1η μας επιλογή (σοκολάτα με τζίντζερ) δεν υπήρχε συμβιβαστήκαμε με την σοκολατόπιτα με mango sorbet από τα Haagen. Την περιμέναμε λίγο πιο παχία (ήταν σε πάχος όσο μια αραβική πίτα σχεδόν)! Γευστικά ήταν καλή αλλά λίγη (να λιώνει και λίγο σοκολάτα στο στόμα δεν είναι κακό).

Για όλα τα πάραπάνω το κοντέρ έγραψε €70 μαζί με tip, ποσό που είναι φθηνό αν κρίνει κανείς τα πόσα πιάτα και ποτά πήραμε. Επίσης, στις ξαπλωστρες μαζί με 2 καφέδες, νερό και για τις ομπρέλες δώσαμε €18 (επίσης φθηνό αφού σε σαφώς χειρότερες παραλίες της Αττικής θες €12 μόνο για ομπρέλλα & είσοδο). Στα συν του Wet η τρομερή μουσική του.

PS: Το μόνο - και καλύτερο - που έχασα είναι το γαμήλιο beach party που είχε γίνει λίγες ώρες πριν φτάσω στο νησί (πάλι στο Wet). Αν κρίνω από τα ξύδια που μύριζαν όλοι στη βραδινή συνάντηση τότε σίγουρα πέρασαν καλά (μέχρι και barman έσκασε μύτη με στολή δύτη και νεροπίστολο για να καταβρέχει τον κόσμο)!

Beach report

"Σαν βγεις στον πηγαιμό για το stringακι παλιότερα θα πήγαινες στο YaBanaki", γράφει ο διάσημος ποιητής. Έλα όμως που εφέτος τα πράγματα άλλαξαν! Αφού ξεμπερδέψαμε και με τη 2η γέννα (σε 4ώρες βγήκαν ατσαλάκωτες γυναίκα και κόρη) και είχαμε αρχίσει να παίρνουμε τα πάνω μας (δηλαδή να πηγαίνω για μπάνιο με φίλους μέχρι να κλείσουν τα ράμματα της εγκυμοσύνης) είπα κι εγώ να πάω σε καμία Αθηναϊκή πλαζ να χαζέψω τη θάλασσα, τον ήλιο, την άμμο και αν έχει και κανένα καλλίγραμμο κορμί δεν θα με χαλάσει. Μιας και όλες οι παραλίες στην Αττική σύμφωνα με το ΠΑΚΟΕ έχουν όρια κολοβακτηριδίων αρκετά πάνω του φυσιολογικού ορίου, προφανώς τα θέμα ποιότητα θάλασσας δεν θα απασχολήσει το post αυτό. Όλες οι επισκέψεις στις παραλίες έγιναν 1μμ-4μμ του Σαββάτου που θεωρώ ότι είναι peak time για παραλία εντός Αττικής (και για να συγκρίνουμε μήλα με μήλα και όχι μπανάνες που έλεγε και ο μαθηματικός μας στο δημοτικό).

Πρώτη επίσκεψη ήταν στο Balux cafe, δίπλα ακριβώς από την πισίνα και πάνω στην άμμο. Αν και το συγκεκριμένο μέρος φημίζεται για τον καλό του κόσμο τα πράγματα ήταν χάλια. Τουλάχιστον για τους άντρες. Για τις γυναίκες η αλήθεια παρουσίαζε περισσότερο ενδιαφέρον μιας και ο αρσενικός πληθυσμός ήταν άνω του μέσο όρου (για να μην λετε ότι δεν είναι και gay friendly το blog)! Οι γυναίκες όμως μαύρα χάλια, ο μέσος όρος ηλικίας πλησίαζε επικίνδυνα τα 2α -άντα! Τα ίδια ακριβώς έπαιζαν και στην πισίνα (όπου μάλιστα έπρεπε να είχες κάνει κράτηση στην ξαπλώστρα γιατί αλλιώς δεν θα είχες την ευκαιρία να κολλήσεις κανέναν μύκητα. Ευτυχώς το μενού με ποτά και φαγητά παρουσιάζει ενδιαφέρον (είχε κάτι Mohjito με passion fruit κτλ, πρακτικά ρούμι με σιρόπι φρούτων ήταν). Το σέρβις (αν και όχι γεμάτη η παραλία ή το καφέ) ήταν μέτριο (γενικά η πιο όμορφη παρουσία ήταν μια ξινή που γέμιζε τα ποτήρια νερό).

