Παρασκευή βράδυ και έχουμε πρόσκληση για ποτό κατά τις 12. Αποφασίζουμε ότι αν δεν βγούμε έξω πιο πριν αποκλείεται να μείνουμε ξύπνιοι μέχρι τις 12 με ότι ταινία και να δούμε. Έχουμε τη φαεινή ιδέα να θυμηθούμε τα νιάτα μας και να ξεκινήσουμε για κέντρο χωρίς να έχουμε κάνει κράτηση. Ξεκινάμε με Lalu στο Κολωνάκι όπου αν και φαινόταν πολύ ωραίο τελικά δεν είχε διαθέσιμο τραπέζι μόνο για φαγητό. Εντύπωση μας έκανε που δεν μας πετάξανε έξω με βρισιές που τολμήσαμε να πάμε χωρίς να έχουμε κάνει κράτηση (όπως συνηθίζουν σε πολλά μαγαζιά της περιοχής) αλλά ήταν ευγενέστατοι και μας έδωσαν και κάρτα για την επόμενη φορά (θα πάω σύντομα).
Τελικά αποφασίζουμε να πάμε στα Κιούπια, τα οποία έκλεισαν από Πολιτεία και κατέβηκαν κέντρο. Τραπέζι βρήκαμε στο παρά πέντε και περιμέναμε πως και πως το μενού. Φυσικά αυτή τη φορά παραγγείλαμε αλα καρτ και δεν κάναμε το λάθος να πάρουμε όλο το μενού όπως το είχαμε κάνει στο παλιό μαγαζί (αν το τολμήσετε να έχετε μείνει χωρίς φαγητό τουλάχιστον 10 ημέρες γιατί μιλάμε για ατελείωτες ποσότητες φαγητού!)
Για όσους δεν έχουν πάει στο παλιό, ο καινούριος χώρος διατηρεί (ευτυχώς) το ύφος του κυριλέ εστιατορίου με προσανατολισμό στην ελληνική κουζίνα (το οποίο παραμένει στα ίδια κορυφαία επίπεδα). Το σύστημα που έχουν είναι να σου παρουσιάζουν όλα τα πιάτα τους και να διαλέγεις πιο θέλεις να μείνει και πιο όχι (μόνο ψήφο κοινού δεν έχουν)! Αν θέλετε υπάρχει και η επιλογή να πάρετε το μενού με €52 το κεφάλι (όπου τα πιάτα έρχονται αλλά δεν φεύγουν μέχρι να τα αδειάσετε). Η τιμή για την ποσότητα αλλά και την ποιότητα του φαγητού είναι πραγματική ευκαιρία (απλώς σκεφτείτε ότι θα πεταχτεί αρκετό φαγητό μιας και αποκλείεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος να φάει παραπάνω από τα μισά πιάτα που θα έρθουν).
Για τους κρεατοφάγους τα κυρίως πιάτα προσφέρουν αρκετές επιλογές, για τους μη κρεατοφάγους δυστυχώς δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα (εκτός από τα μανιτάρια που κατέληξα). Ευτυχώς τα ορεκτικά έχουν πολλές επιλογές για όλα τα γούστα και σε ικανοποιητικές ποσότητες. Ξεκινήσαμε με το καλαμποκόψωμο με σπόρους παπαρούνας και γαλατόπιτα. Στην αρχή είδα τη φρατζόλα και νόμισα ότι θα κόψουν 2-3 κομμάτια και θα τα αφήσουν. Για κακή μου τύχη άφησαν όλη τη φρατζόλα! Ευτυχώς η γαλατόπιτα ήταν 2 φυσιολογικά κομμάτια (και σε γεύση είχε ελάχιστη διαφορά με αυτή που κάνει η γιαγιά όποτε θυμάμαι να ανέβω στο χωριό – δηλαδή τέλεια)! Συνεχίσαμε με την μελιτζανοσαλάτα, που ήταν και ο κύριος λόγο επίσκεψης μιας και στην χτυπάνε μπροστά σου και είναι η καλύτερη που έχω δοκιμάσει ποτέ μου (ακόμη και από τις σπιτικές)!
Μαζί με τη φρατζόλα άφησαν και ένα dip με ροκφόρ (εξαφανίστηκε μαζί με όλα τα υπόλοιπα και αυτό). Πάνω που λέγαμε ότι είχαμε σκάσει, έρχονται τα κυρίως: γιαουρτλού με χοιρινό και μανιτάρια για εμένα. Αν και δεν σου γέμιζαν το μάτι (ίσως γιατί τα είχαν σε ένα μεγάλο πιάτο) τελικά με δυσκολία κατάφερα τα μανιτάρια και η γυναίκα μου (που ναι μεν είναι γυναίκα αλλά καταβροχθίζει τα πάντα τώρα που είναι στον 5ο μήνα) άφησε το μισό γιαουρτλού. Έμειναν όχι φυσικά γιατί δεν ήταν νόστιμα (που ήταν) αλλά γιατί δεν αντέχαμε άλλο.
Τελευταία στιγμή που περνούσε το μπολ με τη μους σοκολάτας ανακάλυψα ότι τελικά είχα μια μικρή γωνία στο στομάχι που δεν είχε καλυφθεί και αποφάσισα να την γεμίσω! Με το που δοκιμάζω την 1η κουταλιά κατάλαβα ότι καλά έκανα και κράτησα μια καβάτζα για γλυκά μιας και ήταν υπέροχη!
Όλο το πακέτο μας κόστισε €55 το ζευγάρι (χωρίς κρασί), που πιστεύω ότι είναι αρκετά τίμιο μιας και οι ποσότητες είναι αρκετές, οι γεύσεις θαυμάσιες και ο χώρος πολύ ωραίος. Το μόνο που υστερούσε λίγο (αλλά δικαιούται μια πίστωση χρόνου) είναι το σέρβις. Όχι ότι είχαμε κρούσματα με αγενείς ή ξινούς σερβιτόρους, απλώς φαίνονταν ότι δεν είχαν εμπειρία και δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα ανάλογα ζεστό κλίμα με τον υπόλοιπο χώρο. Αν προσπαθούσες να κάνεις χιούμορ ή να ανοίξεις διάλογο δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή (με εξαίρεση τον μαιτρ που ήταν και στο παλιό μαγαζί και σίγουρα φαινόταν πιο πεπειραμένος). Έδειχνε να είναι το τρακ της πρεμιέρας (μιας και δεν έχει καιρό που άνοιξε) αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι που θα με έκανε να μην πάω ξανά.
(Δεινοκράτους & Αναπήρων Πολέμου 22, Κολωνάκι, 210-7400150/1)
30/1/08
18/1/08
Ποιός είναι ο κος Μαρμαρινός και τι τίτλους βάζει σε αυτές τις θεατρικές παραστάσεις που ανεβάζει και για πιο λόγο ?
Αν χωρούσε παραπάνω χαρακτήρες η κεφαλίδα θα έγραφα και άλλα ακόμη για το τελευταίο έργο του Μαρμαρινού με τον εξής εύηχο τίτλο "Ποιος είναι ο κος Κελερμαν και γιατί λέει όλα αυτά τα βρομερά πράγματα για μένα - Μια επίσκεψη στον πύργο"!!!! Αν νομίζετε ότι ο τίτλος είναι λίγο υπερβολικός ή έστω παράξενος τότε δεν ξέρετε τι θα πάτε να δείτε (βέβαια για λίγο ακόμη μιας και οι παραστάσεις τελειώνουν στις 21 του μήνα). Αν και δεν έχω ξαναδεί άλλη παράσταση του Μαρμαρινού ήμουν προετοιμασμένος ότι πρόκειται για εντελώς σουρεαλιστικό έργο από το οποίο δεν περιμένεις να βγάλεις κάποιο νόημα. Μετά από την περσινή πατάτα που είδα στον εξώστη του Αμόρε (δεν θυμάμαι καν το όνομα της παράστασης, ήταν με μια μέτρια Σαουλίδου και τον Ξαφή όπου μόλις βγήκαμε από το θέατρο μας ρώτησαν όλο περιέργεια 2 κυρίες αν είχαμε καταλάβει τι είδαμε και τους απαντήσαμε ότι ή είμαστε όλοι ηλίθιοι ή απλώς το έργο ήταν μάπα, πιστεύω το 2ο) είχα πει ότι δεν θα τολμήσω πάλι ανάλογο έργο, δοκίμασα και εχθές το βράδυ μιας και ο Μαρμαρινός φημίζεται για τις προχωρημένες σκηνοθεσίες του και την τελείως διαφορετική ματιά που δείχνει στο αρχικό κείμενο.
Η ιστορία (όσο μπορεί κανείς να πει ότι η παράσταση είχε ιστορία) μας δείχνει κάποιον που έχει έρθει σε ένα Πύργο με τους βοηθούς του και συνδιαλέγεται με τους κατοίκους του. Thats it! Δεν έχει κάτι άλλο! Το πώς αυτό το σενάριο το κάνει παράσταση 2 ωρών μάλλον μόνο ο Μαρμαρινός το ξέρει! Σίγουρα η παράσταση προκαλεί πιο πολύ τις αισθήσεις (απότομες εναλλαγές από ησυχία και ψιθύρους σε δυνατούς θορύβους ή κραυγές, κτλ). Προκαλεί τόσο οπτικά όσο και ηχητικά (γευστικά αν και πεινούσα αρκετά δυστυχώς δεν μας έδωσαν από την μερέντα της ηθοποιού που είχε πάνω στο τραπέζι ούτε από τα πατατάκια του βοηθού!).
Το έργο βασίζεται πάνω στο βιβλίο του Κάφκα "Ο Πύργος" όμως είτε το έχετε διαβάσει είτε όχι δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο μιας και ελάχιστη σχέση έχει η εδώ απόδοση. Το μόνο κοινό θα έλεγα που βρήκα με τον Κάφκα είναι ότι ο μεν συγγραφέας περιγράφει απίθανες γραφειοκρατικές καταστάσεις όπου κανείς δεν βγάζει άκρη, ο δε σκηνοθέτης παρουσιάζει κάτι το οποίο επίσης δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εύλογα θα ρωτήσει κανείς γιατί πήγα μιας και από την αρχή - περίπου - ήξερα ότι δεν θα καταλάβαινα κάτι.
Η αλήθεια είναι ότι με έτρωγε η περιέργεια να δω τελικά τι είναι αυτή η περίφημη σκηνοθεσία του Μαρμαρινού και γιατί τον έχει κάνει τόσο αγαπητό όσο και μισητό (ένα πράγμα σαν το περσινό "2"). Ξεκινώντας η παράσταση καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι όντως αυτό που θα ακολουθήσει δεν έχει καμία σχέση με τον όρο "θεατρική παράσταση" όπως τον εννοεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μόλις έχουμε πάρει τα εισιτήρια και ο κόσμος σιγά σιγά μαζεύεται στην - κλειστή - είσοδο του θεάτρου (κάθεται σε τραπεζάκια, περιμένει όρθιος, συζητάει). Ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση ή κάτι άλλο που να σε κάνει να καταλάβεις ότι ξεκινά η παράσταση έρχεται μια γιαγιά, βάζει νερό σε μια λεκάνη, τα πετάει όλα και αρχίζει να κάνει κανονικότατο μπάνιο και να μιλάει με άλλον ένα ηθοποιό.
Το γυμνό δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς σοκαριστικό και βγαίνει πολύ φυσικά. Με τον που την είδα να γδύνεται σκέφτηκα ότι διάλεξα χάλια θέση μιας και είχα την πλάτη γυρισμένη προς τη σκηνή οπότε είχα πιαστεί για να βλέπω. Ευτυχώς η όλη "εισαγωγή" κράτησε κάνα τέταρτο μόνο οπότε μετά πήγαμε στον εσωτερικό χώρο που είχε κανονικές θέσεις. Όχι βέβαια ότι αυτό που είδαμε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "κανονικό".
Ο διάλογος μεταξύ ηθοποιών συνεχίζεται ακατάπαυστα προσπαθώντας να ξεδιαλύνουν τι θέλει και τι δεν θέλει ο Κα και μαζί τους κι εμείς να καταλάβουμε αν πρέπει όντως να παρακολουθούμε τι λένε οι ηθοποιοί ή απλώς να αρκεστούμε στο υπέροχο soundtrack της παράστασης και στο οπτικό της κομμάτι. Μετά 2 ωρών περίπου (και χωρίς διάλειμμα) αποφάσισα ότι καλή η κουλτούρα αλλά με μέτρο (καλό το εναλλακτικό αλλά σίγουρα δεν θα κυνηγήσω και όλες τις παραστάσεις αυτού του είδους)!
