Αφιερωμένο σε όλα τα Greek καμάκια τώρα που ξεκινάνε οι διακοπές :-)
27/7/07
Ο Γιωργομιχαλάκης
Κάθε καλοκαίρι είναι must να μπουκάρετε στο σπίτι να παίρνεται τη γυναίκα/γκόμενα/σκύλο/φίλο κτλ και να πηγαίνετε σε μια συναυλία της αρεσκείας σας χωρίς να έχετε κανονίσει από πριν κάτι (αν είστε κάτω των 25 μάλλον το κάνετε κάθε μέρα, όταν παντρευτείτε κάνετε και παιδί ελάτε να το συζητήσουμε!). Πριν από 2 χρόνια ήταν οι Pink Martini στο Βύρωνα, φέτος μας έκατσε ο George Michael. Μην ακούσω γκρίνιες ότι είναι pop, gay, δεν του αρέσει η Κύπρος κτλ! Πας να δεις pop idol που έχει και μια 25ετία στην πλάτη και χόρεψες και καμιά δεκαριά τραγούδια του για να ρίξεις τη γκόμενα στο Γυμνάσιο (άντε και Λύκειο). Θα έδινα σίγουρα τα ίδια λεφτά για να βγάλω φωτογραφία τύπο που είδα στο parking σωσία του George Michael (λαμέ κουστούμι, αξύριστος-ξυρισμένος, γυαλί ολόιδιο - από φωνή δεν ξέρω πως τα πήγαινε).
Φτάνουμε στο στάδιο κατά τις 9 παρά. Ή έχω να πάω χρόνια σε συναυλία ή έχουμε βελτιωθεί (λίγο) στο θέμα οργάνωσης. Παρκάρισμα έβρισκες εύκολα (μέσα και έξω από το στάδιο) χωρίς να περιμένεις 10 ώρες ουρά, ο κόσμος αν και χιλιάδες έμπαινε γρήγορα χωρίς να γίνονται φασαρίες, δεν είδα πουθενά χουλιγκάνους και μολότοφ και πέτρες (αντίθετα κάτι μίνι μέχρι το αφαλό και 2μετρα πόδια είδα αρκετά). Εισιτήρια υπήρχαν πολλά και για όρθιους και για καθήμενους. Αφού παίρνουμε τα καθιστά (γεράσαμε για crowd surfing πλέον) αράζουμε στις καρέκλες (που ούτε σπασμένες ήταν ούτε βαμμένες με spray) κατά τις 9. Ώρα έναρξης έγραφε 9 αλλά ο Γιωργομιχαλάκης βγήκε στις 10μμ. Άγγλος στα ραντεβού σου λέει μετά!
Το Ολυμπιακό στάδιο δεν το έλεγες τίγκα (ούτε στα καθίσματα ούτε στην αρένα με τους όρθιους) αλλά καμια 40αριά χιλιάδες τις μάζεψε. Το stage ήταν τεράστιο με αρκετά video walls και η ηχητική πολύ καλή. Δεν είμαι γενικά fan των συναυλιών και δεν πάω συχνά, αλλά έβλεπες θαυμάσια (καθόμασταν σχεδόν στην απέναντι άκρη της σκηνής) και άκουγες αρκετά καλά (ελάχιστες παραμορφώσεις στον ήχο που εν τέλει δεν ενοχλούσαν). Το πρόγραμμα ξεκίνησε και το κέφι ήταν σούπερ! Έβλεπες από εγκύους μέχρι γιαγιάδες να είναι όρθιοι και να χορεύουν.
Υπήρχε ένα κεντρικό video wall με όλα τα animations, 2 μικρότερα στο πλάγια και άλλα 2 που έδειχνε με camera τον George. Εικόνα σούπερ (με λίγη καθυστέρηση βέβαια που το έκανε να μοιάζει με playback) πρόγραμμα ακόμα καλύτερο. Τα κορυφαία όλων ήταν τα animations που έπαιζαν! Τοπ! Χρώματα, σχεδίαση, ρυθμός ήταν απίστευτα και πραγματικά αντάξια της φήμης του καλλιτέχνη. Κακεντρεχείς μπορούν να πουν ότι πήραν 10 visualizations του WinAmp και τα έβαλαν on stage (μερικά ίσως και να ήταν έτσι). Όπως και να έχει έδεναν πολύ καλά (με το καλύτερο να είναι ο ήλιος που δύει στη θάλασσα). Highlight, στο τραγούδι σχετικά με σχέσεις US-UK βγήκε τεράστιος φουσκωτός Μπους με σκυλάκι Made in UK και ο George να προσπαθεί να το τραβήξει ανάμεσα από τα πόδια του! Συνολικά κράτησε 2 γεμάτες ώρες συν ένα 20λεπτο διάλειμμα. Το κέφι κράτησε όλη την ώρα και ο κόσμος του έδωσε και κατάλαβε.
Παρά τις όποιες αρχικές επιφυλάξεις και την τιμή των €70 το κεφάλι (+άλλα 17 για 2 μπύρες, hot dog & σάντουιτς) τελικά άξιζε τα λεφτά. Είναι από τις φορές που λες ότι και παραπάνω να έδινα δεν θα τα έκλαιγα. Όνομα μεγάλο, θέαμα άψογο, μουσική καλή (για αυτό που πας να ακούσεις), οργάνωση μια χαρά τι άλλο θέλει κανείς από μαι συναυλία ? Αν σκεφτείς ότι το χειμώνα για Koop, Cesaria, Martini κτλ ήθελες γύρω στα €60 το κεφάλι για να πας σε κλειστό χώρο και να πνιγείς στο τσιγάρο (και σίγουρα δεν θα είχε τα ίδια σκηνικά) τότε τα €70 φαντάζουν (και είναι) λογικά (δεδομένων τιμών Ελλάδας). Άντε και του χρόνου Madonna!
Φτάνουμε στο στάδιο κατά τις 9 παρά. Ή έχω να πάω χρόνια σε συναυλία ή έχουμε βελτιωθεί (λίγο) στο θέμα οργάνωσης. Παρκάρισμα έβρισκες εύκολα (μέσα και έξω από το στάδιο) χωρίς να περιμένεις 10 ώρες ουρά, ο κόσμος αν και χιλιάδες έμπαινε γρήγορα χωρίς να γίνονται φασαρίες, δεν είδα πουθενά χουλιγκάνους και μολότοφ και πέτρες (αντίθετα κάτι μίνι μέχρι το αφαλό και 2μετρα πόδια είδα αρκετά). Εισιτήρια υπήρχαν πολλά και για όρθιους και για καθήμενους. Αφού παίρνουμε τα καθιστά (γεράσαμε για crowd surfing πλέον) αράζουμε στις καρέκλες (που ούτε σπασμένες ήταν ούτε βαμμένες με spray) κατά τις 9. Ώρα έναρξης έγραφε 9 αλλά ο Γιωργομιχαλάκης βγήκε στις 10μμ. Άγγλος στα ραντεβού σου λέει μετά!
Το Ολυμπιακό στάδιο δεν το έλεγες τίγκα (ούτε στα καθίσματα ούτε στην αρένα με τους όρθιους) αλλά καμια 40αριά χιλιάδες τις μάζεψε. Το stage ήταν τεράστιο με αρκετά video walls και η ηχητική πολύ καλή. Δεν είμαι γενικά fan των συναυλιών και δεν πάω συχνά, αλλά έβλεπες θαυμάσια (καθόμασταν σχεδόν στην απέναντι άκρη της σκηνής) και άκουγες αρκετά καλά (ελάχιστες παραμορφώσεις στον ήχο που εν τέλει δεν ενοχλούσαν). Το πρόγραμμα ξεκίνησε και το κέφι ήταν σούπερ! Έβλεπες από εγκύους μέχρι γιαγιάδες να είναι όρθιοι και να χορεύουν.
Υπήρχε ένα κεντρικό video wall με όλα τα animations, 2 μικρότερα στο πλάγια και άλλα 2 που έδειχνε με camera τον George. Εικόνα σούπερ (με λίγη καθυστέρηση βέβαια που το έκανε να μοιάζει με playback) πρόγραμμα ακόμα καλύτερο. Τα κορυφαία όλων ήταν τα animations που έπαιζαν! Τοπ! Χρώματα, σχεδίαση, ρυθμός ήταν απίστευτα και πραγματικά αντάξια της φήμης του καλλιτέχνη. Κακεντρεχείς μπορούν να πουν ότι πήραν 10 visualizations του WinAmp και τα έβαλαν on stage (μερικά ίσως και να ήταν έτσι). Όπως και να έχει έδεναν πολύ καλά (με το καλύτερο να είναι ο ήλιος που δύει στη θάλασσα). Highlight, στο τραγούδι σχετικά με σχέσεις US-UK βγήκε τεράστιος φουσκωτός Μπους με σκυλάκι Made in UK και ο George να προσπαθεί να το τραβήξει ανάμεσα από τα πόδια του! Συνολικά κράτησε 2 γεμάτες ώρες συν ένα 20λεπτο διάλειμμα. Το κέφι κράτησε όλη την ώρα και ο κόσμος του έδωσε και κατάλαβε.