Αφού στο Balux τα πράγματα δεν με ενθουσίασαν τον επόμενο Σάββατο είπα να δοκιμάσω YaBanaki όπου ήμουν σίγουρος ότι θα έφευγα ανεβασμένος. Δυστυχώς κι εκεί μια από τα ίδια :-( Λίγος σχετικά κόσμος (έβρισκες άνετα ομπρέλα και ξαπλώστρα), string πουθενά στον ορίζοντα, ούτε καμία φοιτήτρια ψυχολογίας από το ανατολικό μπλοκ, τα παιδιά του σέρβις ήταν ζαλισμένα από τον ήλιο και πραγματικά δεν ήξεραν που πάταγαν (πόσο μάλλον να θυμούνται τι έχεις παραγγείλει). Πάτησα και κάτι μπαίνοντας στη θάλασσα οπότε ήρθε κι έδεσε! Τα νερά τουλάχιστον ήταν σε καλά επίπεδα, ειδικά αν πήγαινες και λίγο πιο μέσα. Χώρο για ρακέτες είχε, νερό για να βρέξεις την άμμο δεν είχε όμως! Το μόνο θετικό που ξεχώρισα ήταν πως το νερό που μας έφεραν ήταν όλο πάγος που δεν έλεγε να λιώσει με τίποτα! 3 το είχαμε κάτω από την ομπρέλα και δεν έλεγε να λιώσει με τίποτα! Φεύγοντας δεν είχαμε πιει ούτε το μισό μιας και δεν είχε ξεπαγώσει. Υποθέτω για all day παραμονή στην παραλία τα 0.5 λίτρα πάγου θα είναι αρκετά (όταν ζητήσαμε και 2ο νερό και όχι παγοκολώνα δεν μας ήρθε ποτέ). Τα 12 ευρώ που πάει σύνολο ομπρέλα με ξαπλώστρα είναι υπερβολικά για αυτά που προσφέρει (από οποιαδήποτε πλευρά να το δει κανείς).

Έπειτα από το φιάσκο του YaBanaki σειρά είχε το Θαλαsea λίγο μετά τη Γλυφάδα. Είσοδος 6 ευρώ με ομπρέλα και ξαπλώστρα included μεν αλλά με μεγάλη πινακίδα να γράφει πως δεν υπάρχουν διαθέσιμες ξαπλώστρες (τουλάχιστον το λένε πριν πληρώσεις). Πήραμε το ρίσκο και μπήκαμε. Ομπρέλα βρήκαμε, ξαπλώστρα ούτε για δείγμα, οπότε την βγάλαμε με πετσέτα στην άμμο. Πάντως αν είχαν επενδύσει 500 ευρώ παραπάνω σε ξαπλώστρες, θα έφταναν για όλους. Την ημέρα που πήγαμε πάντως σε πρώτη μούρη είχε αράξει το ΚΑΠΙ Γλυφάδας, Βούλας, Βουλιαγμένης, Χαϊδαρίου και αρκετών άλλων δήμων. Μάλλον γιόρταζαν τα 50 χρόνια λειτουργίας του οργανισμού και τους είχαν βγάλει ομαδικά έξω! Μιας και είχαν πάει από τις 8πμ είχαν πιάσει φυσικά όλα τα πιθανά μέρη που έχει ίσκιο, τις καρέκλες για να αράζουν το πι και ξαπλώστρες για να αράζουν οι ίδιοι. Το θέαμα με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια που έβλεπα πάλι κάτι παππούδες να αράζουν σε πλαστικές καρέκλες κάτω από ίσκιο θάμνου και γιαγιάδες να κυνηγάνε τα εγγόνια τους να φάνε τα κεφτεδάκια. Γέλασα μεν, χαλάστηκα μεν μιας και το πήρα απόφαση ότι οι ηλικίες 18-25 φέτος ή δεν πάνε στην Αττική για μπάνιο γιατί διάβασαν τα αποτελέσματα δειγματοληψίας του νερού από τις οικολογικές οργανώσεις ή απλώς πάω στις λάθος παραλίες!