Το σίγουρο είναι ότι οι ηθοποιοί έπαιζαν όλοι τους καταπληκτικά (όλοι όμως)! Η μουσική επιλογή ήταν κορυφαία και σαν σκηνοθεσία σίγουρα είναι κάτι εντελώς έξω από ότι έχουμε δει οι περισσότεροι. Το αν θα ξαναδώ παράσταση του Μαρμαρινού δεν ξέρω (δεν μπορείς αν την πεις κουραστική σίγουρα αλλά στο ερώτημα αν θα την πρότεινες σε κάποιον ή όχι δύσκολα λες ναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις). Μην έχοντας δει προηγούμενα έργα του δεν μπορώ να συγκρίνω, πάντως γνωστοί που τον βλέπουν χρόνια είπαν ότι αυτή δεν ήταν από τις καλύτερες στιγμές του (τώρα βέβαια πως κατάφεραν συγκρίνουν τα ασυζήτητα δεν το ξέρω!)
Αν πάτε με την προσδοκία να δείτε ένα έργο με αρχή, μέση, τέλος, κάτι που να έχει σενάριο και ιστορία ή έστω κάτι που να σας περνάει κάτι τότε διαλέξτε κάτι άλλο. Αν πάτε για να ζήσετε μια εμπειρία διαφορετική και με πολύ - τονίζω πάλι: ΠΟΛΥ - ανοιχτούς ορίζοντες για το τι είναι θέατρο τότε η παράσταση έχει σίγουρα αρκετό ενδιαφέρον.
Η ιστορία (όσο μπορεί κανείς να πει ότι η παράσταση είχε ιστορία) μας δείχνει κάποιον που έχει έρθει σε ένα Πύργο με τους βοηθούς του και συνδιαλέγεται με τους κατοίκους του. Thats it! Δεν έχει κάτι άλλο! Το πώς αυτό το σενάριο το κάνει παράσταση 2 ωρών μάλλον μόνο ο Μαρμαρινός το ξέρει! Σίγουρα η παράσταση προκαλεί πιο πολύ τις αισθήσεις (απότομες εναλλαγές από ησυχία και ψιθύρους σε δυνατούς θορύβους ή κραυγές, κτλ). Προκαλεί τόσο οπτικά όσο και ηχητικά (γευστικά αν και πεινούσα αρκετά δυστυχώς δεν μας έδωσαν από την μερέντα της ηθοποιού που είχε πάνω στο τραπέζι ούτε από τα πατατάκια του βοηθού!).
Το έργο βασίζεται πάνω στο βιβλίο του Κάφκα "Ο Πύργος" όμως είτε το έχετε διαβάσει είτε όχι δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο μιας και ελάχιστη σχέση έχει η εδώ απόδοση. Το μόνο κοινό θα έλεγα που βρήκα με τον Κάφκα είναι ότι ο μεν συγγραφέας περιγράφει απίθανες γραφειοκρατικές καταστάσεις όπου κανείς δεν βγάζει άκρη, ο δε σκηνοθέτης παρουσιάζει κάτι το οποίο επίσης δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εύλογα θα ρωτήσει κανείς γιατί πήγα μιας και από την αρχή - περίπου - ήξερα ότι δεν θα καταλάβαινα κάτι.
Η αλήθεια είναι ότι με έτρωγε η περιέργεια να δω τελικά τι είναι αυτή η περίφημη σκηνοθεσία του Μαρμαρινού και γιατί τον έχει κάνει τόσο αγαπητό όσο και μισητό (ένα πράγμα σαν το περσινό "2"). Ξεκινώντας η παράσταση καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι όντως αυτό που θα ακολουθήσει δεν έχει καμία σχέση με τον όρο "θεατρική παράσταση" όπως τον εννοεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μόλις έχουμε πάρει τα εισιτήρια και ο κόσμος σιγά σιγά μαζεύεται στην - κλειστή - είσοδο του θεάτρου (κάθεται σε τραπεζάκια, περιμένει όρθιος, συζητάει). Ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση ή κάτι άλλο που να σε κάνει να καταλάβεις ότι ξεκινά η παράσταση έρχεται μια γιαγιά, βάζει νερό σε μια λεκάνη, τα πετάει όλα και αρχίζει να κάνει κανονικότατο μπάνιο και να μιλάει με άλλον ένα ηθοποιό.
Το γυμνό δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς σοκαριστικό και βγαίνει πολύ φυσικά. Με τον που την είδα να γδύνεται σκέφτηκα ότι διάλεξα χάλια θέση μιας και είχα την πλάτη γυρισμένη προς τη σκηνή οπότε είχα πιαστεί για να βλέπω. Ευτυχώς η όλη "εισαγωγή" κράτησε κάνα τέταρτο μόνο οπότε μετά πήγαμε στον εσωτερικό χώρο που είχε κανονικές θέσεις. Όχι βέβαια ότι αυτό που είδαμε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "κανονικό".
Ο διάλογος μεταξύ ηθοποιών συνεχίζεται ακατάπαυστα προσπαθώντας να ξεδιαλύνουν τι θέλει και τι δεν θέλει ο Κα και μαζί τους κι εμείς να καταλάβουμε αν πρέπει όντως να παρακολουθούμε τι λένε οι ηθοποιοί ή απλώς να αρκεστούμε στο υπέροχο soundtrack της παράστασης και στο οπτικό της κομμάτι. Μετά 2 ωρών περίπου (και χωρίς διάλειμμα) αποφάσισα ότι καλή η κουλτούρα αλλά με μέτρο (καλό το εναλλακτικό αλλά σίγουρα δεν θα κυνηγήσω και όλες τις παραστάσεις αυτού του είδους)!
Το σίγουρο είναι ότι οι ηθοποιοί έπαιζαν όλοι τους καταπληκτικά (όλοι όμως)! Η μουσική επιλογή ήταν κορυφαία και σαν σκηνοθεσία σίγουρα είναι κάτι εντελώς έξω από ότι έχουμε δει οι περισσότεροι. Το αν θα ξαναδώ παράσταση του Μαρμαρινού δεν ξέρω (δεν μπορείς αν την πεις κουραστική σίγουρα αλλά στο ερώτημα αν θα την πρότεινες σε κάποιον ή όχι δύσκολα λες ναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις). Μην έχοντας δει προηγούμενα έργα του δεν μπορώ να συγκρίνω, πάντως γνωστοί που τον βλέπουν χρόνια είπαν ότι αυτή δεν ήταν από τις καλύτερες στιγμές του (τώρα βέβαια πως κατάφεραν συγκρίνουν τα ασυζήτητα δεν το ξέρω!)
Αν πάτε με την προσδοκία να δείτε ένα έργο με αρχή, μέση, τέλος, κάτι που να έχει σενάριο και ιστορία ή έστω κάτι που να σας περνάει κάτι τότε διαλέξτε κάτι άλλο. Αν πάτε για να ζήσετε μια εμπειρία διαφορετική και με πολύ - τονίζω πάλι: ΠΟΛΥ - ανοιχτούς ορίζοντες για το τι είναι θέατρο τότε η παράσταση έχει σίγουρα αρκετό ενδιαφέρον.
16/1/08
Τηλέμαχος Bros
Ανανέωση 16/1/2008:
Αν και είμαι οπαδός του συγκεκριμένου εστιατορίου (του BBQ club) πλέον , μετά την τελευταία μου επίσκεψη θα το ξανασκεφτώ να πάω πάλι. Βασικά και να ήθελα δεν μπορώ μιας και ο αγαπημένος τόνος που είχε αρχικά το μαγαζί σε ταρτάρ και φιλέτο πλέον είναι παρελθόν (και είναι το μόνο κυρίως που δεν ανήκει στα κρεατικά!). Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι ότι πάει ο τόνος (μιας και λίγο ενδιαφέρει αυτό τους κρεατοφάγους) αλλά το ότι το service όταν πήγαμε δεν είχε καμία σχέση με αυτό που θυμόμασταν στην αρχική επίσκεψη! Συμπτωματικά ήταν περίπου και η ίδια σύνθεση της παρέας με παλιά.
Το μαγαζί γεμάτο και σε ένα τραπέζι των 6 έκαναν γύρω στη μισή ώρα για να μας φέρουν κατάλογο κι άλλο ένα μισάωρο περίπου για να πάρουν παραγγελία. Όταν έμαθα ότι δεν υπήρχε ο τόνος μάλιστα τότε κατάλαβα ότι θα την βγάλω μόνο με το υπέροχο ψωμί με φέτα που έχουν. Πάει κι αυτό όμως. Παραμένει το ίδιο σε εμφάνιση σίγουρα όχι ίδιο στην υφή και στη γεύση (πλέον σαν απλή φρατζόλα φούρνου με γέμιση φέτας). Έπειτα κι από τη 2η ήττα το μόνο που με κράτησε ήταν η πανακότα σοκολάτα (η οποία ήταν αρκετά καλύτερη από την τελευταία φορά που τη θυμάμαι). Ευτυχώς τα κυρίως σε κρέας παραμένουν το ίδιο καλά με παλιά (οπότε αν και καθυστερημένα οι υπόλοιποι έφαγαν σαφώς καλύτερα από εμένα). Στο τέλος μας απολογήθηκαν για την αργή εξυπηρέτηση με τη δικαιολογία ότι αποφάσισαν όλοι να έρθουν και να φύγουν την ίδια ώρα. Σιγά το νέο! Ας φρόντιζαν για παραπάνω προσωπικό. Το ότι μας ήρθε και €50 το κεφάλι οφείλεται μεν στα 2 μπουκάλια κρασί, τα οποία όμως δεν ήταν και τοσο ακριβά στο σύνολο (άρα μας τον έπιασαν στα κυρίως). Κρίμα γιατί ο κανονικός Τηλέμαχος παραμένει το ίδιο καλώς όπως πάντα (ευτυχώς δηλαδή!)
Αρχικό μήνυμα:
Από τις όχι και τόσο πρόσφατες αλλά σίγουρα αλησμόνητες επισκέψεις είναι ο Τηλέμαχος και το πρόσφατο talk of the town αδερφάκι του ο Τηλέμαχος BBQ (μερικά μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο στην Ν. Κηφισιά). Βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς πως και κάποιος που δεν τρώει κρέας μπορεί να γράψει για αμιγώς κρεατοφαγικό εστιατόριο ? Η παρανόηση που γίνεται είναι πως ο δηλών "δεν τρώω κρέας" περνιέται σαν μίζερος, κακομαθημένος που έμπλεξε πρόσφατα με ανατολικές θρησκείες και το παίζει υπεράνω. Η πραγματικότητα είναι ότι σε οποιοδήποτε μέρος και να πάω σίγουρα υπάρχει άφθονο φαγητό που δεν περιέχει κρέας και χορταίνω μια χαρά. Επίσης, η παρέες μου τρώνε κρέας και αρκετοί είναι πλήρως ενημερωμένοι για να προσφέρουν μια γνώμη που μπορώ να μεταφέρω με ασφάλεια εδώ πέρα.
Ο απλός Τηλέμαχος φημίζεται εδώ και χρόνια για τα κρεατικά του όπως επίσης και για το πόσο hot στέκι είναι γιατί παρελαύνουν αρκετοί πολιτικοί, εγχώριοι celebrities και λοιποί γνωστοί (το 2ο βέβαια δεν αποτελεί και εγγύηση ποιότητας αν κρίνουμε από τα "κυβικά" και το πως τρώνε αρκετοί από τους πολιτικούς/celebrities μας!). Σαν χώρος είναι μια κλασσική ταβέρνα με προσεγμένη ποιότητα (δεν είναι δηλαδή ταβέρνα όπως το εννοούν στα Βλάχικα!). Είναι μονίμως γεμάτη ειδικά τα ΠΣΚ και τα μόνιμα αναμμένα φωτάκια γύρω από τα δέντρα της αυλής όπως και οι κίτρινοι λαμπτήρες το βράδυ που κρέμονται δίνουν χαρακτήρα (ίσως και να παραπέμπουν και σε παρακμιακά ταβερνάκια νησιών για Αγγλοτουρίστες το καλοκαίρι αν το παρατραβήξει κανείς).