Παρά τις όποιες αρχικές επιφυλάξεις και την τιμή των €70 το κεφάλι (+άλλα 17 για 2 μπύρες, hot dog & σάντουιτς) τελικά άξιζε τα λεφτά. Είναι από τις φορές που λες ότι και παραπάνω να έδινα δεν θα τα έκλαιγα. Όνομα μεγάλο, θέαμα άψογο, μουσική καλή (για αυτό που πας να ακούσεις), οργάνωση μια χαρά τι άλλο θέλει κανείς από μαι συναυλία ? Αν σκεφτείς ότι το χειμώνα για Koop, Cesaria, Martini κτλ ήθελες γύρω στα €60 το κεφάλι για να πας σε κλειστό χώρο και να πνιγείς στο τσιγάρο (και σίγουρα δεν θα είχε τα ίδια σκηνικά) τότε τα €70 φαντάζουν (και είναι) λογικά (δεδομένων τιμών Ελλάδας). Άντε και του χρόνου Madonna!
18/7/07
Body Fuel - Souvlaki: 1-1
Από τότε που πρωτοπήγα Mall μονίμως με στενοχωρούσε το γεγονός ότι το Λάδι και Ρίγανη ήταν πάντα γεμάτο ενώ το eco-friendly Body Fuel βάραγε μύγες. Λογικό βέβαια μιας και ο Έλληνας μπορεί να υποστεί τα πάντα (πυρκαγιές δίπλα στο σπίτι του πχ) αλλά το σουβλάκι (μαζί με το 4x4 και τις δόσεις) δεν μπορεί να τα στερηθεί. Ακόμη και πιο πρόσφατα που το Body Fuel έγινε Grill πάλι δεν πατάει πελάτης, ούτε για να τους βρίσει! Η εκδίκηση φαίνεται να ήρθε από το Body Fuel Lounge ή Ελληνική Κουζίνα.
Καπάκια από το Small Italy την επόμενη μέρα πάμε πάλι για τη ρεβάνς αλλά καθόμαστε στο Body Fuel Lounge. Σχεδόν όλα τα τραπέζια γεμάτα, οι καπνίζοντες με τους μη καπνίζοντες ήταν στη σωστή απόσταση για να μην ντουμανιάζουν και βέβαια αρκετά καρότσια με μωρά. Εκεί που παλιότερα άκουγα μωρά να κλαίνε στο δίπλα τραπέζι, τη μαμά να φωνάζει "Γιαννάκη έλα να φας τις πατάτες σου" και έπαιρνα το 090-ΗΡΩΔΗΣONLINE με τη μια, τώρα απλώς σκέφτομαι τι με περιμένει από μήνα σε μήνα!
Ο κατάλογος έχει αρκετά πιάτα για όλα τα γούστα και αρκετά ορεκτικά. Δυστυχώς η ποιότητα δεν είναι ομοιόμορφη και διαφέρει πολύ από πιάτο σε πιάτο. Εμείς πήραμε μελιτζανοσαλάτα η οποία δεν ήταν κάτι το αξιόλογο (έμεινε σχεδόν όλη στο πιάτο), τζατζίκι με δυόσμο το οποίο ήταν καλό (όχι καυτερό αρκετά δροσερό), πουγκάκια με τυρί και αρωματικά (αρκετά νόστιμα αλλά τα συγκεκριμένα μυρωδικά δεν έδεναν τόσο καλά με τη φέτα) και χόρτα τα οποία μπορεί να τα διαφημίσει κανείς και για al dente ή ακόμη καλύτερα ως άγευστα (και αυτά έμειναν στο πιάτο).
Κι εδώ βέβαια το κουβέρ έρχεται είτε το θες είτε όχι και έχει μερικές φέτες ψωμί (τρώγεται άνετα και σαφώς καλύτερο από ότι βρίσκεις στις περισσότερες ταβέρνες). Τα κυρίως ευτυχώς ήρθαν να διαψεύσουν τις ανάμικτες εντυπώσεις από τα ορεκτικά. Τα μακαρόνια με τις ελιές, τη ντομάτα και την κάπαρη ήταν πολύ νόστιμα (βρασμένα μέχρι μέσα αλλά όχι λασπωμένα και χωρίς λάδι να στάζει) το ίδιο και το κοτόπουλο με τη σως μουστάρδας.
Γενικά φύγαμε με την εντύπωση ότι καλό φαί στο Mall δεν θα βρεις (ίσως να ήταν και άδικο να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο μιας και δεν είναι και το κατάλληλο μέρος για καλά εστιατόρια). Θα βρεις ανεκτό φαί για μετά τα ψώνια ή τη διασκέδαση. Στα υπέρ του Body Fuel ότι η τιμή για όλα τα πιάτα βγήκε στα €35 ευρώ (και για τους 2 μας) ενώ και το σέρβις ήταν μια χαρά (σε αντίθεση με το γκαρσόνι-ρομπότ του Small Italy εδώ είχε εξίσου νέα παιδιά που είχαν όμως όρεξη να εξυπηρετήσουν). Για όσους ξεποδαριαστούν πάνω κάτω στο Mall η καλύτερη λύση (μετά το σουβλάκι πάντοτε) είναι είτε το Body Fuel Lounge (αλλά πάρτε ποικιλίες ώστε να πετύχετε και το καλό το πιάτο) είτε το Far East (κινέζικο ελληνικών δεδομένων χωρίς να σου κάθετε στο στομάχι για όλη τη νύχτα)
Καπάκια από το Small Italy την επόμενη μέρα πάμε πάλι για τη ρεβάνς αλλά καθόμαστε στο Body Fuel Lounge. Σχεδόν όλα τα τραπέζια γεμάτα, οι καπνίζοντες με τους μη καπνίζοντες ήταν στη σωστή απόσταση για να μην ντουμανιάζουν και βέβαια αρκετά καρότσια με μωρά. Εκεί που παλιότερα άκουγα μωρά να κλαίνε στο δίπλα τραπέζι, τη μαμά να φωνάζει "Γιαννάκη έλα να φας τις πατάτες σου" και έπαιρνα το 090-ΗΡΩΔΗΣONLINE με τη μια, τώρα απλώς σκέφτομαι τι με περιμένει από μήνα σε μήνα!
Ο κατάλογος έχει αρκετά πιάτα για όλα τα γούστα και αρκετά ορεκτικά. Δυστυχώς η ποιότητα δεν είναι ομοιόμορφη και διαφέρει πολύ από πιάτο σε πιάτο. Εμείς πήραμε μελιτζανοσαλάτα η οποία δεν ήταν κάτι το αξιόλογο (έμεινε σχεδόν όλη στο πιάτο), τζατζίκι με δυόσμο το οποίο ήταν καλό (όχι καυτερό αρκετά δροσερό), πουγκάκια με τυρί και αρωματικά (αρκετά νόστιμα αλλά τα συγκεκριμένα μυρωδικά δεν έδεναν τόσο καλά με τη φέτα) και χόρτα τα οποία μπορεί να τα διαφημίσει κανείς και για al dente ή ακόμη καλύτερα ως άγευστα (και αυτά έμειναν στο πιάτο).
Κι εδώ βέβαια το κουβέρ έρχεται είτε το θες είτε όχι και έχει μερικές φέτες ψωμί (τρώγεται άνετα και σαφώς καλύτερο από ότι βρίσκεις στις περισσότερες ταβέρνες). Τα κυρίως ευτυχώς ήρθαν να διαψεύσουν τις ανάμικτες εντυπώσεις από τα ορεκτικά. Τα μακαρόνια με τις ελιές, τη ντομάτα και την κάπαρη ήταν πολύ νόστιμα (βρασμένα μέχρι μέσα αλλά όχι λασπωμένα και χωρίς λάδι να στάζει) το ίδιο και το κοτόπουλο με τη σως μουστάρδας.
Γενικά φύγαμε με την εντύπωση ότι καλό φαί στο Mall δεν θα βρεις (ίσως να ήταν και άδικο να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο μιας και δεν είναι και το κατάλληλο μέρος για καλά εστιατόρια). Θα βρεις ανεκτό φαί για μετά τα ψώνια ή τη διασκέδαση. Στα υπέρ του Body Fuel ότι η τιμή για όλα τα πιάτα βγήκε στα €35 ευρώ (και για τους 2 μας) ενώ και το σέρβις ήταν μια χαρά (σε αντίθεση με το γκαρσόνι-ρομπότ του Small Italy εδώ είχε εξίσου νέα παιδιά που είχαν όμως όρεξη να εξυπηρετήσουν). Για όσους ξεποδαριαστούν πάνω κάτω στο Mall η καλύτερη λύση (μετά το σουβλάκι πάντοτε) είναι είτε το Body Fuel Lounge (αλλά πάρτε ποικιλίες ώστε να πετύχετε και το καλό το πιάτο) είτε το Far East (κινέζικο ελληνικών δεδομένων χωρίς να σου κάθετε στο στομάχι για όλη τη νύχτα)
13/7/07
The Salt Italy
Δεν διαβάσατε λάθος, δεν έγραψα The Small Italy αλλά The Salt Italy! Ο λόγος νομίζω είναι κατανοητός, η μια λέξη που χαρακτηρίζει τα πιάτα του συγκεκριμένου εστιατορίου είναι ΑΛΑΤΙ! Σας αρέσουν τα παστά λινγκουϊνι με πέστο ? Θέλετε πολύ αλάτι και λίγο κότόπουλο για γαρνιτούρα ? Ξεκινήστε με το Small Italy στο Mall και μετά αν δεν σας έφτασε πηγαίνετε στη Ράμπα στο Χαλάνδρι! Θα χορτάσετε αλμύρα (αν σας λείπει και η θάλασσα τότε είναι η καλύτερή σας).
