The Prytaneion

Τελευταίο update

Σάββατο μεσημέρι καταλήγουμε Πρυτανείο στο Κεφαλάρι μιας και είναι αρκετά καρότσι/baby-friendly και έχει σταθερή ποιότητα (και ποσότητα). Το ότι η γυναίκα μου δεν αντέχει πλέον τις λακκούβες στους δρόμους μιας και μπήκε στον 8ο μήνα συντέλεσε στο γεγονός ότι έπρεπε να πάμε κάπου κοντά.

Αν και όσες φορές πάω παίρνω είτε linguini pesto είτε tagliolini με γαρίδες και σπανάκι αυτή τη φορά πήραμε κρεμμυδόσουπα, δροσερή σαλάτα και strangelo-κάτι pesto. Άξιζε τον κόπο η αλλαγή μιας και τα 3 πιάτα ήταν πολύ καλά (λίγο το pesto μας τη χάλασε). Η κρεμμυδόσουπα αν και την έχει για ορεκτικό, με το μέγεθός της άνετα παίζει και κυρίως. Έχει παπαριασμένα κρουτόν και από πάνω μια στρώση παρμεζάνας που είχε λιώσει και έχει κάνει μια κρούστα που θες να την καταπιείς μονομιάς. Αν και καλοκαίρι ίσως να το βγάλουν από τα πιάτα ημέρας, αν την προλάβετε αξίζει. Το ίδιο και η δροσερή σαλάτα με κάστανο, cottage, πορτοκάλι και διάφορα πράσινα λαχανικά (και ωραίο dressing). Το κυρίως μου είχε σπιτικά & χειροποίητα ζυμαρικά (που δεν ξέρω σε κατηγορία ανήκουν ούτε θυμάμαι ακριβώς το όνομα) αλλά μοιάζουν με τυλιχτές παπαρδέλες. Ήταν όντως χειροποίητα μιας και είχαν άλλη υφή αλλά το πέστο τους δεν μπορώ να πω ότι ήταν το ίδιο καλό όπως έχω συνηθίσει στα linguini (άλλαξαν συνταγή ? δεν ξέρω).

Για τα υπόλοιπα καμία αλλαγή (το ίδιο εξυπηρετικοί όπως πάντα και το ίδιο τεράστιες ποσότητες, μέχρι και doggy bag έπαιξε). Το κοντέρ έγραψε €60 για 2 ορεκτικά και 2 κυρίως που χορταίνουν όμως 4!

Παλαιότερο post στις 24/7/2007

Μάζωξη εχθές το βράδυ με φίλους από Αμερική που κατέβηκαν για διακοπές Ελλαδιστάν και κλείνουμε στο Πρυτανείο του Κολωνακίου. Ήταν η σίγουρη λύση μιας και καλύπτει όλα τα γούστα, έχει σταθερή ποιότητα εδώ και χρόνια, βολεύει σαν τοποθεσία και έχει μερίδες Made in USA (γιατί αλλιώς αρχίζουμε τα ανέκδοτα περί size does matter και Greek καρπούζι Vs Αμερικανικό αρακά κτλ). Ευτυχώς βρήκαμε τραπέζι μέσα γιατί 9:30 το βράδυ πρέπει να είναι γύρω στους 35 στο κέντρο και ήταν απλώς κόλαση να είσαι οπουδήποτε χωρίς κλιματισμό.

Στο Πρυτανείο πάω αρκετά χρόνια και πρώτη φορά θυμάμαι ήταν οικογενειακή έξοδος και από τις πρώτες απόπειρες να φάω αστακομακαρονάδα χωρίς να έχει καθαριστεί ο αστακός. Πρέπει να έδωσα τρομερό θέματα στα γύρω τραπέζια (σκηνές όπως αυτή στο "Τρελές Σφαίρες" που φεύγει ο αστακός και πέφτει στη Βασίλισσα έχουν πολλές δόσεις πραγματικότητας τελικά!). Από τότε έχει περάσει αρκετός καιρός αλλά - ευτυχώς - ελάχιστα έχουν αλλάξει στο Πρυτανείο. Η ποιότητα παραμένει σταθερή, πελατεία το ίδιο, ο κατάλογος με τις ατελείωτες σελίδες έχει μικρές παραλλαγές, συνήθως σφήνα στη λίστα με τα πιάτα ημέρας. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση εχθές είναι ότι η μουσική ήταν αρκετά club ενώ παλιότερα είχε άλλο ύφος (ίσως και να ήταν η ώρα).

