Sex & The City: The Movie

Αν και υποθέτω πως όλοι φανατικοί της σειράς έχουν ήδη δει την ταινία, γράφω από αποθημένο μιας είμαι φανατικός της σειράς (χωρίς να κουνάω την αχλαδιά :-) ). Μιας και η πρεμιέρα ήταν την ίδια μέρα με την παγκόσμια πρώτη εμφάνιση της 2η κόρης μου και θεωρώ ιεροσυλία να την δω σε screener εκδοχή από Internet, καταφέραμε να την δούμε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα (από τα λίγα καλά που έχουν τα multiplex ότι κρατάνε ταινίες αρκετό καιρό - αρκεί να πουλάνε βέβαια). Το Sex & The City πουλάει μια χαρά βέβαια, μιας και η απογευματινή παράσταση στις 6μμ στο Mall είχε αρκετό κόσμο (μάλιστα είχε και αρκετά πιτσιρίκια με SATC look από πάνω μέχρι κάτω, μόνο πλαστική για να φτιάξουν την μύτη της Carrie που δεν είχαν κάνει)!

Έχοντας διαβάσει αρκετές κριτικές εντός και εκτός συνόρων, ήμουν περίεργος να δω πως τελικά θα ήταν η ταινία σε σύγκριση με τη σειρά. Το απότελεσμα κατά την γνώμη μου είναι πως για κάποιον που δεν έχει δει καθόλου τη σειρά ή έχει δει αποσπασματικά επεισόδια στο Star η ταινία είναι κάτω του μετρίου. Ένα κλασσικό 2ωρο με όλα τα αμερικάνικα κλισέ του Χολιγουντ περί αγάπης, έρωτα, κτλ κτλ. Για κάποιον που ξέρει τις ατάκες και των 6 κύκλων απ'έξω η ταινία είναι σούπερ μιας και συνεχίζει απόλυτα εναρμονισμένη στο κλίμα της σειράς και δίνει ένα - αρκετά αναμενόμενο - φινάλε ώστε να κλείσει η σεζόν για τις 4 φίλες.Προσωπικά η επιτυχία της σειράς έχει να κάνει με το ότι εκτός από το fashion victim κοινό που θα ψάξει να δει τα τελευταία ζευγάρια Mahnolo ή τσαντάκια της LV έπιασε αρκετά καλά και το θέμα των σχέσεων από 30 εώς 40 (πιο πριν θα το το κατέτασε σε teen movie και πιο μετά σε ντοκιμαντέρ του Σκαϊ).

Μάλιστα όσο επιφανειακή μπορεί να φανεί σε κάποιον σε πρώτη ανάγνωση, πετυχαίνει διάνα στο πως τα 2 φύλα (και κυρίως το γυναικείο) αντιμετωπίζει τις σχέσης (πριν, μετά, εντός και εκτός γάμου). Οι 4 φίλες καλύπτουν το μεγαλύτερο φάσμα γυναικείων χαρακτήρων και όσο μακρινό φαντάζει το προφίλ της Samantha με τις 0 ώρες δουλειάς που πληρώνουν τα καλύτερα διαμερίσματα σε LA & NYC τοσο πραγματικό αποτυπώνεται το πως μια γυναίκα μπορεί να κολλήσει αιώνια σε κάποιον που τις στάθηκε σε μια δύσκολη ώρα.

Δεν μου άρεσε το γεγονός ότι εκτός από την Charlotte, οι υπόλοιπες είναι εμφανώς γερασμένες (ή botoxαρισμένες) - ακόμη και ο γκόμενος της Samantha - και το ότι ο σκηνοθέτης δεν κατορθώνει στο ελάχιστο να δείξει την Νέα Υόρκη όπως στη σειρά (που μαζί με τις διαφημίσεις μόδας είναι και ότι καλύτερο έχει βγει μάλλον για τη σύγχρονη Νεα Υόρκη). Επίσης, ξεκινάει αρκετά too good to be true αλλά - ευτυχώς - γρήγορα προχωράει στην αποδόμιση και ξανα στήσιμο από την αρχή. Σχετικά με κάτι κριτικές ότι πλασάρεi καταναλωτισμό και έχει αρκετά product placement, αυτό ισχύει για το 90% των ταινιών από ΗΠΑ και τα προϊόντα διαφήμισης δεν είναι ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα από τη μέση ταινία (εύκολα θα μπορούσε να είναι ένα συνεχές τσίρκο διαφημίσεων που να παρελαύνουν όλα τα brands της μόδας, ευτυχώς περιορίζεται στα βασικά).

Για όποιον ψάξει να βρει σεναριακή συνοχή ή βάθος χαρακτήρων δεν θα βρει πολλά μιας και για αυτό έχουν δουλέψει οι σεναριογράφοι στους προηγούμενους 6 κύκλους. Για εμάς τους φανατικούς η ταινία βάζει μια σωστή τελειά εκεί που έπρεπε για να κλείσει ο κύκλος. Το ότι η ταινία είναι 2+ ώρες και περνάει σαν ένα 45λεπτο επεισόδιο και εύκολα την βλέπεις και την ξαναβλέπεις όπως κάθε κύκλο της σειράς, δείχνει ότι δεν είναι αρπαχτή (βλεπε Indiana Jones, Terminator 3 και χιλιάδες αλλά παραδείγματα) αλλά επάξια συνέχεια του 6ου κύκλου.

Big Apple

Το post - δυστυχώς - δεν έχει να κάνει με την Νέα Υόρκη αλλά με σύντομη επίσκεψη στο Big Apple του Κολωνακίου. Μεσημέρι μετά από δουλειές στο κέντρο και είπα αρχικά να πάω στο Hells's Kitchen πίσω από την πλατεία Κοτζιά μιας που δεν είχα καταφέρει να πάω στην ταράτσα του Dorian Inn (που έχει το αντίστοιχο εστιατόριο με θέα όμως). Φαίνεται δεν το έχει το συγκεκριμένο εστιατόριο μιας και οι μοναδικοί πελάτες ήταν κάτι Κούρδοι και Αλβανοί μετανάστες οπότε είπα να πάω κάποια άλλη ώρα (μεσημέρι καθημερινής βέβαια λογικό είναι να έχει τέτοιο πελατολόγιο). Στροφή με το σκούτερ και καταλήγουμε Big Apple.

Η φοιτήτρια στην υποδοχή ήταν εντυπωσιακή και το καινούριο decor (αν και δεν ξέρω πόσες φορές το έχουν αλλάξει) ενδιαφέρον (χωρίς ακρότητες). Η σερβιτόρα που έχει αναλάβει την εξυπηρέτηση του φαγητού αρκετά ευγενική και παίρνει από πλάκα (χωρίς να γίνεται ενοχλητική).

Μιας και είχαμε περιορισμένο χρόνο αρκεστήκαμε στα βασικά: ορεκτικό, 2 κυρίως και γλυκό. Για πρώτο, τα γεμιστά μανιτάρια με τομάτα, μοτσαρέλα και σκόρδο ήταν υπέροχο. Τα κυρίως πιο μέτρια. Ο σολομός είχε μια σως που δεν έδενε ιδιαίτερα με το ψάρι. Το μαύρο σπαγγέτι που πήρα εγώ, ήταν αρκετά καλό με το σαφράν και το κόκκινο πιπέρι να δίνει το σωστό κάψιμο, οι γαρίδες όμως δεν ήταν και ότι καλύτερο έχω δοκιμάσει.

Στο γλυκό, ρώτησα τι προτείνουν για κάποιον που λατρεύει τη σοκολάτα και μου ήρθε το σοκολατένιο κέικ με αντίστοιχο σιρόπι και παγωτό βανίλια. Αν και η σερβιτόρα επέμενε ότι είναι κορυφή, γευστικά δεν έχει μεγάλη απόκλιση με το αντίστοιχο Death by Chocolate των Friday's στο Παγκράτι (δηλαδή μέτριο, προς κάτω του μετρίου). Βέβαια ήταν τεράστιο κομμάτι και σίγουρα είναι υπεραρκετό για 2 άτομα.

Πηγαίνοντας στο Big Αpple προφανώς κανείς δεν έχει απαιτήσεις ενός κανονικού εστιατορίου μιας και είναι καφέ που απλώς έχει και την εναλλακτική επιλογή του φαγητού. Με τέτοιο σκεπτικό, κρίνεται επιτυχημένο, μιας και η τιμή των €40 για όλα τα παραπάνω είναι ρεαλιστική (σε συνάρτηση με την περιοχή και την ποιότητα ενός all day καφέ με επιλογή φαγητού). Από την άλλη με άλλα €20 πάει κανείς 2 στενά πιο κάτω στο Πρυτανείο, που η ποιότητα είναι έτη φωτός μπροστά χωρίς να υστερεί καθόλου σε θέμα διακόσμησης, μουσικής και θαμώνων (και σίγουρα η διαφορά αξίζει). Συμπέρασμα ? Αν πεινάτε τόσο πολύ δοκιμάστε στο Big Apple κάποιο ορεκτικό. Αν δώσετε βάση στο φαγητό, το Κολωνάκι έχει αρκετές δεκάδες επιλογές ακόμη που έχουν καλύτερο value for money.

(Big Apple, Σκουφά 69, Κολωνάκι, 210-3643820)

Air Lounge Transit

Πρώτη έξοδος μετά την εγκυμοσύνη και είπα να κανονίσω full πρόγραμμα, που μεταφράζεται σε σινεμά (Sex & The City), συναυλία (Pink Martini) και φαγητό. Η ταινία ήταν τέλεια και οι Pink Martini απίστευτοι σε έναν κατάμεστο Λυκαβηττό και με υπέροχο πρόγραμμα (εισιτήρια εξαντλημένα εδώ και μέρες). Κι ενώ όλα ήταν τέλεια ήρθε το κλείσιμο της βραδιάς με το φαγητό να μας χαλάσει.

Αν και σαν πρώτη επιλογή είχε το Hell's Kitchen στην ταράτσα του ξενοδοχείου Dorian Inn, τελικά επειδή Δευτέρα είναι κλειστό κατέληξα στο Air Lounge του ξενοδοχείου Fresh (μιας και ότι άλλη ταράτσα παίζει στο κέντρο με θέα Ακρόπολη την έχουμε επισκεφθεί). Κανονικά θα έπρεπε να το λένε Transit Lounge και όχι Air μιας και η ταχύτητα εξυπηρέτησης είναι το ίδιο άμεση με τα Goody's! Το πιθανότερο είναι να κάνετε πιο πολύ χρόνο να διαβάσετε το post αυτό από το όσο κάτσαμε εμείς για φαγητό!

Φτάσαμε λίγο πριν τις 12 και μας είπαν ότι η κουζίνα είναι ανοιχτή, οπότε δεν αγχωθήκαμε. Αντί για εμάς αγχώθηκε όμως ο σερβιτόρος. Πριν προλάβουμε να κάτσουμε είχαν φτάσει τα μαχαιροπίρουνα και το κουβέρ (το οποίο είναι και ψωμί που φαινόταν δαγκωμένο, ελπίζω να ήταν απλώς άσχημα κομμένο με το χέρι)! Τα ψωμάκια δεν ήταν άσχημα και μάλιστα είχε και νόστιμες μπουκίτσες από κουλούρι Θεσσαλονίκης.

Αφού παραγγείλαμε (ο κατάλογος είχε επιλογές) σε κυριολεκτικά 4 λεπτά είχαν έρθει και το κριθαράκι με σολομό και cream cheese και το μακαρόνια με τομάτα και βασιλικό. Μας φάνηκε τρομερά μικρός χρόνος, όπου δίκαια μας έβαλε βέβαια σε υποψίες για φούρνο μικροκυμάτων. Το ότι ο σερβιτόρος βαριόταν που ζούσε αλλά μας τα έφερε σε χρόνο dt επίσης ήταν ύποπτο. Τα μακαρόνια μέτρια, το κριθαράκι νόστιμο (ειδικά με το cream cheese να λιώνει σιγά σιγά). Η Strawberinha που πήρα δεν είχε καμία σχέση με Caipirnha με φράουλες (που την κάνουν τέλει στο Semiramis) αλλά έμοιαζε με smoothie φράουλας με λίγη vodka μέσα.

Φάγαμε τόσο γρήγορα (από φόβο μην έρθει ο σερβιτόρος και μας πετάξει στη γούρνα που ονομάζουν πισίνα) ώστε ούτε την Ακρόπολη δεν προλάβαμε να δούμε. Βέβαια θέλει κάποια προσπάθεια μιας και σε πρώτο πλάνο θαυμάζει κανείς τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας, δηλαδή τεράστιες κεραίες κινητής τηλεφωνίας που καλύπτουν μάλλον όλο το λεκανοπέδιο! Ίσως τελικά να φοβόντουσαν για την υγεία των επισκεπτών από την ακτινοβολία και για αυτό να μην αφήνουν τον κόσμο να αράξει.

Ο λογαριασμός ήταν η - μόνη - ευχάριστη έκπληξη μιας και πληρώσαμε €40 μαζί με το ποτό και το tip οπότε τουλάχιστον δεν μπορεί κανείς να πει ότι κλαιει και τα λεφτά του. Γενικά το Fresh σαν concept (μιας και παλιότερα είχα πάει και στο bar του ισογείου) θυμίζει το φτωχό συγγενή του Semiramis (σε decor, κατάλογο, ποτά). Τουλάχιστον από τιμές είναι φθηνό, αλλά από την άλλη ούτε την "θέα Ακρόπολη" την ευχαριστιέται κανείς (με τις κεραίες στη μέση) ούτε την ανάλογη ατμόσφαιρα και γεύση απολαμβάνει.

(Air Lounge, Fresh Hotel, Σοφοκλέους 26, Αθήνα, 210-5248511)

Wet side story

Το ΣΚ που μας πέρασε είχα γάμο στη Σαντορίνη. Ενώ ξεκίνησα να πάω με τη σύζυγο, τελικά μια μαστίτιδα μας τα χάλασε όλα (τα περι θηλασμού, δεσίματος με το παιδί, απερίγρπατης εμπειρίας είναι παραμύθια - αν δεν σου κάτσει καλά από την αρχή τότε είναι απλώς απερίγραπτος πόνος και ταλαιπωρία!) και βρέθηκα μόνος στην Σαντορίνη για το 3ήμερο (δυσκολεύτηκα να πείσω τον εαυτό μου είναι η αλήθεια πως το να είμαι σπίτι να αλλάζω πάνες έναντι του να είμαι Περίβολο να αράζω στον ήλιο είναι καλύτερο :-)). Τα βουντού της γυναίκας μου έπιασαν όμως και το νησί ήταν άδειο.

Φίλος που είχε κατέβει από Τετάρτη βράδυ για να συνδυάσει το γάμο με διακοπές έκλαιγε πικρά γιατί απλούστα εκτός από τους καλεσμένους του γάμου και 2-3 σχολεία με Αγγλάκια 14-17 χρονών δεν υπήρχε κανείς άλλος στο νησί. Καλά να πάθουν βέβαια, γιατί με €130 που θέλει 1 άτομο για απλή μετάβαση με Highspeed, άλλα τόσα για να ένα δωμάτιο της προκοπής και άλλα τόσα για φαγητό, ενοικίαση αυτοκινήτου, ποτά, ξαπλώστρες κτλ προφανώς όταν θα σου βγει €500 στην καλύτερη το ΣΚ για 2 άτομα προτιμάς να τα κλείσεις στην τράπεζα και να παίρνεις τους τόκους. Αφού πλέον δεν βρήκα ούτε σε παραλίες της Σαντορίνης αυτά που έψαχνα στις παραλίες τις Αττικής θυμήθηκα το κλασσικό ρητό: "αν δεν μπορείς να το αποφύγεις τουλάχιστον απόλαυσέ το"! Μόλις είδα ότι το Wet στον Περίβολο έχει και ένα μεγάλο μενού φαγητού είπα να το απολαύσω.

Αν και σαν παραλίες η Σαντορίνη υπολείπεται σαφώς από τις υπόλοιπες Κυκλάδες, ο Περίβόλος είναι μια από τις καλές του νησιου με το Wet να έχει ανεβασμένο τον πήχυ σε εξυπηρέτηση και εμφάνιση. Ο ίδιος που το έχει είναι ιδιοκτήτς του club Enigma και των boutique δωματίων Στα Άστρα. Τουλάχιστον σε όλα αυτά είναι δεδομένα η πολυτέλεια και η καλοπέραση.

Όντως στο Wet από πολύ πρωι με το που παραγγέλνεις καφέ ή νερό σου φέρνουν μια τεράστια σαμπανιέρα με παγάκια όπου στα βάζουν όλα μέσα για να διατηρούνται κρύα (και με τη μάυρη άμμο να ρουφάει σαν ηλιακός τη θερμοκρασία ζεσταίνονται εύκολα)! Κάθε μισή ώρα όμως έχει refill στα παγάκια οπότε δεν υπάρχει θέμα. Όλα αυτά βέβαια τώρα που υπάρχουν 20 ξαπλώστρες γεμάτες (ελπίζω και Αυγουστο να διατηρηθεί η ίδια εξυπηρέτηση). Υπάρχει και χώρος σωστά διαμορφωμένος για beach volley και για ρακέτες όπου ένα αυτόματαο ποτηστήρι βρέχει συνέχεια την άμμο (όπου δεν πατάς καμία στιγμή γιατί το έγκαυμα στην πατούσα το έχεις σίγουρο).

Μετά από αρκετά περιοδικά, βουτιές, κάψιμο στην ήλιο και ρακέτες μέχρι τελικής πτώσεως (δηλαδή 15 λεπτά παιχνιδιού) αποφασίζω ότι καλό είναι φάω κάτι γιατί μέχρι το γεύμα του γάμου έχουμε αρκετές ώρες μπροστά μας. Η επιλογή για το αν θα φάω στην ξαπλώστρα με την παρέα ή στο bar με τον κολλητό, ήταν εύκολη μιας και πίσω από το μπαρ υπήρχαν η Amy και η Έλλη από Καναδά και Λιθουανία αντίστοιχα. Το μενού τεράστιο με μεγάλη ποικιλία να διαλέξεις. Καταλήξαμε στο σαγανάκι φέτας με σουσάμι, θυμαρίσιο μέλι και Σαντορινιά τοματίνια, πράσινη σαλάτα με πορτοκάλι, προσούτο και αβοκάντο, open burger, ριζότο με μανιτάρια και κρέμα παρμεζάνας (για αρχή). Αν και τα πιάτα ακουγόντουσαν πολύ καλό, είχα κάποιους ενδοιασμούς για το τι τελικά θα έτρωγα. Ευτυχώς τα πιάτα ανταποκρίνονταν απόλυτα σε αυτά που διάβαζε κανείς στον κατάλογο.

Το σαγανάκι ήταν πολύ καλό και μάλιστα τα τοματίνια ήταν και αυτά βουτηγμένα στο μέλι, η σαλάτα αρκετά καλή και το ριζότο σωστα βρασμένο με την κρέμα να έχει τη σωστή δόση αλμύρας από την παρμεζάνα (χωρίς να είναι λύσσα). Ο φίλος είπε ότι και το burger ήταν σε αντίστοιχα καλά επίπεδα. Για ποτά είχαμε πάρει ένα πολύ ωραίο, χορταστικό και δροσιστικό mohjito και ένα χυμό με πορτοκάλι, ροδάκινο και lime. Αφού καθαρίσαμε όλα τα πιατα (και σκεφτόμασταν πως θα ξαναβγούμε στον ήλιο) πήραμε και μερικά σφηνάκια μαστίχα Σκίνος για χώνεψη (και το σφηνοπότηρο ήταν μέγεθος 3 σε 1 οπότε σίγουρα δεν θα βγαίναμε στην ήλιο μετά!). Αφού ήπιαμε και τη μαστίχα και χωνέψαμε είχε έρθει και η ώρα για γλυκό. Αν και η 1η μας επιλογή (σοκολάτα με τζίντζερ) δεν υπήρχε συμβιβαστήκαμε με την σοκολατόπιτα με mango sorbet από τα Haagen. Την περιμέναμε λίγο πιο παχία (ήταν σε πάχος όσο μια αραβική πίτα σχεδόν)! Γευστικά ήταν καλή αλλά λίγη (να λιώνει και λίγο σοκολάτα στο στόμα δεν είναι κακό).