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινήσαμε εχθές να πάμε Mall γιατί μας είπαν ότι είναι το ιδανικό μέρος για γονείς με παιδιά και όντως η αναλογία καρότσι προς επισκέπτες ήταν σχεδόν 1:2! Φροντίζω επίσης να εντρυφήσει η μικρή από τώρα στο shopping therapy σαν καθαρόαιμη Ελληνίδα γυναίκα μιας και ξεκινάνε και οι εκπτώσεις από Δευτέρα! Παρένθεση: αν δείτε ότι το Mall πάει να γκρεμιστεί δεν είναι κατασκευαστικό λάθος απλώς έβαλαν πλέον σε λειτουργία το ασανσέρ που είναι στον ηλεκτρικό της Νεραντιώτισσας! Αφού τελειώσαμε τη βόλτα και φλερτάραμε με όλα τα καρότσια που κυκλοφορούσαν λέμε ας πάμε και στον 4ο όροφο να δούμε τι παίζει με τα καινούρια εστιατόρια που άνοιξαν. Φτάνοντας πέφτουμε πάνω στο αγαπημένο μου εστιατόριο: Hooters. Ο συνδυασμός άσχημης σερβιτόρας σε μασσαζοκαλσόν από το telemarketing με πατάτες τηγανισμένες σε λάδι αγωνιστικού δίχρονου 250cc (γιατί με των 500cc χαλάει η γεύση) είναι πραγματικά αχτύπητος.
Προσπερνάμε και βλέπουμε το Envy Cafe (το οποίο είναι στο σημείο που μαζεύεται όλη η κάπνα από το foodcourt του 3ου) και συνεχίζουμε προς το Body Fuel Lounge (άδικα το προσπεράσαμε και αυτό) για να καταλήξουμε στο Small Italy όπου και παρκάραμε. Ο 4ος όροφος έχει το πλεονέκτημα της ησυχίας έναντι του 3ου (αυτό για νεαρές ηλικίες μάλλον είναι μειονέκτημα) αλλά είναι αρκετά χαμηλοτάβανος. Φέρνει κάτι από κατακόμβες αλλά στο πιο Ιαπωνέζικο φουτουριστικό, το ίδιο στριμωχτά όμως! Ευτυχώς τα χρώματα είναι στο ανοιχτό πράσινο και κάπως ανοίγει το μάτι σου για να νιώσεις πιο άνετα.
Το σέρβις είναι απλώς ένα βήμα επάνω από το self-service. Μάλλον αλλάζουν βάρδιες με τους σερβιτόρους του 3ου στις καφετέριες. Δεν το λες τραγικό (πχ δεν μας έλουσαν με καμιά σάλτσα) αλλά είναι τόσο μηχανικό που σίγουρα κι ένα ρομπότ να είχαν βάλει στη θέση του σερβιτόρου δεν θα καταλάβαινες την παραμικρή διαφορά. Το μενού έχει διάφορα ιταλικά πιάτα (της πεπατημένης όμως, μην περιμένετε τίποτα gourmet ιταλικές δοκιμές, κινείται στα πλαίσια του ρόκα-παρμεζάνα, αραμπιάτα και τιραμισού). Στις σαλάτες όμως κάνει την έκπληξη κι έχει σαλάτα με σολομό και πορτοκάλι, που πράγματι ήταν αρκετά καλή. Δεν θα τι συγκρίνετε με την αντίστοιχη του Salumaio (θα ήταν και άδικο μιας και το Salumaio την χρεώνει x10) όμως είναι αρκετά νόστιμη κι ο σολομός (παραδόξως) όχι πολύ αλμυρός. Αν κάτσετε να την πάρετε.
Η χαρά με την σαλάτα δεν κράτησε πολύ. Κατέφτασε το κοτόπουλο (σωστό) Ναπολεόν που ήταν μικρά φιλετάκια το ένα πάνω στο άλλο με ενδιάμεσες στάσεις για μανιτάρια, τομάτα και μοτσαρέλλα. Μαζί έφεραν και τα λινγκουϊνι με ενισχυμένο πέστο και ψιλοκομμένη ντομάτα (το ενισχυμένο από ότι με πληροφόρησε το γκαρσόνι-ρομπότ σημαίνει πιο πολύ πέστο από το κανονικό). Μέσα σε 5 λεπτά είχαμε καθαρίσει 3 μπουκάλια νερό και τα μανιτάρια με τις τομάτες και τη μοτσαρέλλα. Τα υπόλοιπα είχαν μείνει να μας κοιτάνε από το πιάτο. Η γυναίκα μου κατάφερε 2 φιλετάκια κοτόπουλο πριν αρχίσει να ζητάει μάνικα κι εγώ έβαλα 3 πιρουνιές από τα λινγκουϊνι στο στόμα μου (ενισχυμένο με γερές δόσεις αλατιού βέβαια). Τόλμησα και ζήτησα και τυρί που μου έφεραν "ενισχυμένο" πεκορίνο. Με μια κουταλια τελείωσα (που κανονικά θέλω γύρω στα 500gr τυρί για να πω ότι έφαγα ζυμαρικά!). Τουλάχιστον τα λινγκουϊνι ήταν σωστά βρασμένα (κάτι είναι κι αυτό). Το πέστο ήταν ένα σκαλί επάνω από τη σάλτσα Barilla και πολλούς ορόφους κάτω από του Πρυτανείου.
Το μόνο που έσωσε την κατάσταση ήταν ο λογαριασμός. Αν και με τις τιμές του μενού περίμενα γύρω στο 50άρι τελικά πιάσαμε τα €35 το ζευγάρι με tip. Τιμή που τουλάχιστον δικαιολογεί τις περιορισμένες προσδοκίες. Να σημειώσω ότι μας χρέωσαν κανονικά το κουβέρ (πανίνι και κριτσίνια με λάδι - νόστιμα όλα) χωρίς να μας ρωτήσουν. Άρα όπως φαίνεται την καινούρια νομοθεσία την γράφουν εκεί που γράφουμε όλοι μας πολλά πράγματα. Πάντως αποτελεί μια φυσιολογική πρόταση "εστιατορίου" για το target group του Mall: 15-20 και με αυτή την οπτική πρέπει να το δει κανείς.
Γενικά, μιας και Mall θα πηγαίνω τακτικά λόγο μωρού, θέλω να δοκιμάσω και την Ελληνική Κουζίνα του Body Fuel για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά έχω την εντύπωση ότι η ποιότητα του 4ου ορόφου δεν ξεχωρίζει και πολύ από αυτή του 3ου. Τουλάχιστον στο Far East τρως ένα αξιοπρεπές Κινέζικο fast food!
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινήσαμε εχθές να πάμε Mall γιατί μας είπαν ότι είναι το ιδανικό μέρος για γονείς με παιδιά και όντως η αναλογία καρότσι προς επισκέπτες ήταν σχεδόν 1:2! Φροντίζω επίσης να εντρυφήσει η μικρή από τώρα στο shopping therapy σαν καθαρόαιμη Ελληνίδα γυναίκα μιας και ξεκινάνε και οι εκπτώσεις από Δευτέρα! Παρένθεση: αν δείτε ότι το Mall πάει να γκρεμιστεί δεν είναι κατασκευαστικό λάθος απλώς έβαλαν πλέον σε λειτουργία το ασανσέρ που είναι στον ηλεκτρικό της Νεραντιώτισσας! Αφού τελειώσαμε τη βόλτα και φλερτάραμε με όλα τα καρότσια που κυκλοφορούσαν λέμε ας πάμε και στον 4ο όροφο να δούμε τι παίζει με τα καινούρια εστιατόρια που άνοιξαν. Φτάνοντας πέφτουμε πάνω στο αγαπημένο μου εστιατόριο: Hooters. Ο συνδυασμός άσχημης σερβιτόρας σε μασσαζοκαλσόν από το telemarketing με πατάτες τηγανισμένες σε λάδι αγωνιστικού δίχρονου 250cc (γιατί με των 500cc χαλάει η γεύση) είναι πραγματικά αχτύπητος.
Προσπερνάμε και βλέπουμε το Envy Cafe (το οποίο είναι στο σημείο που μαζεύεται όλη η κάπνα από το foodcourt του 3ου) και συνεχίζουμε προς το Body Fuel Lounge (άδικα το προσπεράσαμε και αυτό) για να καταλήξουμε στο Small Italy όπου και παρκάραμε. Ο 4ος όροφος έχει το πλεονέκτημα της ησυχίας έναντι του 3ου (αυτό για νεαρές ηλικίες μάλλον είναι μειονέκτημα) αλλά είναι αρκετά χαμηλοτάβανος. Φέρνει κάτι από κατακόμβες αλλά στο πιο Ιαπωνέζικο φουτουριστικό, το ίδιο στριμωχτά όμως! Ευτυχώς τα χρώματα είναι στο ανοιχτό πράσινο και κάπως ανοίγει το μάτι σου για να νιώσεις πιο άνετα.