Το σέρβις είναι άμεσο και γρήγορο. Πολύ έξυπνο το ότι δεν αντιστοιχούν Χ τραπέζια σε 1 σερβιτόρο, αλλά σερβιτόρος ανά κατηγορία (1 για ορεκτικά, 1 για νερό/κρασί, ένας για κυρίως κτλ για όλο το μαγαζί). Ίσως ξενίσει μερικούς το ότι δουλεύουν αρκετοί αλλοδαποί - υποθέτω νόμιμοι - και έχουν προφορά, σίγουρα όμως είναι προτιμότεροι από τον Έλληνα σερβιτόρο που σου κρεμάει τα μούτρα μόλις του ζητήσεις κάτι! Προσωπικά το θεωρώ έξυπνη κίνηση (μειωμένο κόστος για τον ιδιοκτήτη, το επίπεδο σέρβις μένει το ίδιο ίσως και ανεβαίνει και ο ξένος βρίσκει μια νορμάλ δουλειά). Κατάλογος δεν σου δίνεται αν δεν ζητηθεί, στη θέση του παρελαύνει ο δίσκος με όλα τα ορεκτικά (που όπως τον βλέπεις τα παίρνεις όλα) και ο σερβιτόρος αναφέρει τα κυρίως της ημέρας (όλα κρεατικά βεβαίως). Από τα ορεκτικά οι πίτες, οι πατάτες, η μελιτζάνα στο φούρνο και μερικά μαγειρευτά αξίζουν όλα (χωρίς να φτάνουν βέβαια σε ποιότητα τα αντίστοιχα του Σπύρου αλλά σίγουρα στέκονται αξιοπρεπώς). Οι σαλάτες είναι επίσης καλές. Τα κρεατικά απαρτίζονται κυρίως από ψητά και σύμφωνα με μαρτυρίες άριστης ποιότητας και ψησίματος όπως ακριβώς ζητήθηκε από τον καθένα. Στα γλυκά δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία, οι λουκουμάδες με μέλι και παγωτό είναι must όμως! Οι μερίδες ταβερνίσιες = χορταίνεις άνετα και γεμίζει το μάτι σου. Σύνολο βγαίνει περίπου στα €30-40 το άτομο μαζί με χύμα κρασί που κατά τη γνώμη μου είναι λίγο τσιμπημένα αλλά εν όψη ονόματος, περιοχής, θαμώνων και ποιότητας κρίνεται νορμάλ.
Ο Τηλέμαχος θα έμενε για χρόνια ακόμη σημείο αναφοράς στην περιοχή (τόσο από επισκέπτες όσο και από συναδέλφους εστιάτορες) αν δεν άνοιγε πρόσφατα το κρεατάδικο μεν διαφορετικής προσέγγισης δε Τηλέμαχο BBQ. Ο χώρος επιβλητικός, με κυρίαρχο το κόκκινο, δεν μπορείς εύκολα να προσδιορίσεις το στυλ του ντεκόρ αλλά φέρνει κάτι σε ανατολίτικο παλάτι και μοντέρνα σάλα ταυτόχρονα τελικά το λες μπαρόκ μάλλον (μπερδευτήκατε κι εσείς ε?). Σίγουρα όμως τον λες πρωτότυπο και νομίζω θα αρέσει σε όλους.
Το σέρβις εδώ αμιγώς ελληνικό (με τις απαραίτητες όμορφες γυναίκες στην υποδοχή) εξίσου άμεσο και γρήγορο όπως πριν. Κατάλογος υπάρχει με 3-4 πιάτα για ορεκτικά και για κυρίως. Σαν μερίδες η αλήθεια είναι πως δεν διαφέρουν μεταξύ τους (το ίδιο χορταστικά και τα ορεκτικά και τα κυρίως εξίσου). Αυτό που παρατηρείς αμέσως είναι ότι ενώ τα πιάτα είναι 95% κρεατικά (έχει και τόνο για τύπους σαν κι εμένα) δεν καταλαβαίνεις λέξη από το μενού (ταρτάρ, καρπάτσιο, ζυγούρι είναι έννοιες που δεν συνοδεύουν κρεατοφαγία συνήθως). Η επιτυχία πιστεύω του μαγαζιού είναι σε αυτό το σημείο, προσφέρει το αγαπημένο φαγητό του Έλληνα σε μορφή που δεν το έχει ξαναδοκιμάσει (εκτός και αν μου πείτε ότι χρόνια τώρα τρώτε ωμό κιμά στα βλάχικα - μπορεί και να συνέβαινε όχι εις γνώση σας όμως ;-) ).
Αν πάτε με μεγάλη παρέα καλό είναι να πάρετε όλο το μενού (κυριολεκτικά, μιας και με παρέα 10 ατόμων είχαμε πάρει το μενού x2!). Η κρεατόσουπα έκαψε καρδίες, παρά το ότι δεν είχε κρέας αλλά μόνο το ζουμί. Το ίδιο και το ριζότο σε ζουμί αρνιού (απίστευτα βρασμένο!). Τα ταρτάρ (πρακτικά ωμός κιμάς) είναι για τους τολμηρούς. Δοκίμασα το ταρτάρ τόνου (το δοκίμασα είναι λίγο μιας και το έφαγα όλο μόνος μου) και ήταν τρομερό. Μην φανταστείτε ότι στη θέα είναι αποκρουστικό, μια χαρά στο φέρνουν σερβιρισμένο και είναι και πεντανόστιμο (δεν έχει όμως το αυγουλάκι επάνω αλά γαλλικά). Ξέχασα να αναφέρω ότι το ψωμί του κουβέρ (με συνεχές refill) είναι ΤΕΛΕΙΟ! Ζυμωμένο και ψημένο επί τόπου με κομμάτια φέτας μέσα είναι απίστευτο. Μπορεί να έφαγα και μια φρατζόλα (για να χορτάσω από την έλλειψη κρέατος ... για να προλάβω και τους "ξύπνιους"). Μόνο στη Γιορτή Μπαξεβάνη έφαγα αντάξιο ψωμί.
Τα κυρίως είναι βέβαια κρεατικά μαζί με μια μπριζόλα τόνου οπότε βολεύτηκα πάλι. Η μπριζόλα τόνου είναι καλή (αν και το μόνο μέτρο σύγκρισης που έχω είναι μια αντίστοιχη που έφαγα τα Χριστούγεννα στη ρώμη, παραπλήσιες θα έλεγα). Τα κρεατικά στέκονται βέβαια στο ύψος όλων των υπόλοιπων πιάτων όπως και τα μπιφτέκια, σύμφωνα με την "επίθεση" που έγινε και δεν άφησε τίποτα όρθιο μέσα στα πιάτα! Από τα γλυκά ξεχώρισα την panacota σοκολάτας, με σιρόπι mango, που ήταν κι αυτή εξαίσια.
Γενικά το BBQ είναι μια εμπειρία από όλες τις απόψεις (χώρος & γεύση). Το λογιστήριο θα σας χρεώσει από €30/κεφάλι minimum (με μια σαλάτα, 2 κυρίως και 1 γλυκό) μέχρι €80 για να σας κυλήσουν στο σπίτι σας (το μενού x2 συν αρκετά μπουκάλια κρασιού). Πιστεύω ότι τα αξίζει σε κάθε περίπτωση μιας και δεν θα δοκιμάσεις εντός Αθήνας κάτι παρόμοιο (δεν λεω εντός Ελλάδος για μην πάρω στο λαιμό μου κανένα καλό επαρχιακό εστιατόριο).
Σαν αρνητικό το μόνο που έχω να αναφέρω είναι ότι στο BBQ ο μετρ σε "πιέζει" έμμεσα για όλο και πιο πολλά πιάτα (σωστά προτρέπει για καινούριες δοκιμές, αλλά μιας και ο μέσος όρος της τιμής κυμαίνεται στα €20 το πιάτο - είτε κυρίως είτε ορεκτικό - δεν είναι ακριβώς απλή δοκιμή!). Στα θετικά ότι σε υψηλό λογαριασμό κέρασε όλα τα γλυκά (που είναι εξίσου υψηλά) όπως και ότι έπειτα από συνεχείς επισκέψεις και στα 2 εστιατόρια, δεν παρατηρήθηκε καμία κάμψη στο σέρβις ή στην ποιότητα φαγητού (μιας και με το ρυθμό που αλλάζουν σήμερα τα εστιατόρια ιδιοκτήτες ή σεφ μπορεί από μια μέρα στην άλλη να φας κάτι εντελώς διαφορετικό στον ίδιο χώρο).
(Τηλέμαχος BBQ Club, Φραγκοπούλου 22 & Μ. Μπότσαρη, Κ. Κηφισιά, 2108076680 &
Τηλέμαχος Φραγκοπούλου 19, Κάτω Κηφισιά, 2108074015, 6976977888)
Αν και είμαι οπαδός του συγκεκριμένου εστιατορίου (του BBQ club) πλέον , μετά την τελευταία μου επίσκεψη θα το ξανασκεφτώ να πάω πάλι. Βασικά και να ήθελα δεν μπορώ μιας και ο αγαπημένος τόνος που είχε αρχικά το μαγαζί σε ταρτάρ και φιλέτο πλέον είναι παρελθόν (και είναι το μόνο κυρίως που δεν ανήκει στα κρεατικά!). Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι ότι πάει ο τόνος (μιας και λίγο ενδιαφέρει αυτό τους κρεατοφάγους) αλλά το ότι το service όταν πήγαμε δεν είχε καμία σχέση με αυτό που θυμόμασταν στην αρχική επίσκεψη! Συμπτωματικά ήταν περίπου και η ίδια σύνθεση της παρέας με παλιά.
Το μαγαζί γεμάτο και σε ένα τραπέζι των 6 έκαναν γύρω στη μισή ώρα για να μας φέρουν κατάλογο κι άλλο ένα μισάωρο περίπου για να πάρουν παραγγελία. Όταν έμαθα ότι δεν υπήρχε ο τόνος μάλιστα τότε κατάλαβα ότι θα την βγάλω μόνο με το υπέροχο ψωμί με φέτα που έχουν. Πάει κι αυτό όμως. Παραμένει το ίδιο σε εμφάνιση σίγουρα όχι ίδιο στην υφή και στη γεύση (πλέον σαν απλή φρατζόλα φούρνου με γέμιση φέτας). Έπειτα κι από τη 2η ήττα το μόνο που με κράτησε ήταν η πανακότα σοκολάτα (η οποία ήταν αρκετά καλύτερη από την τελευταία φορά που τη θυμάμαι). Ευτυχώς τα κυρίως σε κρέας παραμένουν το ίδιο καλά με παλιά (οπότε αν και καθυστερημένα οι υπόλοιποι έφαγαν σαφώς καλύτερα από εμένα). Στο τέλος μας απολογήθηκαν για την αργή εξυπηρέτηση με τη δικαιολογία ότι αποφάσισαν όλοι να έρθουν και να φύγουν την ίδια ώρα. Σιγά το νέο! Ας φρόντιζαν για παραπάνω προσωπικό. Το ότι μας ήρθε και €50 το κεφάλι οφείλεται μεν στα 2 μπουκάλια κρασί, τα οποία όμως δεν ήταν και τοσο ακριβά στο σύνολο (άρα μας τον έπιασαν στα κυρίως). Κρίμα γιατί ο κανονικός Τηλέμαχος παραμένει το ίδιο καλώς όπως πάντα (ευτυχώς δηλαδή!)
Αρχικό μήνυμα:
Από τις όχι και τόσο πρόσφατες αλλά σίγουρα αλησμόνητες επισκέψεις είναι ο Τηλέμαχος και το πρόσφατο talk of the town αδερφάκι του ο Τηλέμαχος BBQ (μερικά μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο στην Ν. Κηφισιά). Βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς πως και κάποιος που δεν τρώει κρέας μπορεί να γράψει για αμιγώς κρεατοφαγικό εστιατόριο ? Η παρανόηση που γίνεται είναι πως ο δηλών "δεν τρώω κρέας" περνιέται σαν μίζερος, κακομαθημένος που έμπλεξε πρόσφατα με ανατολικές θρησκείες και το παίζει υπεράνω. Η πραγματικότητα είναι ότι σε οποιοδήποτε μέρος και να πάω σίγουρα υπάρχει άφθονο φαγητό που δεν περιέχει κρέας και χορταίνω μια χαρά. Επίσης, η παρέες μου τρώνε κρέας και αρκετοί είναι πλήρως ενημερωμένοι για να προσφέρουν μια γνώμη που μπορώ να μεταφέρω με ασφάλεια εδώ πέρα.
