Andromahi by Jean Racid

1 Σεπ μόλις έχουμε γυρίσει από διακοπές, με το θερμόμετρο να χτυπάει κόκκινο (και από ζέστη και από φωτιά) αλλά η κουλτούρα κουλτούρα :-) Αν και δεν είχα προλάβει να πάω στην παράσταση της Επιδαύρου βρήκα εισιτήρια για το Ηρώδειο (αν και όχι το ίδιο, σίγουρα πολύ καλύτερα από τα διάφορα δημοτικά θέατρα που περιοδεύει η παράσταση του Εθνικού).

Το στόρι μας παρουσιάζει τον Πύρρο να γουστάρει την σκλάβα Ανδρομάχη, ex-wife του Έκτορα από την Τροία, την οποία και έχει φυλακίσει και κρατάει το γιο της. Οι Έλληνες δεν θέλουν με τίποτα να ζήσει ο απόγονος του Έκτορα μπας και τους εκδικηθεί και πιέζουν αλά Κοντολίζα Ραϊς να το ξεκάνει το κωλόπαιδο. Στέλνουν λοιπόν αποστολή με αρχηγό τον Ορέστη. Από την άλλη η Ερμιόνη, κλασσική Ελληνίδα κοντά στην κλιμακτήριο (αν και αρκετά νεώτερη) γουστάρει τον Πύρρο, έχει μπαμπά τον Βαρδινογιάννη (δηλ τον Μενέλαο) και από δίπλα τον Ορέστη που θέλει να μπει στα παντελόνια της αλλά αυτή δεν το δίνει με τίποτα (τον παίζει καλά όμως, δεν λέει εντελώς όχι). Τα πράγματα παίρνουν μια διάσταση Παπακαλιάτη όταν ο Πύρρος ενώ υποσχέθηκε στεφάνι στην Ερμιόνη, τελικά ανεβάζει στα σκαλιά της εκκλησίας την Ανδρομάχη και στρέφεται κατά των Ελλήνων. Από εκεί κι έπειτα γίνεται ο κακός χαμός! Ούτε στο Dallas δεν έπαιζει τέτοιο παρασκήνιο!

Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Μαυρίκου που είχε κάνει και την εκπληκτική παράσταση Ερρίκος ο Δ' το χειμώνα που πέρασε (με έναν επίσης απίστευτο Καραθάνο). Εδώ βέβαια πρόκειται για τελείως διαφορετικό θέμα βέβαια. Προσωπικά οι αρχαίες τραγωδίες μου τη δίνουν για αρκετούς λόγους. Είναι χιλιοπαιγμένες, τις έχουμε μπουχτίσει από το σχολείο (τουλάχιστον όπως διδάσκονται εδώ), αυτός ο στόμφος και οι κραυγές μετά από λίγο αρχίζουν και κουράζουν και αρκετές φορές σε κάτι χορούς και κορυφώσεις αν δεν το έχει ο ηθοποιός καταντάει γελοιότητα. Ακόμη και στην Αντιγόνη του Βογιατζή που είδα πέρυσι στην Επίδαυρο (και εφέτος έσκισε) δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα (ειδικά για το επίπεδο του Βογιατζή). Ναι ήταν διαφορετική με το στοιχείο της συνεχούς ροής να βγαίνει συνεχώς και να δένει σαν σύνολο αλλά μετά από κάποια ώρα ήταν κουραστικό. Εδώ ευτυχώς δεν υπάρχει τίποτα από τα παραπάνω. Αν και είχα ακούσει ότι πρόκειται για αρκετά "μοντέρνα" εκδοχή δεν περίμενα να δω τόσο προχωρημένη σκηνοθεσία. Από παίξιμο ο Λούλης (Ορέστης) και η Φωτοπούλου (Ανδρομάχη) τα καταφέρνουν τέλεια (ειδικά όσοι έχετε συνηθίσει τον Λούλη από TV εδώ δεν έχει σχέση). Όλοι οι υπόλοιποι είναι εξίσου καλοί απλώς αυτοί ξεχωρίζουν. Ο Καραθάνος στέκεται άφοβα δίπλα στος άλλους, αλλά έχοντας δει το ρεσιτάλ ερμηνείας στον Ερρίκο τον Δ' μην περιμένετε κάτι αντίστοιχο εδώ (άλλος ο ρόλος φυσικά).