Το τελευταίο update λέει πως το Μπλε στον Άλιμο έχει καλύτερο κόσμο (αλλά το να βουτήξω με κίνδυνο να βγω με 3 χέρια αντί για 2 δεν το ρισκάρω). Next visit θα παίξει Μαύρο Λιθάρι (τόσα χρόνια πήγαινα πριν το πάρει χαμπάρι κανείς και τώρα μου είπαν πως ούτε στον παραλιακό δρόμο επάνω δεν βρίσκεις θέση για την πετσέτα!

Γιορτή Χαϊδαρίου

Αν και η αρχική μου εντύπωση ήταν πως είχα ήδη γράψει για τη Γιορτή Μπαξεβάνη, δεν το βρήκα στο αρχείο, οπότε παραθέτω πλήρη review και όχι απλώς update όπως σκόπευα αρχικά. Κοντεύοντας στον 3ο επιτυχημένο χρόνο λειτουργίας, η Γιορτή ξεκίνησε σαν η "φθηνή" σειρά του Μπαξεβάνη στην εστίαση. Το "φθηνή" βέβαια έχει να κάνει με την τιμή και μόνο μιας και όλα τα άλλα μόνο φθηνά δεν είναι!

Ξεκινώντας από τον χώρο, τώρα που ανοίγει ο κήπος είναι η καλύτερη εποχή για να το επισκεφθείτε. Ο στολισμός με τα αμέτρητα λαμπιόνια σου φτιάχνει τη διάθεση χωρίς να πλησιάζει καν τα όρια του κιτς και το σίγουρο είναι ότι και με το θερμόμετρο να δείχνει 40, μέσα στο δάσος μπορεί να χρειαστείτε και κάτι ελαφρύ να ρίξετε πάνω αν πάτε βραδάκι. Ακόμη και μεσημέρι πάντως δεν θα ζεσταθείτε και είναι φυσικό μιας και η δροσιά στο τέρμα του άλσους Χαϊδαρίου είναι δεδομένη ακόμη και με καύσωνα.

Αν και ο εξωτερικός διάκοσμος παραπέμπει σε ταβέρνα, ο εσωτερικός χώρος (που κλείνει το χειμώνα και διατίθεται και για δεξιώσεις όλο το χρόνο) είναι αρκετά προσεγμένος και ζεστός, συνδυασμένος αρμονικά με τον υπόλοιπο περίγυρο. Must είναι οι τουαλέτες που σίγουρα δεν τις βρίσκει κανείς εύκολα σε χώρο νέο-ταβέρνας.

Πρωτοπήγαμε λίγες εβδομάδες αφού είχε ανοίξει το μαγαζί και πετύχαμε μεσημεριάτικα και τον Μπαξεβάνη. Αρκετά προσιτός, καθόλου ψωνισμένος, κάθισε αρκετή ώρα στο τραπέζι και μας είπε για το πως ξεκίνησε να σκέφτεται το concept της Γιορτής, πόσα χρόνια του πήρε για να πάρει την ιδιοκτησία και τα μελλοντικά του πλάνα. Μας έκανε πολύ θετική εντύπωση η οποία έγινε ακόμη καλύτερη από το πιάτα που δοκιμάσαμε.

Ξεκινήσαμε πρώτα με φρέσκο ψωμάκι που βγαίνει από τον ξυλόφουρνο και ήταν όνειρο. Ο κατάλογος τότε σχετικά μικρός (5-6 ορεκτικά, άλλα τόσα κυρίως και ένα γλυκό ημέρας). Αν και δεν θυμάμαι τώρα τι είχαμε πάρει το 2006, το σίγουρο είναι ότι μας είχε ενθουσιάσει και η επίσκεψη επαναλήφθηκε τουλάχιστον 3 φορές μεταξύ 2006-2007 πάντα με επιτυχία. Οι τιμές όντως φθηνές μιας και για 2 ορεκτικά, 2 κυρίως και 2 γλυκά είχαμε πληρώσει κοντά στα €15 άτομο, που και τότε φάνταζε φθηνό. Το γεγονός ότι πρόκειται για συνταγές ενός καταξιωμένου Έλληνα σεφ σίγουρα τις κάνει ακόμη φθηνότερες σε συνδυασμό με ένα πανέμορφο περιβάλλον και αξιοπρεπή εξυπηρέτηση. Όλα αυτά εν έτη 2006, το 2008 και σε πρόσφατη επίσκεψη τα πράγματα έχουν αλλάξει...