Αν και είμαστε γύρω στα 8 άτομα δεν πήραμε τα άπειρα πιάτα. Τελευταίες φορές παίρνω σταθερά τα ίδια (κακώς βέβαια) αλλά εχθές είχα τη δυνατότητα να δοκιμάσω και μερικά ακόμη. Στα ορεκτικά έπαιξαν σταθερά τα μανιτάρια πλευρώτους. Δένουν τέλεια με το balsamico, ωραία ψημένα και αρκετά για όλους. Σπάνια έχω δοκιμάσει καλύτερα. Έπαιξαν και λαχανικά σχάρας (όχι τίποτα το τρομερό αλλά δεν τα λες άσχημα). Σαλάτες πήραμε 2, αυτή που έκανε τη διαφορά ήταν η φωλιά παρμεζάνας με διάφορα λαχανικά, μήλο, καρύδι και σως γιαουρτιού! Δροσιστική, την έπινες με την φωλιά μαζί. Εξαφανίστηκε σε χρόνο ρεκόρ. Σταθερή αξία είναι και οι γαρίδες με σαφράν. Γενικά ο κατάλογος είναι τόσο μεγάλος που δύσκολα τον εξαντλείς εύκολα, ακόμη και με μεγάλες παρέες. Μέχρι σήμερα πχ δεν έχω δοκιμάσει ποτές τις πίτες του.

Τα κυρίως κινήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά με ζυμαρικά και διαφοροποίηση στη σάλτσα. Έπαιξαν 2 φιλέτα κοτόπουλο μόνο. Τα θαλασσινά με το σαφράν ήταν νοστιμότατα, οι πέννες με τη φέτα και ντομάτα/ελιές όπως την περίμενε κανείς και πήραμε και την μακαρονάδα με γαύρο. Ήταν αρκετά καλή, με το σκόρδο να υπερισχύει στα μυρωδικά και έντονη την γεύση του γαύρου. Ίσως να έβγαζε λίγο παραπάνω την γεύση του ψαριού από ότι έπρεπε αλλά είχε το κάτι διαφορετικό που σε έκανε να τη φας όλη (δεν ξέρω αν θα την ξανάπαιρνα όμως). Για το τέλος άφησα το πέστο. Προσωπικά από τα καλύτερα που μπορεί να βρει κανείς (αρκετά βαρύ όμως!). Η γεύση του βασιλικού είναι παντού, η γεύση έντονη και τα ταλιολίνι βρασμένα σωστά (αυτό ισχύει για τα όλα τα ζυμαρικά του μαγαζιού). Το έχω δοκιμάσει πάνω από 10 φορές και συνεχίζω ακόμη να παίρνω το ίδιο πιάτο. Πολύ καλή επιλογή είναι πάντως και τα ζυμαρικά με γαρίδες και σπανάκι.

Γλυκά δεν έπαιξαν αλλά να ξέρετε ότι η μια μερίδα είναι στο μέγεθος ταψιού! Πρόσφατα έβαλαν και σουφλέ σοκολάτας γίγας το οποίο κοντράρει τα ήδη υπέροχα τιραμισού και προφιτερόλ. Συνολικά το Πρυτανείο είναι από τις πιο έντιμες και ποιοτικές προτάσεις για all day στέκι που η σταθερά αμείωτη πελατεία του το αποδεικνύει. Η ποιότητα και στο Κολωνάκι και στο Κεφαλάρι (με λίγο μεγαλύτερη έμφαση στο ψάρι) είναι σταθερή και ο χρόνος το έχει αποδείξει. Οι μερίδες είναι όχι απλώς χορταστικές αλλά τεράστιες, το μενού θα σας έχει καινούριες προτάσεις για αρκετές επισκέψεις και σε μια τιμή λογική για τα δεδομένα της αγοράς. Εχθές πχ πληρώσαμε €35 το κεφάλι που δεν είναι ακριβό (είχαμε και κρασί μέσα). Το ζευγάρι θα βγει συνήθως στα €50 για το κλασσικό 1 σαλάτα - 2 κυρίως - 1 γλυκό (αν αντέξει και το γλυκό, γιατί με τα υπόλοιπα θα έχει σκάσει).

