Ίντα κάμεις μωρέ κοπέλι ?

Τρίτη απόγευμα, παρκάρουμε τη μικρή στη γιαγιά της και κατεβαίνουμε κέντρο για μάσα. Ξεκινήσαμε για την Κουζίνα στο Θησείο αλλά τελικά στα ενδιάμεσα αποφασίζουμε για Αλάτσι. Μια το ότι η κρητική κουζίνα ήταν πολύ της μόδας πέρυσι τέτοιο καιρό (όλο κρητικά άνοιγαν, ποια έμειναν ανοιχτά δεν ξέρω) είχαμε πάρει και τουλάχιστον 10 τηλέφωνα χωρίς ποτέ να βρίσκουμε τραπέζι το χειμώνα, λέμε ας δοκιμάσουμε τώρα που έχει περάσει ο ντόρος για το Αλάτσι μπας και. Το μόνο ξενέρωμα με αυτές τις εξόδους είναι ότι δεν παίρνω γλυκά! Το 6pack στομαχικών δεν λέει να φύγει με τίποτα παρά τα 100μ που περπατάω κάθε μέρα και τα 20 λεπτά εντατικού Playstation.

Για καλή μας τύχη παρκάρουμε έξω ακριβώς από το μαγαζί (γιατί ως γνωστόν στο Παγκράτι αν βρεις να παρκάρεις παίζεις και ένα Τζόκερ παράλληλα) και βρίσκουμε και τραπέζι (μέσα, γιατί τα έξω πάνω στο πεζοδρόμιο ήταν όλα γεμάτα). Τι ήταν να το πω ότι είμασταν τυχεροί: στο ίδιο λεπτό έπεσε ένας ολόκληρος δίσκος και έσπασαν τα πάντα αλλά και έφυγαν και 2 ποτήρια από το μπαρ! Τσουνάμι! Σαν χώρος είναι συμπαθητικός. Χωρίς μοντέρνες εξάρσεις ή έντονα χρώματα, είναι ξεκούραστος και οικείος (γενικά περνάει απαρατήρητος, δεν ενοχλεί ούτε τραβάει το μάτι).

Η εξυπηρέτηση είναι άψογη. Γρήγορη, χωρίς να γίνεται πιεστική ή κουραστική, όλοι οι σερβιτόροι είναι άψογα ενημερωμένοι για τα πιάτα και ευγενέστατοι χωρίς να γίνονται αγενείς. Μάλιστα, επειδή υπάρχουν και μεγάλα ξενοδοχεία γύρω, τα Αγγλικά τους ήταν άψογα και ήξεραν και τις σωστές περιγραφές του μενού (το διαπιστώσαμε γιατί κάθισαν Άγγλοι δίπλα μας, μάλλον για επαγγελματικό ταξίδι). Από τις λίγες φορές που πιστεύεις ότι το tip που θα αφήσεις στο τέλος πιάνει τόπο.

Αφού κουτσομπολέψαμε λίγο τον Θεοδωράκη που ήταν παρών καταλήξαμε και στο τι θα παραγγείλουμε. Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα ρόκα, αγριοράπανο, παπαρούνα, σύκο και dressing η οποία ήταν πάρα πολύ καλή. Δεν ξέρω αν το έχω δηλώσει και σε άλλα posts, αλλά για χρόνια ήμουν φανατικός για τις σαλάτες του Bee (από τότε που ο Καλλίδης μετακινήθηκε δεν έχω ξαναβρεί τόσο καλές σαλάτες, ούτε στα ίδια του τα μαγαζιά). Η συγκεκριμένη, σίγουρα δεν φτάνει τις σαλάτες του Bee αλλά τουλάχιστον θυμίζει κάτι από αυτές οπότε κρίνεται επιτυχία (μιας και σε πλειάδα εστιατόρίων σαλάτα=ρόκα παρμεζάνα, μπαλσάμικο ή ποικιλία λαχανικών αν μιλάμε για ταβέρνα). Στη σέντρα είχαμε και ένα χανιώτικο σαγανάκι με σουσάμι και μέλι. Το περίμενα πιο καλό. Το μέλι έδενε ωραία, το σουσάμι ήταν μέσα στην κρούστα, αυτό που με χάλασε ήταν ότι άφηνε μια αίσθηση τηγανίλας που δεν θα έπρεπε να υπήρχε.