Για όλα τα πάραπάνω το κοντέρ έγραψε €70 μαζί με tip, ποσό που είναι φθηνό αν κρίνει κανείς τα πόσα πιάτα και ποτά πήραμε. Επίσης, στις ξαπλωστρες μαζί με 2 καφέδες, νερό και για τις ομπρέλες δώσαμε €18 (επίσης φθηνό αφού σε σαφώς χειρότερες παραλίες της Αττικής θες €12 μόνο για ομπρέλλα & είσοδο). Στα συν του Wet η τρομερή μουσική του.

PS: Το μόνο - και καλύτερο - που έχασα είναι το γαμήλιο beach party που είχε γίνει λίγες ώρες πριν φτάσω στο νησί (πάλι στο Wet). Αν κρίνω από τα ξύδια που μύριζαν όλοι στη βραδινή συνάντηση τότε σίγουρα πέρασαν καλά (μέχρι και barman έσκασε μύτη με στολή δύτη και νεροπίστολο για να καταβρέχει τον κόσμο)!

Beach report

"Σαν βγεις στον πηγαιμό για το stringακι παλιότερα θα πήγαινες στο YaBanaki", γράφει ο διάσημος ποιητής. Έλα όμως που εφέτος τα πράγματα άλλαξαν! Αφού ξεμπερδέψαμε και με τη 2η γέννα (σε 4ώρες βγήκαν ατσαλάκωτες γυναίκα και κόρη) και είχαμε αρχίσει να παίρνουμε τα πάνω μας (δηλαδή να πηγαίνω για μπάνιο με φίλους μέχρι να κλείσουν τα ράμματα της εγκυμοσύνης) είπα κι εγώ να πάω σε καμία Αθηναϊκή πλαζ να χαζέψω τη θάλασσα, τον ήλιο, την άμμο και αν έχει και κανένα καλλίγραμμο κορμί δεν θα με χαλάσει. Μιας και όλες οι παραλίες στην Αττική σύμφωνα με το ΠΑΚΟΕ έχουν όρια κολοβακτηριδίων αρκετά πάνω του φυσιολογικού ορίου, προφανώς τα θέμα ποιότητα θάλασσας δεν θα απασχολήσει το post αυτό. Όλες οι επισκέψεις στις παραλίες έγιναν 1μμ-4μμ του Σαββάτου που θεωρώ ότι είναι peak time για παραλία εντός Αττικής (και για να συγκρίνουμε μήλα με μήλα και όχι μπανάνες που έλεγε και ο μαθηματικός μας στο δημοτικό).

Πρώτη επίσκεψη ήταν στο Balux cafe, δίπλα ακριβώς από την πισίνα και πάνω στην άμμο. Αν και το συγκεκριμένο μέρος φημίζεται για τον καλό του κόσμο τα πράγματα ήταν χάλια. Τουλάχιστον για τους άντρες. Για τις γυναίκες η αλήθεια παρουσίαζε περισσότερο ενδιαφέρον μιας και ο αρσενικός πληθυσμός ήταν άνω του μέσο όρου (για να μην λετε ότι δεν είναι και gay friendly το blog)! Οι γυναίκες όμως μαύρα χάλια, ο μέσος όρος ηλικίας πλησίαζε επικίνδυνα τα 2α -άντα! Τα ίδια ακριβώς έπαιζαν και στην πισίνα (όπου μάλιστα έπρεπε να είχες κάνει κράτηση στην ξαπλώστρα γιατί αλλιώς δεν θα είχες την ευκαιρία να κολλήσεις κανέναν μύκητα. Ευτυχώς το μενού με ποτά και φαγητά παρουσιάζει ενδιαφέρον (είχε κάτι Mohjito με passion fruit κτλ, πρακτικά ρούμι με σιρόπι φρούτων ήταν). Το σέρβις (αν και όχι γεμάτη η παραλία ή το καφέ) ήταν μέτριο (γενικά η πιο όμορφη παρουσία ήταν μια ξινή που γέμιζε τα ποτήρια νερό).

Αφού στο Balux τα πράγματα δεν με ενθουσίασαν τον επόμενο Σάββατο είπα να δοκιμάσω YaBanaki όπου ήμουν σίγουρος ότι θα έφευγα ανεβασμένος. Δυστυχώς κι εκεί μια από τα ίδια :-( Λίγος σχετικά κόσμος (έβρισκες άνετα ομπρέλα και ξαπλώστρα), string πουθενά στον ορίζοντα, ούτε καμία φοιτήτρια ψυχολογίας από το ανατολικό μπλοκ, τα παιδιά του σέρβις ήταν ζαλισμένα από τον ήλιο και πραγματικά δεν ήξεραν που πάταγαν (πόσο μάλλον να θυμούνται τι έχεις παραγγείλει). Πάτησα και κάτι μπαίνοντας στη θάλασσα οπότε ήρθε κι έδεσε! Τα νερά τουλάχιστον ήταν σε καλά επίπεδα, ειδικά αν πήγαινες και λίγο πιο μέσα. Χώρο για ρακέτες είχε, νερό για να βρέξεις την άμμο δεν είχε όμως! Το μόνο θετικό που ξεχώρισα ήταν πως το νερό που μας έφεραν ήταν όλο πάγος που δεν έλεγε να λιώσει με τίποτα! 3 το είχαμε κάτω από την ομπρέλα και δεν έλεγε να λιώσει με τίποτα! Φεύγοντας δεν είχαμε πιει ούτε το μισό μιας και δεν είχε ξεπαγώσει. Υποθέτω για all day παραμονή στην παραλία τα 0.5 λίτρα πάγου θα είναι αρκετά (όταν ζητήσαμε και 2ο νερό και όχι παγοκολώνα δεν μας ήρθε ποτέ). Τα 12 ευρώ που πάει σύνολο ομπρέλα με ξαπλώστρα είναι υπερβολικά για αυτά που προσφέρει (από οποιαδήποτε πλευρά να το δει κανείς).

Έπειτα από το φιάσκο του YaBanaki σειρά είχε το Θαλαsea λίγο μετά τη Γλυφάδα. Είσοδος 6 ευρώ με ομπρέλα και ξαπλώστρα included μεν αλλά με μεγάλη πινακίδα να γράφει πως δεν υπάρχουν διαθέσιμες ξαπλώστρες (τουλάχιστον το λένε πριν πληρώσεις). Πήραμε το ρίσκο και μπήκαμε. Ομπρέλα βρήκαμε, ξαπλώστρα ούτε για δείγμα, οπότε την βγάλαμε με πετσέτα στην άμμο. Πάντως αν είχαν επενδύσει 500 ευρώ παραπάνω σε ξαπλώστρες, θα έφταναν για όλους. Την ημέρα που πήγαμε πάντως σε πρώτη μούρη είχε αράξει το ΚΑΠΙ Γλυφάδας, Βούλας, Βουλιαγμένης, Χαϊδαρίου και αρκετών άλλων δήμων. Μάλλον γιόρταζαν τα 50 χρόνια λειτουργίας του οργανισμού και τους είχαν βγάλει ομαδικά έξω! Μιας και είχαν πάει από τις 8πμ είχαν πιάσει φυσικά όλα τα πιθανά μέρη που έχει ίσκιο, τις καρέκλες για να αράζουν το πι και ξαπλώστρες για να αράζουν οι ίδιοι. Το θέαμα με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια που έβλεπα πάλι κάτι παππούδες να αράζουν σε πλαστικές καρέκλες κάτω από ίσκιο θάμνου και γιαγιάδες να κυνηγάνε τα εγγόνια τους να φάνε τα κεφτεδάκια. Γέλασα μεν, χαλάστηκα μεν μιας και το πήρα απόφαση ότι οι ηλικίες 18-25 φέτος ή δεν πάνε στην Αττική για μπάνιο γιατί διάβασαν τα αποτελέσματα δειγματοληψίας του νερού από τις οικολογικές οργανώσεις ή απλώς πάω στις λάθος παραλίες!

Το τελευταίο update λέει πως το Μπλε στον Άλιμο έχει καλύτερο κόσμο (αλλά το να βουτήξω με κίνδυνο να βγω με 3 χέρια αντί για 2 δεν το ρισκάρω). Next visit θα παίξει Μαύρο Λιθάρι (τόσα χρόνια πήγαινα πριν το πάρει χαμπάρι κανείς και τώρα μου είπαν πως ούτε στον παραλιακό δρόμο επάνω δεν βρίσκεις θέση για την πετσέτα!

Γιορτή Χαϊδαρίου

Αν και η αρχική μου εντύπωση ήταν πως είχα ήδη γράψει για τη Γιορτή Μπαξεβάνη, δεν το βρήκα στο αρχείο, οπότε παραθέτω πλήρη review και όχι απλώς update όπως σκόπευα αρχικά. Κοντεύοντας στον 3ο επιτυχημένο χρόνο λειτουργίας, η Γιορτή ξεκίνησε σαν η "φθηνή" σειρά του Μπαξεβάνη στην εστίαση. Το "φθηνή" βέβαια έχει να κάνει με την τιμή και μόνο μιας και όλα τα άλλα μόνο φθηνά δεν είναι!

Ξεκινώντας από τον χώρο, τώρα που ανοίγει ο κήπος είναι η καλύτερη εποχή για να το επισκεφθείτε. Ο στολισμός με τα αμέτρητα λαμπιόνια σου φτιάχνει τη διάθεση χωρίς να πλησιάζει καν τα όρια του κιτς και το σίγουρο είναι ότι και με το θερμόμετρο να δείχνει 40, μέσα στο δάσος μπορεί να χρειαστείτε και κάτι ελαφρύ να ρίξετε πάνω αν πάτε βραδάκι. Ακόμη και μεσημέρι πάντως δεν θα ζεσταθείτε και είναι φυσικό μιας και η δροσιά στο τέρμα του άλσους Χαϊδαρίου είναι δεδομένη ακόμη και με καύσωνα.

Αν και ο εξωτερικός διάκοσμος παραπέμπει σε ταβέρνα, ο εσωτερικός χώρος (που κλείνει το χειμώνα και διατίθεται και για δεξιώσεις όλο το χρόνο) είναι αρκετά προσεγμένος και ζεστός, συνδυασμένος αρμονικά με τον υπόλοιπο περίγυρο. Must είναι οι τουαλέτες που σίγουρα δεν τις βρίσκει κανείς εύκολα σε χώρο νέο-ταβέρνας.

Πρωτοπήγαμε λίγες εβδομάδες αφού είχε ανοίξει το μαγαζί και πετύχαμε μεσημεριάτικα και τον Μπαξεβάνη. Αρκετά προσιτός, καθόλου ψωνισμένος, κάθισε αρκετή ώρα στο τραπέζι και μας είπε για το πως ξεκίνησε να σκέφτεται το concept της Γιορτής, πόσα χρόνια του πήρε για να πάρει την ιδιοκτησία και τα μελλοντικά του πλάνα. Μας έκανε πολύ θετική εντύπωση η οποία έγινε ακόμη καλύτερη από το πιάτα που δοκιμάσαμε.

Ξεκινήσαμε πρώτα με φρέσκο ψωμάκι που βγαίνει από τον ξυλόφουρνο και ήταν όνειρο. Ο κατάλογος τότε σχετικά μικρός (5-6 ορεκτικά, άλλα τόσα κυρίως και ένα γλυκό ημέρας). Αν και δεν θυμάμαι τώρα τι είχαμε πάρει το 2006, το σίγουρο είναι ότι μας είχε ενθουσιάσει και η επίσκεψη επαναλήφθηκε τουλάχιστον 3 φορές μεταξύ 2006-2007 πάντα με επιτυχία. Οι τιμές όντως φθηνές μιας και για 2 ορεκτικά, 2 κυρίως και 2 γλυκά είχαμε πληρώσει κοντά στα €15 άτομο, που και τότε φάνταζε φθηνό. Το γεγονός ότι πρόκειται για συνταγές ενός καταξιωμένου Έλληνα σεφ σίγουρα τις κάνει ακόμη φθηνότερες σε συνδυασμό με ένα πανέμορφο περιβάλλον και αξιοπρεπή εξυπηρέτηση. Όλα αυτά εν έτη 2006, το 2008 και σε πρόσφατη επίσκεψη τα πράγματα έχουν αλλάξει...

Έπειτα από μια πολύ επιτυχημένη συνεννόηση, βρεθήκαμε 4 αντί για 10 άτομα στο Χαϊδάρι, Σαββατόβραδο. Η διάθεση δεν χάλασε και με το καλό φαγητό ενισχύθηκε στην πορεία. Ο κήπος άνοιξε και πάλι, τα λαμπιόνια κρεμάστηκαν στα δέντρα και οι συνταγές του Μπαξεβάνη ανανεώθηκαν για το καλοκαίρι. Ο κατάλογος πλέον δεν θεωρείτε μικρός και υπάρχουν αρκετές προσθήκες (πχ αρκετά ορεκτικά όπως και 2-3 πιάτα χωρίς κρέας στα κυρίως όπου δεν υπήρχαν πριν).

Δυστυχώς το αρχικό δυναμικό ξεκίνημα της Γιορτής σιγά σιγά αρχίζει και φθίνει (θέλω να πιστεύω ότι ήταν ατυχής συγκυρία η πιο πρόσφατη επίσκεψή μας και όχι κάτι που θα συνεχιστεί). Πρώτο σημάδι κάμψης έχει η εξυπηρέτηση. Οι σερβιτόροι όχι τόσο σπιρτόζοι όσο παλιότερα, το κουβέρ ήρθε μαζί με τα πρώτα κυρίως και δεν έχει πλέον τις κλασσικές μπουκιές του σεφ που παρελαύνουν για δοκιμή από όλα τα τραπέζια. Τα ψωμάκια ναι μεν ακόμη φτιαγμένα στο φούρνο αλλά τα δικά μας ήρθαν λίγο μπαγιάτικα (μάλλον τον φούρνο τον έκλεισαν από μεσημέρι)! Αμέσως στο μυαλό ήρθαν τα όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια φίλων που το είχαν επισκεφθεί και δεν σχημάτισαν και τόσο καλή γνώμη όσο είχαμε εμείς αρχικά.

Συνεχίζοντας στα ορεκτικά η εικόνα βελτιώνεται με σταθερές αξίες τη φάβα με τα καραμελωμένα κρεμμύδια, τα πουγκιά με θαλασσινά, τυρόπιτα στο φούρνο (που έφερνε σε queasadilla) τη σαλάτα και τα μανιτάρια. Το μόνο μελανό σημείο ήταν τα χόρτα με ροκφόρ και πορτοκάλι, όπου ήταν ένα εντελώς αταίριαστο πιάτο και μάλλον έφταιγαν τα χόρτα. Στα κυρίως δεν υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα. Τα σουβλάκια πάνω σε ψητή μελιτζάνα με γιαούρτι έγιναν ανάρπαστα και το δικό μου γιουβετσάκι με μανιτάρια ήταν πολύ καλό. Ευτυχώς, το λίγο άσχημο ξεκίνημα βελτιώθηκε σύντομα με κορύφωση τα γλυκά: το τρίπλεξ σοκολάτας με το άπαιχτο παγωτό μπανάνα ήταν το χιτ της βραδιάς!

Ο λογαριασμός ανέβηκε στα €35 το άτομο, με κρασί και μεγάλο tip όμως. Οι τιμές στον κατάλογο δεν μου φάνηκαν ακριβώς ίδιες με προηγούμενες χρονιές, αλλά δεν έχουν ξεφύγει κιόλας! All in all η Γιορτή αποτελεί ακόμη σχετικά καλό value for money αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμη (αν η εξυπηρέτηση χειροτερέψει και τα άστοχα πιάτα πληθύνουν μαζί με τις τιμές, τότε σίγουρα θα χάσει). Σίγουρα μέσα στο καλοκαίρι θα ξαναπάμε μιας και ο ανοιχτός χώρος είναι και ο πλέον ιδανικός για παιδιά. Ελπίζω το επόμενο update να είναι καλύτερο (βέβαια το ότι τα γλυκά του παραμένουν κορυφαία με δυσκολέυει όσο να 'ναι)!

(Γιορτή Μπαξεβάνη, Τέρμα Ιεράς Οδού, Δαφνί-Χαϊδάρι, Τηλ: 210-5326163)

Λίγο από όλα...

Μιας και η μικρή δεν λέει να γεννηθεί ακόμη, βγαίνουμε μεν αλλά χωρίς να έχουμε δοκιμάσει κάτι καινούριο. Μια το ότι τα καινούρια τον τελευταίο καιρό δεν μας βρήκαν και τόσο ικανοποιημένους μια και το ότι πάμε σε μαγαζιά που γνωρίζουμε από πριν τι να περιμένουμε εξασφαλίζει ότι τουλάχιστον θα φάμε καλά.

Επιγραμματικά, για το εξής εστιατόρια που έχω ξαναγράψει, τα νέα από πρόσφατες επισκέψεις είναι τα εξής:

25άρακι: Μετά και την διάκριση στα βραβεία Gourmet 2008 ευτυχώς παραμένει στο ίδια καλά επίπεδα με παλιότερα. Την Κυριακή που μας πέρασε δοκιμάσαμε μια υπέροχη σαλάτα με πράσινα λαχανικά και καραβίδες, όπου είχε μια τέλεια σως, μαζί με τα κλασσικά πλευρώτους (με μπαλσάμικο και μέλι), όπως και Κρητικά καλτσούνια (άψογα τηγανισμένα, χωρίς να βλέπεις σταγόνα λάδι). Η μόνη ένσταση ήταν στο ριζότο ρόκας με λιαστή τομάτα, όπου ναι μεν γευστικά παραμένει όπως παλιά αλλά του είχαν ρίξει σαφώς παραπάνω αλάτι από ότι άλλες φορές. Σέρβις και ατμόσφαιρα στα ίδια - καλά - επίπεδα όπως πάντα. Ελπίζω το - πολύ - παραπάνω αλάτι να ήταν ατυχία της στιγμής. Το ψωμάκι με γλυκάνισο παραμένει κορυφή (έφαγα μισή φραντζόλα)!

Balux:Το καλοκαίρι ήρθε, οι παραλίες άρχισαν να γεμίζουν και επειδή σύντομα θα κλειστούμε σπίτι με την άφιξη της μικρής είπαμε να κατηφορίσουμε νότια να κάνουμε χάζι στον κόσμο και να αράξουμε για καφέ. Αν και το Balux κάποτε είχε το όνομα για τον κόσμο που μαζεύει αυτό που είδαμε απείχε χιλιόμετρα μακριά από το όνομα.

