Μυρτιλλόπιττες!

Σάββατο βράδυ πριν από έξοδο και αφού έχουμε κοιμηθεί κανένα 2ωρο για να αντέξουμε (που και πάλι μέχρι τις 3-4 μας βγάζει,για ξημέρωμα δύσκολο πια!) πάμε Κηφισιά Cinemax για το My Blueberry nights. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν ήμασταν εμείς και 3-4 συνταξιούχοι (όπως πχ στις "Ζωές των 'Άλλων") αλλά και πάλι δεν την λες κατάμεστη την αίθουσα. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο ιδιοκτήτης της αίθουσας είναι μάλλον πολύ οικολόγος γιατί αποφάσισε ότι Σάββατο βράδυ στις 10:30 δεν χρειάζεται θέρμανση η αίθουσα αλλά το εισιτήριο στα 8ευρώ/κεφάλι του φάνηκε λογικότατο! Αφού κάνω το λάθος και βγάζω παλτό και κασκόλ μετά από 5 λεπτά τουρτούριζα και τα ξαναέβαλα! Και μετά κλαίγονται γιατί ο κόσμος συρρέει στα Village (ναι φέρνουν 9/10 ταινίες σκουπίδια αλλά τουλάχιστον την βλέπεις σαν άνθρωπος και χωρίς σπαστικό διάλειμμα!). Ας μην συνεχίσω να γίνομαι κλαψο...νης γιορτινές μέρες που είναι!

Η ταινία έχει λάβει μέτριες κριτικές στο IMDB (και δεν λέω για τους χρήστες του Αθηνοράματος γιατί εκεί μόνο οι διανομείς και κάτι 5χρονα βάζουν κριτικές οπότε δεν μπορείς να βγάλεις άκρη)! Για να μην έχετε αγωνία,σε όσους αρέσει ο Wow(!) Kar Wai να πάνε να την δουν γιατί απλούστατα το έκανε το θαύμα του πάλι (ειδικά αν θέλετε πινελιές Τζιμ Τζάρμους με σκηνοθεσία και συναίσθημα Καρ Βαι εδώ είστε!). Είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει ταινίες για να δώσει τον ορισμό λέξεων όπως "συναίσθημα", "ποίηση", "σχέσεις" ντυμένες με χρώμα και ήχο! Με μια λέξη, η ταινία σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση, όχι μόνο στο μάτι με τις σκηνές της πίττας από μύρτιλλο(=blueberry) αλλά και στην ψυχή. Με το ζόρι τραβηχτήκαμε στο club μετά την ταινία γιατί θα μας χαλούσε την όλη διάθεση που μας είχε φτιάξει το έργο. Για μένα είναι η απόλυτη Χριστουγεννιάτικη ταινία (του σινεφίλ): κόκκινη, με την πρωταγωνίστρια να έχει ανακαλύψει τον καινούριο εαυτό και σχέση της μέσα από ένα αξέχαστο road movie έτοιμη για μια καινούρια αρχή/χρονιά!

Το μάρκετινγκ την προμοτάρει σαν ένα road movie και πέφτει μέσα γιατί έχει όλα τα ωραία στοιχεία τέτοιου είδους. Είναι όμως και πολλά παραπάνω από αυτό. Δείχνει την ανακάλυψη του εαυτού μας έπειτα από έναν χωρισμό και πως πρέπει πραγματικά να είμαστε για να δούμε ότι καινούριο μας έρθει (σε αντίθεση με τον κανόνα της Δυτικής κοινωνίας ότι χωρίζουμε μόνο όταν έχουμε βρει τον/την επόμενο). Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε πει σε συνέντευξη ότι ήθελε με αυτή την ταινία να δείξει την Αμερική στη χώρα του και μπορεί αυτό να μην φαίνεται σε μια πρώτη επαφή αλλά υπάρχουν διάσπαρτες πινελιές που όποιος έχει ζήσει Αμερική τις αναγνωρίζει αμέσως (πχ ο ιδιοκτήτης μπαρ που ζητάει το κλείσιμο λογαριασμού από τη χήρα Weisz, η κόρη που δεν εμπιστεύεται τον ίδιο της τον πατέρα δείχνουν σαφέστατα το πόσο ανασφάλεια υπάρχει στις σχέσεις και πόσο το χρήμα τελικά είναι υπεράνω όλων, δυστυχώς όχι μόνο στο Αμέρικα αλλά και στο Ελλάντα).