Το σκηνικό είναι όσο πιο απλό γίνεται με μερικά container πλοίων παρατεταγμένα επάνω στη σκηνή. Βασικά επειδή ακόμη μπορεί να την δει κανείς (Νίκαια, Πετρούπολη & Αττικό Άλσος) δεν θέλω να δώσω όλες τις λεπτομέρειες μιας και το στοιχείο της έκπληξης είναι νομίζω κύριο συστατικό για την όλη σκηνοθεσία. Σε γενικές γραμμές να είστε έτοιμοι για πραγματικά μοντέρνα εκδοχή (κουστούμια στρατιωτικής παραλλαγής, ελικόπτερα, παιχνίδια με σκιές, πολυβόλα κτλ κτλ) που σίγουρα μπορεί να ξενίσει μερικούς (αν και το Ηρώδειο ήταν μισογεμάτο μερικοί την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια στη μέση περίπου) αλλά προσωπικά την βρήκα υπέροχη. Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του Μαυρίκου είναι ότι έδεσε τέλεια μια μοντέρνα σκηνοθεσία στο κείμενο του Ρακίνα (το ίδιο και η μουσική). Η παράσταση έχει ροή, δεν κάνει κοιλιά και τραβάει μια χαρά μέχρι το τέλος. Μπορεί να μην διχάσει όσο το "2" πχ (εντελώς διαφορετικές παραστάσεις) αλλά και οι δύο παραστάσεις είναι από αυτές που πρέπει κανείς να δει. Ελπίζω ο Μαυρίκος να συνεχίσει να μας δίνει τέτοια θεάματα.

Το σπίτι του Λοχαγού Κορονέλι

Οι διακοπές μας θα έκλειναν με ρομαντική βραδιά στο "Σπίτι του Κορονέλου". Όντως φτάνοντας στο εστιατόριο (και έχοντας κάψει τουλάχιστον 1000 θερμίδες κατεβάζοντας το καρότσι με το μωρό σε 100 σκαλιά) το σκηνικό είναι τρομερό: βράδι, το φεγγάρι λίγες μέρες μετά την πανσέληνο να κυματίζει πάνω στη θάλασσα, λίγα εκατοστά από τα τραπέζια πάνω στη θάλασσα, το σπίτι προσεγμένο να δείχνει την παλιά αρχοντική καταγωγή του, ο διάκοσμος μοντέρνος με κόκκινες & πράσινες πινελιές να δίνει το στίγμα. Τελικά μήπως πρέπει να το ρίξω στη ροζ λογοτεχνία και να αφήσω τα εστιατόρια ?

Τα πρώτα πιάτα που ήρθαν ήταν πολύ καλά. Οι μπουκιές θαλασσινών ήταν απίστευτες και σε ποιότητα και αρκετή για 4 άτομα. Από κοντά πήγαινε και η σαλάτα με χαλούμι και σως μελιού. Δυστυχώς το καλό κρατάει μέχρι εδώ. Φέρνοντας τον εκσκαφέα μαζί μου, τα ριζότο που ακολούθησαν ήταν απλά για πέταμα. Η γυναίκα μου δεν το έφαγε καν και η άλλη κοπέλα το πάλεψε λίγο αλλά δεν το κατάφερε. Το κοτόπουλο του φίλου μας και το teaser σολωμού (φιλέτο έγραφε αλλά ήταν 3 λεπτές φλούδες σολωμού) ευτυχώς ήταν αρκετά καλύτερα. Οι γυναίκες ήδη έψαχναν τηλέφωνο για σουβλάκια στο Νυδρί που ήταν και δίπλα.
Έχοντας ένα μούδιασμα από τα κυρίως είπαμε να το παίξουμε τολμηροί και να δοκιμάσουμε και τα γλυκά. Τι το θέλαμε οι άμοιροι ? Ήταν το τελειωτικό χτύπημα (της τσάπας πριν κλείσει το φέρετρο από το θάψιμο). Στο συγκεκριμένο μαγαζί η σοκολατένια απόλαυση με σιρόπι σοκολάτας, που είναι βασικά σουφλέ όπως μας είπε ο σερβιτόρος, μεταφράζεται σε ζεσταμένη φέτα κεϊκ σοκολάτας από τουριστικό μίνι μάρκετ με το αντίστοιχο σιρόπι της Γιώτης και το μιλφέϊγ με μπανάνα σε έτοιμο σου γεμισμένο με απλή σαντιγύ Άλσα και κομμένη μπανάνα στη μέση. Πάντα βέβαια σε πιάτο 1x1 (μέτρο) και η μερίδα επίσης 1x1 (εκατοστά). Βλέποντας ότι αυτά τα 2 πιάτα τα χρεώνει από €16 το ένα απλώς ήθελα να τρίψω τη σαντιγύ στα μούτρα του σεφ (και η λέξη σεφ μάλλον του πέφτει πολύ). Ο σερβιτόρος δεν μπορούσε να πιστέψει πως δεν μας άρεσε αυτή η υπέροχη σοκολατένια απόλαυση και ήταν έκπληκτος όταν του είπα ότι δεν είναι σουφλέ (ίσως και να έμεινε έκπληκτος επειδή συνήθως του το φέρνουν καπέλο).