Φτάσαμε κατά τη 1μμ και μείναμε μέχρι τις 4μμ, ώρες που μαζεύετε κόσμος στις παραλίες/πισίνες/καφέ. Περίμενα κι εγώ να θαυμάσω καλλίγραμμα ηλιοκαμένα γυναικεία κορμιά αλλά τζίφος! Μέχρι και η γυναίκα μου με την κοιλιά κοντά στον 10 μήνα είχε λιγότερα κιλά από το μεγαλύτερο ποσοστό των νεανίδων του Balux! Η γυναίκα μου κάτι είδε μεν αλλά όχι πολλά πράγματα (και για να το λέει ετοιμόγεννη γυναίκα, μάλλον υπάρχει σοβαρό θέμα)! Ευτυχώς είχα πάρει κι εφημερίδα μαζί οπότε πέρασε γρήγορα η ώρα. Τουλάχιστον ο καφές και το Mohjito Forrest Fruits ήταν συμπαθητικά! Ελπίζω το φαινόμενο να μην είναι μαζικό (αν και επόμενη εξόρμηση σε παραλιακό μέρος πριν τον Ιούλιο δύσκολο το βλέπω).

Piasocolo Atene

Παρά το ότι στο Baccarat (όπως γράφω στο προηγούμενο post) τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, κι ενώ νόμιζα ότι νύχτες όπως αυτές στο El Bandoneon δεν συμβαίνουν συχνά (βλέπε review λίγους μήνες πίσω) ήρθε το Σάββατο που μας πέρασε για να επιβεβαιώσει ότι πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο στον ορίζοντα από αυτό που νομίζεις. Το χειρότερο στην περίπτωση της εξόδου μας λέγεται Priamo Atene και συνεχίζει με Αστυνομία :-)

Πριν παντρευτώ και όσο πήγαινα να πάρω την γυναίκα μου από το πατρικό της στην Αλσούπουλη (που ανήκει στο Δήμο Ν. Ιωνίας και όχι στη Φιλοθέη όπως δηλώνει το Priamo) όταν περνούσα βράδυ έξω από το μαγαζί (γνωστό και σαν Il Priamo αντί για Priamo Atene), χωρίς να ξέρω τι βρίσκεται μέσα στη καταπράσινη αυλή έβλεπα παρκαρισμένα συνηθισμένα αυτοκίνητα του μέσου Έλληνα όπως Ferrari, Carrera Turbo, Maserati και λοιπές κορεάτικες φίρμες. Μετά από αρκετές ταριφιές και αφού μίλησα με τη γυναίκα μου κατάλαβα ότι πρόκειται για μια ιταλική τρατορία, ακριβή μεν αλλά με τρομερό φαγητό. Όπως ακριβώς συνέβη και ανακάλυψα τον "Σπύρο" κοντά στο σπίτι μου, πίστεψα ότι και το Priamo (αφού είχα δει και έμμεσες καταχωρήσεις σε έντυπα) προφανώς πρόκειται για κάτι αντίστοιχο. Έχοντας και σχετικά πρόσφατη την εμπειρία του Il Tinello (που ακόμη μας τρέχουν τα σάλια) είπαμε να τα σκάσουμε και στο Priamo να δούμε τι λέει. Κακώς όμως γιατί το μαγαζί δεν έχει καμία σχέση με ότι περιμέναμε για την ποιότητά και την εξυπηρέτησή του. Μάλιστα είχαμε πάει με super διάθεση μιας και πριν ήμασταν στην έκθεση Athens Erotica (και όχι δεν ήμασταν το μόνο ζευγάρι, πετύχαμε πάρα πολλά ζευγάρια και 2 εγκύους επίσης)

Μπαίνοντας μέσα ο χώρος είναι πολύ ωραία διακοσμημένος και αρκετά ζεστός με αρκετά στοιχεία που υποδηλώνουν κυριλέ τρατορία και αποφεύγοντας τα πολύ τρανταχτά ή design κομμάτια. Τουλάχιστον στο μάτι, και η τελευταία λεπτομέρεια ήταν προσεγμένη, κάτι που σίγουρα σου φτιάχνει τη διάθεση. Περιμένοντας κάνα 30λεπτο που μας είχε στήσει το άλλο ζευγάρι γέμισε το μαγαζί και είχαμε μάθει και τι πιάτα προτείνονται από τα διπλανά τραπέζια. Βλέποντας τον κατάλογο είχα καταλήξει στο τι θα φάμε και στο τι θα πληρώσουμε (δεν παίζει κανένα πιάτο κάτω από €25 με αρκετά να κυμαίνονται στο 50αρικο). Αυτό όμως το ξέραμε και βλέποντας τις μερίδες ήμασταν και σίγουροι ότι δεν θα πάμε για σουβλάκια στο Σουβλάκι On-Line που είναι ακριβώς δίπλα (και έχει πίτα με γαρίδες στα κάρβουνα αντί για γύρο).

Όταν ήμασταν έτοιμοι να παραγγείλουμε έρχεται ο σερβιτόρος που μιλούσε σπαστά ελληνικά και καλά ιταλικά (μπορεί να ήταν και Αλβανός που μεγάλωσε Ιταλία όμως, οπότε δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά για την Ιταλική καταγωγή του). Όταν του είπαμε να μας εξηγήσει τα πιάτα στα ελληνικά ξίνισε λίγο (δεν μας είχαν πει στο τηλέφωνο ότι θέλουμε και το πτυχίο PALSO Level III στα Ιταλικά για να φάμε στο μαγαζί)!

Παραγγείλαμε μια σαλάτα με τοματίνια, μοτσαρέλλα και balsamico, ποικιλία ορεκτικών Priamo (όπου κανείς δεν μας εξήγησε τι έχει η ποικιλία), σπαγγέτι με τομάτα, μοτσαρέλλα και βασιλικό, παπαρδέλες με κολοκυθάκια και γαρίδες και 2 T-Bones. Η σαλάτα και τα ορεκτικά ήταν καλά. Η μεν σαλάτα όχι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά δεν σε χάλαγε κάτι (δεν είχε όμως πραγματικό balsamico) η δε ποικιλία είχε μπουκίτσες από σουφλέ σπανάκι & αυγό, κολοκυθάκια τηγανιτά, τάρτα με σολομό και προσούτο με σπανάκι. Η ποικιλία αξίζει σίγουρα τα λεφτά της με τα κολοκυθάκια να είναι τρομερά. Το κουβέρ δεν είχε έρθει και ενώ το είπαμε σε μια σερβιτόρα δεν έγινε κάτι. Με τη 2 φορά όμως ήρθε και το κουβέρ (ενδιάμεσα από σαλάτα και κυρίως, αλλά τουλάχιστον δεν μας το έφεραν μετά το γλυκό). Όχι ότι χάσαμε και κάτι όμως, άπλά ψωμάκια ήταν χωρίς καν λίγο λάδι ή κάποιο πατέ να τα συνοδεύουν. Μετά τα κουβέρ και πριν τα κυρίως ο σεφ έδωσε και ένα μικρό πιάτο με το ριζότο της ημέρας με λαχανικά προς δοκιμή όλων (μέτριο ήταν, ευτυχώς που δεν το πήρα).

Στα κυρίως ήταν η - δυσάρεστη - έκπληξη. Το πιάτο μου με τα τοματίνια και τη μοτσαρέλλα δεν είχε καμία διαφορά από το αντίστοιχο του La Pasteria (το οποίο δεν είναι άσχημο αλλά δεν ξεχωρίζει σε κάτι). Η παπαρδέλες με κολοκυθάκια και γαρίδες που πήρε η γυναίκα μου ήταν συμπαθητικές, πλην όμως οι γαρίδες δεν ήταν και οι καλύτερες. Τα T-Bone (τεράστια σε μέγεθος) ήρθαν εντελώς σκέτα. Τόσο σκέτα που μας έκανε εντύπωση που δεν μας το σέρβιραν απ' ευθείας επάνω στο σουπλά αλλά τα συνόδευαν και με πιάτό από κάτω. Όταν ρωτήσαμε αν υπάρχει κάτι συνοδευτικό μας είπαν ότι δεν υπάρχει αλλά μας έφεραν μαύρο ρύζι και καρότο που συνοδεύουν τα φιλέτα. Τυρί ή πιπέρι δεν φιλοτιμήθηκαν να φέρουν (ελπίζω αν ζητούσαμε να υπήρχε κάτι). Ενώ είχαμε πάει με την ελπίδα ότι θα συγκρίνουμε τη γευστική μας εμπειρία με Il Tinello τελικά καταλήξαμε να αναρωτιόμαστε αν είναι καλύτερο από το La Pasteria αλλά και εκεί δυσκολευτήκαμε να δώσουμε ξεκάθαρη απάντηση (φυσικά εξαιρώντας τον παράγοντα τιμή).

Το άλλο ζευγάρι παρά την απογοήτευση με το T-Bone τους (το οποίο είπαν ότι δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο) πήρε και ένα lemon pie για το κλείσιμο. Ευτυχώς που δεν πήραμε και άλλα γλυκά μιας και το lemon pie δεν έπεισε κανέναν. Η μαρέγκα από πάνω δεν ήταν σωστά ψημένη (και ήταν και πάχους 5 εκατοστών τουλάχιστον!) και η κρέμα λεμονιού μέτρια (καμία διαφορά από lemon pie που μπορεί να βρει κανείς σε οποιοδήποτε ζαχαροπλαστείο). Αφού είδαμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης ζητήσαμε και το λογαριασμό. Για να μας γλυκάνουν έφεραν και μια ωραία (σπιτική μάλλον) γκράπα με σταφύλια μέσα. Σύνολο για 6 πιάτα και γλυκό χωρίς κρασί μας ήρθε στα €220, δηλαδή €55 το άτομο. Το ότι είναι ακριβό το ξέραμε. Το ότι θα τρώγαμε όμως ποιότητα που βρίσκεις με €20 το άτομο δεν το ξέραμε (και τώρα που το μάθαμε σαφώς και δεν θα ξαναπατήσουμε). Με τόσο δυσανάλογη ποιότητα/τιμή το μόνο χειρότερο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Small Italy στο Mall. Πραγματικά απόρησα πως ένα τέτοιο μαγαζί έχει κάνει τόσο καλό όνομα και παραμένει γεμάτο ακόμη και τις καθημερινές!

Φεύγοντας είχαν μπλόκο με ραντάρ στον κόμβο της Αττικής Οδού με την Κηφισίας. Αν και δεν είδα το 1ο περιπολικό (με σβηστά τα φώτα) πρόλαβα το 2ο (επίσης χωρίς φώτα) κι έκοψα στα 120. Δυστυχώς και τα 120χλμ/ώρα ήταν υπερβολικά για το όριο των 70 που έχουν στην Κηφισίας (βέβαια σε εκείνο το σημείο, 1πμ, σχεδόν άδεια, τα 120 είναι φυσιολογικότατο). Αφού με άφησαν 2-3 φανάρια μπροστά με σταμάτησαν λίγο πριν στρίψω προς Μελίσσια. Αφαίρεση διπλώματος για 60 ημέρες και €350 πρόστιμο. Τι θέατρο έπαιξε η γυναίκα μου, τι κλαφτήκαμε, δεν χαμπάριζαν τίποτα τα στρουμφάκια. Αφού αρνήθηκα να υπογράψω και τους υπενθύμισα με "ευγενικό" τρόπο πως αντί να κοιτάνε να προφυλάξουν τους πολίτες από κάτι junkια που σκοτώνουν αθώους πολίτες σταματάνε εγκύους καταλήξαμε σπίτι με τα νεύρα μας χάλια (ούτε τον Κυριακάτικο Γαστρονόμο με αφιέρωμα στις πίτσες δεν διάβασα %$^$#%). Ευτυχώς τη Δευτέρα πήγαμε στη Διοικητή και μας έδωσε το δίπλωμα πίσω (τα €175 που πλήρωσα εντός 10ημέρου βέβαια δεν τα γλίτωσα).

(Priamo, Καποδιστρίου 74, Αλσούπολη, Τηλ:210-6842099)

Baccarat

Τελευταία ενημέρωση:
Δυστυχώς το παλιότερο καλό review που είχα γράψει στις αρχές του χρόνου για το Baccarat μάλλον ήταν το μοναδικό. Από τότε 3 γνωστοί έχουν επισκεφθεί το συγκεκριμένο μαγαζί και όλοι βρήκαν το φαγητό τουλάχιστον μέτριο. Το μοναδικό θετικό σημείο παραμένει το live του, που έχει αρέσει σε όλους αλλά το συνολικό αποτέλεσμα μετριάζεται από το φαγητό. Πρόσφατα, άκουσα τα χειρότερα και για την εξυπηρέτηση.

Φιλικό ζευγάρι έφτασε Σάββατο στις 9:45 και του ειδοποιούν ότι το ρεύμα είχε διακοπή μέχρι τις 8 και δεν θα έχουν όλα τα πιάτα του καταλόγου. Μέχρι εδώ καλά, το "δεν έχω όλα τα πιάτα" δεν σημαίνει όμως ότι δίνω μια χειρόγραφη λίστα με περιγραφή των 4 πιάτων που υπήρχαν (2 κυρίως και 2 σαλάτες) στην οποία δεν αναγράφεται τιμή αλλά και ο ίδιος ο σερβιτόρος δεν αναγνώριζε τα γράμματά του για να δει τι ακριβώς παραγγέλνουν! Τα ευτράπελα συνεχίστηκαν όταν έφεραν τα κυρίως πρώτα και λίγο πριν το - κερασμένο - παγωτό θυμήθηκαν και τη σαλάτα. Για τον σερβιτόρο δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει και για πολλά μιας και είχε πολλαπλούς ρόλους: εξυπηρετούσε, έλυνε διαμάχες σχετικά με τις τιμές, έλεγε 2-3 τραγούδια στα ενδιάμεσα και καθάριζε και τα τραπέζια μετά το τέλος του προγράμματος. Προφανώς ο ιδιοκτήτης προσέλαβε εταιρία consulting για cost reduction μεθόδους (και κάπου στην πορεία ξέμεινε με ένα σερβιτόρο που είχε και καλή φωνή)! Μαζί με όλα αυτά, το φαγητό ήταν ξαναζεσταμένο στο φούρνο μικροκυμάτων.

Όπως μου τα περιέγραψαν οι φίλοι, έχασα μια συγκλονιστική βραδιά γιατί θα είχε πολύ πλάκα να τα ζω από κοντά. Κρίμα, γιατί αν με μια διακοπή συμβαίνουν όλα αυτά, τότε υπάρχει εμφανής έλλειψη εμπειρίας και επαγγελματισμού από την ιδιοκτησία (θα μου πεις στην Ελλάδα περίπου έτσι λειτουργούν τα περισσότερα μαγαζιά). Ελπίζω η ομάδα του live να βρει κάπου καλύτερα να μετακομίσει μπας και δει καμία άσπρη μέρα (αλλιώς βλέπω και τη κοπέλα με την τρομερή φωνή να πλένει πιάτα μετά το κλείσιμο του προγράμματος)!

Παλαιότερο review:
Παραμονή Χριστουγέννων και το ζητούμενο που έθεσε η παρέα είναι ένα μέρος που να έχει κέφι, να έχει ατμόσφαιρα που να μην χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου για παραμονή πέραν των 20 λεπτών, να μπορείς να χορέψεις, να φας καλά και να είναι και σε μια λογική τιμή (όπως καταλάβατε πρόκειται για standards ηλικίας 30+ και όχι 15+). Στην αρχή τους είπα να πάνε να το βρούνε μόνοι τους αυτό το μέρος (και να πάνε να κάνουν και κάτι άλλο αλλά χρονιάρες μέρες που ήταν κρατήθηκα). Μετά από λίγο όμως σκέφτηκα ότι το Baccarat ταιριάζει αρκετά σε αυτή την περιγραφή (τουλάχιστον στα χαρτιά). Ευτυχώς και στην πράξη δεν έπεσα έξω! Αν και είχα διαβάσει για το μαγαζί και πέρυσι ίδια εποχή, τελικά καταλήξαμε Cosa Nostra (καλό αλλά όχι τόσο όσο θα θέλαμέ κυρίως γιατί δεν χορεύει κανείς) οπότε εφέτος είπα ότι θα δοκίμαζα Baccarat.

Η περιγραφή λέει γαλλικό εστιατόριο με live jazz, swing και bossa nova band. Είναι μάλλον από τις λίγες φορές που περιγραφή εστιατορίου στο Αθηνόραμα βγάζει νόημα και μάλιστα πέφτει και μέσα! Όντως ο χώρος μέσα είναι ντυμένος με μεγάλους καθρέπτες, κόκκινο παντού και μάλιστα σε 2 επίπεδα (θυμίζει αρκετά El Pecado). Σε μια γωνία υπάρχει και η μπάντα με ένα κενό από τα τραπέζια που χρησιμεύει σαν πίστα. Με του που κάτσαμε αρχικά νομίσαμε ότι έχουμε έρθει σε εκδήλωση συνταξιούχων! Ήμασταν με διαφορά οι νεότεροι εκεί μέσα (και είχαμε και 40άρα στην παρέα). Όλα τα υπόλοιπα τραπέζια είχαν ηλικίες 50-60, αλλά όλοι κουστουμάτοι και οι "μεγαλοκοπέλες" αρκετά κοκέτες. Όταν μάλιστα είδαμε τι χορός έπαιξε τους βγάλαμε το καπέλο! Σίγουρα αν είστε φοιτητής δεν είναι το μέρος που θα πάτε για να 1ο ραντεβού (εκτός και αν θέλετε καριέρα ζιγκολό). Πάντως ο κόσμος ήταν αρκετά καλός και δεν μας χάλασε το γεγονός ότι ήμασταν οι νεότεροι (αν βάλεις ότι φάνηκα παππούς στο Villa Mercedes πριν 2 μέρες, πήρα το αίμα μου πίσω)!

Την ώρα που πήγαμε (11μμ) μόλις είχε γεμίσει το μαγαζί και είχε αρχίσει να παίζει η μπάντα, η οποία ήταν super! Και ο σαξοφωνίστας και η τραγουδίστρια ήταν άψογοι, κράτησαν μέχρι τις 2:30 χωρίς καμία διακοπή, το πρόγραμμα είχε τη σωστή ροή για να αρχίσει να χορεύει ο κόσμος και το ρεπερτόριο είναι ακριβώς αυτό που διαφημίζουν: jazz, swing, bossa nova, 60's, 70's. Η επιτυχία ήταν ότι χόρεψαν όλοι, ακομπλεξάριστα και τραγούδια που ήταν στο κλίμα των ημερών κιόλας. Τα τραγούδια δεν πλησιάζουν τόσο το στυλ του El Pecado (η διακόσμηση όμως έχει αρκετά όμοια στοιχεία) αλλά πιο πολύ του Cosa Nostra (με τη διαφορά ότι είναι live και χορεύεις αν θες). Οι φωνές είναι πάρα πολύ καλές (μην φανταστείτε τίποτε Fame Story bimbos, σαν χόμπι το κάνουν όλοι από ότι μας είπαν), η επικοινωνία με το κοινό άμεση και γενικά το όλο κλίμα από τον κύριο που απαντά το τηλέφωνο για κράτηση μέχρι και αυτόν που σου ανοίγει την πόρτα (ίσως να είναι και ο ίδιος βέβαια) αρκετό ζεστό και φιλικό.