Προχωρώντας στα κυρίως, η γυναίκα μου πήρε το γουρουνάκι κι εγώ τις χυλοπίτες με κολοκυθάκια, ντοματίνια, παπαρούνα και λιαστές ντομάτες. Αν πάτε με τίποτα περιέργες/ους που τους μυρίζουν τα αρνιά και τα κατσίκια, τότε κάνατε λάθος επιλογή. Από τα κυρίως, εκτός από τις χυλοπίτες και το ψάρι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι αρνοκάτσικα (υπάρχει το γουρούνι και ένα σουβλάκι). Λογικό βέβαια, μιας και η κρητική κουζίνα σε αυτά τα κρέατα βασίζεται. Του γουρουνάκι που λέτε είχε κάτι υπέροχες πατάτες. Λουκούμι σκέτο (μόνο η άχνη έλειπε!). Έλιωναν στο στόμα και είχαν ποτίσει από τα μυρωδικά, άλλο πράγμα! Το ίδιο το γουρουνάκι είχε αρκετές πέτσες και λίγο κρέας (και σε ξεγελούσε λίγο σε ποσότητα). Μέτριο το έκρινε η γυναίκα μου αλλά μην την πιστεύετε, γενικά αν δει ότι δεν έχει επιλογές κρέατος εκτός από αρνί τότε την πιάνει γκρίνια. Οι χυλοπίτες μου - που ήτανε λαζάνια - ήταν ανεκτές. Εξηγούμαι: γευστικά ήταν μια χαρά (έδεναν ωραία τα κολοκυθάκια με τις λιαστές ντομάτες και την παπαρούνα) αν όμως δεν είχε και τα 3 δάχτυλα λάδι στο βαθύ πιάτο θα ήταν καλύτερα.

Ο λογαριασμός ήρθε για όλα €50 το ζευγάρι, που κρίνεται φυσιολογικό δεδομένου του ονόματος και της ποιότητας. Συνολικά πιστεύω ότι όλη η φασαρία που είχε γίνει με το άνοιγμα του καταστήματος δεν αντιστοιχεί στην ποιότητα (ειδικά όταν το συγκρίνεις με το τι έχω φάει στα Χανιά και στα γύρω χωριά). Λογικό το ότι σαν δημοσιογράφος ο ιδιοκτήτης του έκανε σαφώς καλύτερο marketing από άλλα εστιατόρια. Σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη και ίσως και 2η και 3η μιας και το μενού έχει πιάτα. Επίσης, στα μεγαλύτερα θετικά του βάζω το σέρβις και μάλιστα είναι το 1ο μαγαζί που σε ρωτάνε - όπως πρέπει νομικά - για το αν θες κουβέρ ή όχι (το ίδιο και για το νερό). Προφανώς ακολουθούν την καινούρια νομοθεσία που λέει πως το υποχρεωτικό κουβέρ είναι παράνομο, πάντως είναι σημάδι σεβασμού προς τον πελάτη και σίγουρα αξιέπαινο. Γευστικά όμως περίμενα κάτι παραπάνω (ίσως άδικα, μιας και με το marketing δημιουργούνται προσδοκίες που σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και μάλλον εδώ είναι που αφήνει κενό το Αλάτσι). Παραπλήσιες γεύσεις θα βρείτε και στον Κατσούρμπο (μερικά μέτρα πιο κάτω από το Αλάτσι, θα πάρετε bonus όμως την έντονη μυρωδιά τηγανίλας φεύγοντας). Προσωπικά (αν και δεν έχω πολλές επιλογές στα κυρίως) θέλω να ξαναπάω και για το σέρβις και για να δοκιμάσω τα γλυκά και ποτά του μπαρ που φαίνεται πολλά υποσχόμενο!

(Αλάτσι, Βρασίδα 13, όπισθεν Hilton, 2107210501-2)