Το σέρβις είναι απλώς ένα βήμα επάνω από το self-service. Μάλλον αλλάζουν βάρδιες με τους σερβιτόρους του 3ου στις καφετέριες. Δεν το λες τραγικό (πχ δεν μας έλουσαν με καμιά σάλτσα) αλλά είναι τόσο μηχανικό που σίγουρα κι ένα ρομπότ να είχαν βάλει στη θέση του σερβιτόρου δεν θα καταλάβαινες την παραμικρή διαφορά. Το μενού έχει διάφορα ιταλικά πιάτα (της πεπατημένης όμως, μην περιμένετε τίποτα gourmet ιταλικές δοκιμές, κινείται στα πλαίσια του ρόκα-παρμεζάνα, αραμπιάτα και τιραμισού). Στις σαλάτες όμως κάνει την έκπληξη κι έχει σαλάτα με σολομό και πορτοκάλι, που πράγματι ήταν αρκετά καλή. Δεν θα τι συγκρίνετε με την αντίστοιχη του Salumaio (θα ήταν και άδικο μιας και το Salumaio την χρεώνει x10) όμως είναι αρκετά νόστιμη κι ο σολομός (παραδόξως) όχι πολύ αλμυρός. Αν κάτσετε να την πάρετε.
Η χαρά με την σαλάτα δεν κράτησε πολύ. Κατέφτασε το κοτόπουλο (σωστό) Ναπολεόν που ήταν μικρά φιλετάκια το ένα πάνω στο άλλο με ενδιάμεσες στάσεις για μανιτάρια, τομάτα και μοτσαρέλλα. Μαζί έφεραν και τα λινγκουϊνι με ενισχυμένο πέστο και ψιλοκομμένη ντομάτα (το ενισχυμένο από ότι με πληροφόρησε το γκαρσόνι-ρομπότ σημαίνει πιο πολύ πέστο από το κανονικό). Μέσα σε 5 λεπτά είχαμε καθαρίσει 3 μπουκάλια νερό και τα μανιτάρια με τις τομάτες και τη μοτσαρέλλα. Τα υπόλοιπα είχαν μείνει να μας κοιτάνε από το πιάτο. Η γυναίκα μου κατάφερε 2 φιλετάκια κοτόπουλο πριν αρχίσει να ζητάει μάνικα κι εγώ έβαλα 3 πιρουνιές από τα λινγκουϊνι στο στόμα μου (ενισχυμένο με γερές δόσεις αλατιού βέβαια). Τόλμησα και ζήτησα και τυρί που μου έφεραν "ενισχυμένο" πεκορίνο. Με μια κουταλια τελείωσα (που κανονικά θέλω γύρω στα 500gr τυρί για να πω ότι έφαγα ζυμαρικά!). Τουλάχιστον τα λινγκουϊνι ήταν σωστά βρασμένα (κάτι είναι κι αυτό). Το πέστο ήταν ένα σκαλί επάνω από τη σάλτσα Barilla και πολλούς ορόφους κάτω από του Πρυτανείου.
Το μόνο που έσωσε την κατάσταση ήταν ο λογαριασμός. Αν και με τις τιμές του μενού περίμενα γύρω στο 50άρι τελικά πιάσαμε τα €35 το ζευγάρι με tip. Τιμή που τουλάχιστον δικαιολογεί τις περιορισμένες προσδοκίες. Να σημειώσω ότι μας χρέωσαν κανονικά το κουβέρ (πανίνι και κριτσίνια με λάδι - νόστιμα όλα) χωρίς να μας ρωτήσουν. Άρα όπως φαίνεται την καινούρια νομοθεσία την γράφουν εκεί που γράφουμε όλοι μας πολλά πράγματα. Πάντως αποτελεί μια φυσιολογική πρόταση "εστιατορίου" για το target group του Mall: 15-20 και με αυτή την οπτική πρέπει να το δει κανείς.
Γενικά, μιας και Mall θα πηγαίνω τακτικά λόγο μωρού, θέλω να δοκιμάσω και την Ελληνική Κουζίνα του Body Fuel για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά έχω την εντύπωση ότι η ποιότητα του 4ου ορόφου δεν ξεχωρίζει και πολύ από αυτή του 3ου. Τουλάχιστον στο Far East τρως ένα αξιοπρεπές Κινέζικο fast food!
11/7/07
Ίντα κάμεις μωρέ κοπέλι ?
Τρίτη απόγευμα, παρκάρουμε τη μικρή στη γιαγιά της και κατεβαίνουμε κέντρο για μάσα. Ξεκινήσαμε για την Κουζίνα στο Θησείο αλλά τελικά στα ενδιάμεσα αποφασίζουμε για Αλάτσι. Μια το ότι η κρητική κουζίνα ήταν πολύ της μόδας πέρυσι τέτοιο καιρό (όλο κρητικά άνοιγαν, ποια έμειναν ανοιχτά δεν ξέρω) είχαμε πάρει και τουλάχιστον 10 τηλέφωνα χωρίς ποτέ να βρίσκουμε τραπέζι το χειμώνα, λέμε ας δοκιμάσουμε τώρα που έχει περάσει ο ντόρος για το Αλάτσι μπας και. Το μόνο ξενέρωμα με αυτές τις εξόδους είναι ότι δεν παίρνω γλυκά! Το 6pack στομαχικών δεν λέει να φύγει με τίποτα παρά τα 100μ που περπατάω κάθε μέρα και τα 20 λεπτά εντατικού Playstation.
Για καλή μας τύχη παρκάρουμε έξω ακριβώς από το μαγαζί (γιατί ως γνωστόν στο Παγκράτι αν βρεις να παρκάρεις παίζεις και ένα Τζόκερ παράλληλα) και βρίσκουμε και τραπέζι (μέσα, γιατί τα έξω πάνω στο πεζοδρόμιο ήταν όλα γεμάτα). Τι ήταν να το πω ότι είμασταν τυχεροί: στο ίδιο λεπτό έπεσε ένας ολόκληρος δίσκος και έσπασαν τα πάντα αλλά και έφυγαν και 2 ποτήρια από το μπαρ! Τσουνάμι! Σαν χώρος είναι συμπαθητικός. Χωρίς μοντέρνες εξάρσεις ή έντονα χρώματα, είναι ξεκούραστος και οικείος (γενικά περνάει απαρατήρητος, δεν ενοχλεί ούτε τραβάει το μάτι).
Η εξυπηρέτηση είναι άψογη. Γρήγορη, χωρίς να γίνεται πιεστική ή κουραστική, όλοι οι σερβιτόροι είναι άψογα ενημερωμένοι για τα πιάτα και ευγενέστατοι χωρίς να γίνονται αγενείς. Μάλιστα, επειδή υπάρχουν και μεγάλα ξενοδοχεία γύρω, τα Αγγλικά τους ήταν άψογα και ήξεραν και τις σωστές περιγραφές του μενού (το διαπιστώσαμε γιατί κάθισαν Άγγλοι δίπλα μας, μάλλον για επαγγελματικό ταξίδι). Από τις λίγες φορές που πιστεύεις ότι το tip που θα αφήσεις στο τέλος πιάνει τόπο.
Αφού κουτσομπολέψαμε λίγο τον Θεοδωράκη που ήταν παρών καταλήξαμε και στο τι θα παραγγείλουμε. Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα ρόκα, αγριοράπανο, παπαρούνα, σύκο και dressing η οποία ήταν πάρα πολύ καλή. Δεν ξέρω αν το έχω δηλώσει και σε άλλα posts, αλλά για χρόνια ήμουν φανατικός για τις σαλάτες του Bee (από τότε που ο Καλλίδης μετακινήθηκε δεν έχω ξαναβρεί τόσο καλές σαλάτες, ούτε στα ίδια του τα μαγαζιά). Η συγκεκριμένη, σίγουρα δεν φτάνει τις σαλάτες του Bee αλλά τουλάχιστον θυμίζει κάτι από αυτές οπότε κρίνεται επιτυχία (μιας και σε πλειάδα εστιατόρίων σαλάτα=ρόκα παρμεζάνα, μπαλσάμικο ή ποικιλία λαχανικών αν μιλάμε για ταβέρνα). Στη σέντρα είχαμε και ένα χανιώτικο σαγανάκι με σουσάμι και μέλι. Το περίμενα πιο καλό. Το μέλι έδενε ωραία, το σουσάμι ήταν μέσα στην κρούστα, αυτό που με χάλασε ήταν ότι άφηνε μια αίσθηση τηγανίλας που δεν θα έπρεπε να υπήρχε.