Έπειτα από μια πολύ επιτυχημένη συνεννόηση, βρεθήκαμε 4 αντί για 10 άτομα στο Χαϊδάρι, Σαββατόβραδο. Η διάθεση δεν χάλασε και με το καλό φαγητό ενισχύθηκε στην πορεία. Ο κήπος άνοιξε και πάλι, τα λαμπιόνια κρεμάστηκαν στα δέντρα και οι συνταγές του Μπαξεβάνη ανανεώθηκαν για το καλοκαίρι. Ο κατάλογος πλέον δεν θεωρείτε μικρός και υπάρχουν αρκετές προσθήκες (πχ αρκετά ορεκτικά όπως και 2-3 πιάτα χωρίς κρέας στα κυρίως όπου δεν υπήρχαν πριν).

Δυστυχώς το αρχικό δυναμικό ξεκίνημα της Γιορτής σιγά σιγά αρχίζει και φθίνει (θέλω να πιστεύω ότι ήταν ατυχής συγκυρία η πιο πρόσφατη επίσκεψή μας και όχι κάτι που θα συνεχιστεί). Πρώτο σημάδι κάμψης έχει η εξυπηρέτηση. Οι σερβιτόροι όχι τόσο σπιρτόζοι όσο παλιότερα, το κουβέρ ήρθε μαζί με τα πρώτα κυρίως και δεν έχει πλέον τις κλασσικές μπουκιές του σεφ που παρελαύνουν για δοκιμή από όλα τα τραπέζια. Τα ψωμάκια ναι μεν ακόμη φτιαγμένα στο φούρνο αλλά τα δικά μας ήρθαν λίγο μπαγιάτικα (μάλλον τον φούρνο τον έκλεισαν από μεσημέρι)! Αμέσως στο μυαλό ήρθαν τα όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια φίλων που το είχαν επισκεφθεί και δεν σχημάτισαν και τόσο καλή γνώμη όσο είχαμε εμείς αρχικά.

Συνεχίζοντας στα ορεκτικά η εικόνα βελτιώνεται με σταθερές αξίες τη φάβα με τα καραμελωμένα κρεμμύδια, τα πουγκιά με θαλασσινά, τυρόπιτα στο φούρνο (που έφερνε σε queasadilla) τη σαλάτα και τα μανιτάρια. Το μόνο μελανό σημείο ήταν τα χόρτα με ροκφόρ και πορτοκάλι, όπου ήταν ένα εντελώς αταίριαστο πιάτο και μάλλον έφταιγαν τα χόρτα. Στα κυρίως δεν υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα. Τα σουβλάκια πάνω σε ψητή μελιτζάνα με γιαούρτι έγιναν ανάρπαστα και το δικό μου γιουβετσάκι με μανιτάρια ήταν πολύ καλό. Ευτυχώς, το λίγο άσχημο ξεκίνημα βελτιώθηκε σύντομα με κορύφωση τα γλυκά: το τρίπλεξ σοκολάτας με το άπαιχτο παγωτό μπανάνα ήταν το χιτ της βραδιάς!

Ο λογαριασμός ανέβηκε στα €35 το άτομο, με κρασί και μεγάλο tip όμως. Οι τιμές στον κατάλογο δεν μου φάνηκαν ακριβώς ίδιες με προηγούμενες χρονιές, αλλά δεν έχουν ξεφύγει κιόλας! All in all η Γιορτή αποτελεί ακόμη σχετικά καλό value for money αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμη (αν η εξυπηρέτηση χειροτερέψει και τα άστοχα πιάτα πληθύνουν μαζί με τις τιμές, τότε σίγουρα θα χάσει). Σίγουρα μέσα στο καλοκαίρι θα ξαναπάμε μιας και ο ανοιχτός χώρος είναι και ο πλέον ιδανικός για παιδιά. Ελπίζω το επόμενο update να είναι καλύτερο (βέβαια το ότι τα γλυκά του παραμένουν κορυφαία με δυσκολέυει όσο να 'ναι)!

(Γιορτή Μπαξεβάνη, Τέρμα Ιεράς Οδού, Δαφνί-Χαϊδάρι, Τηλ: 210-5326163)