Το φαγητό ευτυχώς στέκεται και αυτό σε πολύ καλά επίπεδα. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο γαλλικό που μπορείτε να βρείτε και το γεγονός ότι υπήρχε set menu δεν αφήνει δυνατότητες για πολλές δοκιμές. Αυτά που δοκιμάσαμε όμως ήταν όλα πολύ καλά. Ξεκίνησαν με φουά γκρα, πουγκιά καπνιστού σολωμού, μανιτάρια γεμιστά και rolls παρμεζάνας με προσούτο και σπαράγγια, 4 πιάτα που ήταν αρκετά χορταστικά σε ποσότητα, σε τέτοιο βαθμό που το κυρίως χώραγε δεν χώραγε. Οι επιλογές για κυρίως ήταν γλώσσα ποσέ, αστακός με καραβίδες, φραγκόκοτα με μανιτάρια και άλλο ένα με κρέας. Μάλλον πρέπει να ήμουν ο μόνος που παρήγγειλε τη γλώσσα αφού οι υπόλοιποι στην παρέα και στα γύρω τραπέζια είχαν πάρει τον αστακό. Τελικά το μετάνιωσα, όχι γιατί ήταν άσχημη η γλώσσα αλλά γιατί ο αστακός ήταν σαφώς καλύτερος (και σίγουρα δεν περιμένατε εμένα να το επιβεβαιώσω)!

Το βράδυ έκλεισε με 4 γλυκά, από τα οποία τα 2 ήταν αρκετά καλά (μαρέγκα κάστανο, sorbet mohjito) και τα άλλα 2 μέτρια (κάτι σε passion fruit με redberries και κορμός σοκολάτας πορτοκάλι). Σύνολο με 2 φιάλες κρασί μας ήρθε στα €80 το κεφάλι (το μενού ήταν στα €65) ποσό που συγκαταλέγεται στα φθηνά για την ημέρα (πχ στο Ιntercontinental έφτανε και €200+ το άτομο και είμαι πως μπορεί να ήταν καλύτερες γεύσεις αλλά σίγουρα όχι το ίδιο καλό κέφι). Αν υπολογίσουμε και τον παράγοντα διασκέδασης και το ότι την άλλη ημέρα ούτε βήχαμε ούτε θέλαμε 10 Depon για να μας περάσει ο πονοκέφαλος από το τσιγάρο, σίγουρα είναι μια συμφέρουσα επιλογή. Για όποιον ψάχνει ένα μέρος να διασκεδάσει και να φάει καλά (δεν μιλάμε όμως για επίπεδο Aubreuvoir για παράδειγμα) χωρίς να χρειάζεται καταναλωτικό δάνειο, σίγουρα το Baccarat είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή (ίσως καλύτερο και από El Pecado).

Γεγονός είναι ότι η γύρω περιοχή το αδικεί αρκετά (είναι στην αρχή της Λένορμαν, σύνορα Κεραμικού με Κολωνό και την ώρα που συνήθως θα βγείτε για φαγητό θα συναντήσετε από νταβατζήδες, εργαζόμενα "κορίτσια" μέχρι μετανάστες και junkies). Για γυναίκες καλό θα ήταν να έχουν και συνοδεία ή να κατέβουν ακριβώς έξω από την πόρτα. Αυτό είναι μάλλον το μόνο μειονέκτημα (αν και σταδιακά αλλάζει η περιοχή - ελπίζω).

(Baccarat, Γιατράκου 21, Μεταξουργείο, 210-5245934)

Chocolat

Όσους οικογενειάρχες είχα στη δουλειά που γέννησαν πρόσφατα οι γυναίκες τους, τους ξεσήκωνα καθημερινά για καφέ ώστε να προσγειωθούν ομαλά στην πραγματικότητα του "μένω πολλές ώρες στο σπίτι με το μωρό με την άδεια του Πάσχα και τα παίζω". Επειδή όμως θα έπεφτε παντόφλα κανόνισα και μια ημέρα (από τις πολλές) που κατέβαινα Γλυφάδα (ώστε να κάνω και 1-2 περάσματα από περιφερειακή Υμηττού με τη μηχανή) να βγούμε όλοι οικογενειακώς. Μιας και το Cosi το είχαμε χτίσει τις προηγούμενες ημέρες (όπου έχει άθλιο μεν Fredoccino αλλά πολύ καλό συνοδευτικό κέικ σοκολάτας που όμως δεν το έχουν σαν γλυκό στον κατάλογο) είπα να αράξουμε στο Chocolat που φαίνεται λίγο πιο ήρεμο και είχε περισσότερη άπλα για το καρότσι. Αν και το Chocolat το θυμόμουν πιο πολύ για τα γλυκά του, τώρα έχει και μεγάλη ποικιλία σε φαγητό (επικεντρωμένο σε κρέας όμως αλλά υπήρχαν επιλογές και για μένα).

Ευτυχώς σε όλη τη διάρκεια του φαγητού και τα 2 μωρά (η δικιά μου 11 και του συνάδελφου 2 μηνών) ήταν άψογα. Το ένα κοιμόταν και όποτε ξύπναγε με μια μικρή βόλτα ξαναέπεφτε τέζα και η δικιά μου - αν και αρκετά τραμπούκος γενικώς - δεν γκρίνιαξε ιδιαίτερα με το καρότσι (μέχρι και το φαγητό της όλο έφαγε)!

Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα λαχανικών με σολομό, συμπαθητική μεν αλλά σχετικά τσιφούτικη στην ποσότητα του σολωμού (θα μπορούσαν να βάλουν 2-3 φέτες ακόμη). Από κυρίως έπαιξαν ένα ριζότο με λαχανικά, δύο μπιφτέκια και ένα λιγκουϊνι pesto. Το ριζότο δεν δοκίμασα, το μπιφτέκια όμως αν και ζητήσαμε καλοψημένα (τουλάχιστον της γυναίκας μου) ήρθε medium και όταν το δώσαμε πίσω για 2ο πέρασμα μας ήρθε μεν καλοψημένο αλλά είχε πλέον στεγνώσει. Το λιγκουϊνι ήταν αρκετά καλό (διαφορετικό στυλ μεν από του Πρυτανείου) αλλά αρκετά νόστιμο (τόσο που έβαλα ελάχιστο τυρί)! Οι μερίδες χορταστικές αλλά ένα μικρό χώρο για γλυκό τον κρατάω πάντα.

Στα γλυκά υπάρχει εκτενείς κατάλογος με αρκετές σοκολατένιες δημιουργίες. Ενώ πήγαινα για το γαλατομπούρεκο με κρέμα σοκολάτας και μαστίχα ο σερβιτόρος με έπεισε για το σαν σουφλέ γλυκό με 3 διαφορετικές στρώσεις σοκολάτας. Δυστυχώς δεν ήταν τόσο καλό όσο επέμενε: το εξωτερικό έμοιαζε με το Death By Chocolate των Fridays (το λόγια είναι περιττά, ξέρετε πόσο συμπαθώ το εν λόγω κατάστημα) και το εσωτερικό, πιο ρευστή σοκολάτα μεν αλλά σαν σύνολο δεν ήταν κάτι το τρομερό (όσο φάνταζε στο μενού). Δεν είναι ότι δεν το έτρωγες (πως μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο με σοκολάτα και αρκετούς μήνες στέρησης...) αλλά δεν ενθουσίαζε κιόλας (το γαλατομπούρεκο πάντως μου έχει μείνει απωθημένο για επόμενη επίσκεψη).

Ο λογαριασμός είχε μέσα 12% δώρο Πάσχα και το κουβέρ ήταν στην κυριολεξία ένα μικρό άσπρο & ένα μαύρο ψωμάκι (έφερε 8 ψωμάκια με πατέ ελιάς για €10)! Το βρήκα λίγο υπερβολικό μιας και δεν μιλάμε για αμιγώς εστιατόριο αλλά για καφετέρια που έχει και φαγητό (αν και το μενού βέβαια είναι αρκετά μεγάλο). Τα €27 το άτομο για 6 πιάτα με νερό και ψωμάκι με πατέ ελιάς δεν τα θεωρώ value for money με τίποτα (και τα €24 χωρίς το δώρο δεν είναι λίγα). Η εξυπηρέτηση καλή μεν (πχ προσφέρθηκαν να πλύνουν μόνοι τους την πιπίλα του μωρού για να μην κατεβαίνει η γυναίκα μου τις σκάλες τις τουαλέτας λόγο εγκυμοσύνης) αλλά φαίνεται ότι τώρα έπιασαν δουλειά (ήταν λίγο ντροπαλοί και δεν τους έλεγες και ιδιαίτερα επικοινωνιακούς). Από την άλλη προφανώς την ίδια τιμή βρίσκεις σε όλες τις καφετέριες της Ζησιμοπούλου στη Γλυφάδα οπότε δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές (αν κι εδώ είμαι σίγουρος έχεις μάλλον την μεγαλύτερη επιλογή στο μενού). Μιας και η Γλυφάδα όμως έχει άπειρα εστιατόρια, ίσως τελικά ο σωστός συνδυασμός να είναι καφές Ζησιμοπούλου και φαγητού σε αμιγώς εστιατόριο (χάνεις βέβαια την περατζάδα, που ήταν όμως αρκετά πεσμένη τις ημέρες του Πάσχα).

(Chocolat, Γλυφάδα, Ζησιμοπούλου 9, Τηλ: 210-8943442)

Ο Χοντρός

Στο άκουσμα και μόνο της παραπάνω ταβέρνας με έπιασαν τα γέλια και το ίδιο έκαναν και όσοι ρώτησα στην παραλία της Νέας Μάκρης σχετικά με την τοποθεσία της (εύκολα τη βρίσκεις όμως)! Το όνομα σε προϊδεάζει ευχάριστα και η πραγματικότητα ευτυχώς δεν χαλάει το κλίμα. Πρωτομαγιά αποφασίζουμε να κατέβουμε προς Νέα Μάκρη όπου θα συναντούσαμε άλλους 8. Αν και το ραντεβού ήταν 2:30 τελικά μέχρι να παρκάρουμε τη μικρή και να κατέβουμε στη Νέα Μάκρη μας πήρε 1:30 ώρα (και χωρίς να μπορείς να τρέξεις στις στροφές του Διονύσου που κάπως θα έκανε πιο ευχάριστη τη διαδρομή). Αφού παρκάραμε μέσα σε 5 λεπτά (θαύμα για τον κόσμο που υπήρχε στην παραλία) πέσαμε με τα μούτρα στον κατάλογο μιας και λιμοκτονούσαμε.

Οι επιλογές πολλές, για κρεατοφάγους και μη και το ονόματα στο ίδιο κλίμα με τον "Χοντρό". Αν και από τους 10 οι 5 ήταν γυναίκες, η παραγγελία ήταν όσο έπρεπε αντρική (δηλαδή να περισσεύουν και καμιά 10αρια πιάτα στο τέλος, αρκετά για να χορτάσει το μάτι). Ευτυχώς, τελειώνοντας το φαγητό δεν υπήρχαν και πολλά αποφάγια μιας και είχαμε ροκανίσει οτιδήποτε πέρασε από το τραπέζι (αφήσαμε τις καρέκλες)!

Η λίστα με του τι παραγγείλαμε είναι μεγάλη, θα ξεχωρίσω όσα θυμάμαι, χωρίς να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα δεν ήταν καλά. Το μπουγιουρντί (σαγανάκι φέτα με τομάτα και καυτερή πιπεριά) ήταν καλό αν και θα μπορούσε να είναι λίγο πιο καυτερό ακόμη. Το σαγανάκι τυρί πολύ καλό μιας και δεν κολυμπούσε στο λάδι. Οι σαλάτες ήταν όλες μια χαρά και πολύ καλή η σαλάτα του χοντρού με μικρά παξιμαδάκια, ντομάτες και λαχανικά. Οι μελιτζάνες με τυρί στο φούρνο θα μπορούσαν να έχουν λιγότερο λάδι αλλά παρέμεναν εύγευστες. Οι ποικιλία κρεατικών τιμήθηκε δεόντως από τους υπόλοιπους, άρα άρεσε. Το χταπόδι σχάρας δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο (αν δεν το έτρωγα εγώ θα έμενε σχεδόν όλο στο πιάτο). Ακολούθησαν και αρκετά ακόμη μπινελίκια που όμως χάσαμε τη μπάλα μετά από λίγο. Στο τέλος έφτασαν τα ψητά μανιτάρια, το οποία ήταν πολύ καλά ψημένα και νόστιμα αλλά είμαι σίγουρος ότι τα είχε ξεπλύνει στο θαλασσινό νερό της παραλίας απέναντι από το μαγαζί και όχι με νερό βρύσης (μπορούσε εύκολα να τα έχει και σαν "παστά μανιτάρια πλευρώτους στη σχάρα" στον κατάλογο)! Φαγώθηκαν όλα όμως.

Το κοντέρ έγραψε €22 το άτομο (που περιλαμβάνει και 7% δώρο Πάσχα). Το ότι μια τέτοια ημέρα (όπου όσοι δεν είχαν επιστρέψει από διακοπές Πάσχα ήταν ή προς Σαρωνίδα/Ανάβυσσο ή προς Νέα Μάκρη) το μαγαζί δεν καθυστέρησε καθόλου στην παραγγελία αλλά ούτε και στην εκτέλεση, όπως και το ότι οι ποιότητα δεν είχε αλλαγή σε σχέση με πιο χαλαρές ημέρες βάση μαρτυριών παλαιότερων θαμώνων είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Η παραλία αλλά και το μαγαζί ξεχείλιζε τόσο όταν πήγαμε όσο και όταν φύγαμε αλλά - ευτυχώς - ξινισμένο ή στραβωμένο σερβιτόρο/α δεν είδαμε και μάλιστα δεν έκαναν ούτε ένα λάθος στην παραγγελία! Δεν είναι "Σπύρος" ή "Απλά Αριστερά-Δεξιά" αλλά για ένα καλό φαγητό προς Νέα Μάκρη είναι σίγουρα από τα καλύτερα της περιοχής. Προτείνεται ανεξαρτήτως καιρού (τα τραπεζάκια έξω στην πρασιά είναι καλύτερα από τα μέσα).

("Ο Χοντρός", Λιμάνι Νέας Μάκρης - από στροφές Διονύσου, ευθεία απέναντι και αριστερά όταν φτάσετε παραλία. Τηλ: 22940-50430)

The Prytaneion

Τελευταίο update

Σάββατο μεσημέρι καταλήγουμε Πρυτανείο στο Κεφαλάρι μιας και είναι αρκετά καρότσι/baby-friendly και έχει σταθερή ποιότητα (και ποσότητα). Το ότι η γυναίκα μου δεν αντέχει πλέον τις λακκούβες στους δρόμους μιας και μπήκε στον 8ο μήνα συντέλεσε στο γεγονός ότι έπρεπε να πάμε κάπου κοντά.

Αν και όσες φορές πάω παίρνω είτε linguini pesto είτε tagliolini με γαρίδες και σπανάκι αυτή τη φορά πήραμε κρεμμυδόσουπα, δροσερή σαλάτα και strangelo-κάτι pesto. Άξιζε τον κόπο η αλλαγή μιας και τα 3 πιάτα ήταν πολύ καλά (λίγο το pesto μας τη χάλασε). Η κρεμμυδόσουπα αν και την έχει για ορεκτικό, με το μέγεθός της άνετα παίζει και κυρίως. Έχει παπαριασμένα κρουτόν και από πάνω μια στρώση παρμεζάνας που είχε λιώσει και έχει κάνει μια κρούστα που θες να την καταπιείς μονομιάς. Αν και καλοκαίρι ίσως να το βγάλουν από τα πιάτα ημέρας, αν την προλάβετε αξίζει. Το ίδιο και η δροσερή σαλάτα με κάστανο, cottage, πορτοκάλι και διάφορα πράσινα λαχανικά (και ωραίο dressing). Το κυρίως μου είχε σπιτικά & χειροποίητα ζυμαρικά (που δεν ξέρω σε κατηγορία ανήκουν ούτε θυμάμαι ακριβώς το όνομα) αλλά μοιάζουν με τυλιχτές παπαρδέλες. Ήταν όντως χειροποίητα μιας και είχαν άλλη υφή αλλά το πέστο τους δεν μπορώ να πω ότι ήταν το ίδιο καλό όπως έχω συνηθίσει στα linguini (άλλαξαν συνταγή ? δεν ξέρω).

Για τα υπόλοιπα καμία αλλαγή (το ίδιο εξυπηρετικοί όπως πάντα και το ίδιο τεράστιες ποσότητες, μέχρι και doggy bag έπαιξε). Το κοντέρ έγραψε €60 για 2 ορεκτικά και 2 κυρίως που χορταίνουν όμως 4!

Παλαιότερο post στις 24/7/2007

Μάζωξη εχθές το βράδυ με φίλους από Αμερική που κατέβηκαν για διακοπές Ελλαδιστάν και κλείνουμε στο Πρυτανείο του Κολωνακίου. Ήταν η σίγουρη λύση μιας και καλύπτει όλα τα γούστα, έχει σταθερή ποιότητα εδώ και χρόνια, βολεύει σαν τοποθεσία και έχει μερίδες Made in USA (γιατί αλλιώς αρχίζουμε τα ανέκδοτα περί size does matter και Greek καρπούζι Vs Αμερικανικό αρακά κτλ). Ευτυχώς βρήκαμε τραπέζι μέσα γιατί 9:30 το βράδυ πρέπει να είναι γύρω στους 35 στο κέντρο και ήταν απλώς κόλαση να είσαι οπουδήποτε χωρίς κλιματισμό.

Στο Πρυτανείο πάω αρκετά χρόνια και πρώτη φορά θυμάμαι ήταν οικογενειακή έξοδος και από τις πρώτες απόπειρες να φάω αστακομακαρονάδα χωρίς να έχει καθαριστεί ο αστακός. Πρέπει να έδωσα τρομερό θέματα στα γύρω τραπέζια (σκηνές όπως αυτή στο "Τρελές Σφαίρες" που φεύγει ο αστακός και πέφτει στη Βασίλισσα έχουν πολλές δόσεις πραγματικότητας τελικά!). Από τότε έχει περάσει αρκετός καιρός αλλά - ευτυχώς - ελάχιστα έχουν αλλάξει στο Πρυτανείο. Η ποιότητα παραμένει σταθερή, πελατεία το ίδιο, ο κατάλογος με τις ατελείωτες σελίδες έχει μικρές παραλλαγές, συνήθως σφήνα στη λίστα με τα πιάτα ημέρας. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση εχθές είναι ότι η μουσική ήταν αρκετά club ενώ παλιότερα είχε άλλο ύφος (ίσως και να ήταν η ώρα).

Αν και είμαστε γύρω στα 8 άτομα δεν πήραμε τα άπειρα πιάτα. Τελευταίες φορές παίρνω σταθερά τα ίδια (κακώς βέβαια) αλλά εχθές είχα τη δυνατότητα να δοκιμάσω και μερικά ακόμη. Στα ορεκτικά έπαιξαν σταθερά τα μανιτάρια πλευρώτους. Δένουν τέλεια με το balsamico, ωραία ψημένα και αρκετά για όλους. Σπάνια έχω δοκιμάσει καλύτερα. Έπαιξαν και λαχανικά σχάρας (όχι τίποτα το τρομερό αλλά δεν τα λες άσχημα). Σαλάτες πήραμε 2, αυτή που έκανε τη διαφορά ήταν η φωλιά παρμεζάνας με διάφορα λαχανικά, μήλο, καρύδι και σως γιαουρτιού! Δροσιστική, την έπινες με την φωλιά μαζί. Εξαφανίστηκε σε χρόνο ρεκόρ. Σταθερή αξία είναι και οι γαρίδες με σαφράν. Γενικά ο κατάλογος είναι τόσο μεγάλος που δύσκολα τον εξαντλείς εύκολα, ακόμη και με μεγάλες παρέες. Μέχρι σήμερα πχ δεν έχω δοκιμάσει ποτές τις πίτες του.