Προχωρώντας στα κυρίως, η γυναίκα μου πήρε το γουρουνάκι κι εγώ τις χυλοπίτες με κολοκυθάκια, ντοματίνια, παπαρούνα και λιαστές ντομάτες. Αν πάτε με τίποτα περιέργες/ους που τους μυρίζουν τα αρνιά και τα κατσίκια, τότε κάνατε λάθος επιλογή. Από τα κυρίως, εκτός από τις χυλοπίτες και το ψάρι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι αρνοκάτσικα (υπάρχει το γουρούνι και ένα σουβλάκι). Λογικό βέβαια, μιας και η κρητική κουζίνα σε αυτά τα κρέατα βασίζεται. Του γουρουνάκι που λέτε είχε κάτι υπέροχες πατάτες. Λουκούμι σκέτο (μόνο η άχνη έλειπε!). Έλιωναν στο στόμα και είχαν ποτίσει από τα μυρωδικά, άλλο πράγμα! Το ίδιο το γουρουνάκι είχε αρκετές πέτσες και λίγο κρέας (και σε ξεγελούσε λίγο σε ποσότητα). Μέτριο το έκρινε η γυναίκα μου αλλά μην την πιστεύετε, γενικά αν δει ότι δεν έχει επιλογές κρέατος εκτός από αρνί τότε την πιάνει γκρίνια. Οι χυλοπίτες μου - που ήτανε λαζάνια - ήταν ανεκτές. Εξηγούμαι: γευστικά ήταν μια χαρά (έδεναν ωραία τα κολοκυθάκια με τις λιαστές ντομάτες και την παπαρούνα) αν όμως δεν είχε και τα 3 δάχτυλα λάδι στο βαθύ πιάτο θα ήταν καλύτερα.
Ο λογαριασμός ήρθε για όλα €50 το ζευγάρι, που κρίνεται φυσιολογικό δεδομένου του ονόματος και της ποιότητας. Συνολικά πιστεύω ότι όλη η φασαρία που είχε γίνει με το άνοιγμα του καταστήματος δεν αντιστοιχεί στην ποιότητα (ειδικά όταν το συγκρίνεις με το τι έχω φάει στα Χανιά και στα γύρω χωριά). Λογικό το ότι σαν δημοσιογράφος ο ιδιοκτήτης του έκανε σαφώς καλύτερο marketing από άλλα εστιατόρια. Σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη και ίσως και 2η και 3η μιας και το μενού έχει πιάτα. Επίσης, στα μεγαλύτερα θετικά του βάζω το σέρβις και μάλιστα είναι το 1ο μαγαζί που σε ρωτάνε - όπως πρέπει νομικά - για το αν θες κουβέρ ή όχι (το ίδιο και για το νερό). Προφανώς ακολουθούν την καινούρια νομοθεσία που λέει πως το υποχρεωτικό κουβέρ είναι παράνομο, πάντως είναι σημάδι σεβασμού προς τον πελάτη και σίγουρα αξιέπαινο. Γευστικά όμως περίμενα κάτι παραπάνω (ίσως άδικα, μιας και με το marketing δημιουργούνται προσδοκίες που σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και μάλλον εδώ είναι που αφήνει κενό το Αλάτσι). Παραπλήσιες γεύσεις θα βρείτε και στον Κατσούρμπο (μερικά μέτρα πιο κάτω από το Αλάτσι, θα πάρετε bonus όμως την έντονη μυρωδιά τηγανίλας φεύγοντας). Προσωπικά (αν και δεν έχω πολλές επιλογές στα κυρίως) θέλω να ξαναπάω και για το σέρβις και για να δοκιμάσω τα γλυκά και ποτά του μπαρ που φαίνεται πολλά υποσχόμενο!
(Αλάτσι, Βρασίδα 13, όπισθεν Hilton, 2107210501-2)
Για καλή μας τύχη παρκάρουμε έξω ακριβώς από το μαγαζί (γιατί ως γνωστόν στο Παγκράτι αν βρεις να παρκάρεις παίζεις και ένα Τζόκερ παράλληλα) και βρίσκουμε και τραπέζι (μέσα, γιατί τα έξω πάνω στο πεζοδρόμιο ήταν όλα γεμάτα). Τι ήταν να το πω ότι είμασταν τυχεροί: στο ίδιο λεπτό έπεσε ένας ολόκληρος δίσκος και έσπασαν τα πάντα αλλά και έφυγαν και 2 ποτήρια από το μπαρ! Τσουνάμι! Σαν χώρος είναι συμπαθητικός. Χωρίς μοντέρνες εξάρσεις ή έντονα χρώματα, είναι ξεκούραστος και οικείος (γενικά περνάει απαρατήρητος, δεν ενοχλεί ούτε τραβάει το μάτι).
Η εξυπηρέτηση είναι άψογη. Γρήγορη, χωρίς να γίνεται πιεστική ή κουραστική, όλοι οι σερβιτόροι είναι άψογα ενημερωμένοι για τα πιάτα και ευγενέστατοι χωρίς να γίνονται αγενείς. Μάλιστα, επειδή υπάρχουν και μεγάλα ξενοδοχεία γύρω, τα Αγγλικά τους ήταν άψογα και ήξεραν και τις σωστές περιγραφές του μενού (το διαπιστώσαμε γιατί κάθισαν Άγγλοι δίπλα μας, μάλλον για επαγγελματικό ταξίδι). Από τις λίγες φορές που πιστεύεις ότι το tip που θα αφήσεις στο τέλος πιάνει τόπο.
Αφού κουτσομπολέψαμε λίγο τον Θεοδωράκη που ήταν παρών καταλήξαμε και στο τι θα παραγγείλουμε. Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα ρόκα, αγριοράπανο, παπαρούνα, σύκο και dressing η οποία ήταν πάρα πολύ καλή. Δεν ξέρω αν το έχω δηλώσει και σε άλλα posts, αλλά για χρόνια ήμουν φανατικός για τις σαλάτες του Bee (από τότε που ο Καλλίδης μετακινήθηκε δεν έχω ξαναβρεί τόσο καλές σαλάτες, ούτε στα ίδια του τα μαγαζιά). Η συγκεκριμένη, σίγουρα δεν φτάνει τις σαλάτες του Bee αλλά τουλάχιστον θυμίζει κάτι από αυτές οπότε κρίνεται επιτυχία (μιας και σε πλειάδα εστιατόρίων σαλάτα=ρόκα παρμεζάνα, μπαλσάμικο ή ποικιλία λαχανικών αν μιλάμε για ταβέρνα). Στη σέντρα είχαμε και ένα χανιώτικο σαγανάκι με σουσάμι και μέλι. Το περίμενα πιο καλό. Το μέλι έδενε ωραία, το σουσάμι ήταν μέσα στην κρούστα, αυτό που με χάλασε ήταν ότι άφηνε μια αίσθηση τηγανίλας που δεν θα έπρεπε να υπήρχε.
Προχωρώντας στα κυρίως, η γυναίκα μου πήρε το γουρουνάκι κι εγώ τις χυλοπίτες με κολοκυθάκια, ντοματίνια, παπαρούνα και λιαστές ντομάτες. Αν πάτε με τίποτα περιέργες/ους που τους μυρίζουν τα αρνιά και τα κατσίκια, τότε κάνατε λάθος επιλογή. Από τα κυρίως, εκτός από τις χυλοπίτες και το ψάρι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι αρνοκάτσικα (υπάρχει το γουρούνι και ένα σουβλάκι). Λογικό βέβαια, μιας και η κρητική κουζίνα σε αυτά τα κρέατα βασίζεται. Του γουρουνάκι που λέτε είχε κάτι υπέροχες πατάτες. Λουκούμι σκέτο (μόνο η άχνη έλειπε!). Έλιωναν στο στόμα και είχαν ποτίσει από τα μυρωδικά, άλλο πράγμα! Το ίδιο το γουρουνάκι είχε αρκετές πέτσες και λίγο κρέας (και σε ξεγελούσε λίγο σε ποσότητα). Μέτριο το έκρινε η γυναίκα μου αλλά μην την πιστεύετε, γενικά αν δει ότι δεν έχει επιλογές κρέατος εκτός από αρνί τότε την πιάνει γκρίνια. Οι χυλοπίτες μου - που ήτανε λαζάνια - ήταν ανεκτές. Εξηγούμαι: γευστικά ήταν μια χαρά (έδεναν ωραία τα κολοκυθάκια με τις λιαστές ντομάτες και την παπαρούνα) αν όμως δεν είχε και τα 3 δάχτυλα λάδι στο βαθύ πιάτο θα ήταν καλύτερα.
Ο λογαριασμός ήρθε για όλα €50 το ζευγάρι, που κρίνεται φυσιολογικό δεδομένου του ονόματος και της ποιότητας. Συνολικά πιστεύω ότι όλη η φασαρία που είχε γίνει με το άνοιγμα του καταστήματος δεν αντιστοιχεί στην ποιότητα (ειδικά όταν το συγκρίνεις με το τι έχω φάει στα Χανιά και στα γύρω χωριά). Λογικό το ότι σαν δημοσιογράφος ο ιδιοκτήτης του έκανε σαφώς καλύτερο marketing από άλλα εστιατόρια. Σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη και ίσως και 2η και 3η μιας και το μενού έχει πιάτα. Επίσης, στα μεγαλύτερα θετικά του βάζω το σέρβις και μάλιστα είναι το 1ο μαγαζί που σε ρωτάνε - όπως πρέπει νομικά - για το αν θες κουβέρ ή όχι (το ίδιο και για το νερό). Προφανώς ακολουθούν την καινούρια νομοθεσία που λέει πως το υποχρεωτικό κουβέρ είναι παράνομο, πάντως είναι σημάδι σεβασμού προς τον πελάτη και σίγουρα αξιέπαινο. Γευστικά όμως περίμενα κάτι παραπάνω (ίσως άδικα, μιας και με το marketing δημιουργούνται προσδοκίες που σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και μάλλον εδώ είναι που αφήνει κενό το Αλάτσι). Παραπλήσιες γεύσεις θα βρείτε και στον Κατσούρμπο (μερικά μέτρα πιο κάτω από το Αλάτσι, θα πάρετε bonus όμως την έντονη μυρωδιά τηγανίλας φεύγοντας). Προσωπικά (αν και δεν έχω πολλές επιλογές στα κυρίως) θέλω να ξαναπάω και για το σέρβις και για να δοκιμάσω τα γλυκά και ποτά του μπαρ που φαίνεται πολλά υποσχόμενο!
