Nobuyoki Matsuhisa

Αν θέλετε ρομαντική (ή και όχι) βραδιά με καινούριες γευστικές εμπειρίες τότε μονόδρομος είναι το Matsuhisa (πιο πολύ γνωστό σαν Nobu). Αν και όλοι νομίζουν ότι θα φάνε sushi η αλήθεια είναι ότι θα δοκιμάσουν Ιαπωνική κουζίνα με επιρροές από Περού (ακούγεται περίεργο και είναι, αλλά ο chef είναι αυτής της σχολής). Το εστιατόριο είναι στο ξενοδοχείο Belvedere και ακουλουθεί τις προδιαγραφές του αμερικάνικου setup (χώρος υποδοχής και έπειτα το κυρίως εστιατόριο). Το προσωπικό είναι και αυτό ξένο (λίγοι σερβιτόροι Έλληνες, οι περισσότεροι ξένοι). Ο κόσμος και αυτός κυρίως ξένοι. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι είναι επισκέπτες του ξενοδοχείου ή απλώς έτυχε, πάντως τα μόνο ελληνικά που ακόυσαμε ήταν από το διπλανό τραπέζι και αυτά σπαστά γιατί ήταν Ελληνοαμερικάνοι - μάλιστα έλεγαν πως τους κοροϊδέυουμε και δεν τους βλέπουμε με καλό μάτι - δεν είχαν κι άδικο βέβαια. Είδαμε και αρκετούς 30άρηδες με 45-50άρες και σκέφτηκα ότι μάλλον διάλεξα το λάθος επάγγελμα.

Πριν ξεκινήσετε πάρτε οπωσδήποτε το Li-Chi Mohito και θα με θυμηθείτε (έψαξα για μανάβικο με li-chi στην Αθήνα αλλά μέσα Αυγούστου όλα κλειστά!). Για το τι πιάτα θα δοκιμάσετε δεν θα γραψω γιατί απλούστατα το ονόματα δεν τα θυμάμαι αλλά πήραμε το μενού με τα 7 πιάτα, τα οποία ναι μεν μας τα εξηγούσαν κάθε φορά και πάλι δεν τα συγκράτησα. To καλό με το μενού είναι ότι δοκιμάζεις τα πιο γνωστά και καλά πιάτα του μαγαζιού και μιας οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε και τόσο γνώστες της Ιαπωνικής κουζίνας (που δεν είναι sushi) είναι ο ασφαλής δρόμος για ένα γευστικό ταξίδι (γιατί περι αυτού πρόκειται). Από την άλλη, αν σας πουν ότι με 1 μενού χορταίνεις, η αλήθεια είναι ότι θα χορτάσει η γυναίκα σας, εσείς θα κατεβάσετε 2-3 σουβλάκια φεύγοντας (οπότε ή πάρτε 2 μενού ή παραγγείλτε και μερικά πιάτα ακόμη, όπως κάναμε εμείς τελικα). Το κάθε πιάτο είναι μια πραγματική εμπειρία αρκεί να είστε δεκιτκοί σε καινούριες γεύσεις. Δεν θα δοκιμάσετε ούτε σκορπιους ούτε τσούχτρες και γενικά τίποτα το αηδιαστικό (για εμάς), οπότε δεν υπάρχει φόβος. Προσοχή έχει δωθεί σε κάθε λεπτομέρειας (από το τι βλέπεις στο τραπέζι σου μέχρι και την αναλογία wasabi στην σάλτσα που έχουν ορισμένα πιάτα). Τα καλύτερα που μου έμειναν είναι το cheviche που έρχεται στην αρχή του μενού, το Black Cod Miso (το πήραμε ξεχωριστά) και φυσικά το θεϊκό μους (creme brulée το έλεγαν αλλά δεν με έπεισε για τέτοιο!) σοκολάτας με κομματάκια ανανά βρασμένα σε πράσινο τσαϊ με wasabi που ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ (δυστυχώς και λίγο).

Τελειώνοντας μόνο 2 πράγματα μου έκανα άσχημη εντύπωση: η τιμή του νερού (στα €9 το μπουκάλι είναι πραγματικά κοροϊδία, ούτε με A class να πετούσε από τα νησιά Fiji!) και το ότι όταν από δίπλα μας έφυγαν οι Ελληνοαμερικάνοι και ήρθε ο ιδιοκτήτς του Guzel με το γιο του (πιο πολύ για παππούς με το εγγόνι του έμοιαζε βέβαια) μόνο που δεν του έφεραν τη 2μετρη ξανθιά της υποδοχής κάτω από το τραπέζι! Υποτίθεται ότι το ξένο προσωπικό το έχεις για να αποφέυγεις τις δουλεπρέπειες του Greek γκαρσόνι, δεν το εκπαιδεύεις για να κάνει ακριβώς τα ίδια! Όταν πληρώνεις €100 το κεφάλι (που είναι το minimum μιας και δεν βρίσκεις πιάτο κάτω από €20 και λέγοντας πιάτο εννοούμε μέγεθος ορεκτικού πρακτικά) είτε σε λένε Κώστα Παπαδόπουλου είτε Giorgiο Armani περιμένεις την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση!

Τα αξίζει τα λεφτά του: αν δεν πάρετε νερό και δεν έχετε δοκιμάσει (περίπου) τα ίδια με $80/κεφάλι στη NYC τότε ναι τα αξίζει. Δεν είναι το εστιατόριο που θα πάει κανείς κάθε μέρα αλλά και να μπορούσε δεν μπορείς να βρεις εύκολα τέτοιο εστιατόριο. Προσωπικά σιγουρα αν ξαναβρεθώ Μύκονο θα πάω γιατί απλούστατα δεν έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις κάτι τέτοιο στην Αθήνα. Από την άλλη όταν στην Αμερική έχει τιμές κατά περίπου 10% χαμηλότερες και μάλιστα σε $ αντί για € (άρα μιλάμε για πολύ φθηνότερα) αρχίζεις λίγο να το σκέφτεσαι αν αξίζει να πας Μύκονο ή Beverly Hills!


(Τηλ: 22890-27362)