Τα κυρίως κινήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά με ζυμαρικά και διαφοροποίηση στη σάλτσα. Έπαιξαν 2 φιλέτα κοτόπουλο μόνο. Τα θαλασσινά με το σαφράν ήταν νοστιμότατα, οι πέννες με τη φέτα και ντομάτα/ελιές όπως την περίμενε κανείς και πήραμε και την μακαρονάδα με γαύρο. Ήταν αρκετά καλή, με το σκόρδο να υπερισχύει στα μυρωδικά και έντονη την γεύση του γαύρου. Ίσως να έβγαζε λίγο παραπάνω την γεύση του ψαριού από ότι έπρεπε αλλά είχε το κάτι διαφορετικό που σε έκανε να τη φας όλη (δεν ξέρω αν θα την ξανάπαιρνα όμως). Για το τέλος άφησα το πέστο. Προσωπικά από τα καλύτερα που μπορεί να βρει κανείς (αρκετά βαρύ όμως!). Η γεύση του βασιλικού είναι παντού, η γεύση έντονη και τα ταλιολίνι βρασμένα σωστά (αυτό ισχύει για τα όλα τα ζυμαρικά του μαγαζιού). Το έχω δοκιμάσει πάνω από 10 φορές και συνεχίζω ακόμη να παίρνω το ίδιο πιάτο. Πολύ καλή επιλογή είναι πάντως και τα ζυμαρικά με γαρίδες και σπανάκι.

Γλυκά δεν έπαιξαν αλλά να ξέρετε ότι η μια μερίδα είναι στο μέγεθος ταψιού! Πρόσφατα έβαλαν και σουφλέ σοκολάτας γίγας το οποίο κοντράρει τα ήδη υπέροχα τιραμισού και προφιτερόλ. Συνολικά το Πρυτανείο είναι από τις πιο έντιμες και ποιοτικές προτάσεις για all day στέκι που η σταθερά αμείωτη πελατεία του το αποδεικνύει. Η ποιότητα και στο Κολωνάκι και στο Κεφαλάρι (με λίγο μεγαλύτερη έμφαση στο ψάρι) είναι σταθερή και ο χρόνος το έχει αποδείξει. Οι μερίδες είναι όχι απλώς χορταστικές αλλά τεράστιες, το μενού θα σας έχει καινούριες προτάσεις για αρκετές επισκέψεις και σε μια τιμή λογική για τα δεδομένα της αγοράς. Εχθές πχ πληρώσαμε €35 το κεφάλι που δεν είναι ακριβό (είχαμε και κρασί μέσα). Το ζευγάρι θα βγει συνήθως στα €50 για το κλασσικό 1 σαλάτα - 2 κυρίως - 1 γλυκό (αν αντέξει και το γλυκό, γιατί με τα υπόλοιπα θα έχει σκάσει).

(Πλατεία Κεφαλαρίου, 2108089160-2 & Μηλιώνη 7-9, Κολωνάκι, 2103643353-4)

Semiramis

Παρασκευή απογευματάκι και έχοντας ξεμείνει από ιδέες για το που να πάμε προς τα βόρεια (μιας και νότια ήμασταν αρκετά κουρασμένοι για να κατέβουμε) καταλήγουμε στο Semiramis. Μια το ότι έχουν κυκλοφορήσει τα νέα πως η κουζίνα του έχει ανανεωθεί σημαντικά, μια που θέλαμε να δούμε αν τελικά οι κάτοικοι του Κεφαλαρίου κατάφεραν να το γκρεμίσουν γιατί τους χαλάει την αισθητική (προφανώς έχουν πατήσει όλοι τα 70 και δεν πήραν καν χαμπάρι ότι είμαστε στο 2008 ήδη) καταλήξαμε κατά τις 11μμ να καθόμαστε στις αναπαυτικότατες πολυθρόνες (σχεδόν μίνι καναπές) δια χειρός Karιm Rashid.

Ο διάκοσμος - ευτυχώς - δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Τα φλουό χρώματα κυριαρχούν παντού όπως και το plexiglass (σήμα κατατεθέν του Rashid). Η μουσική κινείται σε μοντέρνους ήχους και τόσο δυνατά ώστε να σε φτιάχνει μεν αλλά να μπορείς να συζητήσεις με τους γύρω σου χωρίς να φωνάζεις. Οι πολυθρόνες ναι μεν τεράστιες για να αράξεις (και να κοιμηθείς κιόλας) αλλά για να πλησιάσεις να φας στο τραπέζι είναι λίγο άβολες. Εκεί που χάζευα την Ilona στο έργο του Κoons έρχεται και ο κατάλογος. Η επιλογές πολλές (σαφώς περισσότερες προ 3 ετών που είχα πάει τελευταία φορά) αλλά δυστυχώς την ανοδική πορεία πήραν και οι τιμές. Μάλιστα στα κυρίως ξεκινάς στα €20 αλλά αν θες και συνοδευτικό (που έχεις μεγάλη ποικιλία και εδώ) βάζεις τουλάχιστον άλλα €6 το λιγότερο.

Ξεκινήσαμε με 2 Mango Daquiri τα οποία δεν ήταν άσχημα μεν αλλά δεν ενθουσίασαν δε (έφερνε λίγο στο κλασσικό Daquiri φράουλας από μηχανή). Αντίθετα η Strawberry Caipinha που έπαιξε σαν 2ο ποτό ήταν κορυφή (καλές φράουλες και όχι σάπιες, δυνατή γεύση) - συστήνεται για όποιον του αρέσουν τα cocktail. Κρασί δεν δοκιμάσαμε μιας και είπαμε να το ρίξουμε στα cocktail. Για αρχή πήραμε 2 σαλάτες, όπου μπορείς να διαλέξεις και μέγεθος το οποίο ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα (η ατομική είναι αρκετή για 1 άτομο, η μεγάλη χορταίνει άνετα 3-4). Η μεγάλη με το ρόδι, ανάμικτα λαχανικά και μπαλσάμικο ροδιού ήταν εξαίσια. Το μπαλσάμικο είχε πραγματικά άλλη γεύση που άλλαζε εντελώς μια τυπική ανάμικτη σαλάτα. Οι μπρουσκέτες ήταν εξίσου καλές, με σωστό ψήσιμο του ψωμιού και αναλογίες παρμεζάνας/ντομάτας. Λίγο αλμυρούτσικες στην τιμή (4 κομμάτια για €12) μόνο.

Αφού ακούσαμε τα πρόσφατα ταξίδια του φιλικού ζευγαριού που ήταν μαζί μας έρχονται και τα κυρίως. Είτε τα έπαιρνες μόνα τους χωρίς συνοδευτικά είτε με οι μερίδες ήταν χορταστικές. Το φιλέτο τόνου ήταν όντως rare done, όπως ακριβώς το είχα ζητήσει. Το ίδιο και το κρέας του φίλου μας (στο medium όμως). Το ριζότο με γαρίδες, φέτα και ρόκα της γυναίκας μου εξαιρετικό (η φέτα έδινε γεύση στο σωστά βρασμένο ριζότο). Το 4ο κρεατικό επίσης καλό. Τα συνοδευτικά μανιτάρια του ακόμη καλύτερα βέβαια. Παρά το ότι είχαμε αρχίσει να σκαμε και να νυστάζουμε δεν αντιστάθηκα στο να παραγγείλω και γλυκά μιας και έπαιρνες υποχρεωτικά 3 μίνι με €12 (καλό deal μιας και είναι μικρά μεν αλλά παίρνεις καλή δόση δε). Το ένα από τα 3 ήταν μικρό σουφλέ και καθυστέρησε την όλη υπόθεση.

Όταν έφτασαν όμως αποζημιώθηκα (μιας και οι υπόλοιποι προφασιζόμενοι δίαιτα δεν έφαγαν πάνω από μια-δυο πιρουνιές :-)). Το σουφλέ συνοδευόταν από πραγματικό παγωτό βανίλια (έβλεπες και σπιθούνάκια από κλαρί), η πανακότα μαστίχας ήταν όντως μαστίχα και έδενε με το γλυκό βύσσινο, το λίγο πιο αδιάφορο ήταν το σοκολατάκι-παγωτό με φουντούκι - σοκολάτα (όχι άσχημο αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο). Αφού τα εξαφάνισα γρήγορα (μιας και βιαζόμασταν για το λογαριασμό, όχι για κανένα άλλο λόγο) έφτασε και η λυπητερή: €100/ζευγάρι. Η ποιότητα του εστιατορίου έχει βελτιωθεί σημαντικά (σχεδόν καμία σχέση με παλιά), ο χώρος είναι από τους λίγους (στην Ελλάδα) και συνδυάζεις κι ένα ποιοτικό bar παράλληλα. Αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι είσαι σε hip hotel (για να δικαιολογήσουν και την παραπάνω ταρίφα) και ότι πήραμε και cocktails την λες μια τσιμπημένη τιμή μεν αλλά τίμια μιας και περνάς καλά (στην τελική αν δεν έχεις περάσει καλά, όσα και να δώσεις πολλά θα σου φανούν). Το μόνο σημείο που θα ήθελε βελτίωση ακόμη είναι η εξυπηρέτηση (όχι ότι έγινε τίποτα στραβό, αλλά δεν ένιωθες ότι εξυπηρετούσαν εσένα, αλλά έναν τυπικά απρόσωπο υπάλληλο ξενοδοχείου). Ελπίζω στους επισκέπτες που μένουν να είναι λίγο πιο φιλόξενοι.

(Semiramis, Χαριλάου Τρικούπη 48, Κεφαλάρι, 210-6284500)

Soul

Φεύγοντας από την "Κατσαρίδα" και κατηφορίζοντας προς το Soul θυμήθηκα ότι Σάββατο στις 11:30μμ στο κέντρο είναι όπως στην Ερμού την Πρωτοχρονιά και γίνεται το αδιαχώρητο! Κατά τις 12 καταφέρνουμε να φτάσουμε και ευτυχώς δεν έχουν δώσει το τραπέζι μας (μιας και τους είχα πει 10:30-11:00). Ο χώρος του κήπου που παλιά ήταν ανοιχτός πλέον έχει σκεπαστεί χωρίς να χάσει όμως ιδιαίτερα το χαρακτήρα του. Το decor είναι σε πιο ασιατικό στυλ και δένει με την κουζίνα όπου επικεντρώνεται σε μεσογειακή και ανατολίτικη κουζίνα (θα βρείτε από pasta μέχρι και sushi, από σαλάτα καπρέζε μέχρι λιβανέζικη).

Το μενού λιτό και όταν δεις τη λίστα των cocktail μέχρι και μικρό το λες. Η λογική του καταλόγου είναι η τιμή (δεν πάει κατά ορεκτικό, κυρίως, κτλ αλλά πιάτα των 8,9,10,12 ευρώ - ίσως μερικά να φτάνουν και παραπάνω αλλά όχι πάνω από €15). Οι τιμές όπως φαίνεται είναι λογικές (έως και φθηνές). Εννοείται βέβαια ότι δεν πρέπει να παραλείψετε και κάποιο ποτό μιας το μαγαζί τα φτιάχνει πολύ ωραία (με απλώς βασική λίστα κρασιών όμως). Μαζί με τις μαύρες ταλιατέλες με σολομό και μπρικ πήρα κι ένα daquiri με βασιλικό και μέλι!

Η μουσική στο γνώριμο ύφος του freestyle (όπου είχε ανέκαθεν το Soul στο ισόγειο) με αρκετό volume να ακούγεται μεν αλλά χωρίς να χρειάζεται να φωνάξεις για να συζητήσεις με το διπλανό σου. Μιας και η ώρα είχε πάει αργά το στομάχι δεν θα άντεχε παραπάνω από 1 πιάτο, οπότε πήρε ο καθένας από ένα για να δοκιμάσουμε. Κατέφτασαν (σχετικά σύντομα) 2 σαλάτες ταμπούλε (νόστιμες, με φρέσκα τοματίνια και χόμους), οι πέννες μου (συμπαθητικές, δεν μένουν αξέχαστες αλλά στέκουν εύκολα στο ύψος των €12), λινγκουϊνι με γαρίδες και κάρυ (δεν δοκίμασα αλλά δεν φάνηκε να χάλασαν κανένα), σαλάτα με σπανάκι, φορμαέλα, ντομάτα και μπαλσάμικο (νόστιμη και αυτή) και μπουκιές ρυζιού με σολομό (έμοιαζε με inside oute sushi) με σως σόγιας και wasabi μέσα σε γιαούρτι (όλα τα λεφτά). Το δε daquiri ήταν γευστικότατο και ξέφευγε από την κλασσική συνταγή φράουλα-μπανάνα (και σαφώς νόστιμο, εύκολα χτύπαγα 2-3 ακόμη).

Γενικά το μαγαζί άρεσε σε όλους μας και είναι από τις καλύτερες επιλογές είτε νωρίς είτε για πιο μετά στη νύχτα. Έχει άνετο κόσμο (από μοϊκάνους μέχρι κουστουμάτος, χωρίς κανείς να αισθάνεται άβολα), όλοι διασκέδαζαν (και αυτοί που έτρωγαν και όσοι έπιναν) και φθηνές τιμές (για 6 αξιοπρεπή πιάτα μας βγήκε €65 σύνολο μαζί με 1 ποτό). Δεν θα πάει κανείς για γαστρονομική εμπειρία, θα πάει όμως να πιει ωραιότατα cocktail, να χαλαρώσει και να τα πει με την παρέα του ευχάριστα (και με ελάχιστη τσιγαρίλα). Μπόνους στην επίσκεψη θα είναι οι μαυρούλες της Ευριπίδου (με άλλα €15 δηλαδή έχει και σεξ αν χρειαστεί :-) ).

(Soul, Ευριπίδου 65, Ψυρρή, Τηλ: 210-3310907)

Baygon

Σάββατο βράδυ κι έχω καταφέρει να βρω εισιτήρια και για την "Κατσαρίδα" (προτελευταία παράσταση) και να κλείσω τραπέζι στο Soul. Full πρόγραμμα δηλαδή (μόνο Baby Gold δεν βρήκα να κλείσω για after). Ξεκινάει η παρέα για το θέατρο, φτάνω σε 20 λεπτά από Ν. Ιωνία στο Σύνταγμα και σε άλλα 30 βρίσκω θέση parking (όπου λίγο ακόμη και θα έπαιρνα το μετρό για να κατέβω στο Σύνταγμα)! Το θέατρο Βρετάνια είναι τίγκα και δεν πέφτει καρφίτσα. Η παράσταση ξεκινάει και ξενερώνω με το interaction του κοινού (λεω ας είναι, σε λίγο θα φτιάξει, έτσι ξεκίνησε και το "Μόνο την αλήθεια").

Η ώρα περνάει, το σενάριο αρχίζει να γίνεται όλο και πιο ασαφές και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι αν είχα δει την "Κατσαρίδα" πρώτα, σίγουρα δεν θα είχα πάει να δω το "Μόνο την αλήθεια"! Το σκηνοθετικό στυλ είναι το ίδιο, που σημαίνει ότι ο Μαυρογεωργίου έχει βρει το στίγμα του. Μάλιστα ο ένας εκ των 2 ηθοποιών της παράστασης μοιάζει αρκετά και στο παίξιμο με τον Μαυρογεωργίου. Το σίγουρο είναι ότι οι ηθοποιοί κάνουν υπερπροσπάθεια αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει το σενάριο για να πεις ότι δένει το σύνολο. Με το που αρχίζει να κάνει κοιλιά (και ήδη κάποιο έχουν αρχίσει και ροχαλίζουν) διακόπτουν, πάλι interaction με το κοινό και ξανά πίσω στην Ιωάννα (η κατσαρίδα) που θέλει να πάει στο διάστημα! Εκεί κάποιοι ξύπνησαν αλλά όχι για πολύ. Το μόνο κομμάτι που βγάζει γέλιο είναι με την πεταλούδα made in the USA.

Συνολικά η παράσταση δεν αξίζει και ειδικά για το όνομα που είχε κάνει. Φαίνεται η προσπάθεια των ηθοποιών (που παίζουν με μόνο βοηθό μια σκάλα) άντε λίγο και η μουσική αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα απλώς σε κρατάνε μεταξύ ύπνου και του να αρχίσεις να ονειρεύεσαι! Ευτυχώς, η 2η προσπάθεια του Μαυρογεωργίου, εκτός από το σκηνοθετικό στυλ δεν έχει καμία σχέση με την Κατσαρίδα (πολύ πιο δομημένη ιστορία και με συνέχεια, καλύτερο χιούμορ και σαφέστατα η παράσταση σε κρατάει). Εύκολα διακρίνει κανείς και κάποιες ομοιότητες (πχ ότι λίγα άτομα παίζουν πολλούς ρόλους, ευρηματικά & λειτουργικά σκηνικά, συνεχείς μεταμορφώσεις, το στοιχείου του φανταστικού και της υπερβολής, σημεία μιούζικαλ και άλλα) αλλά σαν ιστορία δεν έχει σχέση (και ευτυχώς λείπει και η συζήτηση με το κοινό).

Προφανώς ο περισσότερος κόσμος βρήκε την "Κατσαρίδα" αστεία (με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι της πεταλούδας, σε όλο το υπόλοιπο έργο δεν γέλασα καθόλου) και το "Μόνο την αλήθεια" αποτυχία (που δεν πας να δεις κωμωδία αλλά γελάς περισσότερο), αλλά περί ορέξεως... Ευτυχώς και οι υπόλοιποι της παρέας είχαν την ίδια άποψη αλλά τουλάχιστον παραδέχτηκαν ότι δεν πέταξαν και τα λεφτά τους (ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν). Αν δεν την είδατε δεν προλαβαίνετε (30/3 τέλειωσε) από την άλλη δεν χάσατε και καμία παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.

Τέρμα Γκάζ(arte)

Σάββατο βράδυ καταλήξαμε σε τραπέζι στο Gazarte με παρέα άγνωστη και τραγουδιστή άγνωστο (σε εμάς τουλάχιστον). Αποδείχθηκε μια πάρα πολύ καλή ιδέα μιας και ο χώρος είναι το ιδανικό περιβάλλον για κάποιον που δεν θέλει να χτυπιέται σαν go-go boy/girl πάνω σε μπάρες δίπλα σε 17χρόνα (εγώ θέλω μεν να το κάνω αλλά δεν αντέχω πλέον :-( ). Σαν χώρος, το παλιό Barfly, έχει ανακαινιστεί πλήρως και το ισόγειο που είναι το ένα live stage είναι αρκετά ατμοσφαιρικό. Στα πολύ θετικά το ότι είναι ψηλοτάβανο με καλό εξαερισμό, το οποίο στην έγκυο γυναίκα μου εξασφάλισε μια 3ώρη αυτονομία (δηλαδή πριν χρειαστεί μπουκάλες οξυγόνου για να αναπνεύσει, που μεταφράζεται πρακτικά στο "φεύγούμε όπως είσαι")! Τα πάρα πολλά κεριά στο χώρο δίνουν μια ζεστή νότα (τα οποία είναι σχεδόν το μόνα που απομένουν αναμμένα όταν αρχίσει το event) όπως και ο ξυσμένος τοίχος που δείχνει την πέτρα του ολόγυμνη.