(Αλάτσι, Βρασίδα 13, όπισθεν Hilton, 2107210501-2)
5/7/07
Προτάσεις εβδομάδας 5-11/7
TV:
Μούφα το τέλος της Βέρας (καλά τι περίμενες θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο)! Ξεκίνησε και στο STAR το Nip/Tuck κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα. Αν σας πέφτει αργά υπάρχουν και τα dvd clubs με τους 3 πρώτους κύκλους.
Για αυτή την εβδομάδα έχουμε: Αποστολή στο διάστημα(ΣΚΑΙ 5/7 @ 10μμ) το κανάλι έχιε πλειάδα ντοκιμαντέρ, το συγκεκριμένο ενδύκνειται για όνειρα θερινής νυκτός, Το κορίτσι με βαλίτσα (ΕΤ1 8/7 @ 8:30μμ) μόνο και μόνο για την Κλαούντια Καρντινάλε και Ζακ Περέν, Ο Σολίστας (ΝΕΤ 8/7 @ 11μμ) για να δείτε γιατί άξιζε το Όσκαρ ο Τζέφρι Ρας εκείνη τη χρονιά, Ελίνα (Βουλή 9/7 @ 5μμ), ευρωπαϊκή ευαίσθητη ταινία για ένα κορίτσι που χάνει τον πατέρα του (χωρίς τα απαραίτητα κλισέ), Mad City (STAR 11/7 @ 10μμ) ταινία του Γαβρά πάντα στο ύφος και στο ύψος που μας έχει συνηθίσει (και με καλό καστ επίσης)
Εστιατόρια:
Αν σας άρεσε το παλιό Oil resto (και το καινούριο team δεν το λες άσχημο αλλά έχει ακόμη κενά να καλύψει) τότε μπορείτε να βρείτε την ομάδα που το έστεισε στην καινούρια τους προσπάθεια: The Capital (Λ. Κηφισίας 118, Αμπελόκηποι, 210-6980456).
Θέατρο:
Το Θέατρο σε τροχόσπιτο πρωτοτυπεί και θα κάνει στάση στις 10/7 στο Μουσείο Μπενάκη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Στα θετικά και η μουσική του Κωνσταντίνου Γάμα (ούπς Βήτα ήθελα να γράψω).
Κινηματογράφος:
Αν και βγήκαν αρκετές ταινίες για θερινή σεζόν δεν υπάρχει κάτι το αξιόλογο. Ο Ρομέρ με την Πωλίν του πέφτει μάλλον βαρύς για τέτοια εποχή, καλύτερα να δείτε το - αρκετά - ανάλαφρο Νώε για μια εβδομάδα (ο ίδιος πρωταγωνιστής στο "40 ετών παρθένος" έδινε ρέστα, ελπίζω να είναι το ίδιο καλός κι εδώ - μιλάμε για αμερικάνικη κωμωδία βέβαια οπότε μην έχετε απαιτήσεις)
Μουσική:
Calexico & Sophie Solomon στο Θέατρο Βράχων στις 10/7, Cesaria Evora στις 8/7 στο Θέατρο Πέτρας και Kaiser Chiefs στις 9/7 νομίζω καλύπτουν όλα τα γούστα (τώρα που έπεσε και η θερμοκρασία και μπορείς να βγεις σαν άνθρωπος)
Μούφα το τέλος της Βέρας (καλά τι περίμενες θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο)! Ξεκίνησε και στο STAR το Nip/Tuck κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα. Αν σας πέφτει αργά υπάρχουν και τα dvd clubs με τους 3 πρώτους κύκλους.
Για αυτή την εβδομάδα έχουμε: Αποστολή στο διάστημα(ΣΚΑΙ 5/7 @ 10μμ) το κανάλι έχιε πλειάδα ντοκιμαντέρ, το συγκεκριμένο ενδύκνειται για όνειρα θερινής νυκτός, Το κορίτσι με βαλίτσα (ΕΤ1 8/7 @ 8:30μμ) μόνο και μόνο για την Κλαούντια Καρντινάλε και Ζακ Περέν, Ο Σολίστας (ΝΕΤ 8/7 @ 11μμ) για να δείτε γιατί άξιζε το Όσκαρ ο Τζέφρι Ρας εκείνη τη χρονιά, Ελίνα (Βουλή 9/7 @ 5μμ), ευρωπαϊκή ευαίσθητη ταινία για ένα κορίτσι που χάνει τον πατέρα του (χωρίς τα απαραίτητα κλισέ), Mad City (STAR 11/7 @ 10μμ) ταινία του Γαβρά πάντα στο ύφος και στο ύψος που μας έχει συνηθίσει (και με καλό καστ επίσης)
Εστιατόρια:
Αν σας άρεσε το παλιό Oil resto (και το καινούριο team δεν το λες άσχημο αλλά έχει ακόμη κενά να καλύψει) τότε μπορείτε να βρείτε την ομάδα που το έστεισε στην καινούρια τους προσπάθεια: The Capital (Λ. Κηφισίας 118, Αμπελόκηποι, 210-6980456).
Θέατρο:
Το Θέατρο σε τροχόσπιτο πρωτοτυπεί και θα κάνει στάση στις 10/7 στο Μουσείο Μπενάκη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Στα θετικά και η μουσική του Κωνσταντίνου Γάμα (ούπς Βήτα ήθελα να γράψω).
Κινηματογράφος:
Αν και βγήκαν αρκετές ταινίες για θερινή σεζόν δεν υπάρχει κάτι το αξιόλογο. Ο Ρομέρ με την Πωλίν του πέφτει μάλλον βαρύς για τέτοια εποχή, καλύτερα να δείτε το - αρκετά - ανάλαφρο Νώε για μια εβδομάδα (ο ίδιος πρωταγωνιστής στο "40 ετών παρθένος" έδινε ρέστα, ελπίζω να είναι το ίδιο καλός κι εδώ - μιλάμε για αμερικάνικη κωμωδία βέβαια οπότε μην έχετε απαιτήσεις)
Μουσική:
Calexico & Sophie Solomon στο Θέατρο Βράχων στις 10/7, Cesaria Evora στις 8/7 στο Θέατρο Πέτρας και Kaiser Chiefs στις 9/7 νομίζω καλύπτουν όλα τα γούστα (τώρα που έπεσε και η θερμοκρασία και μπορείς να βγεις σαν άνθρωπος)
4/7/07
Σήμερα γάμος γίνεται
Αν και έχω πάει σε αρκετούς γάμους (παρά τις προτροπές μου πολλοί φίλοι συνεχίζουν και κάνουν το ίδιο λάθος) λίγοι είναι αυτοί που έχουν αξιοπρεπές catering (ο παράγοντας $€ παίζει σημαντικό ρόλο και τα ποσά εύκολα ξεφεύγουν). Γνώμη μου είναι ότι αν το γλέντι είναι καλό, το κακό φαγητό λίγοι (κακεντρεχείς) θα το θυμούνται οπότε δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψει κανείς πολλά (αν δεν του περισσεύουν). Αν πάλι το κάνεις φρόντισε να είναι τουλάχιστον σε αξιοπρεπές επίπεδο. Ο γάμος που πήγα την Κυριακή στο Ble ευτυχώς ήταν αξιοπρεπέστατος στο θέμα φαγητού.
Το catering ευτυχώς δεν αναλαμβάνει το ίδιο το Ble αλλά η Intercatering (από τις πιο γνωστές εταιρίες). Σαν χώρος (τα εύσημα στο Ble) ήταν αρκετά καλός (μια πράσινη χερσόνησος μέσα στη θάλασσα περιφραγμένη με θάμνους και δέντρα). Τα τραπέζια, παρά τους 600 περίπου καλεσμένους ήταν σωστά τοποθετημένα χωρίς να εμποδίζουν την κίνηση (είτε των καλεσμένων είτε του προσωπικού).
Το προσωπικό είχε γρήγορο σέρβις και αποδοτικό (και αυτό φάνηκε από το γρήγορο σερβίρισμα όλων των τραπεζιών). Στα υπέρ το ότι υπήρχε και άφθονο αλκοόλ (αρκεί να περιοριζόσουν στα βασικά, όχι σε cocktail - πχ από τον μπαρμαν έμαθα ότι caipirinha και mojito είναι ακριβώς τα ίδια cocktail, με ίδιες αναλογίες και υλικά με μόνη διαφορά ότι στο ένα έχουμε ρούμι και στο άλλο cachaca!). Παράλληλα έπαιζαν και μπουκιές παρμεζάνας, πουγκιά τυριού και μαύρο ψωμί με bric. Όλα χωρίς να σε ενθουσιάζουν αλλά χωρίς να σε απογοητεύουν επίσης.