Συνολικά δώσαμε €80 το ζευγάρι για να ευχαριστηθούμε ένα ορεκτικό και μια σαλάτα. Όπως και να το δει κανείς δεν το λέει με τίποτα κάτι λιγότερο από πιασοκώλικο. Το μέρος προτείνεται σίγουρα για ποτό (και για σιγουριά πάρτε τυποποιημένη μπύρα, δεν ξέρω πως είναι τα cocktails). Άντε αν σας πιάσει και πείνα πάρτε και τις μπουκιές θαλασσινών στη μπάρα. Δεν ξέρω αν έπεσα σε άσχημη μέρα αλλά έστω ότι το ριζότο το δικαιολογείς (άντε και δεν του έκατσε) τα γλυκά όμως με τίποτα. Κρίμα γιατί το περιβάλλον και ο χώρος αν είχε και αντίστοιχη κουζίνα θα μπορούσε άνετα να αποτελεί λαμπρό εστιατόριο επαρχίας όπως έχουν αρχίσει σε Κρήτη, Χαλκιδική και αλλού χωρίς να έχει να ζηλέψει τίποτα από τα Αθηναϊκά. Ειδικά σε ένα νησί που προσπαθεί να αλλάξει target group θα ήταν και το ιδανικό σκηνικό

Ionian Blue

Μιας και κάποιος από τους φίλους μας πρέπει να έχει άμεση συγγένεια με τον Μητσοτάκη, ενώ είχαμε κλείσει αρχικά να πάμε στην Καλαμάτα στις 25 Αυγούστου τελικά για να αποφύγουμε να παριστάνουμε τους Άγγλους στα Πουκέ μετά το τσουνάμι φύγαμε για Λευκάδα (και ευτυχώς εκεί δεν έπιασε φωτιά). Το νησί πανέμορφο, οι παραλίες σούπερ αλλά από φαί αν δεν σου πει κανείς που θα φας θα την πατήσεις σαν τον τουρίστα στην Πλάκα. Για καλή μας τύχη έχουμε φίλους που πάνε αρκετό καιρό Λευκάδα οπότε διασταυρώσαμε πληροφορίες για το που πρέπει να πάμε (και ευτυχώς ήταν σχεδόν ταυτόσημες). Για το που δεν πρέπει να πάμε δεν το ρωτήσαμε αλλά το ανακαλύψαμε και αυτό.

Για όσους βιάζονται, από την 6ήμερη εμπειρία μας στο νησί τρως άφοβα σε 2 μέρη: στο Γιάννη στη Λυγιά και στο Μηνά στη Νικιάνα (τηλ 26450-71480). Τρομερό ψάρι και θαλασσινά, φθηνά και στο μεν Γιάννη με τραπέζι πάνω στο κύμα στο δε Μηνά πιάτο όλη τη θάλασσα κάτω από κληματαριά. Οι άλλες προτάσεις που δοκιμάσαμε δεν ήταν όλες άσχημες αλλά με μεγάλη απόσταση από αυτές τις 2 ταβέρνες. Ειδικά στο Μηνά, η σερβιτόρα (μπορεί να είναι και κόρη του) προτείνεται και για οφθαλμόλουτρο μαζί με την σπέσιαλ γαριδομακαρονάδα με μπούκοβο :-). Ο Γιάννης πάλι έχει τρομερή κολοκυθόπιτα αλλά και αστακομαρονάδα να γλύφεις και τις πιο μικρές δαγκάνες. Και οι 2 ταβέρνες έχουν φρέσκα και φτιάχνουν μόνο αν έχουν πιάσει κάτι την ημέρα εκείνη. Αν θέλετε να δοκιμάσετε και άλλα αφήστε αυτά τα 2 για το τέλος, θα φύγετε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Η μεγάλη απογοήτευση ήταν το "Σπίτι του Κορονέλου", θα γράψω σε ξεχωριστό άρθρο μιας και η μπουνλντόζα δεν χωράει εδώ!