Τα ευχάριστα δεν σταματούν εδώ μιας και ο χώρος και μεγάλος είναι (για τα συγκροτήματα που φιλοξενεί) και άνετος. Παρέα των 9 ατόμων (όπου εμφανίσθηκαν τα 8 τελικά) κάθισε σε τραπέζι των 12 (λίγο ακόμα και θα άπλωνα και πόδια στον καναπέ). Έχοντας μνήμες από ελληνικά club όπου συμβαίνει το αντίθετο συνήθως (12 άτομα να μπαίνουν σε τραπέζι των 8) το συγκεκριμένο ήταν σίγουρα μια καλοδεχούμενη έκπληξη! Το ότι ήταν καθαρά και άνετα τα καθίσματα μας εντυπωσίασες μιας και συνήθως βλέπεις καναπέδες καμένους από τσιγάρα, λεκέδες από κανάτες καρπούζι που δεν βρήκαν το δρόμο για το σφινοπότηρο (ειδικά η 3η κανάτα στη σειρά) κοκ...

Η εξυπηρέτηση κυμαίνεται - ευτυχώς - στα ίδια επίπεδα. Τα παιδιά ήταν εύθυμα, δεν έβλεπες στραβωμένους, πρόθυμοι να σου εξηγήσουν (το ότι από τα €35 εισόδου, τα €20 είναι για το live και τα €15 αντιστοιχούν σε ποτό το οποίο αφαιρείς από το μπουκάλι αν επιλέξεις) και σχετικά γρήγοροι. Επίσης το κλασσικό μπουκάλι σκληρό αλκοόλ ανά 4 άτομα και κρασί για 2 δεν παίζει. Συνολικά, πήραμε ένα μπουκάλι Vodka, ένα Μπουτάρη Μοσχοφίλερο, συνοδευτικά αναψυκτικά και ποικιλία τορτίγιας (σολομό, κοτόπουλο, τυρί) και δεν δώσαμε τίποτα παραπάνω! Αν βάλεις ότι βλέπεις live συγκρότημα σε πολύ ποιοτικό χώρο, τότε είναι πολύ φθηνό. Ο ι τιμές από €35 μπορεί να είναι και €45 αν επιλέξετε να είστε στην 1η σειρά καναπέδων. Πάντως από θέμα ορατότητας και ακουστικής δεν θα έχετε το παραμικρό πρόβλημα μιας και όπου και να είστε δεν εμποδίζει τίποτα την οπτική επαφή με το συγκρότημα.

Τη συγκεκριμένη βραδιά φιλοξενούμενος ήταν ο Tito Verde από το Πράσινο Ακρωτήρι. Με την cool κιθάρα του (είχε χορδές και το περίγραμμα κιθάρας) έπαιξε ωραία μουσικούλα που φαίνεται να απόλαυσαν όλοι (μέσος όρος ηλικίας γύρω στα 35 BTW). Τον γυναικείο πληθυσμό πάντως κατέκτησε ο σαξοφωνίστας (νέος με θεληματικό πιγούνι, κτλ). Συνολικά, ο χώρος και η μουσική άφησε καλή αίσθηση σε όλους μας και σίγουρα θα ξαναπάω με την πρώτη ευκαιρία. Μια πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια που ευτυχώς φαίνεται να πιάνει (αν κρίνω από το ότι ήταν γεμάτο).

Τίκι

Αφού την προηγούμενη εβδομάδα δεν κατάφερα να πίσω για Soul μετά το θέατρο αποφάσισα να πάω το επόμενο ΣΚ. Σάββατο βράδυ βέβαια που πήρα να κλείσω δεν υπήρχε τίποτα, οπότε συμβιβάστηκα με το "Tiki Athens", στο χώρο του παλιού Deluxe στο Κουκάκι. To Deluxe ήταν από τα πρώτα lounge μαγαζιά στην Αθήνα (πάει 10ετία) που είχε ξεκινήσει παράλληλα με την μόδα (στο εξωτερικό, εδώ ήρθε λίγο αργότερα). Το ίδιο team έχει κάνει και το Soul και - ευτυχώς - και τα 2 μαγαζιά κρατάνε τα υπέροχα cocktails τους εδώ και πολύ καιρό στα ίδια καλά επίπεδα με το ξεκίνημά τους.

Ο χώρος δεν έχει αλλάξει σαν διαρρύθμιση (παραμένουν τα τραπεζάκια στο πατάρι που κοιτάνε όσος πίνουν το ποτό, όσο και αυτά μπροστά στη βιτρίνα). Αυτό που άλλαξε είναι το soundtrack και η διακόσμηση που πλέον φέρνει σε εξωτικά νησιά (βλέπε Καραϊβική 60's κτλ). Προσωπικά προτιμούσα σαφώς την προηγούμενη διακόσμηση (σκέτο 60's χωρίς εξωτικές νότες) πάντως και η τωρινή κρίνεται επιτυχημένη μιας και έχει όλη την κιτς ατμόσφαιρα που μπορεί να βρει κανείς ακόμη σε Άγια Νάπα, Φαληράκι και λοιπές διάσημες συνοικίες αλλά προφανώς ήταν trendy εκείνη την εποχή στα συγκεκριμένα νησιά. Τα πράσινο φώτα, οι φοίνικες και η τεράστια φωτογραφία παραλίας στον τοίχο σε βάζουν στο κλίμα. Η μουσική επένδυση είναι σίγουρα όλα τα λεφτά μιας και περιλαμβάνει όλο το ρεπερτόριο της εποχής, αρμονικά συνδυασμένο με σύγχρονα ακούσματα ή remix παλιότερων κομματιών. Σίγουρα δένει με την όλη ατμόσφαιρα και σου φτιάχνει τη διάθεση!

Το φαγητό του παλιού Deluxe δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά το έλεγες αρκετά αξιοπρεπές για υποκατάστατο finger food με μερικές πινελιές που ίσως να ξεχώριζαν κατά καιρούς (πχ το σουφλέ πριν από καμιά 5ετία).

Δυστυχώς το τωρινό μενού δεν έχει κάνει ιδιαίτερα βήματα μπροστά (ευτυχώς δεν έκανε και βήματα πίσω). Τα 2 ορεκτικά που πήραμε ήταν αρκετά καλά. Η γυναίκα μου ξετρελάθηκε με τη σούπα λαχανικών (εγώ πάλι όχι, αλλά φταίει το ότι έχω συνδυάσει τις σούπες με όταν άρρωστος μικρός και όχι η ίδια η σούπα του Tiki) και spring rolls λαχανικών που αντί για τηγανισμένη κρούστα ήταν τυλιγμένα σε φύλλα ρυζιού! Αρκετά νόστιμα και μια απαλή αλλά γευστική σως. Για κυρίως, η σαλάτα ήταν μια χαρά αλλά οι ταλιατέλες με λαχανικά πέστο λιαστής ντομάτας μόνο πέστο δεν είχαν. Μιας και είμαι μακαρονάς, βλέποντας το "πέστο λιαστής ντομάτας" ψάρωσα αλλά έμεινα στα κρύα του λουτρού: απλές ταλιατέλες λαχανικών με κομμένες λιαστές ντομάτες (μέχρι κι εγώ τις μαγειρεύω σπίτι αν χρειαστεί)! Ένα μέτριο πιάτο ζυμαρικών που όμως άλλα υπόσχεται και άλλα τελικά τρως.

Το Tiki cocktail όμως με αποζημίωσε μιας και το έφεραν σε ποτήρι με εξωτικό αγαλματίδιο και είχε όντως mango όπως έγραφε. Ευτυχώς τα cocktail παραμένουν σταθερή αξία. Το ότι το φαγητό δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο δεν χάλασε κανένα μας: ξέραμε ότι δεν πάμε σε κάτι τρομερό (από άποψη φαγητού) και η μουσική ήταν τόσο χαλαρωτική (και μάλιστα σε καλό επίπεδο για να μπορείς να μιλήσεις άνετα) που χαλάλι το πέστο που ήρθε ποτέ! Ο λογαριασμός στα €40 ευρώ με tip είναι φυσικά φθηνός (μιας και τόσο δίνεις στην παραλιακή για 2 cocktail που είναι χυμός Amita). Το Deluxe μπορεί να άλλαξε ρούχα, στην ουσία παραμένει το ίδιο: ένας χώρος να απολαύσεις φθηνά και ποιοτικά ποτά (όλα τα σκληρά και cocktail έχουν €8!) και να ακούσεις ωραία μουσική. Αν σου έρθει και πείνα με λογικό κόστος θα χορτάσεις και δεν θα κλαις τα λεφτά σου!

(Tiki, Φαλήρου 15, Κουκάκι, 210-9236908)

Μόνο τον Μαυρογεωργίου

Παρασκευή πριν από την έξοδο 3ημέρου κι έχουμε double date στον γυναικολόγο με κουμπάρα και σύζυγο (κολλητά ραντεβού η μια με την άλλη). Κλασσικά ο γυναικολόγος (BTW ο Χασιάκος είναι απλά ο top γυναικολόγος!) μας παίρνει λίγο πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι να μας ειδοποιήσει ότι θα έχουμε σίγουρα καμιά ώρα καθυστέρηση μιας και υπάρχει διακοπή ρεύματος. Πρακτικά αυτό μεταφράζεται σε 2 ώρες το λιγότερο. Παρά τον πανικό που επικρατεί σε όλους τους δρόμους (γύρισα όλα τον περιφερειακό Υμηττού με τα αυτοκίνητα σταματημένα και ευτυχώς ήμουν με μηχανή) καταφέρνω και φορτώνω και του 6 (μαζί με τα μωρά) στο Α3 και φτάνουμε το κέντρο της Αθήνας σε χρόνο dt (φυσικά προς το κέντρο δεν πήγαινε κανείς τέτοια ώρα.

Όσο περιμένουμε στο ιατρείο τους ψήνω όλους για να πάμε καπάκια θέατρο στο "Μόνο την αλήθεια, Μέρος Ι" του Μαυρογεωργίου. Προσπάθησα να τους πείσω να πάμε και στο Soul μετά αλλά με βρίσανε ότι δεν καταλαβαίνω πως είναι έγκυες! Στην κλασσική ερώτηση "Τι είναι το έργο" απάντησα την περίληψη του έργου "διήγηση του βιβλίου που λέει μόνο την αλήθεια και ξετυλίγει τη ζωή του μεγαλύτερου μάγου που έζησε ποτέ". Αφού έφυγαν αρκετά φυλλάδια για φύλαξη βλαστικών κυττάρων προς το μέρος μου άρχισαν την γκρίνια ότι πάλι σε κουλτούρα τους πάω και δεν αντέχουν (ευτυχώς η κουμπάρα γουστάρει τέτοια έργα οπότε είχα και υποστήριξη). Αφού φτάνουμε στο θέατρο (φυσικά γιατί ο γυναικολόγος τις βρήκε και τις 2 μια χαρά, αλλιώς σίγα μην πηγαίναμε) βλέπουμε πάρα πολύ κόσμο. Με το που αρχίζω να παινεύω την επιλογή βλέπουμε ότι η κοσμοσυρροή ήταν για το "Μανδραγόρα" και όχι για το δικό μας. αυτοί έχασαν!

Ο Μαυρογεωργίου είναι ο δημιουργός της περσινής "Κατσαρίδας" η οποία έπειτα από ένα καλό τους στη Θεσσαλονίκη ξανακατέβηκε Αθήνα στο Βρετάνια μιας και έχει τρελή επιτυχία. Χωρίς να την έχω δει (παρά μόνο διαβάσει κριτικές - θετικές επί το πλείστον) αλλά παρακολουθώντας το "Μόνο την αλήθεια" κατάλαβα ότι πρέπει να δω και την "Κατσαρίδα" (βέβαια παίζουν άλλοι ηθοποιοί εφέτος).

Το έργο παίζεται στο υπόγειο του θεάτρου του Νέου Κόσμου (ακριβώς πίσω από το Σταυρό του Νότου) που είναι κάτι αντίστοιχο με τον εξώστη του Αμόρε (και σε διαστάσεις/χωρητικότητα και σε καλλιτεχνική σύλληψη). Όλοι η ομάδα που παίζει είναι 4 άτομα και μάλιστα τους προλάβαμε να κάνουν φωνητικές πρόβες (κι επειδή έμοιαζε με όπερα άρχισαν πάλι τη γκρίνια οι δικοί μου)! Ξεκινάει η αφήγηση όπου παρακολουθούμε την αφήγηση της ζωής του πιο μεγάλου μάγου που έζησε ποτέ. Για το έργο δεν θα πω πολλά μιας και αξίζει όντως να ζήσετε το σενάριο από κοντά. Σκεφτείτε πάντως κάτι με παραμύθι, μάγους, εξωτικά όντα, κάστρα, κτλ.

Αν και στην αρχή θες χρόνο για να προσαρμοστείς στην ιστορία και στο στυλ της παράστασης, μετά από λίγο βυθίζεσαι πραγματικά μέσα σε ένα παραμύθι το οποίο στηρίζεται στο έξοχο παίξιμο των ηθοποιών και στην εκπληκτική σκηνοθεσία. Το καλύτερο όλων είναι ότι φεύγοντας όλοι νιώθαμε σαν να είχαμε μόλις ξυπνήσει από ένα γλυκό ύπνο όπου μας είχαν διαβάσει ένα παραμύθι για να κοιμηθούμε. Στην εποχή μας σπάνια βλέπεις παράσταση ή ταινία που να σε κάνει να νιώθεις έτσι (κι αν είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας, σε όλους αρέσει να τους διαβάζουν παραμύθια για να κοιμηθούν). Το καλύτερο είναι ότι το σενάριο σε βάζει να πλάσεις και αντίστοιχο κόσμο που συμβαίνουν όλα αυτά φυσικά στηριζόμενο και στην σκηνοθεσία. Πρέπει να είναι ίσως η μόνη παράσταση όπου αν πήγαινα την κόρη μου θα βλέπαμε τις ίδιες εικόνες στο μυαλό μας (αν και είναι λίγο μικρή ακόμη για θέατρο)!

Η ομάδα παίζει εκπληκτικά (ο Μαυρογεωργίου εκτός από ικανός σκηνοθέτης & σεναριογράφος είναι και μια χαρά ηθοποιός) και πολύ καλή μουσική από τον Γάκη. Η 4άδα εναλλάσσεται σε αρκετούς ρόλους συνεχώς, χωρίς να κουράζει το θεατή. Είναι επίσης ασύλληπτο το πως το παραμύθι καταφέρνει να συνδυάσει διάφορα ετερόκλητα στοιχεία αρμονικά και να βγάλει γέλιο (μέχρι και κουμπάρους έχει)! Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι είναι τόσο νέοι (δεν πρέπει να είναι κανείς τους πάνω από 30).

Παρά το ότι η παράσταση είναι το 1ο μέρος (ελπίζω 3λογίας τουλάχιστον!) και τελειώνει εκεί που λες θέλω κι άλλο σίγουρα την βλέπεις ευχάριστα. Το μόνο που με χάλασε είναι ότι το θέατρο ήταν άδειο (το πολύ 10 άτομα) και είχα και μια κραγμένη πίσω μου που γέλαγε ασταμάτητα λες και τον είχαν βγάλει από αμερικάνικο κωμικό σίριαλ να μας δείχνει πότε πρέπει να γελάμε! Τρέχτε πάντως γιατί οι παραστάσεις τελειώνουν στις 30/3.

Να σημειώσω τέλος, ότι ο σχετικός τύπος συνεχώς ρωτάει τον Μαυρογεωργίου πως αισθάνεται που το καινούριο του έργο δεν είναι μια ακόμη "Κατσαρίδα". Το ότι ένα έργο δεν κόβει εισιτήρια δεν σημαίνει ότι είναι ανώτερο ή κατώτερο από ένα άλλο (ευτυχώς δηλαδή) και θεωρώ εντελώς βλακώδες να προσπαθεί κανείς να υποβιβάσει προσπάθειες από τόσο ταλαντούχα άτομα ή ομάδες!

(ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900)

Ο Κακαναρίνης

Τριήμερο καθαράς Δευτέρας και φυσικά όλοι η Ελλάδα εκτός Αθηνών (και αυτό last year μιας και ούτε την Αθήνα έλεγες άδεια). Έχουμε τη φαεινή ιδέα αντί να φύγουμε 3ήμερο να πεταχτούμε μέχρι το Ναύπλιο την Κυριακή μόνο μιας και ούτε κανείς θα έφευγε ή θα γύριζε. Τελικά αρκετοί ακόμη είχαν ακριβώς την ίδια ιδέα με αποτέλεσμα να κάνουμε 2 ώρες για Ναύπλιο πηγαίνοντας το πολύ με 120 (τουλάχιστον δεν κολλήσαμε πουθενά)!

Στο Ναύπλιο μέσα ήταν σαν να είσαι στην Ερμού παραμονή Πρωτοχρονιάς! Αράξαμε λίγο στα Goodys να ταΐσουμε την μικρή (κρέμα όχι με hamburger) και βλέποντας ότι και στα Goodys είχε ουρά για να κάτσεις αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο της επιστροφής στην Αθήνα για φαγητό! Ευτυχώς περιμένοντας μόνο κάνα 30λεπτο καταφέραμε και βρήκαμε τραπέζι στου Κακαναράκη, ένα από τα πιο γνωστά εστιατόρια της πόλης. Ανάμεσα παραλίας και πλατείας της παλιάς πόλης, δίπλα από το "Όμορφο ταβερνάκι" και τον "Αίολο" (και τα 2 φημίζονται σαν καλές επιλογές) και πρόσφατα ανακαινισμένο πολύ όμορφα (το λες μοντέρνο χωρίς να χάνει ή να χαλάει το πως δένει με το στενό της παλιάς πόλης).

Αφού σημείωσα να παίξω και ΛΟΤΤΟ όταν τελειώσουμε το φαΐ μιας και περισσότερες πιθανότητες είχα από το να βρω να φάω, κάναμε την προσευχή μας για να έρθει σχετικά γρήγορα το φαγητό μιας και είχαμε λιμοκτονήσει! Μέσα να γίνεται πανικός αλλά καταφέραμε να βολευτούμε άνετα σε καναπεδάκι μαζί με το καρότσι της μικρής στο πλάι. Για καλή μας τύχη η κεντρική πόρτα ήταν μόνιμα ανοιχτή οπότε δεν υπήρχε θέμα τσιγάρου. Το μενού επικεντρώνεται σε ελληνική και Μεσογειακή κουζίνα. Αφού τσακίσαμε το κουβέρ (μαύρο ψωμί με νόστιμη μελιτζανοσαλάτα και sauce 1000 islands - όχι κάτι το ιδιαίτερο) ξεκινήσαμε με μια νοστιμότατη μελιτζάνα φούρνο με παρμεζάνα και μια σαλάτα με διάφορα λαχανικά, γιαούρτι και κουκουνάρι, που ήταν μια χαρά (δροσιστική σίγουρα). Παράλληλα χαζεύαμε και την open plan κουζίνα απέναντι. Το προσωπικό, παρά το φόρτο εργασίας λόγο ημερών ήταν αρκετά εξυπηρετικό και δεν παρατηρήσαμε καμία καθυστέρηση στο σερβίρισμα (και φαινόταν κιόλας ότι η κουζίνα δούλευε στα κόκκινα).