Από τις διάφορες κριτικές που διάβασα θα συμφωνήσω μόνο με το ότι η Norah Jones σίγουρα δεν είναι το ίδιο καλή ηθοποιός με τραγουδίστρια. Φαίνεται από το πρώτο καρέ και ενώ θα περίμενε κανείς προς το τέλος η εμπειρίες που έζησε στην πορεία να φαίνονται, πρακτικά δεν αλλάζει κάτι (αν το συγκρίνεις πχ με το πως φαίνεται ο Ed Norton στο American History X στην αρχή και στο τέλος, βλέπεις ότι απέχουν έτη φωτός - από την άλλη ο ένας είναι ηθοποιός και η άλλη τραγουδίστρια). Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ όταν βλέπεις τον David Strathaim (αρκετά σκαλιά πάνω από όλους του υπόλοιπους) και την Rachel Weisz. Η ανισότητα στην ηθοποιία είναι μάλλον το μόνο πράγμα που θα σας χαλάσει (Jude Law & Natalie Portman όχι άσχημα, με την Portman να είναι κουκλάρα!). Σκηνοθεσία, φωτογραφία και μουσική κυμαίνονται στο γνώριμο ύφος του Wong Kar Wai (παραμένουν κορυφαία παρά το ότι εδώ έχει εντελώς άλλους συνεργάτες από τις Ασιατικές παραγωγές του). Το να συγκρίνει κανείς με το "2046" ή το "ITMFL" ίσως να είναι λίγο άδικο ίσως και να βρει το Blueberry Nights κατώτερο. Εδώ όμως οι διάλογοι είναι σαφώς καλύτεροι κατά την άποψή μου.

Θα κλείσω με 2 ατάκες που νομίζω είναι το ζουμί της ταινίας:
"Απέτυχα στο να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και χαίρομαι" (γράμμα της Λιζ στον Τζέρεμι προς το τέλος)
"Ίσως να χρειαζόμουν συντροφιά, είναι δύσκολο το ταξίδι μόνος σου" (γιατί η Πορτμαν είπε ψέματα στη Τζοουνς)

PS: Και η σκηνή με το κολλημένο γλάσσο στα χείλια της Jones είναι επίσης ξεχωριστή!

2046 moods for love!

Αν και ο Wong Kar Wai κοντεύει 10ετία που είναι γνωστός στο κινηματογραφικό στερέωμα και παρά το ότι είχα ακούσει μόνο θετικά για τις μέχρι τώρα δημιουργίες του δυστυχώς μόνο πρόσφατα κατάφερα και είδα το In the Mood for love (Ερωτική Επιθυμία) και το 2046. Τελικά έκανα μεγάλη βλακεία που δεν τις είχα δει νωρίτερα γιατί απλούστατα οι ταινίες του είναι απίστευτες!

Ο Kar Wai είναι μάγος στο να παίρνει απλές ιστορίες (σαν σενάριο είναι ένα τυπικό love story συνήθως που το έχουμε δει άπειρες φορές στη μεγάλη & μικρή οθόνη) και να το μετατρέπει σε αριστούργημα με τις λήψεις, τα χρώματα και τη μουσική που το ντύνει. Θες να βάλεις την ταινία σε slow motion μόνο και μόνο για να χορτάσεις το κάθε καρέ και να μην τελειώσει γρήγορα η οπτική και ηχητική ευδαιμονία που βλέπεις! Είναι απλώς μαγικό! Όχι, δεν γύρισα πρόσφατα από τα Ζωνιανά ούτε άρχισα να κάνω παρέα με φοιτήτριες δραματικής σχολής (που δεν θα με χάλαγε κιόλας!) απλά αν δεν έχετε δει τις 2 παραπάνω ταινίες και είστε σινεφίλ (ή τουλάχιστον το πιστεύετε) πρέπει να το κάνετε αμέσως (με προϋπόθεση βέβαια να μην είστε φανατικός του Σταλόνε ή έχετε διαρκείας στα Village μιας και τότε τσάμπα διαβάζετε το post!)

