Juno

Τελευταία ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος γίνεται όλο και καλύτερος. Σε τέτοιο σημείο που κινδυνεύει να γίνει μαζικός (ειδικά με τα εισιτήρια που κόβουν αρκετές ταινίες απειλούν ακόμη και blockbuster παραγωγές)! Από τις τελευταίες ταινίες που είδα "Η κοιλάδα του Ελά" και το "Juno" ήταν με διαφορά οι καλύτερες (το "Michael clayton" απορώ πως πήρε τόσο καλές κριτικές μιας και όχι πολύ παλιά έχουμε δει σαφώς καλύτερες εκτελέσεις του θέματος "είμαι πολυεθνική και βγάζω παράνομο χρήμα" - πχ Erin Brokovich, Επίμονος Κηπουρός, Ματωμένα Διαμάντια). Αν πλάι σε αυτές (που πρακτικά μόνο το "Juno" είναι ανεξάρτητη παραγωγή) βάλω και το "Έγκυος με την πρώτη φορά" όπως και το "Superbad" (cast και ύφος που δανείζεται και το "Juno") τότε σίγουρα ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος πλησιάζει τρομερά τον πιο "κουλτουριάρη" Ευρωπαϊκό! Ειδικά στο θέμα του συναισθήματος όπου σχεδόν όλο το Χολιγουντ έχει παγιωθεί στην απεικόνιση του "Όσα παίρνει ο άνεμος" σιγά σιγά βλέπω ότι αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο πραγματικοί και να αφήνουν τα υπέρμετρα κλισέ και ευκολίες.

Κοιτάζοντας το σενάριο του "Juno" πιστεύει κανείς ότι θα δει άλλη μια γλυκανάλατη & ευαίσθητη ταινία σχετικά με την εγκυμοσύνη στην εφηβική ηλικία (το οποίο είναι τεράστιο πρόβλημα στην Αμερική παρά την ενημέρωση). Ευτυχώς η πραγματικότητα είναι αρκετά καλύτερη! Η ματιά που ρίχνει η ταινία στο συγκεκριμένο θέμα (παρέα με σχέσεις γονέων & παντρεμένων όπως και υιοθεσίας) είναι πραγματικά απίστευτα ρεαλιστική και σίγουρα καθόλου αφελής όπως διάβασα σε αρκετές κριτικές στα sites. Ίσα ίσα πετυχαίνει διάνα στο να δείξει το πως θα έβλεπε ένας 16χρονος την όλη υπόθεση και όχι το κοινό των 30+ (που είναι μάλλον και το κοινό που απευθύνεται).

Το καστ έχει αρκετές γνώριμες φάτσες από το Superbad και το σενάριο είναι μια ασταμάτητη αλληλουχία από ατάκες οι οποίες (χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω) πιστεύω ότι είναι καθρέπτης της σημερινής γλώσσας των πιτσιρικάδων. Από ότι διάβασα η κινηματογραφική έκδοση είχε χάλια μετάφραση. Η μετάφραση που είδα από το Internet ήταν αρκετά καλή παρά τα όποια ορθογραφικά λάθη και προσπαθούσε να μεταφέρει όσο καλύτερα μπορούσε το νόημα της ατάκας. Σίγουρα το σενάριο αξίζει την υποψηφιότητα για Όσκαρ (η σκηνοθεσία δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε για βραβείο, χωρίς να σημαίνει ότι είναι άσχημη, απλώς δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο).

Η ταινία οφείλει πολλά εκτός από το σενάριο και στην πρωταγωνίστρια Elen Page (ίσως τη θυμηθείτε από το X-Men) όπου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Το ζει, τα λέει χύμα και τσουβαλάτα και το νιώθει, σε πείθει ότι είναι αυτό το ατίθασο 16χρονο που δεν μασάει. Σίγουρα αξίζει την υποψηφιότητα για Όσκαρ (ίσως όχι τόσο η Maryon Cotyar του "La Vie En Rose"). Πολύ καλή και η μουσική επένδυση (μπορεί όχι του γούστου μου αλλά έχει τρομερές διασκευές).

Αν λάβουμε σαν κεντρική ιδέα πως ένας σύγχρονος έφηβος μπορεί να αντιδράσει σε μια εγκυμοσύνη όπως και το πως αντιδρά ένας πατέρας στο γεγονός αυτό και ένας απροετοίμαστος to be μπαμπάς τότε η ταινία πετυχαίνει διάνα από την οπτική ματιά του εφήβου (και πρακτικά αυτή είναι η σωστή ματιά μιας και αυτός τρώει όλο το πακέτο). Μπορεί λίγο το τέλος να μην φαίνεται και τόσο ρεαλιστικό (η υιοθεσία δεν είναι τόσο απλή όσο απεικονίζεται στην οθόνη) αλλά σώζεται σαφώς από την εύστοχη παρουσίαση όλων των υπόλοιπων γεγονότων.

Μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού αλλά υψηλής ποιότητας που σίγουρα πρέπει να δείτε (ακόμη και αν νιώθετε ότι το θέμα δεν σαν αγγίζει ιδιαίτερα, η αίσθηση εφηβείας στο τέλος είναι σίγουρα ευχάριστη)!