Ο απλός Τηλέμαχος φημίζεται εδώ και χρόνια για τα κρεατικά του όπως επίσης και για το πόσο hot στέκι είναι γιατί παρελαύνουν αρκετοί πολιτικοί, εγχώριοι celebrities και λοιποί γνωστοί (το 2ο βέβαια δεν αποτελεί και εγγύηση ποιότητας αν κρίνουμε από τα "κυβικά" και το πως τρώνε αρκετοί από τους πολιτικούς/celebrities μας!). Σαν χώρος είναι μια κλασσική ταβέρνα με προσεγμένη ποιότητα (δεν είναι δηλαδή ταβέρνα όπως το εννοούν στα Βλάχικα!). Είναι μονίμως γεμάτη ειδικά τα ΠΣΚ και τα μόνιμα αναμμένα φωτάκια γύρω από τα δέντρα της αυλής όπως και οι κίτρινοι λαμπτήρες το βράδυ που κρέμονται δίνουν χαρακτήρα (ίσως και να παραπέμπουν και σε παρακμιακά ταβερνάκια νησιών για Αγγλοτουρίστες το καλοκαίρι αν το παρατραβήξει κανείς).
Το σέρβις είναι άμεσο και γρήγορο. Πολύ έξυπνο το ότι δεν αντιστοιχούν Χ τραπέζια σε 1 σερβιτόρο, αλλά σερβιτόρος ανά κατηγορία (1 για ορεκτικά, 1 για νερό/κρασί, ένας για κυρίως κτλ για όλο το μαγαζί). Ίσως ξενίσει μερικούς το ότι δουλεύουν αρκετοί αλλοδαποί - υποθέτω νόμιμοι - και έχουν προφορά, σίγουρα όμως είναι προτιμότεροι από τον Έλληνα σερβιτόρο που σου κρεμάει τα μούτρα μόλις του ζητήσεις κάτι! Προσωπικά το θεωρώ έξυπνη κίνηση (μειωμένο κόστος για τον ιδιοκτήτη, το επίπεδο σέρβις μένει το ίδιο ίσως και ανεβαίνει και ο ξένος βρίσκει μια νορμάλ δουλειά). Κατάλογος δεν σου δίνεται αν δεν ζητηθεί, στη θέση του παρελαύνει ο δίσκος με όλα τα ορεκτικά (που όπως τον βλέπεις τα παίρνεις όλα) και ο σερβιτόρος αναφέρει τα κυρίως της ημέρας (όλα κρεατικά βεβαίως). Από τα ορεκτικά οι πίτες, οι πατάτες, η μελιτζάνα στο φούρνο και μερικά μαγειρευτά αξίζουν όλα (χωρίς να φτάνουν βέβαια σε ποιότητα τα αντίστοιχα του Σπύρου αλλά σίγουρα στέκονται αξιοπρεπώς). Οι σαλάτες είναι επίσης καλές. Τα κρεατικά απαρτίζονται κυρίως από ψητά και σύμφωνα με μαρτυρίες άριστης ποιότητας και ψησίματος όπως ακριβώς ζητήθηκε από τον καθένα. Στα γλυκά δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία, οι λουκουμάδες με μέλι και παγωτό είναι must όμως! Οι μερίδες ταβερνίσιες = χορταίνεις άνετα και γεμίζει το μάτι σου. Σύνολο βγαίνει περίπου στα €30-40 το άτομο μαζί με χύμα κρασί που κατά τη γνώμη μου είναι λίγο τσιμπημένα αλλά εν όψη ονόματος, περιοχής, θαμώνων και ποιότητας κρίνεται νορμάλ.
Ο Τηλέμαχος θα έμενε για χρόνια ακόμη σημείο αναφοράς στην περιοχή (τόσο από επισκέπτες όσο και από συναδέλφους εστιάτορες) αν δεν άνοιγε πρόσφατα το κρεατάδικο μεν διαφορετικής προσέγγισης δε Τηλέμαχο BBQ. Ο χώρος επιβλητικός, με κυρίαρχο το κόκκινο, δεν μπορείς εύκολα να προσδιορίσεις το στυλ του ντεκόρ αλλά φέρνει κάτι σε ανατολίτικο παλάτι και μοντέρνα σάλα ταυτόχρονα τελικά το λες μπαρόκ μάλλον (μπερδευτήκατε κι εσείς ε?). Σίγουρα όμως τον λες πρωτότυπο και νομίζω θα αρέσει σε όλους.
Το σέρβις εδώ αμιγώς ελληνικό (με τις απαραίτητες όμορφες γυναίκες στην υποδοχή) εξίσου άμεσο και γρήγορο όπως πριν. Κατάλογος υπάρχει με 3-4 πιάτα για ορεκτικά και για κυρίως. Σαν μερίδες η αλήθεια είναι πως δεν διαφέρουν μεταξύ τους (το ίδιο χορταστικά και τα ορεκτικά και τα κυρίως εξίσου). Αυτό που παρατηρείς αμέσως είναι ότι ενώ τα πιάτα είναι 95% κρεατικά (έχει και τόνο για τύπους σαν κι εμένα) δεν καταλαβαίνεις λέξη από το μενού (ταρτάρ, καρπάτσιο, ζυγούρι είναι έννοιες που δεν συνοδεύουν κρεατοφαγία συνήθως). Η επιτυχία πιστεύω του μαγαζιού είναι σε αυτό το σημείο, προσφέρει το αγαπημένο φαγητό του Έλληνα σε μορφή που δεν το έχει ξαναδοκιμάσει (εκτός και αν μου πείτε ότι χρόνια τώρα τρώτε ωμό κιμά στα βλάχικα - μπορεί και να συνέβαινε όχι εις γνώση σας όμως ;-) ).
Αν πάτε με μεγάλη παρέα καλό είναι να πάρετε όλο το μενού (κυριολεκτικά, μιας και με παρέα 10 ατόμων είχαμε πάρει το μενού x2!). Η κρεατόσουπα έκαψε καρδίες, παρά το ότι δεν είχε κρέας αλλά μόνο το ζουμί. Το ίδιο και το ριζότο σε ζουμί αρνιού (απίστευτα βρασμένο!). Τα ταρτάρ (πρακτικά ωμός κιμάς) είναι για τους τολμηρούς. Δοκίμασα το ταρτάρ τόνου (το δοκίμασα είναι λίγο μιας και το έφαγα όλο μόνος μου) και ήταν τρομερό. Μην φανταστείτε ότι στη θέα είναι αποκρουστικό, μια χαρά στο φέρνουν σερβιρισμένο και είναι και πεντανόστιμο (δεν έχει όμως το αυγουλάκι επάνω αλά γαλλικά). Ξέχασα να αναφέρω ότι το ψωμί του κουβέρ (με συνεχές refill) είναι ΤΕΛΕΙΟ! Ζυμωμένο και ψημένο επί τόπου με κομμάτια φέτας μέσα είναι απίστευτο. Μπορεί να έφαγα και μια φρατζόλα (για να χορτάσω από την έλλειψη κρέατος ... για να προλάβω και τους "ξύπνιους"). Μόνο στη Γιορτή Μπαξεβάνη έφαγα αντάξιο ψωμί.
Τα κυρίως είναι βέβαια κρεατικά μαζί με μια μπριζόλα τόνου οπότε βολεύτηκα πάλι. Η μπριζόλα τόνου είναι καλή (αν και το μόνο μέτρο σύγκρισης που έχω είναι μια αντίστοιχη που έφαγα τα Χριστούγεννα στη ρώμη, παραπλήσιες θα έλεγα). Τα κρεατικά στέκονται βέβαια στο ύψος όλων των υπόλοιπων πιάτων όπως και τα μπιφτέκια, σύμφωνα με την "επίθεση" που έγινε και δεν άφησε τίποτα όρθιο μέσα στα πιάτα! Από τα γλυκά ξεχώρισα την panacota σοκολάτας, με σιρόπι mango, που ήταν κι αυτή εξαίσια.
Γενικά το BBQ είναι μια εμπειρία από όλες τις απόψεις (χώρος & γεύση). Το λογιστήριο θα σας χρεώσει από €30/κεφάλι minimum (με μια σαλάτα, 2 κυρίως και 1 γλυκό) μέχρι €80 για να σας κυλήσουν στο σπίτι σας (το μενού x2 συν αρκετά μπουκάλια κρασιού). Πιστεύω ότι τα αξίζει σε κάθε περίπτωση μιας και δεν θα δοκιμάσεις εντός Αθήνας κάτι παρόμοιο (δεν λεω εντός Ελλάδος για μην πάρω στο λαιμό μου κανένα καλό επαρχιακό εστιατόριο).
Σαν αρνητικό το μόνο που έχω να αναφέρω είναι ότι στο BBQ ο μετρ σε "πιέζει" έμμεσα για όλο και πιο πολλά πιάτα (σωστά προτρέπει για καινούριες δοκιμές, αλλά μιας και ο μέσος όρος της τιμής κυμαίνεται στα €20 το πιάτο - είτε κυρίως είτε ορεκτικό - δεν είναι ακριβώς απλή δοκιμή!). Στα θετικά ότι σε υψηλό λογαριασμό κέρασε όλα τα γλυκά (που είναι εξίσου υψηλά) όπως και ότι έπειτα από συνεχείς επισκέψεις και στα 2 εστιατόρια, δεν παρατηρήθηκε καμία κάμψη στο σέρβις ή στην ποιότητα φαγητού (μιας και με το ρυθμό που αλλάζουν σήμερα τα εστιατόρια ιδιοκτήτες ή σεφ μπορεί από μια μέρα στην άλλη να φας κάτι εντελώς διαφορετικό στον ίδιο χώρο).
(Τηλέμαχος BBQ Club, Φραγκοπούλου 22 & Μ. Μπότσαρη, Κ. Κηφισιά, 2108076680 &
Τηλέμαχος Φραγκοπούλου 19, Κάτω Κηφισιά, 2108074015, 6976977888)
14/1/08
H Ήμερη
Βογιατζής, Θέατρο Οδού Κυκλάδων και Ντοστογιέφσκι. Τρεις λέξεις που εύκολα πείθουν τον οποιονδήποτε να μην σε ακολουθήσει στο θέατρο παρά μόνο αν είναι φανατικός του Βογιατζή ή βλέπει τα πάντα στο θέατρο. Μιας και ανήκω στην 1η κατηγορία (γιατί δεν ρισκάρω τα minimum €20 για να δω το "Σεσουάρ για Δολοφόνους" στην 97η σεζόν του) είχα κλείσει εισιτήρια για την παράσταση μια εβδομάδα πριν αλλά ότι και να έταξα στην γυναίκα μου δεν ερχόταν με τίποτα (γιατί της είχαν τελειώσει τα ξυραφάκια για το διάλειμμα - που δεν είχε όμως η παράσταση)!
Αν και παρακολουθώ τον Βογιατζή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (με έσερνε η μάνα μου μαζί της από αρκετά πιο πιτσιρικά - και τώρα που το σκέφτομαι καλά έκανε κι ας μην καταλάβαινα πολλά τότε) για το συγκεκριμένο έργο και χωρίς να έχω διαβάσει ποτέ μου Ντοστογιέφσκι, ήμουν λίγο επιφυλακτικός μιας και είναι μονόλογος. Ευτυχώς πήγα τελικά και μάλιστα δεν χρειαζόσουν lexotanil ή ξυραφάκια στο τέλος της. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν "ανάλαφρη" παράσταση ή ότι προσφέρεται για διασκέδαση μετά από δουλειά Παρασκευή βράδυ, αλλά δεν σε έφτανε και στα όρια κατάθλιψης όπως άλλες παραστάσεις του ιδίου. Όπως και να έχει ο Βογιατζής παραμένει από τους κορυφαίους του ελληνικού θέατρο για αρκετές 10ετίες και η συγκεκριμένη παράσταση το αποδεικνύει (για άλλη μια φορά).
Ξεκινώντας από τη σκηνικά, η Ομπολένσκι για άλλη μια φορά πετυχαίνει διάνα και φτιάχνει ένα σκηνικό φόρο τιμής στα καταγώγια που έχει συνηθίσει τους περισσότερους ο Ντοστογιέφσκι (από ότι έμαθα έπειτα). Δένουν επίσης απόλυτα και με το παίξιμο του Βογιατζή, όπου μόνιμα βήχει, τρέχει η μύτη του και φαίνεται να κρυώνει (ευτυχώς για τους θεατές η θέρμανση λειτουργούσε άψογα). Κλασσικός ψυχάκιας ο Βογιατζής (από τότε που χαστούκιζε πραγματικά τους ηθοποιούς σε παραστάσεις του) λούζεται κανονικότατα κατά τη διάρκεια της παράστασης και μουσκεύει από πάνω μέχρι κάτω.