Ο συγκεκριμένους μπουφές είχε πατάτες ψητές (λίγο πιο γευστικές από άχυρο), ντοματίνια με μοτσαρέλα (συμπαθέστατα), καπνιστό σολομό (πολύ καλός και όχι ιδιαίτερο αλμυρός), ωραίο ψητό σολωμό που στον έκοβαν επί τόπου (όπως και το κλασσικό γουρουνόπουλο), τυρόπιτα (που έμοιαζε πιο πολύ με γαλακτομπούρεκο στην όψη αλλά και στη γεύση), πέννες με ντομάτα (όχι τίποτα το ιδιαίτερο), γαρίδες (πολύ γευστικές με ωραία σως μουστάρδας), ποικιλία τυριών (σε καλό επίπεδο), διάφορα κρεατικά (I'll pass) και ριζότο με μανιτάρια (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ήταν το hit της βραδιάς - ωραία γεύση που εξαφανίστηκε παρά την τεράστια ποσότητα που υπήρχε). Υπήρχε και σπαγγέτι με θαλασσινά αλλά έπρεπε να κρατήσω χώρο και για τα γλυκά.
Στα μείον της οργάνωσης είναι ότι με του που εξυπηρετήθηκαν όλα τα τραπέζια μάζεψαν όλα τα φαγητά!!! Ότι έφαγες έφαγες, 2ος γύρος δεν υπήρχε! Λίγο αδιανόητο μου φαίνεται αλλά είναι αληθινό. Περνάμε στο τέλος για το γλυκό. Αν και η τούρτα ήταν ένα συνδυασμός κρέμας-σοκολάτας με όχι ιδιαίτερη επιτυχία, τα γλυκά του μπουφέ ήταν άριστα! Και το προφιτερόλ ωραίο αλλά την παράσταση έκλεψαν οι λουκουμάδες με μέλι και παγωτό (τώρα το παγωτό ήταν κάτι ενδιάμεσο από κρέμα γάλακτος και παγωτού, πράγμα ανεπίτρεπτο να το έχουν λιωμένο σε κοινή θεά!). Οι λουκουμάδες όμως είχαν την ελάχιστη δυνατή γεύση τηγανίλας που έσωζε αρκετά την κατάσταση (έφαγα καμιά δεκαριά οπότε θα το καταλάβαινα αν κάτι δεν πήγαινε καλά :-)).
Αν και από τα συμφραζόμενα μπορεί κανείς να πει ότι δεν φαίνεται και τόσο αξιοπρεπές το φαγητό αν το συγκρίνει με διάφορα εστιατόρια που αναλαμβάνουν δεξιώσεις (πχ Πάρνηθα) μιλάμε για μια μεγάλη διαφορά (προς το καλύτερο φυσικά). Αν πάλι θες να έχεις το κάτι καλύτερο που θα κάνει τη διαφορά, οι τιμές που ζητάνε είναι δυσανάλογες με την ποιότητα που θα έχεις στη γεύση. Άρα το αποτέλεσμα κρίνεται θετικό!
Το catering ευτυχώς δεν αναλαμβάνει το ίδιο το Ble αλλά η Intercatering (από τις πιο γνωστές εταιρίες). Σαν χώρος (τα εύσημα στο Ble) ήταν αρκετά καλός (μια πράσινη χερσόνησος μέσα στη θάλασσα περιφραγμένη με θάμνους και δέντρα). Τα τραπέζια, παρά τους 600 περίπου καλεσμένους ήταν σωστά τοποθετημένα χωρίς να εμποδίζουν την κίνηση (είτε των καλεσμένων είτε του προσωπικού).
Το προσωπικό είχε γρήγορο σέρβις και αποδοτικό (και αυτό φάνηκε από το γρήγορο σερβίρισμα όλων των τραπεζιών). Στα υπέρ το ότι υπήρχε και άφθονο αλκοόλ (αρκεί να περιοριζόσουν στα βασικά, όχι σε cocktail - πχ από τον μπαρμαν έμαθα ότι caipirinha και mojito είναι ακριβώς τα ίδια cocktail, με ίδιες αναλογίες και υλικά με μόνη διαφορά ότι στο ένα έχουμε ρούμι και στο άλλο cachaca!). Παράλληλα έπαιζαν και μπουκιές παρμεζάνας, πουγκιά τυριού και μαύρο ψωμί με bric. Όλα χωρίς να σε ενθουσιάζουν αλλά χωρίς να σε απογοητεύουν επίσης.
Ο συγκεκριμένους μπουφές είχε πατάτες ψητές (λίγο πιο γευστικές από άχυρο), ντοματίνια με μοτσαρέλα (συμπαθέστατα), καπνιστό σολομό (πολύ καλός και όχι ιδιαίτερο αλμυρός), ωραίο ψητό σολωμό που στον έκοβαν επί τόπου (όπως και το κλασσικό γουρουνόπουλο), τυρόπιτα (που έμοιαζε πιο πολύ με γαλακτομπούρεκο στην όψη αλλά και στη γεύση), πέννες με ντομάτα (όχι τίποτα το ιδιαίτερο), γαρίδες (πολύ γευστικές με ωραία σως μουστάρδας), ποικιλία τυριών (σε καλό επίπεδο), διάφορα κρεατικά (I'll pass) και ριζότο με μανιτάρια (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ήταν το hit της βραδιάς - ωραία γεύση που εξαφανίστηκε παρά την τεράστια ποσότητα που υπήρχε). Υπήρχε και σπαγγέτι με θαλασσινά αλλά έπρεπε να κρατήσω χώρο και για τα γλυκά.
Στα μείον της οργάνωσης είναι ότι με του που εξυπηρετήθηκαν όλα τα τραπέζια μάζεψαν όλα τα φαγητά!!! Ότι έφαγες έφαγες, 2ος γύρος δεν υπήρχε! Λίγο αδιανόητο μου φαίνεται αλλά είναι αληθινό. Περνάμε στο τέλος για το γλυκό. Αν και η τούρτα ήταν ένα συνδυασμός κρέμας-σοκολάτας με όχι ιδιαίτερη επιτυχία, τα γλυκά του μπουφέ ήταν άριστα! Και το προφιτερόλ ωραίο αλλά την παράσταση έκλεψαν οι λουκουμάδες με μέλι και παγωτό (τώρα το παγωτό ήταν κάτι ενδιάμεσο από κρέμα γάλακτος και παγωτού, πράγμα ανεπίτρεπτο να το έχουν λιωμένο σε κοινή θεά!). Οι λουκουμάδες όμως είχαν την ελάχιστη δυνατή γεύση τηγανίλας που έσωζε αρκετά την κατάσταση (έφαγα καμιά δεκαριά οπότε θα το καταλάβαινα αν κάτι δεν πήγαινε καλά :-)).
Αν και από τα συμφραζόμενα μπορεί κανείς να πει ότι δεν φαίνεται και τόσο αξιοπρεπές το φαγητό αν το συγκρίνει με διάφορα εστιατόρια που αναλαμβάνουν δεξιώσεις (πχ Πάρνηθα) μιλάμε για μια μεγάλη διαφορά (προς το καλύτερο φυσικά). Αν πάλι θες να έχεις το κάτι καλύτερο που θα κάνει τη διαφορά, οι τιμές που ζητάνε είναι δυσανάλογες με την ποιότητα που θα έχεις στη γεύση. Άρα το αποτέλεσμα κρίνεται θετικό!
3/7/07
O Παπαδόπουλος ξαναχτυπά...
Πρώτη έξοδος που έχουμε παρκάρει τη μικρή στη γιαγιά και κατεβαίνουμε κέντρο για ψώνια και φαγητό Κολωνάκι. Οι επιλογές όχι τόσο πολλές μιας και είναι μεσημέρι αλλά και πάλι αρκετές για να χάσεις τη μπάλα. Καταλήγουμε στον Παπαδάκη (είναι fan της Μπαρμπαρήγου η γυναίκα μου, το πρότεινε και ο φίλος που είχε γράψει το review την προηγούμενη εβδομάδα, το έχουμε διαβάσει και αρκετές φορές οπότε είπαμε να σχηματίσουμε και την προσωπική μας άποψη).
Το εστιατόριο είναι τέρμα στη Βουκουρεστίου προς Λυκαβηττό, σε ένα πολύ ήσυχο δρόμο με τραπεζάκια έξω. Αν και τα τραπέζια στη Βουκουρεστίου έχουν όντως καλή θέα, επειδή ο ήλιος ήταν στα φουλ του είπαμε να κάτσουμε στα σκιερά στη μεριά της Φωκυλίδου. Ο χώρος είναι μοντέρνος (φέρνει προς Mamaca's στο λίγο πιο φινετσάτο). Τα τραπέζια αρκετά για μεσημέρι αλλά βράδυ νομίζω θα γεμίζει. Αφού κρυφακούσαμε τη συζήτηση ζεύγους άντρων για τα πια είναι η καλύτερη κρέμα νυκτός και lipgloss αποφασίσαμε να παραγγείλουμε (το ότι πλησιάζουμε το San Francisco το προσπερνάω γιατί το profil του blog είναι gay friendly, politically correct, without racial or sexual discriminations και λοιπές μαλακίες).
