Raimunda Cruz

Την προηγούμενη εβδομάδα είδα την τελευταία ταινία του Almodovar (από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες) το Volver. Η ταινία είχε λάβει πολύ καλές κριτικές εντός και εκτός Ελλάδας. Κατά τη γνώμη μου είναι μια καλή ταινία αλλά χωρίς να περιμένει κανείς αντιστοιχίες με το "Μίλα της" ή το "Όλα για τη μητέρα μου".

Η ταινία αφηγείται την ιστορία 4 γυναικών (2 αδερφές, η μητέρα τους και το εγγόνι) στη σύγχρονη Ισπανία. Το δράμα της κάθε μιας τους ξετυλίγεται στο ρυθμό που μας έχει συνηθίσει ο Almodovar και κορυφώνεται προς το τέλος (όπως πάντα υπάρχει ένα αναπάντεχο δραματικό στοιχείο που κρύβεται από πίσω). Ο ρυθμός που ακολουθεί η ταινία είναι αρκετός για να σε κρατήσει (οριακός βέβαια σε ορισμένα σημεία). Η σκηνοθεσία είναι όπως πάντα κορυφαία με τα έντονα αγαπημένα χρώματα του σκηνοθέτη μέσα σε κάθε πλάνο (κόκκινο, πράσινο, μπλε) όπως φυσικά και πρωταγωνίστριες γυναίκες. Στα υπέρ της ταινίας είναι ότι όλες οι γυναίκες παίζουν εξαιρετικά και είναι κρίμα που η Πενέλοπε Κρουζ χαραμίζεται σε Χολιγουντιανές ταινίες (την βλέπεις και λες ότι είναι από μέτρια έως αδιάφορη ερμηνεία) ενώ σε όλες τις ταινίες του Almodovar παίζει θαυμάσια (με το Volver στο ρόλο της Raimunda να είναι από τις καλύτερες στιγμές της).

Αφού όλα τα βρίσκω από θαυμάσια έως εξαιρετικά τελικά τι με χάλασε ? Το ότι το θέμα μάλλον δεν με άγγιξε τελικά. Στο ¨Κακή εκπαίδευση" πχ (που δεν είχε αρέσει και τόσο αλλά την βρήκα εξαιρετική) ο τρόπος που δείχνει το πάθος που έχουν οι ομοφυλόφιλοι μεταξύ τους είναι μοναδικός και καταφέρνει να στο περάσει μέχρι την τελική σκηνή. Στο Volver δεν κατάφερε να με δέσει με το δράμα των πρωταγωνιστών τόσο πολύ όσο στις προηγούμενες ταινίες. Παρουσιάζει πολύ καλά το στοιχείο της μετάβασης από την επαρχία στην πόλη (με την επόμενη γενιά) αλλά δεν είναι αυτός ο κεντρικός άξονας. Σου αφήνει πάντα αυτή την γλυκιά πίκρα που έχεις μετά από κάθε δουλειά του αλλά μέχρι εκεί. Δεν την λες άσχημη, απλώς αν ο πήχης έχει ανέβει ψηλά όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες θα συγκρίνονται πάντα με την καλύτερη δουλειά.