(Πλατεία Κεφαλαρίου, 2108089160-2 & Μηλιώνη 7-9, Κολωνάκι, 2103643353-4)

Semiramis

Παρασκευή απογευματάκι και έχοντας ξεμείνει από ιδέες για το που να πάμε προς τα βόρεια (μιας και νότια ήμασταν αρκετά κουρασμένοι για να κατέβουμε) καταλήγουμε στο Semiramis. Μια το ότι έχουν κυκλοφορήσει τα νέα πως η κουζίνα του έχει ανανεωθεί σημαντικά, μια που θέλαμε να δούμε αν τελικά οι κάτοικοι του Κεφαλαρίου κατάφεραν να το γκρεμίσουν γιατί τους χαλάει την αισθητική (προφανώς έχουν πατήσει όλοι τα 70 και δεν πήραν καν χαμπάρι ότι είμαστε στο 2008 ήδη) καταλήξαμε κατά τις 11μμ να καθόμαστε στις αναπαυτικότατες πολυθρόνες (σχεδόν μίνι καναπές) δια χειρός Karιm Rashid.

Ο διάκοσμος - ευτυχώς - δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Τα φλουό χρώματα κυριαρχούν παντού όπως και το plexiglass (σήμα κατατεθέν του Rashid). Η μουσική κινείται σε μοντέρνους ήχους και τόσο δυνατά ώστε να σε φτιάχνει μεν αλλά να μπορείς να συζητήσεις με τους γύρω σου χωρίς να φωνάζεις. Οι πολυθρόνες ναι μεν τεράστιες για να αράξεις (και να κοιμηθείς κιόλας) αλλά για να πλησιάσεις να φας στο τραπέζι είναι λίγο άβολες. Εκεί που χάζευα την Ilona στο έργο του Κoons έρχεται και ο κατάλογος. Η επιλογές πολλές (σαφώς περισσότερες προ 3 ετών που είχα πάει τελευταία φορά) αλλά δυστυχώς την ανοδική πορεία πήραν και οι τιμές. Μάλιστα στα κυρίως ξεκινάς στα €20 αλλά αν θες και συνοδευτικό (που έχεις μεγάλη ποικιλία και εδώ) βάζεις τουλάχιστον άλλα €6 το λιγότερο.

Ξεκινήσαμε με 2 Mango Daquiri τα οποία δεν ήταν άσχημα μεν αλλά δεν ενθουσίασαν δε (έφερνε λίγο στο κλασσικό Daquiri φράουλας από μηχανή). Αντίθετα η Strawberry Caipinha που έπαιξε σαν 2ο ποτό ήταν κορυφή (καλές φράουλες και όχι σάπιες, δυνατή γεύση) - συστήνεται για όποιον του αρέσουν τα cocktail. Κρασί δεν δοκιμάσαμε μιας και είπαμε να το ρίξουμε στα cocktail. Για αρχή πήραμε 2 σαλάτες, όπου μπορείς να διαλέξεις και μέγεθος το οποίο ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα (η ατομική είναι αρκετή για 1 άτομο, η μεγάλη χορταίνει άνετα 3-4). Η μεγάλη με το ρόδι, ανάμικτα λαχανικά και μπαλσάμικο ροδιού ήταν εξαίσια. Το μπαλσάμικο είχε πραγματικά άλλη γεύση που άλλαζε εντελώς μια τυπική ανάμικτη σαλάτα. Οι μπρουσκέτες ήταν εξίσου καλές, με σωστό ψήσιμο του ψωμιού και αναλογίες παρμεζάνας/ντομάτας. Λίγο αλμυρούτσικες στην τιμή (4 κομμάτια για €12) μόνο.

