Shalom!

Επιτέλους μετά από αρκετούς μήνες (δεν είναι και τόσοι πολλοί, πέρασαν γρήγορα με τη δουλειά) καταφέρνω να ξαναβρώ τον ίστρο μου και να γράψω! Μια τα αδιάκοπα ταξίδια μεταξύ Τελ Αβίβ και Αθήνας, μια το μωρό να κλαιεί και να γκρινιάζει (η γυναίκα μου ακόμη περισσότερο) ήρθε στο τέλος και το Facebook οπότε το blogging έμεινε σε τελευταία μοίρα (το γεγονός ότι περιμένω και 2η κόρη δεν το αναφέρω καν μιας και προσπαθώ κι ο ίδιος να το ξεχάσω :-) ).

Ισραήλ: μια λέξη που αν κάνεις ένα γκάλοπ στην Ερμού μέρες που είναι (στέλνοντας μια από τις έμπειρες δημοσιογράφους του Star) οι πρώτες λέξεις που θα έρθουν σαν συνειρμός σε όλους είναι: ρουκέτα, τρομοκρατία, μπούργκα, Εβραίος να καταχωνιάζει τα διαμάντια σε φέτες φωμί, γραφικοί τύποι με το θρησκευτικό καπελάκι να βοηθάει στην καράφλα και την απίστευτη φαβορίτα-κοτσίδα (ούτε ο Κόκκοτας δεν είχε τέτοια!). Ευτυχώς η πργαματικότητα διαφέρει έτη φωτός από όλα τα παραπάνω (εκτός από το τελευταίο ίσως)! Δυστυχώς τα παραπάνω στερεότυπα είναι δημιούργημα των ΜΜΕ (όπως και ο greek mousaka, ο βοσκός που πάει με τις γίδες του, οι 40άρηδες που μένουν τους γονείς τους κτλ που ξέρουν όλοι οι ξένοι για εμάς). Βασική διαφορά ότι τα δικά μας στερεότυπα ισχύουν σε αρκετές περιπτώσεις για εμάς, ενώ για τους Ισραηλινούς είναι η εξαίρεση (περίπου...)

Κατ 'αρχήν η χώρα, η κουλτούρα και οι άνθρωποι είναι κλασσική περίπτωση Μεσογειακής χώρας (που είναι και κυριολεκτικά βέβαια): φιλόξενοι, αίσθηση του χιούμορ ανάλογη με τη δική μας, τρελαίνονται για παραλία άραγμα και διασκέδαση, αν καταφέρουν να χωθούν στο μαύρο χρήμα θα το κάνουν με άνεση, με άλλα λόγια μια από τα ίδια. Μέχρι και στις φάτσες είναι ίδιοι: αν και όλους τους μήνες έμενα στο ίδιο ξενοδοχείο, η κοπέλα στην υποδοχή συνέχεια ξεκινούσε να μου μιλάει στα Εβραϊκά ενώ ήξερε ότι δεν γνωρίζω λέξη (μπορεί να με έβριζε βέβαια κι εγώ να πίστευα ότι φέρνω σε Εβραϊο με θεληματικό πηγούνι :-)).

Για όποιον σκέφτεται να επισκευθεί τη χώρα να το κάνει χωρίς 2η σκέψη (είτε για δουλειά είτε για διακοπές). Δεν υπάρχει πουθενά το θέμα ασφάλειας (εκτός κι αν πάτε στα σύνορα και φτάσετε στην 1η γραμμή της μάχης), οι ντόπιοι χαίρονται αφάνταστα με τους τουρίστες (ακριβώς γιατί θέλουν να σπάσουν το στερεότυπο) και ειδικά με Έλληνες (τέλη Αυγούστου είχε 10δες charter πτήσεις προς Κρήτη, Κω, Ρόδο και άλλα νησιά). Είναι επίσης τρομερό ότι στο ράδιο ακούς από Νταλάρα, Αλεξίου μέχρι και Γονίδη (το ίδιο και στα club όπου μάλιστα ανεβαίνουν και στα τραπέζια)!

Αγγλικά μιλάνε όλοι (εκτός από τους ταρίφες που τελικά είναι η ίδια φυλή σε όλες τις χώρες, κοιτάνε πως θα σε πάνε από την πιο αργή και μακρινή διαδρομή για να τα αρπάξουν!). Αν δε είστε γυναίκα, θα ενθουσιαστείτε ιδιαίτερα με τους άντρες (δεν φταίει η έντονη έλλειψη σεξ και αποφάσισα να αλλάξω προτιμήσεις αλλά αντικειμενικά προσέχουν πολύ, αθλούνται συχνά και φροντίζουν την εμφάνισή τους). Οι Ισραηλινές είναι αρκετά καλές αλλά χάνουν σε 2 σημεία: έχουν ψύχωση με τα παπούτσια κοθώρνους των 20 πόντων (γενικά είναι κοντές και μάλλον σε σημείο κομπλεξ) δεν είναι στην τρίχα όπως μια Ελληνίδα που θα βγει για τσιγάρα μόνο αν έχει πάει κομμωτήριο (αυτό βέβαια δεν αναγκαστηκά κακό μιας και στην πράξη είναι πολύ πιο ακομπλεξάριστες και δεν έχουν την μύτη στον ουρανό).

Στα αρνητικά θα αναφέρω ότι έχουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα με Ελλάδα και το ότι είναι αρκετά μικρή χώρα. Όπως έχουμε εμείς τους δήμους της Αθήνας στο Ισραήλ είναι πρακτικά πόλεις (όταν όλη η χώρα βέβαια είναι 7εκ, προφανώς η Αθήνα είναι τεράστια). Από την άλλη βέβαια μιας και είναι φανατικοί αντι-Αμερικάνοι, τομείς όπως η τεχνολογία παίρνουν τρομερές επιχορηγήσεις από εταιρίες και είναι απίστευτα ανεπτυγμένος (κάτι που σε εμάς δεν υπάρχει καν σαν τομέας!). Άν και μετά από όλα αυτά δεν σας έπεισα ρωτήστε τη γυναίκα μου που πίστευε τα κλασσικά στερεότυπα, ήρθε για ένα ΣΚ και άλλαξε γνώμη εντελώς! Για λεπτομέρεις περί φαγητού σε επόμενο post!