Συνεχίζοντας στη σκηνοθεσία, ο διάλογος με το βίντεο, που δείχνει πάλι το Βογιατζή (ουσιαστικά διάλογος με τη συνείδησή του) αν και δεν χρήζει βραβείο πρωτοτυπίας δένει μια χαρά και σπάει τη μονοτονία που θα περίμενε κάποιος να δει σε μονόλογο. Παίρνει μεν λίγη ώρα για να συντονιστεί ο θεατής αλλά αξίζει σίγουρα τον κόπο. Φυσικά αυτό που είναι κατόρθωμα είναι ότι ο Βογιατζής συγχρονίζεται άψογα, δεν χάνει ούτε δευτερόλεπτο και δεν ξεχνάει ούτε ένα κόμμα από τα λόγια του. Για έναν ηθοποιό που κυριολεκτικά έχει φάει το σανίδι με το κουτάλι και έχει ξεπεράσει τα 60 είναι σίγουρα αξιοθαύμαστο. Δεν σημαίνει ότι η ηθοποιία του βασίζεται μόνο εκεί. Καταφέρνει άψογα να δείξει την εσωτερική πάλη στον απολογισμό του ήρωα (όσο κλισέ κι αν ακούγεται), καταφέρνει να σε κρατήσει 1:30 ώρα (αν και στο τελευταίο 10λεπτο λες άντε να τελειώσει και σίγουρα θέλει απόλυτη συγκέντρωση από τον θεατή) πάνω από όλα όμως μεταφέρει άψογα το πνεύμα του έργου το οποίο δεν είναι άλλο παρά ένας προσωπικός απολογισμός του πρωταγωνιστή με αφορμή την αυτοκτονία της γυναίκας του.
Η παράσταση με συνεπήρε τόσο γιατί ο απολογισμός φτάνει μάλλον όσο πιο βαθιά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη σκέψη αντιμέτωπη με τον εαυτό της να αναλογίζεται ποια είναι και τι σκοπό έχει. Παρά το γεγονός ότι δεν έχω διαβάσει καθόλου τον συγκεκριμένο συγγραφέα ήταν εμφανές από το έργο ότι σήμα κατατεθέν του είναι οι υπαρξιακές συγκρούσεις. Ξεκινάει με το σοκ της αυτοκτονίας για να επεκταθεί σε θέματα όπως:
- ρόλος τον σχέσεων μέσα στην κοινωνία
- η επιρροή των κοινωνικών προτύπων σε κάθε μονάδα που την αποτελεί
- πως ξεκινάει κανείς να παντρευτεί (τους πραγματικούς λόγους και όχι την αγάπη που πιστεύει η φιλενάδα σας ή ο άντρας σας ...)
- που λογοδοτεί η συνείδησή μας και βάση ποιων προτύπων
- πως εμφανίζεται η συμπεριφορά μας σε συνάρτηση μιας κοινωνικής ομάδας
- αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε είναι τελικά ο εαυτός μας ?
και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί ακόμη αλλά νομίζω καταλαβαίνει κανείς τη θεματολογία. Είναι κατανοητό επίσης ότι δεν είναι μια παράσταση για κάποιον που ψάχνει για πρωταγωνίστρια τη Βίκυ Καγιά (που άκουσα παραδόξως ότι είναι καλή αλλά δεν με βλέπω να πηγαίνω).
Για κάποιον που θέλει να δει 1η φορά Βογιατζή θέλει σίγουρα αρκετή υπομονή και ανοιχτό ορίζοντα. Για όποιον είχε απογοητευθεί με την Αντιγόνη θα ευχαριστηθεί σίγουρα ένα καλό come back. Το σίγουρο είναι πως η παράσταση θα βάλει σε πολλές σκέψεις και ερωτηματικά όποιον είναι πραγματικά ειλικρινής με τον εαυτό του κι αν δεν είναι σίγουρα θα αρχίσει να το σκέφτεται (αν όχι τότε απλώς είχε μπερδέψει τα εισιτήρια που μοιράζουν στα γραφεία για τις παραστάσεις του Σεφερλή και απλώς του πήρα ώρα να το καταλάβει)
Αν και παρακολουθώ τον Βογιατζή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου (με έσερνε η μάνα μου μαζί της από αρκετά πιο πιτσιρικά - και τώρα που το σκέφτομαι καλά έκανε κι ας μην καταλάβαινα πολλά τότε) για το συγκεκριμένο έργο και χωρίς να έχω διαβάσει ποτέ μου Ντοστογιέφσκι, ήμουν λίγο επιφυλακτικός μιας και είναι μονόλογος. Ευτυχώς πήγα τελικά και μάλιστα δεν χρειαζόσουν lexotanil ή ξυραφάκια στο τέλος της. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν "ανάλαφρη" παράσταση ή ότι προσφέρεται για διασκέδαση μετά από δουλειά Παρασκευή βράδυ, αλλά δεν σε έφτανε και στα όρια κατάθλιψης όπως άλλες παραστάσεις του ιδίου. Όπως και να έχει ο Βογιατζής παραμένει από τους κορυφαίους του ελληνικού θέατρο για αρκετές 10ετίες και η συγκεκριμένη παράσταση το αποδεικνύει (για άλλη μια φορά).
Ξεκινώντας από τη σκηνικά, η Ομπολένσκι για άλλη μια φορά πετυχαίνει διάνα και φτιάχνει ένα σκηνικό φόρο τιμής στα καταγώγια που έχει συνηθίσει τους περισσότερους ο Ντοστογιέφσκι (από ότι έμαθα έπειτα). Δένουν επίσης απόλυτα και με το παίξιμο του Βογιατζή, όπου μόνιμα βήχει, τρέχει η μύτη του και φαίνεται να κρυώνει (ευτυχώς για τους θεατές η θέρμανση λειτουργούσε άψογα). Κλασσικός ψυχάκιας ο Βογιατζής (από τότε που χαστούκιζε πραγματικά τους ηθοποιούς σε παραστάσεις του) λούζεται κανονικότατα κατά τη διάρκεια της παράστασης και μουσκεύει από πάνω μέχρι κάτω.
Συνεχίζοντας στη σκηνοθεσία, ο διάλογος με το βίντεο, που δείχνει πάλι το Βογιατζή (ουσιαστικά διάλογος με τη συνείδησή του) αν και δεν χρήζει βραβείο πρωτοτυπίας δένει μια χαρά και σπάει τη μονοτονία που θα περίμενε κάποιος να δει σε μονόλογο. Παίρνει μεν λίγη ώρα για να συντονιστεί ο θεατής αλλά αξίζει σίγουρα τον κόπο. Φυσικά αυτό που είναι κατόρθωμα είναι ότι ο Βογιατζής συγχρονίζεται άψογα, δεν χάνει ούτε δευτερόλεπτο και δεν ξεχνάει ούτε ένα κόμμα από τα λόγια του. Για έναν ηθοποιό που κυριολεκτικά έχει φάει το σανίδι με το κουτάλι και έχει ξεπεράσει τα 60 είναι σίγουρα αξιοθαύμαστο. Δεν σημαίνει ότι η ηθοποιία του βασίζεται μόνο εκεί. Καταφέρνει άψογα να δείξει την εσωτερική πάλη στον απολογισμό του ήρωα (όσο κλισέ κι αν ακούγεται), καταφέρνει να σε κρατήσει 1:30 ώρα (αν και στο τελευταίο 10λεπτο λες άντε να τελειώσει και σίγουρα θέλει απόλυτη συγκέντρωση από τον θεατή) πάνω από όλα όμως μεταφέρει άψογα το πνεύμα του έργου το οποίο δεν είναι άλλο παρά ένας προσωπικός απολογισμός του πρωταγωνιστή με αφορμή την αυτοκτονία της γυναίκας του.
Η παράσταση με συνεπήρε τόσο γιατί ο απολογισμός φτάνει μάλλον όσο πιο βαθιά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη σκέψη αντιμέτωπη με τον εαυτό της να αναλογίζεται ποια είναι και τι σκοπό έχει. Παρά το γεγονός ότι δεν έχω διαβάσει καθόλου τον συγκεκριμένο συγγραφέα ήταν εμφανές από το έργο ότι σήμα κατατεθέν του είναι οι υπαρξιακές συγκρούσεις. Ξεκινάει με το σοκ της αυτοκτονίας για να επεκταθεί σε θέματα όπως:
- ρόλος τον σχέσεων μέσα στην κοινωνία
- η επιρροή των κοινωνικών προτύπων σε κάθε μονάδα που την αποτελεί
- πως ξεκινάει κανείς να παντρευτεί (τους πραγματικούς λόγους και όχι την αγάπη που πιστεύει η φιλενάδα σας ή ο άντρας σας ...)
- που λογοδοτεί η συνείδησή μας και βάση ποιων προτύπων
- πως εμφανίζεται η συμπεριφορά μας σε συνάρτηση μιας κοινωνικής ομάδας
- αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε είναι τελικά ο εαυτός μας ?
και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί ακόμη αλλά νομίζω καταλαβαίνει κανείς τη θεματολογία. Είναι κατανοητό επίσης ότι δεν είναι μια παράσταση για κάποιον που ψάχνει για πρωταγωνίστρια τη Βίκυ Καγιά (που άκουσα παραδόξως ότι είναι καλή αλλά δεν με βλέπω να πηγαίνω).
Για κάποιον που θέλει να δει 1η φορά Βογιατζή θέλει σίγουρα αρκετή υπομονή και ανοιχτό ορίζοντα. Για όποιον είχε απογοητευθεί με την Αντιγόνη θα ευχαριστηθεί σίγουρα ένα καλό come back. Το σίγουρο είναι πως η παράσταση θα βάλει σε πολλές σκέψεις και ερωτηματικά όποιον είναι πραγματικά ειλικρινής με τον εαυτό του κι αν δεν είναι σίγουρα θα αρχίσει να το σκέφτεται (αν όχι τότε απλώς είχε μπερδέψει τα εισιτήρια που μοιράζουν στα γραφεία για τις παραστάσεις του Σεφερλή και απλώς του πήρα ώρα να το καταλάβει)
11/1/08
Boro Toro
Σάββατο μεσημέρι κατηφορίζουμε οικογενειακώς προς το καινούριο Oro Toro στην Λ. Πεντέλης στα Βριλήσσια. Το μαγαζί σχετικά άδειο και βρίσκουμε μια χαρά θέση χωρίς ίχνος τσιγάρου και με χώρο να παρκάρουμε το καρότσι με τη μικρή. Για το συγκεκριμένο μαγαζί είχα ακούσει ανάμικτα σχόλια. Από άλλους ότι έχει το καλύτερο κρέας που έχουν φάει και από άλλους ότι το service πάσχει και γενικά δεν υπάρχει σταθερότητα στο μαγαζί.
Στην αρχή πήγα με προσδοκίες για κάτι κοντά στο Τηλέμαχος BBQ αλλά για το αν τελικά συγκρίνεται θα πρέπει να το διαπιστώσει κάποιος κρεατοφάγος μάλλον κι όχι εγώ (το κοινό τους είναι ότι οι τιμές τους είναι παραπλήσιες αλλά αυτό δεν λέει και πολλά). Το service την ημέρα που πήγαμε εμείς ήταν άψογο και μάλιστα μας προϊδέασε ευχάριστα το γεγονός ότι ενώ πήρα για κυρίως έναν τόνο που τον ήθελα ψημένο από έξω και σχεδόν ωμό μέσα, ο σεφ μας πληροφόρησε ότι ο τόνος που είχε εκείνη την ημέρα δεν έκανε για κυρίως πιάτο και ότι τον είχε για σαλάτα μόνο, αν ήθελα μπορούσε να μου κάνει με φιλέτο σολωμού. Τουλάχιστον ήταν ειλικρινής ενώ θα μπορούσε εύκολα να μου πασάρει κάτι άσχετο με ότι ζήτησα και να κάνει το κορόιδο. Από την άλλη, όταν είχε πάει ένα φιλικό μας ζευγάρι με το μαγαζί να είναι γεμάτο, τους έφεραν άλλη σαλάτα και ενώ περίμεναν να αποφασίσουν αν θα την κρατήσουν ή όχι, η σερβιτόρα τους είπε να βιαστούν γιατί έχει δουλειά!!! Ελπίζω να ήταν ατυχές συμβάν και όχι σύστημα το καταστήματος!