Αφού ακούσαμε τα πρόσφατα ταξίδια του φιλικού ζευγαριού που ήταν μαζί μας έρχονται και τα κυρίως. Είτε τα έπαιρνες μόνα τους χωρίς συνοδευτικά είτε με οι μερίδες ήταν χορταστικές. Το φιλέτο τόνου ήταν όντως rare done, όπως ακριβώς το είχα ζητήσει. Το ίδιο και το κρέας του φίλου μας (στο medium όμως). Το ριζότο με γαρίδες, φέτα και ρόκα της γυναίκας μου εξαιρετικό (η φέτα έδινε γεύση στο σωστά βρασμένο ριζότο). Το 4ο κρεατικό επίσης καλό. Τα συνοδευτικά μανιτάρια του ακόμη καλύτερα βέβαια. Παρά το ότι είχαμε αρχίσει να σκαμε και να νυστάζουμε δεν αντιστάθηκα στο να παραγγείλω και γλυκά μιας και έπαιρνες υποχρεωτικά 3 μίνι με €12 (καλό deal μιας και είναι μικρά μεν αλλά παίρνεις καλή δόση δε). Το ένα από τα 3 ήταν μικρό σουφλέ και καθυστέρησε την όλη υπόθεση.

Όταν έφτασαν όμως αποζημιώθηκα (μιας και οι υπόλοιποι προφασιζόμενοι δίαιτα δεν έφαγαν πάνω από μια-δυο πιρουνιές :-)). Το σουφλέ συνοδευόταν από πραγματικό παγωτό βανίλια (έβλεπες και σπιθούνάκια από κλαρί), η πανακότα μαστίχας ήταν όντως μαστίχα και έδενε με το γλυκό βύσσινο, το λίγο πιο αδιάφορο ήταν το σοκολατάκι-παγωτό με φουντούκι - σοκολάτα (όχι άσχημο αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο). Αφού τα εξαφάνισα γρήγορα (μιας και βιαζόμασταν για το λογαριασμό, όχι για κανένα άλλο λόγο) έφτασε και η λυπητερή: €100/ζευγάρι. Η ποιότητα του εστιατορίου έχει βελτιωθεί σημαντικά (σχεδόν καμία σχέση με παλιά), ο χώρος είναι από τους λίγους (στην Ελλάδα) και συνδυάζεις κι ένα ποιοτικό bar παράλληλα. Αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι είσαι σε hip hotel (για να δικαιολογήσουν και την παραπάνω ταρίφα) και ότι πήραμε και cocktails την λες μια τσιμπημένη τιμή μεν αλλά τίμια μιας και περνάς καλά (στην τελική αν δεν έχεις περάσει καλά, όσα και να δώσεις πολλά θα σου φανούν). Το μόνο σημείο που θα ήθελε βελτίωση ακόμη είναι η εξυπηρέτηση (όχι ότι έγινε τίποτα στραβό, αλλά δεν ένιωθες ότι εξυπηρετούσαν εσένα, αλλά έναν τυπικά απρόσωπο υπάλληλο ξενοδοχείου). Ελπίζω στους επισκέπτες που μένουν να είναι λίγο πιο φιλόξενοι.

(Semiramis, Χαριλάου Τρικούπη 48, Κεφαλάρι, 210-6284500)

Soul

Φεύγοντας από την "Κατσαρίδα" και κατηφορίζοντας προς το Soul θυμήθηκα ότι Σάββατο στις 11:30μμ στο κέντρο είναι όπως στην Ερμού την Πρωτοχρονιά και γίνεται το αδιαχώρητο! Κατά τις 12 καταφέρνουμε να φτάσουμε και ευτυχώς δεν έχουν δώσει το τραπέζι μας (μιας και τους είχα πει 10:30-11:00). Ο χώρος του κήπου που παλιά ήταν ανοιχτός πλέον έχει σκεπαστεί χωρίς να χάσει όμως ιδιαίτερα το χαρακτήρα του. Το decor είναι σε πιο ασιατικό στυλ και δένει με την κουζίνα όπου επικεντρώνεται σε μεσογειακή και ανατολίτικη κουζίνα (θα βρείτε από pasta μέχρι και sushi, από σαλάτα καπρέζε μέχρι λιβανέζικη).