Ο κατάλογος απλός με αρκετά πιάτα όμως για όλα τα γούστα (κρέας, ψάρι, ριζότο, ζυμαρικά). Η έμφαση βέβαια είναι στο ψάρι και τα θαλασσινά. Για να έχουμε πιο πλήρη άποψη είπαμε να μην δοκιμάσουμε τα πιάτα που προτείνει το προηγούμενο review και πήραμε χταπόδι κρασάτο με τριμμένο πατατάκι, ριζότο με γαρίδες, καραβίδες σβησμένο με Visanto και παπαρδέλες (χυλοπίτες τις έλεγε) με μελιτζάνα, ντομάτα και Ναξιώτικο τυρί. Γλυκό δεν δοκιμάσαμε γιατί μετά τα 15 κιλά που έχω πάρει (και δυστυχώς δεν τα πήρα από βόλτες σε εστιατόρια αλλά από γλυκά στο σπίτι $#@#$) λεω να μην διατηρήσω τη σιλουέτα αγοριού της Michelin για πολύ ακόμα.
Θα ξεκινήσω με το πιο αδιάφορο πιάτο, που ήταν οι παπαρδέλες. Αδιάφορο για έναν και μόνο λόγο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν τόσο εκπληκτικά που δυστυχώς το συγκεκριμένο δεν μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω. Δεν το λες άσχημο αλλά όταν δοκίμασα το ριζότο της γυναίκας μου είπα ότι για πρώτη φορά θα φάω το δικό της (έτσι γιατί συνέχεια παραπονιέται ότι παραγγέλνω τα καλά πιάτα). Το κουβέρ έχει πολύ καλό ψωμί (δεν είναι στην κλάση του Τηλέμαχου ή της Γιορτής αλλά το λες καλό για ταβέρνα) με υπέροχες ελιές (μην ρωτήσετε από που, απλώς να τις φάτε όλες!).
Το χταπόδι (έχει 2-3 παραλλαγές) ήταν μια σκέτη απόλαυση. Έλιωνε στο στόμα σαν λουκούμι, άφηνε τη σπιρτάδα του κρασιού και το πατατάκι ήταν όντως τριμμένο TSAKIRIS (σαφώς και δεν ήταν TSAKIRIS βέβαια!). Μετά το ορεκτικό οι προσδοκίες ανέβηκαν, μέχρι που έφτασε το ριζότο. Υπάρχει μέτριο ριζότο (στο 70% των εστιατορίων δηλαδή), υπάρχει καλό ριζότο και υπάρχει και το ριζότο της Αργυρός! Πραγματικά βρασμένο μέσα στο ζουμί από τις καραβίδες (επίσης υπέροχες), σωστά μαλακό από έξω και ίσα ίσα σκληρό στον πυρήνα του, όπως πρέπει να είναι, κατάφερνε να δημιουργήσει πολλαπλούς γευστικούς οργασμούς με την 1η κουταλιά. Μπορώ να γράψω κι άλλα όμως με βλέπω να παρατάω το πληκτρολόγιο και να πηγαίνω Παπαδάκη οπότε σταματώ εδώ.
Συνολικά, το εστιατόριο είναι όντως ακριβό (€60 μας πήγε για 3 πιάτα και 2 μπουκάλια νερό). Φυσικά αν είχαμε πάρει ψάρι θα μιλούσαμε για αρκετά πιο πάνω. Σίγουρα όμως αξίζει κανείς να πάει γιατί έχει γεύσεις που δεν θα βρει εύκολα (για να μην πω με τίποτα) σε αντίστοιχη ταβέρνα και προσφέρει και το κατάλληλο περιβάλλον για να συνδυαστεί και με επίσημες εξόδους ή για πιο prive καταστάσεις. Προσωπικά είναι από τα λίγα εστιατόρια που πας με υψηλές προσδοκίες και φεύγεις με ακόμη μεγαλύτερες για την επόμενη φορά. Η Αργυρό έκανε ένα γύρω από τα τραπέζια για να ρωτήσει εντυπώσεις και - άξια - εισέπραξε τα καλύτερα σχόλια!
(Βουκουρεστίου 47 και Φωκυλίδου, Κολωνάκι, 210-3608621)
Το εστιατόριο είναι τέρμα στη Βουκουρεστίου προς Λυκαβηττό, σε ένα πολύ ήσυχο δρόμο με τραπεζάκια έξω. Αν και τα τραπέζια στη Βουκουρεστίου έχουν όντως καλή θέα, επειδή ο ήλιος ήταν στα φουλ του είπαμε να κάτσουμε στα σκιερά στη μεριά της Φωκυλίδου. Ο χώρος είναι μοντέρνος (φέρνει προς Mamaca's στο λίγο πιο φινετσάτο). Τα τραπέζια αρκετά για μεσημέρι αλλά βράδυ νομίζω θα γεμίζει. Αφού κρυφακούσαμε τη συζήτηση ζεύγους άντρων για τα πια είναι η καλύτερη κρέμα νυκτός και lipgloss αποφασίσαμε να παραγγείλουμε (το ότι πλησιάζουμε το San Francisco το προσπερνάω γιατί το profil του blog είναι gay friendly, politically correct, without racial or sexual discriminations και λοιπές μαλακίες).
Ο κατάλογος απλός με αρκετά πιάτα όμως για όλα τα γούστα (κρέας, ψάρι, ριζότο, ζυμαρικά). Η έμφαση βέβαια είναι στο ψάρι και τα θαλασσινά. Για να έχουμε πιο πλήρη άποψη είπαμε να μην δοκιμάσουμε τα πιάτα που προτείνει το προηγούμενο review και πήραμε χταπόδι κρασάτο με τριμμένο πατατάκι, ριζότο με γαρίδες, καραβίδες σβησμένο με Visanto και παπαρδέλες (χυλοπίτες τις έλεγε) με μελιτζάνα, ντομάτα και Ναξιώτικο τυρί. Γλυκό δεν δοκιμάσαμε γιατί μετά τα 15 κιλά που έχω πάρει (και δυστυχώς δεν τα πήρα από βόλτες σε εστιατόρια αλλά από γλυκά στο σπίτι $#@#$) λεω να μην διατηρήσω τη σιλουέτα αγοριού της Michelin για πολύ ακόμα.
Θα ξεκινήσω με το πιο αδιάφορο πιάτο, που ήταν οι παπαρδέλες. Αδιάφορο για έναν και μόνο λόγο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν τόσο εκπληκτικά που δυστυχώς το συγκεκριμένο δεν μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω. Δεν το λες άσχημο αλλά όταν δοκίμασα το ριζότο της γυναίκας μου είπα ότι για πρώτη φορά θα φάω το δικό της (έτσι γιατί συνέχεια παραπονιέται ότι παραγγέλνω τα καλά πιάτα). Το κουβέρ έχει πολύ καλό ψωμί (δεν είναι στην κλάση του Τηλέμαχου ή της Γιορτής αλλά το λες καλό για ταβέρνα) με υπέροχες ελιές (μην ρωτήσετε από που, απλώς να τις φάτε όλες!).
Το χταπόδι (έχει 2-3 παραλλαγές) ήταν μια σκέτη απόλαυση. Έλιωνε στο στόμα σαν λουκούμι, άφηνε τη σπιρτάδα του κρασιού και το πατατάκι ήταν όντως τριμμένο TSAKIRIS (σαφώς και δεν ήταν TSAKIRIS βέβαια!). Μετά το ορεκτικό οι προσδοκίες ανέβηκαν, μέχρι που έφτασε το ριζότο. Υπάρχει μέτριο ριζότο (στο 70% των εστιατορίων δηλαδή), υπάρχει καλό ριζότο και υπάρχει και το ριζότο της Αργυρός! Πραγματικά βρασμένο μέσα στο ζουμί από τις καραβίδες (επίσης υπέροχες), σωστά μαλακό από έξω και ίσα ίσα σκληρό στον πυρήνα του, όπως πρέπει να είναι, κατάφερνε να δημιουργήσει πολλαπλούς γευστικούς οργασμούς με την 1η κουταλιά. Μπορώ να γράψω κι άλλα όμως με βλέπω να παρατάω το πληκτρολόγιο και να πηγαίνω Παπαδάκη οπότε σταματώ εδώ.
Συνολικά, το εστιατόριο είναι όντως ακριβό (€60 μας πήγε για 3 πιάτα και 2 μπουκάλια νερό). Φυσικά αν είχαμε πάρει ψάρι θα μιλούσαμε για αρκετά πιο πάνω. Σίγουρα όμως αξίζει κανείς να πάει γιατί έχει γεύσεις που δεν θα βρει εύκολα (για να μην πω με τίποτα) σε αντίστοιχη ταβέρνα και προσφέρει και το κατάλληλο περιβάλλον για να συνδυαστεί και με επίσημες εξόδους ή για πιο prive καταστάσεις. Προσωπικά είναι από τα λίγα εστιατόρια που πας με υψηλές προσδοκίες και φεύγεις με ακόμη μεγαλύτερες για την επόμενη φορά. Η Αργυρό έκανε ένα γύρω από τα τραπέζια για να ρωτήσει εντυπώσεις και - άξια - εισέπραξε τα καλύτερα σχόλια!
(Βουκουρεστίου 47 και Φωκυλίδου, Κολωνάκι, 210-3608621)