Ξεκινήσαμε με το ψωμί που το φάγαμε σχεδόν όλο (είχε λίγο παραπάνω αλάτι αλλά ήταν αρκετά καλό). Συνεχίσαμε με quesadillas και onion rings αφού το μενού κυμαίνεται μεταξύ Αργεντινής και Μεξικού (γενικά North-South America κουζίνα). Οι μερίδες να ξέρετε ότι είναι τεράστιες. Ακόμη και τα ορεκτικά του είναι τόσο χορταστικά που δύσκολα θα φάτε έστω και το μισό κυρίως. Βέβαια και οι τιμές των ορεκτικών είναι αντίστοιχες αρκετών κυρίως σε άλλα εστιατόρια. Δεν δοκιμάσαμε - δυστυχώς - το μαστέλο με μέλι και σουσάμι που είναι αρκετά καλό. Πάντως αν δεν είστε μεγάλη παρέα καλό είναι να πάρετε μια σαλάτα και 2 κυρίως μιας και οτιδήποτε άλλο μάλλον δεν θα φαγωθεί. Τα quesadillas ήταν αρκετά καλά, το onion rings μέτρια. Σαν επιλογές πάντως υπάρχουν πάρα πολλές και ενώ φημίζεται για το κρέας του ακόμη και χορτοφάγοι έχουν πάρα πολλές επιλογές (από ζυμαρικά μέχρι θαλασσινά μέχρι σαλάτες καλύπτουν όλα τα γούστα). Μόλις έχουμε αρχίσει να σκαμε έρχονται και τα κυρίως.
Δεν είναι μόνο ότι ήταν τεράστια αλλά είχαν και συνοδεία (πολύ καλή ψητή πατάτα για εμένα και εξίσου καλό ρύζι με λαχανικά για το μπιφτέκι της γυναίκας μου). Σου φέρνουν επίσης και ένα σετ με πιπέρι, χοντρό αλάτι, sour cream, και καυτερή σάλτσα με ντομάτα για dip (υποθέτω ανάλογα το πιάτο αλλάζει και το side). Ο δικός μου σολομός ήταν όπως ακριβώς τον είχα ζητήσει (είχε αρπάξει από έξω και μέσα εντελώς ωμός). ΄Ήταν η πρώτη φορά που έτρωγα φιλέτο που δεν έβγαζε αυτή τη λιπαρότητα (μιας και δεν είχε προλάβει να ψηθεί μάλλον). Η ψητή πατάτα με το sour cream να λιώνει και με το χοντρό αλάτι ήταν επίσης πολύ καλή.
Αντίθετα η γυναίκα μου δεν ενθουσιάστηκε με το μπιφτέκι. Ναι μεν μεγάλο και ωραία λιωμένο το τυρί από πάνω αλλά το βρήκε πολύ ανάλατο. Το ίδιο επιβεβαίωσαν και φίλοι όπου τους εξήγησε ο σεφ ότι έτσι το σερβίρουν. Δεν γνωρίζω αν είναι ιδιοτροπία του μαγαζιού ή αν όντως στη Λατινική Αμερική (που δεν είναι και η πιο αγαπημένη μου κουζίνα) πράγματι σερβίρεται έτσι. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και μιας και θα το έχουν επισημάνει αρκετοί, καλό είναι να ρωτάνε αν το θέλουν με καρυκεύματα και αλάτι ή με σχεδόν σκέτο κιμά.
Δεν προχωρήσαμε καν στα γλυκά μιας και δεν καταφέραμε να φάμε κανένα πιάτο ολόκληρο. Σύνολο μας ήρθε στα €30/κεφάλι (βγάζοντας την προσαύξηση του 8% λόγω εορτών). Αν το κρίνουμε αυστηρά ως 2 ορεκτικά και 2 κυρίως χωρίς κρασί είναι ακριβό. Αν αναλογιστεί κανείς ότι με ότι πήραμε πρακτικά σκανε 3 άτομα (άντε 4 αν υπάρχουν και γυναίκες) ίσως να μην είναι και τόσο ακριβό όσο φαίνεται αρχικά. Από την άλλη, σπάνια θα μοιραστεί κανείς κυρίως (όπου η μέση τιμή τους εδώ κυμαίνεται στα €20-30 ανάλογα το πιάτο) οπότε το λες τσιμπημένο. Επίσης, μιας και δεν δοκίμασε η γυναίκα μου κάτι σε αμιγώς κρεατικό (πχ T-bone) δεν ξέρω και σε τι επίπεδα κυμαίνεται. Πάντως γνωστός μας κρεατοφάγος ισχυρίζεται ότι είναι από τα καλύτερα (γούστα είναι αυτά). Προσωπικά πάντως ξαναπήγαινα όχι μόνο από περιέργεια να δω αν υπάρχει σταθερότητα στην εξυπηρέτηση και στην ποιότητα αλλά γιατί έχει αρκετά πιάτα για όσους δεν τρώνε κρέας που αξίζουν (τώρα βέβαια αν τελικά είναι τα μόνο που αξίζουν, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα για το target group του εστιατορίου)! Σίγουρα όμως δεν θα το έλεγα καλύτερο από το Τηλέμαχο BBQ (μιας και νομίζω ότι πιο πολύ το συγκρίνεις με το BBQ και όχι με τον απλό Τηλέμαχο).
(Oro Toro, Λ. Βάρης 73, Δίλοφο Βάρης, 210-8994514/5 & Λ. Πεντέλης 108, Βριλήσια, 210-8100150/1)
Στην αρχή πήγα με προσδοκίες για κάτι κοντά στο Τηλέμαχος BBQ αλλά για το αν τελικά συγκρίνεται θα πρέπει να το διαπιστώσει κάποιος κρεατοφάγος μάλλον κι όχι εγώ (το κοινό τους είναι ότι οι τιμές τους είναι παραπλήσιες αλλά αυτό δεν λέει και πολλά). Το service την ημέρα που πήγαμε εμείς ήταν άψογο και μάλιστα μας προϊδέασε ευχάριστα το γεγονός ότι ενώ πήρα για κυρίως έναν τόνο που τον ήθελα ψημένο από έξω και σχεδόν ωμό μέσα, ο σεφ μας πληροφόρησε ότι ο τόνος που είχε εκείνη την ημέρα δεν έκανε για κυρίως πιάτο και ότι τον είχε για σαλάτα μόνο, αν ήθελα μπορούσε να μου κάνει με φιλέτο σολωμού. Τουλάχιστον ήταν ειλικρινής ενώ θα μπορούσε εύκολα να μου πασάρει κάτι άσχετο με ότι ζήτησα και να κάνει το κορόιδο. Από την άλλη, όταν είχε πάει ένα φιλικό μας ζευγάρι με το μαγαζί να είναι γεμάτο, τους έφεραν άλλη σαλάτα και ενώ περίμεναν να αποφασίσουν αν θα την κρατήσουν ή όχι, η σερβιτόρα τους είπε να βιαστούν γιατί έχει δουλειά!!! Ελπίζω να ήταν ατυχές συμβάν και όχι σύστημα το καταστήματος!
Ξεκινήσαμε με το ψωμί που το φάγαμε σχεδόν όλο (είχε λίγο παραπάνω αλάτι αλλά ήταν αρκετά καλό). Συνεχίσαμε με quesadillas και onion rings αφού το μενού κυμαίνεται μεταξύ Αργεντινής και Μεξικού (γενικά North-South America κουζίνα). Οι μερίδες να ξέρετε ότι είναι τεράστιες. Ακόμη και τα ορεκτικά του είναι τόσο χορταστικά που δύσκολα θα φάτε έστω και το μισό κυρίως. Βέβαια και οι τιμές των ορεκτικών είναι αντίστοιχες αρκετών κυρίως σε άλλα εστιατόρια. Δεν δοκιμάσαμε - δυστυχώς - το μαστέλο με μέλι και σουσάμι που είναι αρκετά καλό. Πάντως αν δεν είστε μεγάλη παρέα καλό είναι να πάρετε μια σαλάτα και 2 κυρίως μιας και οτιδήποτε άλλο μάλλον δεν θα φαγωθεί. Τα quesadillas ήταν αρκετά καλά, το onion rings μέτρια. Σαν επιλογές πάντως υπάρχουν πάρα πολλές και ενώ φημίζεται για το κρέας του ακόμη και χορτοφάγοι έχουν πάρα πολλές επιλογές (από ζυμαρικά μέχρι θαλασσινά μέχρι σαλάτες καλύπτουν όλα τα γούστα). Μόλις έχουμε αρχίσει να σκαμε έρχονται και τα κυρίως.
Δεν είναι μόνο ότι ήταν τεράστια αλλά είχαν και συνοδεία (πολύ καλή ψητή πατάτα για εμένα και εξίσου καλό ρύζι με λαχανικά για το μπιφτέκι της γυναίκας μου). Σου φέρνουν επίσης και ένα σετ με πιπέρι, χοντρό αλάτι, sour cream, και καυτερή σάλτσα με ντομάτα για dip (υποθέτω ανάλογα το πιάτο αλλάζει και το side). Ο δικός μου σολομός ήταν όπως ακριβώς τον είχα ζητήσει (είχε αρπάξει από έξω και μέσα εντελώς ωμός). ΄Ήταν η πρώτη φορά που έτρωγα φιλέτο που δεν έβγαζε αυτή τη λιπαρότητα (μιας και δεν είχε προλάβει να ψηθεί μάλλον). Η ψητή πατάτα με το sour cream να λιώνει και με το χοντρό αλάτι ήταν επίσης πολύ καλή.
Αντίθετα η γυναίκα μου δεν ενθουσιάστηκε με το μπιφτέκι. Ναι μεν μεγάλο και ωραία λιωμένο το τυρί από πάνω αλλά το βρήκε πολύ ανάλατο. Το ίδιο επιβεβαίωσαν και φίλοι όπου τους εξήγησε ο σεφ ότι έτσι το σερβίρουν. Δεν γνωρίζω αν είναι ιδιοτροπία του μαγαζιού ή αν όντως στη Λατινική Αμερική (που δεν είναι και η πιο αγαπημένη μου κουζίνα) πράγματι σερβίρεται έτσι. Για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και μιας και θα το έχουν επισημάνει αρκετοί, καλό είναι να ρωτάνε αν το θέλουν με καρυκεύματα και αλάτι ή με σχεδόν σκέτο κιμά.
Δεν προχωρήσαμε καν στα γλυκά μιας και δεν καταφέραμε να φάμε κανένα πιάτο ολόκληρο. Σύνολο μας ήρθε στα €30/κεφάλι (βγάζοντας την προσαύξηση του 8% λόγω εορτών). Αν το κρίνουμε αυστηρά ως 2 ορεκτικά και 2 κυρίως χωρίς κρασί είναι ακριβό. Αν αναλογιστεί κανείς ότι με ότι πήραμε πρακτικά σκανε 3 άτομα (άντε 4 αν υπάρχουν και γυναίκες) ίσως να μην είναι και τόσο ακριβό όσο φαίνεται αρχικά. Από την άλλη, σπάνια θα μοιραστεί κανείς κυρίως (όπου η μέση τιμή τους εδώ κυμαίνεται στα €20-30 ανάλογα το πιάτο) οπότε το λες τσιμπημένο. Επίσης, μιας και δεν δοκίμασε η γυναίκα μου κάτι σε αμιγώς κρεατικό (πχ T-bone) δεν ξέρω και σε τι επίπεδα κυμαίνεται. Πάντως γνωστός μας κρεατοφάγος ισχυρίζεται ότι είναι από τα καλύτερα (γούστα είναι αυτά). Προσωπικά πάντως ξαναπήγαινα όχι μόνο από περιέργεια να δω αν υπάρχει σταθερότητα στην εξυπηρέτηση και στην ποιότητα αλλά γιατί έχει αρκετά πιάτα για όσους δεν τρώνε κρέας που αξίζουν (τώρα βέβαια αν τελικά είναι τα μόνο που αξίζουν, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα για το target group του εστιατορίου)! Σίγουρα όμως δεν θα το έλεγα καλύτερο από το Τηλέμαχο BBQ (μιας και νομίζω ότι πιο πολύ το συγκρίνεις με το BBQ και όχι με τον απλό Τηλέμαχο).
(Oro Toro, Λ. Βάρης 73, Δίλοφο Βάρης, 210-8994514/5 & Λ. Πεντέλης 108, Βριλήσια, 210-8100150/1)
6/1/08
Εξιλέωση
Μιας και δεν κατάφερα να βρω το "American Gangster" σε DVD-rip έκδοση στο internet κατέληξα να κατεβάζω το "Atonement" σε πολύ καλή ποιότητα ήχου/εικόνας και μάλιστα βρήκα και ελληνικούς υπότιτλους. Αν και δεν είμαι οπαδός των ταινιών εποχής (ειδικά με Άγγλους αριστοκράτες και υπηρέτες) μιας και η ταινία πάει με φόρα για αρκετές υποψηφιότητες Όσκαρ είπα να την δω. Μετά τον "Άγγλο Ασθενή" του Μινγκέλα έχω κλείσει για love story με background πόλεμο (παραμένει ότι πιο άρτιο έχω δει από άποψη σκηνοθεσίας, ηθοποιίας, μουσικής, φωτογραφίας στο συγκεκριμένο είδος).