Το μενού λιτό και όταν δεις τη λίστα των cocktail μέχρι και μικρό το λες. Η λογική του καταλόγου είναι η τιμή (δεν πάει κατά ορεκτικό, κυρίως, κτλ αλλά πιάτα των 8,9,10,12 ευρώ - ίσως μερικά να φτάνουν και παραπάνω αλλά όχι πάνω από €15). Οι τιμές όπως φαίνεται είναι λογικές (έως και φθηνές). Εννοείται βέβαια ότι δεν πρέπει να παραλείψετε και κάποιο ποτό μιας το μαγαζί τα φτιάχνει πολύ ωραία (με απλώς βασική λίστα κρασιών όμως). Μαζί με τις μαύρες ταλιατέλες με σολομό και μπρικ πήρα κι ένα daquiri με βασιλικό και μέλι!

Η μουσική στο γνώριμο ύφος του freestyle (όπου είχε ανέκαθεν το Soul στο ισόγειο) με αρκετό volume να ακούγεται μεν αλλά χωρίς να χρειάζεται να φωνάξεις για να συζητήσεις με το διπλανό σου. Μιας και η ώρα είχε πάει αργά το στομάχι δεν θα άντεχε παραπάνω από 1 πιάτο, οπότε πήρε ο καθένας από ένα για να δοκιμάσουμε. Κατέφτασαν (σχετικά σύντομα) 2 σαλάτες ταμπούλε (νόστιμες, με φρέσκα τοματίνια και χόμους), οι πέννες μου (συμπαθητικές, δεν μένουν αξέχαστες αλλά στέκουν εύκολα στο ύψος των €12), λινγκουϊνι με γαρίδες και κάρυ (δεν δοκίμασα αλλά δεν φάνηκε να χάλασαν κανένα), σαλάτα με σπανάκι, φορμαέλα, ντομάτα και μπαλσάμικο (νόστιμη και αυτή) και μπουκιές ρυζιού με σολομό (έμοιαζε με inside oute sushi) με σως σόγιας και wasabi μέσα σε γιαούρτι (όλα τα λεφτά). Το δε daquiri ήταν γευστικότατο και ξέφευγε από την κλασσική συνταγή φράουλα-μπανάνα (και σαφώς νόστιμο, εύκολα χτύπαγα 2-3 ακόμη).

Γενικά το μαγαζί άρεσε σε όλους μας και είναι από τις καλύτερες επιλογές είτε νωρίς είτε για πιο μετά στη νύχτα. Έχει άνετο κόσμο (από μοϊκάνους μέχρι κουστουμάτος, χωρίς κανείς να αισθάνεται άβολα), όλοι διασκέδαζαν (και αυτοί που έτρωγαν και όσοι έπιναν) και φθηνές τιμές (για 6 αξιοπρεπή πιάτα μας βγήκε €65 σύνολο μαζί με 1 ποτό). Δεν θα πάει κανείς για γαστρονομική εμπειρία, θα πάει όμως να πιει ωραιότατα cocktail, να χαλαρώσει και να τα πει με την παρέα του ευχάριστα (και με ελάχιστη τσιγαρίλα). Μπόνους στην επίσκεψη θα είναι οι μαυρούλες της Ευριπίδου (με άλλα €15 δηλαδή έχει και σεξ αν χρειαστεί :-) ).