Αν και Ασιάτης μην περιμένετε κάτι σε στυλ Oldboy ή Τίγρης και Δράκος (ή ακόμα χειρότερα Brokeback Mountain) αν και έχουν μερικά κοινά (φωτογραφία, χρώματα και υποβλητική ατμόσφαιρα βρίσκεις και στις δημιουργίες του Park Chan-Woo και του Ang Lee). Πιστεύω ότι και ταινία χωρίς σενάριο να έκανε, ο κόσμος που δημιουργεί στις ταινίες του είναι τόσο εξωπραγματικός αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς να ξεκολλήσεις! Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι μίξη Κισλόφσκι και Λιντς (με υπόθεση που να βγάζει νόημα όμως και χωρίς υπερφυσικά μηνύματα!). Τα συναισθήματα είναι διάχυτα στην ταινία και εκεί που περιμένεις την κορύφωση βλέπεις μια έκρηξη χρωμάτων στη θέση τους που σε αφήνει σαστισμένο!

Για την δε μουσική επένδυση τα λόγια είναι λίγα. Αν πιστεύετε ότι τα OST του Ταραντίνο ήταν τέλεια, τότε πρέπει να ακούσετε αυτά (σε εντελώς άλλο στυλ εννοείται βέβαια). Το γεγονός ότι η γυναίκα μου που πέφτει ξερή για ύπνο στις 9μμ κάθε μέρα κατάφερε στον ύπνο της να ακούσει το soundtrack και να μου ζητήσει να το κατεβάσω (δεν ξέρει καν ότι κάποια εποχή τα CD τα αγοράζαμε!) επιβεβαιώνει ότι εκτός από τη σκηνοθεσία και η μουσική είναι άψογη.

Οι ηθοποιοί, αν και σίγουρα στο ύψος των περιστάσεων (Ζανγκ Ζιγί, Γκονγκ Λι και Τονι Λέουνγκ είναι εγγύηση) περνάνε σε 2η μοίρα μιας και νιώθεις ότι απλώς κινούνται στο σύμπαν του Kar Wai. Πραγματικά έχασα που δεν τις είχα δει στο σινεμά και περιορίστηκα στο DVD. Μιας και η επόμενη ταινία του (My blueberry nights) βγαίνει σύντομα στις αίθουσες (και ήταν η εναρκτήρια ταινία στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης) είπα να το παίξω κι εγώ επίκαιρος (και χωρίς να με πληρώνουν οι εταιρίες διανομής για να γράφω σε Κυριακάτικα ένθετα :-) ). Δυστυχώς κάτι μου λέει ότι κινείται σε εντελώς άλλο κλίμα και ίσως να μην είναι ακριβώς σε ότι μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα (ελπίζω να βγω ψεύτης βέβαια). Πάντως για Χριστούγεννα αν θέλετε κάτι ρομαντικό πέρα από Χολιγουντιές τύπου Love actually κτλ δεν θα βρείτε τίποτα πιο χαρούμενα καταθλιπτικό από τις 2 αυτές ταινίες για να δείτε με τον/την αγαπημένη σας (μην κολλήσετε στα σιρόπια προσέχετε μόνο!)

Kosebasi

Σάββατο μεσημέρι, λιακάδα Νοέμβρη μήνα (πλέον βέβαια δεν αποτελεί εξαίρεση όπως παλιά) και αποφασίζουμε να κατέβουμε προς Γλυφάδα μεριά μαζί με άλλο ένα ζευγάρι. Αν και είχά όρεξη για Ιταλικό, τελικά οι υπόλοιποι με έπεισαν για Kosebasi. Μου είχε διαφημίσει και η γυναίκα μου το κιουνεφέ του οπότε αν δεν έβρισκα κάτι στα κυρίως σίγουρα θα έπαιζα μπάλα στα γλυκά.

Σαν χώρος είναι αρκετά καλός, με το κόκκινο και μπεζ να κυριαρχεί. Στα πολύ θετικά, ότι αν και φτάσαμε μεσημέρι με το μαγαζί να έχει κόσμο (όχι ασφυκτικά γεμάτο όμως) δεν είχε ιδιαίτερη τσίκνα ή τσιγάρο (που μας βοήθησε πολύ και στο μωρό). Η εξυπηρέτηση άμεση αλλά οι κρεατοφάγοι της παρέας έφαγαν ήττα γιατί το γιαουρτλού είχε τελειώσει (πράγμα απαράδεκτο για Πολίτικο εστιατόριο!!!)