Πριν αρχίσω να γράφω για την ταινία διάβασα κριτικές στο IMDB, που δυστυχώς με βρίσκουν διαμετρικά αντίθετο (ειδικά όταν είδα ότι το "Engligh Patient" έχει χαμηλότερη βαθμολογία από το "Atonement")! Το μεγαλύτερο μειονέκτημα για εμένα είναι ότι η ταινία προσπαθεί να συνδυάσει ανεπιτυχώς διάφορα είδη: κραυγή κατά του πολέμου (βλέπε μια υπέροχη όντως σκηνή στην παραλία), ιστορία αγάπης μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών τάξεων (χιλιοειδωμένο, εδώ είναι σε μια καλή εκδοχή), twist στο σενάριο αλά "Seven"/"Sixth Sense" (εδώ δεν λεω τίποτα για να μην σας το χαλάσω), ταινία εποχής που να σε παρασέρνει με την μουσική/φωτογραφία της (εδώ ναι μεν είναι καλό το αποτέλεσμα για Holywood standards αλλά φτωχό συγκρινόμενο με άλλους σκηνοθέτες).
Για να ξεκινήσουμε από τα θετικά όντως οι κριτικές σχετικά με την υποκριτική της Keira Knightley και του James McAvoy (βλέπε γιατρό του "Last King of Scotland") αληθεύουν και παίζουν αρκετά καλά (τώρα για τον αν είναι για Όσκαρ δεν ξέρω πάντως είναι καλές). Αν με ρωτήσετε, νομίζω ότι το κοριτσάκι που κάνει την Briony είναι το καλύτερο από όλο το καστ πάντως. Η αναπαράσταση της εποχής πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου είναι επίσης εντυπωσιακή χωρίς ψεγάδι και σε αυτό βοηθάνε και τα κουστούμια, και ο σκηνοθέτης και η φωτογραφία. Η μουσική στέκεται σε αρκετά καλά επίπεδα (και η χρήση ήχου γραφομηχανής για soundtrack δένει πολύ καλά με την ταινία). Σενάριο επίσης δεμένο και με καλό twist που δεν το περιμένεις. Τι λείπει τελικά ?
Όπως έγραψα και στην αρχή οι 2 ώρες αναλώνονται ανά 30 λεπτά στο να δείχνουν διάφορα πράγματα που τελικά δεν δένουν μεταξύ τους. Επίσης, το ότι χρονικά πηδάει εμπρός-πίσω δεν ξέρω κατά πόσο λειτουργεί ή καταντάει εκνευριστικό. Ξεκινάει με την υπόθεση αγάπης που γκρεμίζεται, συνεχίζει με την κατηγορία του πολέμου (και μάλιστα με μερικές αρκετά ωμές σκηνές), δείχνει σημεία εξιλέωσης και τελειώνει με την ανατροπή. Σίγουρα πάντως ούτε η φωτογραφία, ούτε η μουσική, ούτε η υποκριτική (που είναι καλές) πλησιάζουν έστω και λίγο τα αντίστοιχα του "Άγγλου Ασθενή". Πιο πολύ μου φαίνεται το promo να θέλει να βγάλει τα έξοδα της - σίγουρα - πολυδάπανης παραγωγής παρά ότι όντως είναι η ταινιάρα της χρονιάς (ελλείψει βέβαια ανταγωνισμού ίσως και να αναδειχτεί σε τέτοια). Το αν είναι καλή μεταφορά του βιβλίου ή όχι δεν το ξέρω μιας και δεν το έχω διαβάσει. Για τη σχολή που χάραξε ο David Lean πάντως με κλασσικές δημιουργίες τύπου "Dr Zhivago" & "Laurence of Arabia" τα πάει μια χαρά.
Πριν αρχίσω να γράφω για την ταινία διάβασα κριτικές στο IMDB, που δυστυχώς με βρίσκουν διαμετρικά αντίθετο (ειδικά όταν είδα ότι το "Engligh Patient" έχει χαμηλότερη βαθμολογία από το "Atonement")! Το μεγαλύτερο μειονέκτημα για εμένα είναι ότι η ταινία προσπαθεί να συνδυάσει ανεπιτυχώς διάφορα είδη: κραυγή κατά του πολέμου (βλέπε μια υπέροχη όντως σκηνή στην παραλία), ιστορία αγάπης μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών τάξεων (χιλιοειδωμένο, εδώ είναι σε μια καλή εκδοχή), twist στο σενάριο αλά "Seven"/"Sixth Sense" (εδώ δεν λεω τίποτα για να μην σας το χαλάσω), ταινία εποχής που να σε παρασέρνει με την μουσική/φωτογραφία της (εδώ ναι μεν είναι καλό το αποτέλεσμα για Holywood standards αλλά φτωχό συγκρινόμενο με άλλους σκηνοθέτες).
Για να ξεκινήσουμε από τα θετικά όντως οι κριτικές σχετικά με την υποκριτική της Keira Knightley και του James McAvoy (βλέπε γιατρό του "Last King of Scotland") αληθεύουν και παίζουν αρκετά καλά (τώρα για τον αν είναι για Όσκαρ δεν ξέρω πάντως είναι καλές). Αν με ρωτήσετε, νομίζω ότι το κοριτσάκι που κάνει την Briony είναι το καλύτερο από όλο το καστ πάντως. Η αναπαράσταση της εποχής πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου είναι επίσης εντυπωσιακή χωρίς ψεγάδι και σε αυτό βοηθάνε και τα κουστούμια, και ο σκηνοθέτης και η φωτογραφία. Η μουσική στέκεται σε αρκετά καλά επίπεδα (και η χρήση ήχου γραφομηχανής για soundtrack δένει πολύ καλά με την ταινία). Σενάριο επίσης δεμένο και με καλό twist που δεν το περιμένεις. Τι λείπει τελικά ?
Όπως έγραψα και στην αρχή οι 2 ώρες αναλώνονται ανά 30 λεπτά στο να δείχνουν διάφορα πράγματα που τελικά δεν δένουν μεταξύ τους. Επίσης, το ότι χρονικά πηδάει εμπρός-πίσω δεν ξέρω κατά πόσο λειτουργεί ή καταντάει εκνευριστικό. Ξεκινάει με την υπόθεση αγάπης που γκρεμίζεται, συνεχίζει με την κατηγορία του πολέμου (και μάλιστα με μερικές αρκετά ωμές σκηνές), δείχνει σημεία εξιλέωσης και τελειώνει με την ανατροπή. Σίγουρα πάντως ούτε η φωτογραφία, ούτε η μουσική, ούτε η υποκριτική (που είναι καλές) πλησιάζουν έστω και λίγο τα αντίστοιχα του "Άγγλου Ασθενή". Πιο πολύ μου φαίνεται το promo να θέλει να βγάλει τα έξοδα της - σίγουρα - πολυδάπανης παραγωγής παρά ότι όντως είναι η ταινιάρα της χρονιάς (ελλείψει βέβαια ανταγωνισμού ίσως και να αναδειχτεί σε τέτοια). Το αν είναι καλή μεταφορά του βιβλίου ή όχι δεν το ξέρω μιας και δεν το έχω διαβάσει. Για τη σχολή που χάραξε ο David Lean πάντως με κλασσικές δημιουργίες τύπου "Dr Zhivago" & "Laurence of Arabia" τα πάει μια χαρά.
4/1/08
Βαρούλκο
Για το συγκεκριμένο εστιατόριο δεν υπάρχουν και πολλά να γράψω. Όπου και να ψάξει κανείς για υψηλή γαστρονομία στην Ελλάδα και όποιον οδηγό γεύσης και να διαβάσει το Βαρούλκο φιγουράρει μόνιμα στο top 5 τα τελευταία 20 χρόνια (από τότε που δεν υπήρχαν καν top 5 εστιατόρια στην Ελλάδα)! Αφορμή για μια ακόμη επίσκεψη στάθηκε ένα reunion συμφοιτητών από το πανεπιστήμιο (αυτή τη φορά όχι από alumni assosciation αλλά μεταξύ μας, μιας και αρκετοί "εξόριστοι" επισκέπτονται τα πάτρια εδάφη τέτοια εποχή).
Προσωπικά το σήμα κατατεθέν του Βαρούλκου δεν είναι οι κατά καιρούς επιτυχίες όπως ο μουσακάς καραβίδας ή το καλαμάρι με πέστο αλλά το γεγονός ότι σε ένα εστιατόριο τέτοιου κύρος μπορείς άνετα να πας με τζην και να σου φερθούν όπως και σε οποιονδήποτε άλλο πελάτη (με σεβασμό και φιλικότητα που δεν ξεπερνάει ποτέ τα όρια της διακριτικότητας), σε αντίθεση πχ με τη Σπονδή που έχεις την εντύπωση ότι μπήκες σε μαγαζί του Carouzos για να ψωνίσεις (όπου αν δεν γράφεις στο κούτελο το Ε9 με ακίνητα στο Λονδίνο δεν κάνουν καν το κόπο να σου μιλήσουν). Επίσης, το γεγονός ότι φίλοι μου που έτρωγαν μέχρι πρόσφατα στον Μπαϊρακτάρη και τους έστειλα εκεί για ειδικές περιπτώσεις (βλέπε "θέλω να ρίξω γκόμενα", "επέτειος", "Αγίου Βαλεντίνου") ξετρελάθηκαν δείχνει ότι η gourmet κουζίνα τελικά δεν χρειάζεται να γίνεται μια περίπλοκη ιστορία για λίγους αλλά μπορεί να το καταλάβει ο καθένας (πάλι σε αντίθεση με τη Σπονδή που θες και 2-3 μεταπτυχιακά σε χημεία για να καταλάβεις τι έγινε στο κάθε πιάτο). Το αν θα μαμήσετε μετά το Βαρούλκο ο Λαζάρου δεν μπορεί να το εγγυηθεί, ότι θα φάτε καλά όμως είναι σίγουρο!
Όπως και σε κάθε άλλη επίσκεψη αν δεν ζητήσεις συγκεκριμένα κατάλογο ο σερβιτόρος θα σου προτείνει το μενού σύμφωνα με τη γνώμη του σεφ. Γεγονός είναι ότι πάντα πέφτει μέσα αλλά τη συγκεκριμένη φορά μάλλον το παράκανε μιας και σύνολο βγήκαν 7 πιάτα για κάθε άτομο, αριθμός αρκετά υψηλός ακόμη και για μερίδες τέτοιων εστιατορίων (το λιγότερο "μινιμαλιστικές"). Για όποιον δεν έχει ξαναπάει ίσως τον ξενίσει λίγο το γεγονός ότι δεν δίνουν με τη μια κατάλογο, θα σύστηνα όμως να εμπιστευτεί τον σερβιτόρο (με μέτρο όμως και όχι όπως καταλήξαμε εμείς αυτή τη φορά). Για ποιότητα υλικών και πρωτοτυπία γεύσεων δεν θα γράψω τίποτα μιας θα είναι σίγουρα λίγα και πάλι δεν θα μπορούν να αποδώσουν την πραγματική εικόνα.
Ξεκινήσαμε με το τελευταίο ορόσημο του Λαζάρου: σούπα από μελάνι σουπιάς, ένα γευστικό όνειρο (για εμένα μαζί με το πιάτο της συναγρίδας ήταν τα καλύτερα της βραδιάς). Συνεχίσαμε με τηγανιτό μπαρμπούνι ξεκοκαλισμένο γεμιστό με σταφίδες & κουκουνάρι πάνω σε αφρό μελιτζάνας & χούμους (υπέροχο), καλαμάρι με σως και πατατάκια από παντζάρι, σπαγγέτι με κάποιο θαλασσινό το οποίο με δυσκολία ξεχώριζε οπτικά από το τα μακαρόνια (τέλειο al dente), καραβίδες με ζωμό και κλείσαμε με σέσκουλα μαζί με συναγρίδα (που σαν γεύση ένιωθες μόνο αφρό ψαριού, δεν καταλάβαινες καν τι ήταν αν δε σου περιέγραφαν τι θα φας). Για άλλη μια φορά ο Λαζάρου επιβεβαίωσε την μοναδική του ικανότητα να παίρνει απλά ψάρια και να τα μετατρέπει σε πιάτα υψηλής γαστρονομίας. Όλα τα πιάτα ήταν έξοχα, το ότι ξεχώρισα τη σούπα και τη συναγρίδα είναι απλώς θέμα γούστου (και με ξένισαν κάπως και τα σέσκουλα για να πω την αλήθεια).