(Soul, Ευριπίδου 65, Ψυρρή, Τηλ: 210-3310907)

Baygon

Σάββατο βράδυ κι έχω καταφέρει να βρω εισιτήρια και για την "Κατσαρίδα" (προτελευταία παράσταση) και να κλείσω τραπέζι στο Soul. Full πρόγραμμα δηλαδή (μόνο Baby Gold δεν βρήκα να κλείσω για after). Ξεκινάει η παρέα για το θέατρο, φτάνω σε 20 λεπτά από Ν. Ιωνία στο Σύνταγμα και σε άλλα 30 βρίσκω θέση parking (όπου λίγο ακόμη και θα έπαιρνα το μετρό για να κατέβω στο Σύνταγμα)! Το θέατρο Βρετάνια είναι τίγκα και δεν πέφτει καρφίτσα. Η παράσταση ξεκινάει και ξενερώνω με το interaction του κοινού (λεω ας είναι, σε λίγο θα φτιάξει, έτσι ξεκίνησε και το "Μόνο την αλήθεια").

Η ώρα περνάει, το σενάριο αρχίζει να γίνεται όλο και πιο ασαφές και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι αν είχα δει την "Κατσαρίδα" πρώτα, σίγουρα δεν θα είχα πάει να δω το "Μόνο την αλήθεια"! Το σκηνοθετικό στυλ είναι το ίδιο, που σημαίνει ότι ο Μαυρογεωργίου έχει βρει το στίγμα του. Μάλιστα ο ένας εκ των 2 ηθοποιών της παράστασης μοιάζει αρκετά και στο παίξιμο με τον Μαυρογεωργίου. Το σίγουρο είναι ότι οι ηθοποιοί κάνουν υπερπροσπάθεια αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει το σενάριο για να πεις ότι δένει το σύνολο. Με το που αρχίζει να κάνει κοιλιά (και ήδη κάποιο έχουν αρχίσει και ροχαλίζουν) διακόπτουν, πάλι interaction με το κοινό και ξανά πίσω στην Ιωάννα (η κατσαρίδα) που θέλει να πάει στο διάστημα! Εκεί κάποιοι ξύπνησαν αλλά όχι για πολύ. Το μόνο κομμάτι που βγάζει γέλιο είναι με την πεταλούδα made in the USA.

Συνολικά η παράσταση δεν αξίζει και ειδικά για το όνομα που είχε κάνει. Φαίνεται η προσπάθεια των ηθοποιών (που παίζουν με μόνο βοηθό μια σκάλα) άντε λίγο και η μουσική αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα απλώς σε κρατάνε μεταξύ ύπνου και του να αρχίσεις να ονειρεύεσαι! Ευτυχώς, η 2η προσπάθεια του Μαυρογεωργίου, εκτός από το σκηνοθετικό στυλ δεν έχει καμία σχέση με την Κατσαρίδα (πολύ πιο δομημένη ιστορία και με συνέχεια, καλύτερο χιούμορ και σαφέστατα η παράσταση σε κρατάει). Εύκολα διακρίνει κανείς και κάποιες ομοιότητες (πχ ότι λίγα άτομα παίζουν πολλούς ρόλους, ευρηματικά & λειτουργικά σκηνικά, συνεχείς μεταμορφώσεις, το στοιχείου του φανταστικού και της υπερβολής, σημεία μιούζικαλ και άλλα) αλλά σαν ιστορία δεν έχει σχέση (και ευτυχώς λείπει και η συζήτηση με το κοινό).

Προφανώς ο περισσότερος κόσμος βρήκε την "Κατσαρίδα" αστεία (με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι της πεταλούδας, σε όλο το υπόλοιπο έργο δεν γέλασα καθόλου) και το "Μόνο την αλήθεια" αποτυχία (που δεν πας να δεις κωμωδία αλλά γελάς περισσότερο), αλλά περί ορέξεως... Ευτυχώς και οι υπόλοιποι της παρέας είχαν την ίδια άποψη αλλά τουλάχιστον παραδέχτηκαν ότι δεν πέταξαν και τα λεφτά τους (ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν). Αν δεν την είδατε δεν προλαβαίνετε (30/3 τέλειωσε) από την άλλη δεν χάσατε και καμία παράσταση που θα μείνει αξέχαστη.