Baygon

Σάββατο βράδυ κι έχω καταφέρει να βρω εισιτήρια και για την "Κατσαρίδα" (προτελευταία παράσταση) και να κλείσω τραπέζι στο Soul. Full πρόγραμμα δηλαδή (μόνο Baby Gold δεν βρήκα να κλείσω για after). Ξεκινάει η παρέα για το θέατρο, φτάνω σε 20 λεπτά από Ν. Ιωνία στο Σύνταγμα και σε άλλα 30 βρίσκω θέση parking (όπου λίγο ακόμη και θα έπαιρνα το μετρό για να κατέβω στο Σύνταγμα)! Το θέατρο Βρετάνια είναι τίγκα και δεν πέφτει καρφίτσα. Η παράσταση ξεκινάει και ξενερώνω με το interaction του κοινού (λεω ας είναι, σε λίγο θα φτιάξει, έτσι ξεκίνησε και το "Μόνο την αλήθεια").

Η ώρα περνάει, το σενάριο αρχίζει να γίνεται όλο και πιο ασαφές και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι αν είχα δει την "Κατσαρίδα" πρώτα, σίγουρα δεν θα είχα πάει να δω το "Μόνο την αλήθεια"! Το σκηνοθετικό στυλ είναι το ίδιο, που σημαίνει ότι ο Μαυρογεωργίου έχει βρει το στίγμα του. Μάλιστα ο ένας εκ των 2 ηθοποιών της παράστασης μοιάζει αρκετά και στο παίξιμο με τον Μαυρογεωργίου. Το σίγουρο είναι ότι οι ηθοποιοί κάνουν υπερπροσπάθεια αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει το σενάριο για να πεις ότι δένει το σύνολο. Με το που αρχίζει να κάνει κοιλιά (και ήδη κάποιο έχουν αρχίσει και ροχαλίζουν) διακόπτουν, πάλι interaction με το κοινό και ξανά πίσω στην Ιωάννα (η κατσαρίδα) που θέλει να πάει στο διάστημα! Εκεί κάποιοι ξύπνησαν αλλά όχι για πολύ. Το μόνο κομμάτι που βγάζει γέλιο είναι με την πεταλούδα made in the USA.

Συνολικά η παράσταση δεν αξίζει και ειδικά για το όνομα που είχε κάνει. Φαίνεται η προσπάθεια των ηθοποιών (που παίζουν με μόνο βοηθό μια σκάλα) άντε λίγο και η μουσική αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα απλώς σε κρατάνε μεταξύ ύπνου και του να αρχίσεις να ονειρεύεσαι! Ευτυχώς, η 2η προσπάθεια του Μαυρογεωργίου, εκτός από το σκηνοθετικό στυλ δεν έχει καμία σχέση με την Κατσαρίδα (πολύ πιο δομημένη ιστορία και με συνέχεια, καλύτερο χιούμορ και σαφέστατα η παράσταση σε κρατάει). Εύκολα διακρίνει κανείς και κάποιες ομοιότητες (πχ ότι λίγα άτομα παίζουν πολλούς ρόλους, ευρηματικά & λειτουργικά σκηνικά, συνεχείς μεταμορφώσεις, το στοιχείου του φανταστικού και της υπερβολής, σημεία μιούζικαλ και άλλα) αλλά σαν ιστορία δεν έχει σχέση (και ευτυχώς λείπει και η συζήτηση με το κοινό).

Προφανώς ο περισσότερος κόσμος βρήκε την "Κατσαρίδα" αστεία (με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι της πεταλούδας, σε όλο το υπόλοιπο έργο δεν γέλασα καθόλου) και το "Μόνο την αλήθεια" αποτυχία (που δεν πας να δεις κωμωδία αλλά γελάς περισσότερο), αλλά περί ορέξεως... Ευτυχώς και οι υπόλοιποι της παρέας είχαν την ίδια άποψη αλλά τουλάχιστον παραδέχτηκαν ότι δεν πέταξαν και τα λεφτά τους (ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν). Αν δεν την είδατε δεν προλαβαίνετε (30/3 τέλειωσε) από την άλλη δεν χάσατε και καμία παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.