Ξεκινώντας από την αρχή , το ξενοδοχείο (Ionian Blue, Τηλ: 26450 29029) αν και το κλείσαμε τελευταία στιγμή ήταν από τα καλύτερα μάλλον που μπορείς να βρεις στο νησί. Το σκηνικό εντυπωσιακό, ο χώρος περιποιημένος, το service αρκετά καλό, η παραλία είχε νερά να τα πιεις στο ποτήρι και τα banana daquiry ερχόντουσαν με τη ντουζίνα. Μερικές λεπτομέρειες χαλάνε όμως το σκηνικό (στα κοντά €300 το απλό δίκλινο περιμένεις να έχεις πχ πρωινό μπουφέ που να ξεφεύγει από τα καθιερωμένα αλλά και να υπάρχει διαθέσιμο νερό χωρίς χρέωση, τα ασανσέρ να μην είναι χαλασμένα κάθε ώρα, η πρόσβαση στο ξενοδοχείο να διευκολύνει άτομα με ειδικές ανάγκες και καρότσι, ο κλιματισμός να λειτουργεί σε όλους τους χώρους, κτλ). Για το δε εστιατόριο (με το μενού όχι το μπουφέ), ναι μεν έχει τρομερή θέα και είναι αρκετά ρομαντικό, αρκεστείτε όμως στα κυρίως, οι σαλάτες ήταν λίγο χειρότερες από το salad bar των Goody's (στα €40 ευρώ το ζευγάρι βέβαια χωρίς κρασί δεν είναι ακριβό για Αθηναϊκά δεδομένα αλλά σίγουρα θεωρείτε πανάκριβο για το νησί).

Την 1η μέρα δοκιμάσαμε τη "Φρύνη στο Μώλο" που είναι μέσα στην πόλη επάνω στον παραλιακό δρόμο και βγάζει τραπεζάκια και δίπλα στη μαρίνα. Δυστυχώς το απόγευμα που πήγαμε όλη η μπόχα της μαρίνας ερχόταν μέσα στο μαγαζί και συνέβαλε ιδιαίτερα σε μια δύσοσμη ατμόσφαιρα (κάτι στο οποίο και σαφώς δεν φταίει το μαγαζί βέβαια). Τα φαγητά που ήρθαν, με εξαίρεση τη σαλάτα με παρμεζάνα και μπαλσάμικο, ήταν μέτρια (σαγανάκι με ούζο και μέλι, κρέας με σύκο και γλυκό κρασί και κάποια άλλα, ήταν ωραία στο μενού αλλά στην εκτέλεση δεν έπειθαν). Έχοντας και το προηγούμενο βράδυ φάει στο ξενοδοχείο, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα πάρω κιλά μεν φεύγοντας αλλά όχι με την ανάλογη ευχαρίστηση!

Ευτυχώς τις επόμενες ημέρες πήγαμε σε Μηνά και Γιάννη οπότε ξεχάστηκε η άτσαλη αρχή που είχαμε κάνει. Φίλος μας πρότεινε και το Γιάννη Φωτεινό που νοικιάζει και δωμάτια, ακριβώς πίσω από τον Γιάννη στη Λυγιά. Δεν τον πετύχαμε ποτέ ανοιχτό και όταν βρήκαμε τηλέφωνο στην ερώτηση πότε θα ανοίξει μας απάντησε ευγενέστατα "Που θες να ξέρω ρε φίλε, όταν έχω πελάτες ανοίγω, αν δεν έχω δεν ανοίγω". Ελπίζω να ανήκει στην κατηγορία του ιδιότροπου ιδιοκτήτη που όμως κάνει εξαιρετικό φαγητό (θα δοκιμάσουμε άλλη χρονιά αν μας ανοίξει). Έπεται και συνέχεια με το "Σπίτι του Κορονέλου".

PS: Για όσους θέλουν και tips για παραλίες, ηλιοβασίλεμα στο Κάθισμα να σε παίρνει το κύμα είναι όλα τα λεφτά (Πόρτο Κατσίκι δεν πήγα μιας και το καρότσι θα ήταν δύσκολο να το κατεβάσω στο γκρεμό)