Δεύτερη ανησυχία έρχεται μόλις ανοίγω τον κατάλογο και βλέπω ότι το μαγαζί είναι αλυσίδα και πήρα μια κρυάδα ότι θα φάω στο Τούρκικο Planet Holywood! Ευτυχώς το κουβέρ διέλυσε κάθε σύννεφο αμφιβολίας: τα υπέροχα bubble breads με την ψιλοκομμένη τομάτα και το τουλούμι στη θέση του dip ήταν όλα τα λεφτά. Είτε η μαύρη είτε η λευκή εκδοχή του ψωμιού αξίζει και εξαφανίστηκαν και τα 2 καλαθάκια που μας έφερε σε χρόνο μηδέν (πεινούσαμε κιόλας).

Μετά από λίγα λεπτά ήρθε και η νερόπιτα, η μελιτζανοσαλάτα, το γιαούρτι με σκόρδο και καπνιστή μελιτζάνα και η σαλάτα. Όλα ήταν εξαίσια και φρέσκα για αυτό και εξαφανίστηκαν εξίσου γρήγορα με το κουβέρ (τελικά πεινάγαμε περισσότερο από ότι αρχικά νομίζαμε)! Για κυρίως πήρα ένα πεϊνιρλί που - ευτυχώς - δεν έχει καμία σχέση με ότι είχα δοκιμάσει στη Δροσιά: λεπτή ζύμη, ελάχιστα ψημένη χωρίς να έχει μπάσει λάδι η βάρκα και τα τυριά να έχουν λιώσει όσο πρέπει και όχι στο όριο της εξαΰλωσης! Τα κρεατικά (κεμπάπ και μοσχαρίσιες) ήταν εξίσου νόστιμα κατά την ομολογία των υπολοίπων (ίσως να έπεφτε λίγο βαρύ το κεμπάπ). Σε 2η επίσκεψη δοκιμάσαμε και το χόμους μα παστουρμά (όλα τα λεφτά με το κόκκινο πιπέρι να δίνει την σπιρτάδα που έπρεπε).

Τα γλυκά είναι αποκλειστικά από τον Gulloglou που φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις. Το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν έχει όλη την γκάμα (δύσκολο έτσι κι αλλιώς) αλλά το εκμέκ είναι έλλειψη! Πήραμε καζαν ντιπί και κιουνεφέ. Το κιουνεφέ παρά τη διαφήμιση άξιζε πιο πολύ για το παγωτό καϊμάκι παρά για το ίδιο το κιουνεφέ (που ήταν σωστά βουτυρωμένο και ψημένο). Το καζαν ντιπί απλώς άπαιχτο (έφαγα κι ας είχε και κοτόπουλο μέσα). Σύνολο μας βγήκε 25/κεφάλι μαζί με tip, ικανοποιητικότατο για ένα φαγητό που θα σας αρέσει σίγουρα (και τη 2η φορά μαζί με 2 μπουκάλια κρασί και σαφώς πιο πολλά πιάτα πήγε στα 35/κεφάλι που και πάλι είναι φυσιολογικό δεδομένου της καλής ποιότητας).