Για κυρίως ενώ ζήλευα τις τεράστιες μακαρονάδες των διπλανών, αποφάσισα να πάρω σουπιές με σπανάκι. Δεν το ευχαριστήθηκα. Όχι τόσο ότι είχε κάτι το πιάτο αλλά γιατί δεν ήξερα τι ήθελα να πάρω και σίγουρα οι σουπιές δεν ήταν αυτό που ήθελα να πάρω. Η γυναίκα μου χάρηκε γιατί πήρε το αίμα της πίσω για το δήθεν teriyaki που είχε φάει στο Dash την προηγούμενη, ενώ τα μπιφτέκια της ήταν νοστιμότατα (και αρκετά καλοψημένα όπως τα ζήτησε). Τελικά τις έφαγα τις σουπιές αλλά όχι με όση ευχαρίστηση θα προτιμούσα. Το κοντέρ έγραψε €50 και για τους 2 μαζί με tip και χωρίς κρασί (ζήτησα cocktail μιας και έβλεπα μπαρ αλλά ήταν μόνο για διακόσμηση μιας και μόνο μπύρα ή κρασί είχαν). Δεδομένης της ημέρας το ότι καταφέραμε να φάμε αξιοπρεπώς (δεν δρέπει δάφνες το εστιατόριο ή αστέρι Michelin αλλά σίγουρα δεν τρως στα τουριστικά της Πλάκας πχ) και με κανονική εξυπηρέτηση μάλλον θεωρείτε κατόρθωμα. Το ότι έχουμε καταντήσει να το θεωρούμε έτσι είναι φυσικά ανησυχητικό για τον μέσο όρο (που προφανώς είναι χάλια). Τα €50 θα τα θεωρήσω λογικά (μιας και αν δεν ήταν 3ήμερο μάλλον θα ήταν €30 το πιο πιθανό)!

Το ότι δεν φάγαμε και γλυκό αλλά προτιμήσαμε να πάμε στην παραλία (στο "Πάνθεον")για βάφλα φυσικά και το μετάνιωσα (όπως είχα γράψει και στο scroller): καθόμαστε και παραγγέλνουμε ντεκαφεϊνέ και βάφλα. Αρνείται να μας φέρει ντεκαφεϊνέ γιατί είχε κόσμο και συμβιβαζόμαστε με σοκολάτα. Έρχεται 45 λεπτά αργότερα και φέρνει μόνο τι σοκολάτα με την ατάκα "Βάφλα τέλος". Αφού του εξηγώ ότι κακώς μας έφερε και τη σοκολάτα, την παίρνει νευριασμένος, του φεύγει ο δίσκος με τους καφέδες σχεδόν στο κεφάλι του διπλανού, κλωτσάει τον καναπέ με δύναμη και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν μπαίνει μέσα στο μαγαζί!!!

("Κακαναράκης", Βασ. Όλγας 18, Ναύπλιο)

StarDash-t

Update:

Επίσκεψη το Σάββατο που μας πέρασε στο Dash (αυτή τη φορά με νορμάλ θερμοκρασία) και δυστυχώς η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με την αρχική! Κάτσαμε κατά τις 4:30 αφού είχαμε πεθάνει στην πείνα ενώ όμως όλα τα τραπέζια γύρω μας είχαν παραγγείλει λογαριασμό ή ήταν έτοιμα να φύγουν. Τους πήρε περίπου στα 15 λεπτά να φέρουν το κουβέρ (το ίδιο με του καλοκαιριού: μελιτζανοσαλάτα - καλή - και τυροκαυτερή - μέτρια) και 30 λεπτά να φέρουν νερό. Ο λόγος που αργούσαν τόσο ήταν ανεξήγητος! Σε συνδυασμό με την πείνα μας φυσικά μας φάνηκε αιώνας το μισάωρο που κάναμε να παραγγείλουμε.

Το ότι δεν είχαν 2 πιάτα που ζήτησε η γυναίκα μου επίσης αρκετά εκνευριστικό! Μιλάμε για μπιφτέκια και κοτόπουλο όχι για τίποτε το ιδιαίτερο! Δεν υπάρχει stock σε κιμά και κοτόπουλο στο μαγαζί ?! Τα πιάτα έφτασαν συνολικά 1 ώρα μετά από την ώρα που κάτσαμε. Η σαλάτα με μπλε τυρί καλή (αν και παραείχε μπλε τυρί). Το φιλέτο τεριάκι, μόνο τεριάκι δεν ήταν, τουλάχιστον οι φαρφάλες με σολομό ήταν κανονικές (ούτε κρύο ούτε ζέστη). Τα €65 που δώσαμε για 3 πιάτα κι 1 μπουκάλι νερό σε συνδυασμό με το (ανύπαρκτο) service είναι ακριβά (βάλτε ότι λόγο ώρας δεν υπήρχε και τίποτε να χαζέψω, οπότε ούτε καν οφθαλμόλουτρο δεν έπαιξε)!

Τελικά τα εστιατόρια που ξαναπάει κανείς αρχίζουν και λιγοστεύουν (βλέπτε πχ και Τηλέμαχο BBQ, El Bandoneon, κτλ). Εύλογο το ότι αρκετά εστιατόρια της Αθήνας ανοίγουν για μια το πολύ δύο χρονιές και μετά τέλος (ακόμα και αυτά που παραμένουν κάτω από την ίδια ιδιοκτησία και απλώς αλλάζουν όνομα και κουζίνα).

PS: Ακόμη και τα Starbucks άρχισαν να χαλάνε. Ακούω συνεχώς παράπονα για την φθίνουσα ποιότητα του καφέ αλλά και γλυκά που δοκιμάζω προσωπικά - ειδικά το cheesecake σοκολάτας - δεν έχει σχέση με το αρχικό, σαφώς πιο σκληρό ακόμη και αν το αφήσει λίγη ώρα εκτός ψυγείου και όχι τόσο γεμάτη γέυση όσο η αρχική έκδοση!

Αρχικό review στις 23/7/2007:
Σάββατο πρωι, το θερμόμετρο φλερτάρει με τους 40, χωρίς Internet στο σπίτι (γ#$%$#νη Forthnet με έχει 1 μήνα αναμονή και σήμερα από ότι μου είπαν πάμε για Σεπτέμβρη!) κατηφορίζουμε οικογενειακώς στο Starbucks στην Κηφισιά για να δοκιμάσουμε το WiFi χωρίς τσιγαρίλα. Το WiFi δούλεψε κανονικότατα και η πρόσβαση ήταν αρκετά γρήγορη για να κάνεις δουλειά. Παράλληλα χτυπήσαμε και 2 καφέδες και κάτι γλυκάκια. Τα Starbucks, αν και ακριβά, έχουν από τους καλύτερους καφέδες και μερικά γλυκά αξίζουν (τα cheesecake που έρχονται κατεψυγμένα από έξω αξίζουν, με το Chocolate να υπερτερεί του Raspberry - το τελευταίο θα το βρείτε και στα Haagen Dazs). Από την άλλη οι σαλάτες, τα σαντουϊτς και τα κρουασάν, δεν αξίζουν την τιμή τους (δεν αξίζουν γενικά και σε χαμηλότερη τιμή να τα είχαν - προτιμήστε κανένα salad bar από Goody's πχ σαν λύση ανάγκης).

Αφού κλείσαμε διαμονή και ακτοπλοϊκά, με το που βγαίνουμε από τα Starbucks πέφτουμε επάνω στο Dash (στα 3 μέτρα ακριβώς). Μιας και μας είχε πιάσει πείνα είπαμε να το δοκιμάσουμε. Τελικά δεν χάσαμε μιας και ήταν μια χαρά επιλογή. Η μικρή βέβαια με την ζέστη είχε χάσει επαφή με το περιβάλλον και είχε πέσει σε νάρκη. Κουτί μας έκατσε!

Το κουβέρ είχε τυροκαυτερή και μελιτζανοσαλάτα (σε μικρές δόσεις) με ποικιλία ψωμιών (τα μαύρα ήταν πολύ νόστιμα, τα άσπρα αδιάφορα). Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα λαχανικών με cottage cheese μέσα σε φωλιά. Τα λαχανικά ήταν εύγευστα, η φωλιά είχε μια ωραία σφολιάτα χωρίς τηγανίλα που σταδιακά παπάριασε σε ζουμί της σαλάτας και έγινε υπέροχη. Το cottage έδενε εξίσου καλά.

Αφού χαζέψαμε τα γύρω τραπέζια και διαπιστώσαμε ότι όλοι είχαν από ένα καρότσι (τελικά δεν είμαστε οι μόνοι με παιδί :-D) έρχεται και ένας πιτσιρίκος από το διπλανό τραπέζι και αρχίζει την ανάκριση: κορίτσι ή αγόρι, γιατί δεν έχει κοτσίδια η μικρή, γιατί τα πόδια της είναι μικρά, γιατί κάνατε κορίτσι, κτλ κτλ. Λίγο πριν αρχίσω να τον τρυπάω με το πιρούνι ήρθαν και τα κυρίως οπότε τον στείλαμε πίσω στη μάνα του για να φάμε ήσυχοι!

Το κοτόπουλο είχε μια απίστευτη μαρινάρα (σύμφωνα με τις μαρτυρίες της γυναίκας μου) και συνοδευόταν από ένα νοστιμότατο πουρέ καρότου και μια ψητή πατάτα με γιαούρτι και δυόσμο (την έφαγα όλη)! Τα μακαρόνια ήταν όσο πιο απλά γινόταν (ζήτησα φαρφάλες με σολομό αλλά είχαν τελειώσει και αρκέστηκα σε μπαβέτε πομοντόρο). Παρά το ότι ήταν απλές μπαβέτες με σάλτσα ντομάτας ήταν αρκετά νόστιμα (θα προτιμούσα τις φαρφάλες αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές, έπρεπε να πάω σε ριζότο έπειτα).

Το κοντέρ για τα 3 πιάτα σταμάτησε στα €50 με tip. Δεν είναι και ότι φθηνότερο αλλά σε συνδυασμό με την περαντζάδα (πολύ καλό το οφθαλμόλουτρο σε κοριτσάκια και καλοστεκούμενες μεγαλοκοπέλες των ΒΠ) δεν τα κλαις κιόλας. Τουλάχιστον ποιοτικά είναι μια χαρά και το σέρβις εξίσου καλό. Εκεί που έχουμε φτάσει άλλωστε πλέον το πενηντάρικο είναι το minimum που πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του βγαίνοντας για φαγητό (το τι θα φας με 50 βέβαια έχει τεράστιες αποκλίσεις!)

(DASH, Κολοκοτρώνη 8, Κηφισιά, 210-6236306)

Il Perfeto

Το "Il Tinello" είναι μια από τις πιο παλιές Ιταλικές τρατορίες. Κατά μια περίεργη σύμπτωση ήμουν ο τελευταίος που το έμαθα μιας και όλοι οι γνωστοί και φίλοι το έχουν δοκιμάσει (μερικοί μάλιστα προ 8ετίας στα φοιτητικά τους χρόνια)! Κατά καιρούς μας το έχουν αναφέρει αρκετοί (ανά 2ετία τουλάχιστον) αλλά δεν είχαμε πάει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τώρα που πήγαμε μου έκοψαν την φόρα αν και αρχικά είχα τρελό ενθουσιασμό μιας και αυτά που έφαγα το Σάββατο βράδυ μόνο ως τέλεια μπορούν να περιγραφούν. Προφανώς οι γνώσεις μου για Ιταλικά εστιατόρια των νοτίων προαστίων είναι λίγες (και είμαι και μακαρονάς)!

Αν και το εστιατόριο υποτίθεται ότι είναι prive και πας μετά από σύσταση, ο ιδιοκτήτης (Στέφανος αν και προτιμά να το λετε με ιταλική αξάν!) είναι από λίγο έως αρκετά ιδιόρρυθμος και ότι δύσκολα κλείνεις τραπέζι, προφανώς για να τον ξέρει όλη η πόλη και να βρίσκουμε τραπέζι καλώντας στις 7μμ απόγευμα Σαββάτου δείχνει ότι σίγουρα δεν είναι τόσο prive και exclusive όσο θα ήθελε να διαφημίσει ο Στέφανος (και ότι μετά από μια περίοδο αναδουλειάς χαμήλωσε και λίγο τους τόνους όπως μου είπαν παλιότεροι πελάτες)! Γεγονός είναι ότι αν δεν ξέρετε από Άλιμο και δεν κοιτάξετε την οδό στο χάρτη θα δυσκολευτείτε να το βρείτε μιας και δεν υπάρχει ταμπέλα, δεν έχει καμία επιγραφή, μπαίνεις απλώς σε ένα σπίτι που ούτε καν φαντάζεσαι ότι εκεί μέσα κρύβεται μια από τις καλύτερες τρατορίες. Ευτυχώς που είναι 2 στενά από το γραφεία που δουλεύω αλλιώς ακόμη θα ψάχναμε.

Μπαίνοντας μέσα δεν διαφέρει και πολύ από την εξωτερική όψη, σπίτι που έχουν ρίξει τοίχους και έχει κουζίνα, WC και καμιά 20αρια τραπέζια. Όχι κάτι το ιδιαίτερο αλλά σίγουρα στο κλίμα τρατορίας που φαντάζεται ο καθένας. Πριν πάω με είχαν προειδοποιήσει ότι το μαγαζί δεν έχει μενού, δεν παραγγέλνεις, σερβίρει ότι καπνίσει στον ιδιοκτήτη και έχει μαγειρέψει η γυναίκα του και βάζει μια ταρίφα που εκείνος κρίνει λογική. Επίσης να είμαι έτοιμος για αρκετή διαδραστικότητα με τον Στέφανο. Γενικά για τύπους που δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικοί και θέλουν την ησυχία τους σε ένα γεύμα ίσως και να μην είναι η καλύτερη λύση!

Καθόμαστε και τα πιάτα αρχίζουν να έρχονται βροχή. Όλο το μαγαζί δουλεύει με 5 άτομα (3 στην κουζίνα, ο Στέφανο σερβίρει και μια κυρία μαζεύει) το οποίο είναι απλώς κατόρθωμα μιας και δεν νιώθεις σε καμία στιγμή να στερείσαι εξυπηρέτησης και το μαγαζί ήταν γεμάτο και φεύγοντας βλέπαμε και τη 2η βάρδια να ξαναγεμίζει τα τραπέζια! Πίσω από το πάσο η Ντανιέλλα μαγειρεύει τα πεντανόστιμο φαγητά που δοκιμάσαμε, πάντα με εποχικά προϊόντα. Καλοκαίρι μην πάτε, κατεβάζουν ρολά!

Ο Στέφανος κόβει φάτσες και φέρνει. Εμάς δυστυχώς δεν μας έκοψε καλά και σχεδόν όλα τα πιάτα είχαν κρέας, ευτυχώς που εύκολα το ξεχώριζα οπότε δεν είχα κανένα θέμα. Ξεκινήσαμε με carpaccio με ρόκα και παρμεζάνα, ριζότο με τρούφα και μανιτάρια, μανιτάρια ψητά και φιλέτο κρέατος με σάλτσα τόνου. Ήδη από τις πρώτες δοκιμές είχαμε μείνει ενθουσιασμένοι. Το ριζότο σωστά βρασμένο, μαλακό εξωτερικά και όσο σκληρό πρέπει εσωτερικά και έξοχα αρωματισμένο από τα μανιτάρια. Τα μανιτάρια επίσης ωραία και η σάλτσα τόνου όσο ελαφριά έπρεπε και άφηνε στο τέλος τη γεύση τόνου στον ουρανίσκο. Τα φιλέτο κρέατος πολύ καλό σύμφωνα με τη γυναίκα μου, το καρπάτσιο έμεινε άθικτο μιας και λόγο εγκυμοσύνης τα ωμά τα αποφεύγει. Τα μανιτάρια σε καλά επίπεδα επίσης.

Ο 2ο γύρος ήταν η αποκάλυψη. Η πανσέτα ήταν λίγο ψημένη, οπότε και αυτή δεν την ακούμπησε κανείς. Οι 3 μακαρονάδες που ήρθαν όμως εξαφανίστηκαν αμέσως. Μην φανταστείτε τίποτα εξωφρενικές μερίδες. Ήταν οι ιδανικές για να χορτάσουν 2 άτομα χωρίς όμως να σκάσουν αλλά ούτε και να πεινάσουν (όπως θα έπρεπε να τρώμε δηλαδή). Ξεκινά με ένα ζυμαρικό που έμοιαζε με βίδες στο πιο μακρύ και λεπτό και απλή σάλτσα τομάτας με ελάχιστο σκόρδο. Όνειρο! Χρόνια είχα να φάω απλή σάλτσα τομάτα που να αναδεικνύει τη γεύση της ντομάτας τόσο ωραία. Έπειτα την πέσαμε σε λιγκουίνι με κοτόπουλο, τρούφα και ψιλοκομμένα φουντούκια και καρύδια. Αν το προηγούμενο ήταν όνειρο αυτό εδώ δεν περιγράφεται! Η ονείρωξη ήρθε με την αυθεντική καρμπονάρα με αυγό και χοιρομέρι και όχι κρέμα γάλακτος! Τα σπαγκέτι ήταν βρασμένα al dente (αλλά δεν έχω δοκιμάσει τόσο τέλειο al dente πριν). Πιάσαμε τους εαυτούς μας να έχουν μείνει με το στόμα κλειστό και να μην μιλάμε μην τυχόν και χάσουμε κανένα δράμι νοστιμιάς! Για όσους γνωρίζουν ότι μακαρόνια για εμένα σημαίνει πως τρώω 2 κιλά παρμεζάνα με ελάχιστα μακαρόνια από πάνω θα αναφέρω ότι τη συγκεκριμένη φορά δεν ακούμπησα καν το πιατάκι με το τυρί! Η γυναίκα μου πίστεψε ότι θα έχει χιόνια όταν βγούμε έξω μιας και αυτό δεν έχει ξανασυμβεί!

Το τελειωτικό χτύπημα ήταν τα γλυκά! Πανακότα (αφρός!) με πραγματικό εσπρέσσο και όχι σιρόπι καφέ και semifreddo! Εκεί που είχαμε λαλήσει και ζητάμε λογαριασμό (αφού κάτσαμε κάνα 30λεπτό να χορτάσουμε γεύση) μας λέει ένα λεπτό να σας φέρω και μια creme brulee. Σκάει η κρέμα, ρίχνει ζάχαρη από πάνω παίρνει και ένα φλόγιστρο σε μέγεθος πυροσβεστήρα και αρχίζει το κάψιμο. Ευτυχώς δεν του ξέφυγε γιατί εύκολα γίνεσαι παρανάλωμα με τέτοιο φλόγιστρο! Αφού την αφήσαμε να κρυώσει και την εξαφανίσαμε μετά μασουλάγαμε την ζάχαρη για να μείνει η αίσθηση του καμένου στα δόντια!

Από όλους όσους μίλησα σχετικά με το εστιατόριο οι γνώμες είναι ότι η ποιότητά του έχει πέσει, οι τιμές έχουν ανέβει και γενικά με τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη δεν τα πάνε όλοι καλά. Χωρίς να έχουμε δοκιμάσει τις παλιότερες συνταγές του εμείς ότι δοκιμάσαμε το βρήκαμε από καλό έως άριστο (με μερικά πιάτα να είναι απίστευτα). Η τιμή των €37 το κεφάλι που βγήκε χωρίς κρασί πιστεύω ότι είναι πολύ καλή αν αναλογιστεί κανείς ότι στο La Pasteria σου έρχεται το λιγότερο €25 το κεφάλι με την ποιότητα και τη γεύση όμως να είναι έτη φωτός πίσω. Ειδικά αν είστε μεγαλύτερη παρέα (περισσότεροι από 4) τότε έρχεται και αστακομακαρονάδα, όπου μαζί με το κρασί βγαίνει στα €45 το κεφάλι (επιβεβαίωσε συνάδελφος από πρόσφατη επίσκεψη), ποσό που σίγουρα το λες φθηνό. Για εμένα πάντως είναι ότι καλύτερο έχω δοκιμάσει σε τρατορία.