Για το τέλος ήρθαν τα εξής γλυκά: τάρτα σοκολάτας, χαλβάς με κρέμα και σως από βύσσινο, κανταΐφι με γλυκό αχλάδι και παγωτό (σε σχήμα χταποδιού!) και κρέμα με κόλιανδρο και παγωτό σοκολάτα. Το Βαρούλκο για αρκετό καιρό υστερούσε στα γλυκά του και ενώ υπήρχε σαφώς μια ανάκαμψη πριν από 2 χρόνια, τώρα δυστυχώς μάλλον βρίσκεται στα αρχικά του επίπεδα πάλι. Σίγουρα δεν λες άσχημα τα γλυκά, αλλά από τα παραπάνω πιάτα το μόνο που στέκεται άξια στο ύψος του εστιατορίου είναι ο χαλβάς με την κρέμα (εμπειρία στον ουρανίσκο σαν γεύση αλλά και σαν αλλαγή υφής από την κρέμα στο πιο παχύρρευστο χαλβά). Μου θύμισε έντονα την πανακότα με ντοματάκι στο "Oil Resto". Το "χταπόδι" μόνο σαν εμφάνιση συγκινεί και τα υπόλοιπα 2 τα λες απλώς "καλά" χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό (πάντα για εστιατόριο τέτοιου είδους βέβαια). Στα μείον επίσης το γεγονός ότι ο μπάρμαν του "48" που είχε μετακομίσει στο Βαρούλκο πλέον δεν είναι εδώ και το μαγαζί δεν προσφέρει cocktail (που ήταν κορυφαία πριν).
Το γεγονός ότι ξέφυγε λίγο η παραγγελία (δεν ξέρω αν πίεσε ο μαιτρ, αν τελικά αυτός που τα παρήγγειλε έχασε λίγο τη μπάλα ή αν το κρασί που πήραμε ήταν κάτι το πολύ ακριβό) φάνηκε βέβαια στο λογαριασμό (για 24 άτομα μας ήρθε στα €130 το κεφάλι ......................................................έβαλα πολλές τελείες για να προλάβετε το υπογλώσσιο). Τουλάχιστον αν είχα φάει και τη τσιπούρα με τρούφα ή έστω τον μουσακά με καραβίδα θα έλεγα ότι παρέλασαν όλα τα τοπ hits του Λαζάρου!
Πάντως το νούμερο δεν είναι αντιπροσωπευτικό μιας και με €50 το κεφάλι τρως σίγουρα 3 πιάτα ανά άτομο και παίρνεις μια καλή γεύση από την διάσημη κουζίνα του Λαζάρου (και σίγουρα μια τέτοια τιμή είναι φθηνή για την συγκεκριμένη κατηγορία μιας και πριν λίγες ημέρες μόνο, σε κάτι κουτούκια στη Σταμάτα πληρώσαμε €30 για φαγητό ταβέρνας χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο). Ο Λαζάρου συνεχίζει να δημιουργεί και να προτείνει συνεχώς καινούριους συνδυασμούς κάτι που - ευτυχώς - ακόμη και τώρα τον κρατάει στο προσκήνιο της ελληνικής γαστρονομίας. Για εμένα το συγκεκριμένο εστιατόριο είναι από τα λίγα που μπορείς να το κάνεις στέκι (και γιατί νιώθεις πάντα άνετα, ξέρεις ότι θα φας κάτι μοναδικό και σε μια τίμια αναλογία ποιότητας/χρημάτων)
(Βαρούλκο, Πειραιώς 80, 2105228400)
PS: Σε αντίθεση με το εστιατόριο, το τελευταίο βιβλίο του Λαζάρου "Βαρούλκο, Χρώματα, Αρώματα, Γεύσεις" δεν είναι εξίσου καλό. Έχει μεν αρκετές από τις συνταγές που τον έκαναν διάσημο αλλά η περιγραφή εκτέλεσης έχει κενά (και συνυπολογίζοντας ότι οι συνταγές του Λαζάρου δεν είναι από τις εύκολες, δημιουργούν μεγάλη δυσκολία στην πραγματοποίησή τους). Ίσως να φταίει και η επιμέλεια της Νταϊάνας Κοχυλά, πάντως αν το πάρετε για να το χρησιμοποιήσετε πέραν του να το δείχνετε στην βιβλιοθήκη σας, θα σας δυσκολέψει.
Προσωπικά το σήμα κατατεθέν του Βαρούλκου δεν είναι οι κατά καιρούς επιτυχίες όπως ο μουσακάς καραβίδας ή το καλαμάρι με πέστο αλλά το γεγονός ότι σε ένα εστιατόριο τέτοιου κύρος μπορείς άνετα να πας με τζην και να σου φερθούν όπως και σε οποιονδήποτε άλλο πελάτη (με σεβασμό και φιλικότητα που δεν ξεπερνάει ποτέ τα όρια της διακριτικότητας), σε αντίθεση πχ με τη Σπονδή που έχεις την εντύπωση ότι μπήκες σε μαγαζί του Carouzos για να ψωνίσεις (όπου αν δεν γράφεις στο κούτελο το Ε9 με ακίνητα στο Λονδίνο δεν κάνουν καν το κόπο να σου μιλήσουν). Επίσης, το γεγονός ότι φίλοι μου που έτρωγαν μέχρι πρόσφατα στον Μπαϊρακτάρη και τους έστειλα εκεί για ειδικές περιπτώσεις (βλέπε "θέλω να ρίξω γκόμενα", "επέτειος", "Αγίου Βαλεντίνου") ξετρελάθηκαν δείχνει ότι η gourmet κουζίνα τελικά δεν χρειάζεται να γίνεται μια περίπλοκη ιστορία για λίγους αλλά μπορεί να το καταλάβει ο καθένας (πάλι σε αντίθεση με τη Σπονδή που θες και 2-3 μεταπτυχιακά σε χημεία για να καταλάβεις τι έγινε στο κάθε πιάτο). Το αν θα μαμήσετε μετά το Βαρούλκο ο Λαζάρου δεν μπορεί να το εγγυηθεί, ότι θα φάτε καλά όμως είναι σίγουρο!
Όπως και σε κάθε άλλη επίσκεψη αν δεν ζητήσεις συγκεκριμένα κατάλογο ο σερβιτόρος θα σου προτείνει το μενού σύμφωνα με τη γνώμη του σεφ. Γεγονός είναι ότι πάντα πέφτει μέσα αλλά τη συγκεκριμένη φορά μάλλον το παράκανε μιας και σύνολο βγήκαν 7 πιάτα για κάθε άτομο, αριθμός αρκετά υψηλός ακόμη και για μερίδες τέτοιων εστιατορίων (το λιγότερο "μινιμαλιστικές"). Για όποιον δεν έχει ξαναπάει ίσως τον ξενίσει λίγο το γεγονός ότι δεν δίνουν με τη μια κατάλογο, θα σύστηνα όμως να εμπιστευτεί τον σερβιτόρο (με μέτρο όμως και όχι όπως καταλήξαμε εμείς αυτή τη φορά). Για ποιότητα υλικών και πρωτοτυπία γεύσεων δεν θα γράψω τίποτα μιας θα είναι σίγουρα λίγα και πάλι δεν θα μπορούν να αποδώσουν την πραγματική εικόνα.
Ξεκινήσαμε με το τελευταίο ορόσημο του Λαζάρου: σούπα από μελάνι σουπιάς, ένα γευστικό όνειρο (για εμένα μαζί με το πιάτο της συναγρίδας ήταν τα καλύτερα της βραδιάς). Συνεχίσαμε με τηγανιτό μπαρμπούνι ξεκοκαλισμένο γεμιστό με σταφίδες & κουκουνάρι πάνω σε αφρό μελιτζάνας & χούμους (υπέροχο), καλαμάρι με σως και πατατάκια από παντζάρι, σπαγγέτι με κάποιο θαλασσινό το οποίο με δυσκολία ξεχώριζε οπτικά από το τα μακαρόνια (τέλειο al dente), καραβίδες με ζωμό και κλείσαμε με σέσκουλα μαζί με συναγρίδα (που σαν γεύση ένιωθες μόνο αφρό ψαριού, δεν καταλάβαινες καν τι ήταν αν δε σου περιέγραφαν τι θα φας). Για άλλη μια φορά ο Λαζάρου επιβεβαίωσε την μοναδική του ικανότητα να παίρνει απλά ψάρια και να τα μετατρέπει σε πιάτα υψηλής γαστρονομίας. Όλα τα πιάτα ήταν έξοχα, το ότι ξεχώρισα τη σούπα και τη συναγρίδα είναι απλώς θέμα γούστου (και με ξένισαν κάπως και τα σέσκουλα για να πω την αλήθεια).
Για το τέλος ήρθαν τα εξής γλυκά: τάρτα σοκολάτας, χαλβάς με κρέμα και σως από βύσσινο, κανταΐφι με γλυκό αχλάδι και παγωτό (σε σχήμα χταποδιού!) και κρέμα με κόλιανδρο και παγωτό σοκολάτα. Το Βαρούλκο για αρκετό καιρό υστερούσε στα γλυκά του και ενώ υπήρχε σαφώς μια ανάκαμψη πριν από 2 χρόνια, τώρα δυστυχώς μάλλον βρίσκεται στα αρχικά του επίπεδα πάλι. Σίγουρα δεν λες άσχημα τα γλυκά, αλλά από τα παραπάνω πιάτα το μόνο που στέκεται άξια στο ύψος του εστιατορίου είναι ο χαλβάς με την κρέμα (εμπειρία στον ουρανίσκο σαν γεύση αλλά και σαν αλλαγή υφής από την κρέμα στο πιο παχύρρευστο χαλβά). Μου θύμισε έντονα την πανακότα με ντοματάκι στο "Oil Resto". Το "χταπόδι" μόνο σαν εμφάνιση συγκινεί και τα υπόλοιπα 2 τα λες απλώς "καλά" χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό (πάντα για εστιατόριο τέτοιου είδους βέβαια). Στα μείον επίσης το γεγονός ότι ο μπάρμαν του "48" που είχε μετακομίσει στο Βαρούλκο πλέον δεν είναι εδώ και το μαγαζί δεν προσφέρει cocktail (που ήταν κορυφαία πριν).
Το γεγονός ότι ξέφυγε λίγο η παραγγελία (δεν ξέρω αν πίεσε ο μαιτρ, αν τελικά αυτός που τα παρήγγειλε έχασε λίγο τη μπάλα ή αν το κρασί που πήραμε ήταν κάτι το πολύ ακριβό) φάνηκε βέβαια στο λογαριασμό (για 24 άτομα μας ήρθε στα €130 το κεφάλι ......................................................έβαλα πολλές τελείες για να προλάβετε το υπογλώσσιο). Τουλάχιστον αν είχα φάει και τη τσιπούρα με τρούφα ή έστω τον μουσακά με καραβίδα θα έλεγα ότι παρέλασαν όλα τα τοπ hits του Λαζάρου!
Πάντως το νούμερο δεν είναι αντιπροσωπευτικό μιας και με €50 το κεφάλι τρως σίγουρα 3 πιάτα ανά άτομο και παίρνεις μια καλή γεύση από την διάσημη κουζίνα του Λαζάρου (και σίγουρα μια τέτοια τιμή είναι φθηνή για την συγκεκριμένη κατηγορία μιας και πριν λίγες ημέρες μόνο, σε κάτι κουτούκια στη Σταμάτα πληρώσαμε €30 για φαγητό ταβέρνας χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο). Ο Λαζάρου συνεχίζει να δημιουργεί και να προτείνει συνεχώς καινούριους συνδυασμούς κάτι που - ευτυχώς - ακόμη και τώρα τον κρατάει στο προσκήνιο της ελληνικής γαστρονομίας. Για εμένα το συγκεκριμένο εστιατόριο είναι από τα λίγα που μπορείς να το κάνεις στέκι (και γιατί νιώθεις πάντα άνετα, ξέρεις ότι θα φας κάτι μοναδικό και σε μια τίμια αναλογία ποιότητας/χρημάτων)
(Βαρούλκο, Πειραιώς 80, 2105228400)
PS: Σε αντίθεση με το εστιατόριο, το τελευταίο βιβλίο του Λαζάρου "Βαρούλκο, Χρώματα, Αρώματα, Γεύσεις" δεν είναι εξίσου καλό. Έχει μεν αρκετές από τις συνταγές που τον έκαναν διάσημο αλλά η περιγραφή εκτέλεσης έχει κενά (και συνυπολογίζοντας ότι οι συνταγές του Λαζάρου δεν είναι από τις εύκολες, δημιουργούν μεγάλη δυσκολία στην πραγματοποίησή τους). Ίσως να φταίει και η επιμέλεια της Νταϊάνας Κοχυλά, πάντως αν το πάρετε για να το χρησιμοποιήσετε πέραν του να το δείχνετε στην βιβλιοθήκη σας, θα σας δυσκολέψει.