Στα μείον ότι το μενού από κυρίως έχει αποκλειστικά και μόνο κρέας και κατά 90% αρνί (πχ μύδια και άλλα θαλασσινά λείπουν όχι μόνο από το Kosebasi αλλά και από πολλά Πολίτικα εστιατόρια της Ελλάδας) και ότι η τουαλέτα αν σας χρειαστεί να αλλάξετε μωρό δεν θα βολέψει (έκανα εξάσκηση αλλαγής πάνας όπως τα αεροπλάνα που ανεφοδιάζουν στον αέρα!). Αυτό που με χάλασε όμως είναι ότι σε 2η επίσκεψη με παρέα από τη δουλειά στις 6μμ δεν είχε πάλι γύρο (ας πάρουν από σουβλατζίδικο αν κάνουν τέτοια οικονομία στο γύρο!) και ο σερβιτόρος που μας ανέλαβε ήταν η προσωποποίηση της κακιασμένης αδελφής (προσπαθούσε να γίνει οικείος με τον πιο άκομψο τρόπο, σχολίαζε την κουβέντα μας ενώ κανείς δεν του είχε δώσει το θάρρος και κοίταζε και κάποιον από την παρέα σαν ξερολούκουμο - ευτυχώς όχι εμένα :-))! Γενικά κάτι τέτοιες μικρολεπτομέρειες μπορούν εύκολα να επηρεάσουν ένα κατά τα άλλα καλό εστιατόριο. Αν αποφασίσουν να πάρουν παραπάνω ποσότητες γύρου ή να ανάβουν την ψησταριά πιο νωρίς τότε το εστιατόριο είναι μια χαρά!

(Kosebasi, Ζησιμοπούλου 7Β & Λαζαράκη 45, Γλυφάδα, 210-8940170, 210-8940180)

Black House

Αν δεν το είχα βάλει μαύρη λίστα το Block House ο τίτλος θα ήταν άλλος! Το εστιατόριο αυτό είναι η μεγάλη απόδειξη του πως μπορεί ένα μέτριο εστιατόριο που έχει πιθανότητες να καλυτερέψει (από πλευράς ποιότητας φαγητού) να σε κάνει να μην ξαναπατήσεις ποτέ το πόδι σου εκεί μέσα! Αποφασίσαμε να φάμε εκεί για χάρη του φίλου μου που λατρεύει τα Friday's (είναι καλός φίλος, φεύγει κιόλας οπότε είπα να κάνω μια υποχώρηση παραπάνω). Σαν concept και εμφανισιακά αλλά και από μενού κινείτε στο χώρο του Fridays με προσανατολισμό όμως στα κρεατικά και όχι τόσο στο fun factor. Σίγουρα δεν θα πείσει ότι είναι το επόμενο Τηλέμαχος BBQ (ευτυχώς δεν προσπαθεί κιόλας) αλλά τοποθετείται σε αυτούς που τους αρέσει το κρέας (ευτυχώς είχε και ψητό σολομό οπότε ήμουν οκ)

Κυριακή μεσημέρι, να βρέχει έξω κι εμείς να προσπαθούμε να βάλουμε το αδιάβροχο στο καρότσι για να μην γίνει μούσκεμα η μικρή. Τελικά την πήραμε αγκαλιά κάτω από την ομπρέλα γιατί το αδιάβροχο ήθελε πτυχίο μηχανικού για να κουμπώσει σωστά στο καρότσι! Το μαγαζί γεμάτο και ευτυχώς βρήκαμε μια γωνία που χώραγε και το καρότσι.

Αφού πιάνουμε τη συζήτηση με την παρέα ανακαλύπτουμε ότι έχει περάσει περίπου μισή ώρα και δεν μας έχει έρθει ο κατάλογος. Έπειτα από βεγγαλικά στο ταβάνι, τασάκια στα κεφάλια των σερβιτόρων, φωτεινές πινακίδες νέον ότι θέλουμε κατάλογο έρχονται (και φυσικά δεν τους αφήσαμε να ξαναφύγουν πριν παραγγείλουμε). Το μαγαζί είναι γεμάτο αλλά μέρες και ώρες που ξέρουν ότι θα έχει κόσμο ας βάλουν και 1-2 άτομα παραπάνω!

Τα φαγητά ήταν απροσδόκητα καλά! Μια σούπα που πήρε η γυναίκα μου, η σαλάτα με το dressing του μαγαζιού, η ψητή πατάτα που πήρα για ορεκτικό με sour sauce και τα λουκάνικα ήταν όλα μια χαρά (εντυπωσιάστηκα μιας και περίμενα ότι δεν θα τρώγονται οπότε ίσως και οι χαμηλές προσδοκίες να βοήθησαν κάπως). Αφού καθαρίσαμε τα πρώτα, το μαγαζί αποφάσισε ότι είναι καλό να χωνέψει κανείς για τα καλά πριν φάει το κυρίως του (τουλάχιστον 45 λεπτά πέρασαν μέχρι να έρθουν)! Τα κυρίως και αυτά σε πολύ καλά επίπεδα (πάντα για τύπου Friday's μαγαζί μιλάμε βέβαια!). Η έκπληξη βέβαια ήρθε μαζί με τα κυρίως...