(Il Tinello, Κνωσού 54, 'Αλιμος, 210-9828462)

No Country for Old Men

Η τελευταία ταινία των αδελφών Κοέν, το "No Country For Old Men" είναι από τις πιο πολυαναμενόμενες της χρονιάς μιας και έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές, τόσο για τη σκηνοθεσία όσο και για τους πρωταγωνιστές. Αν και θα προτιμούσα να την έχω δει στο σινεμά μιας και πρόκειται για άκρως ατμοσφαιρική ταινία, τελικά δεν κρατήθηκα και μόλις είδα ότι βγήκε στο Internet την κατέβασα. Επίσης, σαν φανατικός του Μπαρδέμ θα την έβλεπα όπως και να έχει (και ευτυχώς σε αυτό δικαιώθηκα).

Δυστυχώς ίσως έπρεπε να είχα περιμένει μέχρι να βγει στις αίθουσες(αλλά υποθέτω ότι οι εδώ διανομείς προτιμούν να έχει τσιμπήσει και κανένα Όσκαρ ώστε να ανέβουν λίγο τα εισιτήρια). Βρέθηκα να την κάνω fast forward στο τελευταίο 30λεπτό (χωρίς να χάσω τους διάλογους μιας και είναι 2 σελίδες για μια 2ωρη ταινία). Αν σας αρέσουν τα νουάρ των Κοέν τότε το συγκεκριμένο μάλλον είναι από τα καλύτερά τους μέχρι τώρα (μαζί με "Miller's Crossing" & "Blood simple"). Εδώ μάλιστα έχουμε Κοέν με ολίγη από Αγγελόπουλο! Αν πάλι γουστάρετε Κοέν για ταινίες όπως το "Big Lebowski", "Fargo", "Raising Arizona" (όπως εγώ) τότε με εξαίρεση την ηθοποιία & την ατμόσφαιρα δεν πιστεύω ότι θα αρέσει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη ταινία.

Το στόρι όπως στις περισσότερες ταινίες των Κοέν έχει να κάνει με λεφτά, απληστία και κυνήγι. Πρακτικά έχουμε μια ατμοσφαιρική αναπαράσταση της γάτας & του ποντικιού. Οι πρωταγωνιστές βέβαια δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι εκτός τους τυπικούς rednecks και hillbillies της Αμερικής (που διακωμωδούν απίστευτα οι Κοέν σχεδόν σε κάθε ταινία τους). Εδώ όμως το κωμικό στοιχείο λείπει παντελώς (ούτε καν ίχνος δεν βρίσκεις) και έχουν επικεντρωθεί στο να αποδώσουν όσο καλύτερα γίνεται έναν αδίστακτο δολοφόνο επί πληρωμή (Μπαρδέμ) που κυνηγά κάποιον (Μπρόλιν) που τυχαία βρήκε $2εκ σε μια τσάντα έπειτα από μια συναλλαγή ναρκωτικών που δεν πήγε και τόσο καλά (αρκετά πτώματα) κοντά στα σύνορα με Μεξικό. Σε κάποιο σημείο μπλέκεται και ένας σερίφης (Τόμι Λι Τζοουνς) όπου στο τέλος καταλαβαίνει ότι τσάμπα κουβαλά το σήμα. Το σενάριο φυσικά δεν παίζει και μεγάλο ρόλο μιας και δεν προσπαθεί ούτε να δείξει από προέρχεται ο καθένας ούτε να αιτιολογήσει τις πράξεις τους. Φυσικά το τέλος έρχεται όταν η γάτα πιάνει το ποντίκι και καθείς παίρνει το δρόμο του.

Σίγουρα πάντως αξίζει να την δείτε για τον Μπαρδέμ και το χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Το είναι ηθοποιάρα το ξέραμε ήδη, εδώ απλώς το επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά σε ένα ρόλο που σίγουρα δεν τον περίμενε κανείς. Σαν σύμβολο μανιακού δολοφόνου ξεπερνά κατά πολύ οποιοδήποτε ίνδαλμα κι αν έχετε στο μυαλό σας. Κάνει σκόνη τον Hannibal και ο Darth Vader μαζί με τον Freddy Cruger φαίνονται απλώς κλόουν για παιδάκια μπροστά του! Το μόνο που με κράτησε βασικά από το να κάνω όλη την ταινία fast forward ήταν ο Σιγκάρ (ο ρόλος του Χαβιέ Μπαρδέμ). Εκτός του ότι είναι ο απόλυτος κακός είναι ο χαρακτήρας που δεν δένει με τους υπόλοιπους (λες και τον έχουν φέρει από άλλο πλανήτη στον Αμερικανικό Νότο) αλλά μόνο οι Κοέν θα μπορούσαν να τον δέσουν έτσι σε ταινία (και εδώ φαίνεται και το ταλέντο τους). Η κόμμωση σε συνδυασμό με αυτό το βλέμμα είναι όλα τα λεφτά με κορυφαία σκηνή έναν από τους πρώτους φόνους στην ταινία, πάνω στον έρημο δρόμο που λέει σε κάποιον άγνωστο να ποζάρει ώστε να μην του χαλάσει το κάδρο της δολοφονίας του! Το ότι δεν ξέρουμε από που έρχεται και που πηγαίνει αλλά μόνο βλέπουμε ότι ο τύπος δεν πάει καλά του δίνει μερικούς πόντους παραπάνω. Αν δεν πάρει το Όσκαρ β' ανδρικού θα είναι πραγματικά αδικία (μιας και έχω δει όλες τις άλλες, οι υπόλοιποι υποψήφιοι ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι δεν φτάνουν)!Όλο το υπόλοιπο καστ στέκεται αρκετά καλά απλώς ο Μπαρδέμ έχει τον ρόλο που τον κάνει να ξεχωρίζει (και ο Τόμι Λι είναι άψογος όπως ακόμη και οι δεύτεροι ρόλοι πχ του Γούντι Χάρελσον).

Από μουσική έχει ελάχιστη σε όλη τη διάρκειά της και η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή. Η μόνη διαφωνία που έχω είναι πως η υποψηφιότητα καλύτερης ταινίας είναι μάλλον άδικη. Η συγκεκριμένη ταινία σίγουρα δεν είναι από τις mainstream των Κοέν παρά το ότι έχει τσιμπήσει υποψηφιότητες για Όσκαρ. Σίγουρα δεν συγκαταλέγεται ευτυχώς στις πατάτες που είχαν κάνει τελευταία (βλέπε "Intolerable Cruelty", "O Brother Where Art thou"). Από την άλλη νομίζω ότι πιο πολύ με χάλασε το ότι περίμενα κάτι σε στυλ "Fargo" και όχι πιο κοντά στο "The Man who wasn't there" (το οποίο επίσης δεν με τρέλανε, οπότε το πιθανότερο είναι ότι το συγκεκριμένο είδος δεν είναι και πολύ του γούστου μου). Αν ξέρετε τη δουλειά των Κοέν δείτε τη. Αν δεν τους ξέρετε καν, πάλι δείτε τη μόνο και μόνο για τον Μπαρδέμ. Αν δεν σας αρέσει ο συνδυασμός Αγγελόπουλου σε φιλμ κυνηγητού, τότε καλύτερα δείτε κάτι άλλο.

Juno

Τελευταία ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος γίνεται όλο και καλύτερος. Σε τέτοιο σημείο που κινδυνεύει να γίνει μαζικός (ειδικά με τα εισιτήρια που κόβουν αρκετές ταινίες απειλούν ακόμη και blockbuster παραγωγές)! Από τις τελευταίες ταινίες που είδα "Η κοιλάδα του Ελά" και το "Juno" ήταν με διαφορά οι καλύτερες (το "Michael clayton" απορώ πως πήρε τόσο καλές κριτικές μιας και όχι πολύ παλιά έχουμε δει σαφώς καλύτερες εκτελέσεις του θέματος "είμαι πολυεθνική και βγάζω παράνομο χρήμα" - πχ Erin Brokovich, Επίμονος Κηπουρός, Ματωμένα Διαμάντια). Αν πλάι σε αυτές (που πρακτικά μόνο το "Juno" είναι ανεξάρτητη παραγωγή) βάλω και το "Έγκυος με την πρώτη φορά" όπως και το "Superbad" (cast και ύφος που δανείζεται και το "Juno") τότε σίγουρα ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος πλησιάζει τρομερά τον πιο "κουλτουριάρη" Ευρωπαϊκό! Ειδικά στο θέμα του συναισθήματος όπου σχεδόν όλο το Χολιγουντ έχει παγιωθεί στην απεικόνιση του "Όσα παίρνει ο άνεμος" σιγά σιγά βλέπω ότι αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο πραγματικοί και να αφήνουν τα υπέρμετρα κλισέ και ευκολίες.

Κοιτάζοντας το σενάριο του "Juno" πιστεύει κανείς ότι θα δει άλλη μια γλυκανάλατη & ευαίσθητη ταινία σχετικά με την εγκυμοσύνη στην εφηβική ηλικία (το οποίο είναι τεράστιο πρόβλημα στην Αμερική παρά την ενημέρωση). Ευτυχώς η πραγματικότητα είναι αρκετά καλύτερη! Η ματιά που ρίχνει η ταινία στο συγκεκριμένο θέμα (παρέα με σχέσεις γονέων & παντρεμένων όπως και υιοθεσίας) είναι πραγματικά απίστευτα ρεαλιστική και σίγουρα καθόλου αφελής όπως διάβασα σε αρκετές κριτικές στα sites. Ίσα ίσα πετυχαίνει διάνα στο να δείξει το πως θα έβλεπε ένας 16χρονος την όλη υπόθεση και όχι το κοινό των 30+ (που είναι μάλλον και το κοινό που απευθύνεται).

Το καστ έχει αρκετές γνώριμες φάτσες από το Superbad και το σενάριο είναι μια ασταμάτητη αλληλουχία από ατάκες οι οποίες (χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω) πιστεύω ότι είναι καθρέπτης της σημερινής γλώσσας των πιτσιρικάδων. Από ότι διάβασα η κινηματογραφική έκδοση είχε χάλια μετάφραση. Η μετάφραση που είδα από το Internet ήταν αρκετά καλή παρά τα όποια ορθογραφικά λάθη και προσπαθούσε να μεταφέρει όσο καλύτερα μπορούσε το νόημα της ατάκας. Σίγουρα το σενάριο αξίζει την υποψηφιότητα για Όσκαρ (η σκηνοθεσία δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε για βραβείο, χωρίς να σημαίνει ότι είναι άσχημη, απλώς δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο).

Η ταινία οφείλει πολλά εκτός από το σενάριο και στην πρωταγωνίστρια Elen Page (ίσως τη θυμηθείτε από το X-Men) όπου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Το ζει, τα λέει χύμα και τσουβαλάτα και το νιώθει, σε πείθει ότι είναι αυτό το ατίθασο 16χρονο που δεν μασάει. Σίγουρα αξίζει την υποψηφιότητα για Όσκαρ (ίσως όχι τόσο η Maryon Cotyar του "La Vie En Rose"). Πολύ καλή και η μουσική επένδυση (μπορεί όχι του γούστου μου αλλά έχει τρομερές διασκευές).

Αν λάβουμε σαν κεντρική ιδέα πως ένας σύγχρονος έφηβος μπορεί να αντιδράσει σε μια εγκυμοσύνη όπως και το πως αντιδρά ένας πατέρας στο γεγονός αυτό και ένας απροετοίμαστος to be μπαμπάς τότε η ταινία πετυχαίνει διάνα από την οπτική ματιά του εφήβου (και πρακτικά αυτή είναι η σωστή ματιά μιας και αυτός τρώει όλο το πακέτο). Μπορεί λίγο το τέλος να μην φαίνεται και τόσο ρεαλιστικό (η υιοθεσία δεν είναι τόσο απλή όσο απεικονίζεται στην οθόνη) αλλά σώζεται σαφώς από την εύστοχη παρουσίαση όλων των υπόλοιπων γεγονότων.

Μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού αλλά υψηλής ποιότητας που σίγουρα πρέπει να δείτε (ακόμη και αν νιώθετε ότι το θέμα δεν σαν αγγίζει ιδιαίτερα, η αίσθηση εφηβείας στο τέλος είναι σίγουρα ευχάριστη)!

Ο μάγος της Σουβάλας

Έπειτα από αρκετά ΣΚ που όλο πάμε στο χωριό και όλο Αθήνα μένουμε τελικά το προηγούμενο ΣΚ τα καταφέραμε να πάμε στον Παρνασσό (ευτυχώς γιατί αν περιμέναμε αυτό το ΣΚ μπορούσαμε να κάνουμε σκι και στην Πεντέλη αντί για Παρνασσό). Φυσικά σκι δεν κάναμε μιας και ο καιρός ήταν χάλια επίσης (ομίχλη και αρκετή βροχή) οπότε την αράξαμε μέσα. Πάλι καλά που αντί για το Α3 είχα το αμάξι αντικατάστασης, οπότε γλίτωσα και να ρυμουλκήσω το βυτιοφόρο από πίσω (γεμίζει με 52 λίτρα από σχεδόν στεγνό και βγάζει σε συνθήκες στρωσίματος 350χλμ αυτονομία, τρομερή οικολογία οι Γερμανοί της Αudi! Όταν το στρώσω δηλαδή με βγάζει δεν βγάζει δουλειά-σπίτι με ένα γέμισμα)!

Παρά τον καιρό όταν ανεβαίνουμε χωρίο δύο είναι οι ταβέρνες που πάμε πάντα: Ο Μάγος στην Σουβάλα (επίσημο όνομα για τους μη ιθαγενείς Πολύδροσο) και άλλη μια που δεν ξέρουμε καν το όνομα της αλλά είναι η πρώτη πάνω στην πλατεία της Αγόριανης (AKA Επτάλοφος). Αρχικά ξεκινήσαμε το Σάββατο για Αγόριανη μιας και είναι πιο γκουρμέ (κλασσική χασαποταβέρνα της περιοχής αλλά έχει σαλάτες με ρόδι & κουκουνάρι, σούπα με καραμελώμενο πράσο και διάφορα άλλα πιάτα που σκέφτεται ο μάγειρας εκείνη τη μέρα)! Δυστυχώς στον δρόμο συναντήσαμε χιόνι, μια η γυναίκα να φοβάται για το παιδί, μια το ότι δεν είχαμε αλυσίδες αλλά και μέχρι να γυρίσουμε θα το είχε παγώσει, άφησα πίσω τις εφηβικές "ανησυχίες" για το πως πλαγιολισθαίνει η μαούνα (λέγε με Passat) πλάι στο γκρεμό και γυρίσαμε πίσω στη Σουβάλα για τον Μάγο. Για όσους πάνε Αγόριανη πάντως και πιουν νερό από την πηγή είναι τουριστικό scam το ότι κάνεις αγόρια από τη συγκεκριμένη πηγή: έχω πιει αμέτρητα λίτρα νερό από μικρός αλλά κατέληξα με 2 κόρες, οπότε μην ελπίζετε!

Τον Μάγο θα τον βρείτε ακριβώς μόλις διασχίσετε την πλατεία του Πολύδροσου και αρχίσετε να βγαίνετε εκτός χωριού. Είναι σε θέση που έχει πιάτο όλο τον κάμπο και το βουνό και τα τεράστια παράθυρα σας αφήνουν να την απολαύσετε. Αν πάτε μέρες που έχει αρκετό κόσμο στο χιονοδρομικό καλό είναι να κάνετε κράτηση μιας και είναι τίγκα. Αν είστε μέρες όπως αυτές που ανεβήκαμε εμείς και δεν είχε κόσμο ή off-season τότε δεν υπάρχει πρόβλημα (βέβαια off-season δεν έχει και όλο το μενού).

Αν σας αρέσουν τα γλυκά και ειδικά το καζάν ντιπί τότε ρωτήστε από την αρχή αν έχει φέρει και κάντε κράτηση γιατί τελειώνει αμέσως. Δεν είναι στάθμης Gulloglou αλλά αρκετά καλό (ειδικά για το μέρος που το βρίσκεις). Οι γλυκατζήδες εναλλακτικά έχουν επιλογή γιαουρτιού με βύσσινο (σπιτικά και τα 2). Επίσης σε όσους μυρίζει το αρνί και τα προϊόντα του από χιλιόμετρο (βλέπε γυναίκα μου) οι ταβέρνες της περιοχής δεν είναι ότι καλύτερο μιας και τα περισσότερα πιάτα είτε είναι ντόπια είτε αγοραστά από γύρω προμηθευτές εστιάζουν κατά 90% σε αρνί και γάλατα, φέτες, γιαούρτια αντίστοιχα. Μια μπριζολίτσα χοιρινή θα την βρείτε παντού όμως. Τέλος, αν είστε σε δίαιτα τέτοια μέρη καλό είναι τα αποφεύγετε (πχ ψητά λαχανικά σχάρας και σαλάτα χωρίς λάδι δεν θα βρείτε εύκολα).

Η παραγγελία σε τέτοια μέρη συνήθως είναι το ίδιο: ξεκινάς με πατάτες κομμένες στο χέρι, λουκάνικα, τηγανιά, τζατζίκι (του Μάγου είναι turbo-super-over-boost μιας και θα μυρίζετε σκόρδο για τουλάχιστον 2 εβδομάδες και ρίχνει και καροτάκι μέσα), βραστά λαχανικά, χόρτα από το βουνό, μάσκουρι (γιαούρτι με αλάτι και φέτα τριμμένη - δεν την φέρνει συχνά ο Μάγος), μπουγιουρντί (τοπική διάλεκτος για σαγανάκι 4 τυριά με ντομάτα και πιπεριά) και κρασάκι χύμα. Φυσικά σαν γεύση και μαγείρεμα δεν έχουν καμία σχέση με το τι θα βρείτε σε Αράχοβα ή Αθήνα. Τίποτα δεν μυρίζει τηγανίλα, όλες οι πρώτες ύλες είναι ολόφρεσκες και άψογα μαγειρεμένες. Όπως θα έπρεπε να είναι τα Βλάχικα πχ (αλλά δεν είναι).

Στα κυρίως υπάρχει φυσικά τεράστια ποικιλία κρεατικών που δεν θυμάμαι καν να καταγράψω. Το αρνί παίζει πρώτη μούρη σε διάφορες μορφές, μπιφτέκια επίσης και καμιά φορά υπάρχει κόκορας κρασάτος ή αγριογούρουνο. Όσες παρέες και να έχουμε πάει έχουν πει τα καλύτερα (και για τον Μάγο και για την άλλη στην Αγόριανη) οπότε δεν θα επεκταθώ (και να ήθελα δηλαδή δεν γίνεται)!

Αφού έχεις σκάσει και ίσα ίσα χωράει το καζαν ντιπί έρχεται ο λογαριασμός και βλέπεις ότι φτάνει τα €35 το ζευγάρι μαζί με tip! Τι άλλο θέλει κανείς ? Καλό φαΐ και τζάμπα (για επίπεδα Αθήνας). Επίσης, πάμε αρκετά χρόνια στη συγκεκριμένη ταβέρνα και η ποιότητά της είναι σταθερή: αν δεν έχει κάτι θα στο πει και αν βλέπουν ότι δεν έχουν τα σωστά πράγματα δεν σερβίρουν καν το πιάτο. Τα κρέατα είναι όλα ντόπια και τα ελέγχουν οι ίδιο.

(Ο Μάγος, Πολύδροσο Φθιώτιδος, Τηλ: 22340-51422)