Όταν μας τα έφερε η σερβιτόρα της έπεσε και ένα πιάτο που έσπασε λίγο πιο πέρα από το καρότσι της μικρής. Εντάξει δεν υπήρχε κίνδυνος μεν ούτε λέρωσε κανέναν αλλά ένα συγγνώμη όμως δεν θα έβλαπτε (έστω και στη γλώσσα της μιας και μίλαγε σπαστά Ελληνικά). Το καλύτερο ήταν ότι όχι μόνο έκανε την πάπια αλλά το πιάτο μαζί με ότι είχε μέσα έμεινε στο πάτωμα μέχρι και να φύγουμε και κανείς δεν ήρθε να το καθαρίσει ούτε κι έπειτα από 2-3 παρατηρήσεις και μάλιστα σε διαφορετικά άτομα!!! Μίλησε κανείς για "εξυπηρέτηση πελάτη" ?!?! Το σίγουρό είναι ότι πεινάγαμε πολύ μάλλον γιατί τελικά κανείς δεν το μάζεψε κι εμείς το φάγαμε όλο το φαγητό μας (που δεν ήταν και άσχημο). Μας βγήκε σύνολο στα 40 ευρώ το ζευγάρι (μαζί με μπύρες) που είναι φυσιολογικό (το αφύσικο βέβαια ήταν οι σερβιτόροι και η αντιμετώπιση Κινέζου στο θέμα "τα σπάω όλα"). Με εξαίρεση το σέρβις (που δεν θα πρέπει να αποτελεί εξαίρεση) το μαγαζί κινείται σε καλά επίπεδα για αυτό που προσφέρει. Αν αναβαθμίσουν και το προσωπικό θα είναι μια καλή επιλογή για ένα ανάλαφρο εστιατόριο σε όσους τους αρέσει η συγκεκριμένη κουζίνα.


(Block House, Λ. Κηφισίας 238-240 (Εμπορικό κέντρο "Μελά"), Κηφισιά, 210-6230600)

Mi Dinero

Πρόσφατα επισκεφθήκαμε με παρέα το Mi Sueno Norte (αυτά τα ΒΠ τους μάραναν!) που έχει ανοίξει δίπλα στο Envy στην Πολιτεία. Το είδαμε στις καινούριες αφίξεις, είχαμε ακούσει και καλά λόγια για το αδερφάκι του στο Κολωνάκι οπότε λέμε ας δούμε τι λέει. Δυστυχώς μόνο όνειρο (=sueno) δεν ήταν αυτά που φάγαμε! Αν και ήταν στις πρώτες μέρες λειτουργίας του εστιατορίου & Σάββατο βράδυ, ευτυχώς που είμαστε 8 άτομα παρέα αλλιώς θα αισθανόμασταν μια κάποια μοναξιά στο μαγαζί! Πήγαμε μεν νωρίς αλλά και κατά τις 12:30 που φύγαμε δεν είχε γεμίσει.

Σαν χώρος, αν και δεν τον λες industrial, η κυριαρχία του λευκού το κάνει κάπως πιο κρύο από ότι θα περίμενε κανείς. Προσωπικά δεν με χαλάει μιας και μου αρέσουν τέτοιοι χώροι, άλλοι πάντως προτιμούν κάτι πιο ζεστό. Το σίγουρο είναι ότι το καλοκαίρι που έχει τεράστιο κήπο έξω θα είναι πολύ καλή επιλογή, ακόμη και τώρα που τον έβλεπες φωτισμένο μέσα από την τεράστια τζαμαρία σε έφτιαχνε (και έδειχνε και το μαγαζί σαφώς μεγαλύτερο). Το σέρβις είναι σε καλά επίπεδα για το μαγαζί (το ότι κάποιος είναι ευγενικός πλέον το αναφέρω στα θετικά αν και έπρεπε να θεωρείται το ελάχιστο σε ένα εστιατόριο!)

Η μουσική καλή, κινείται σε εθνικ-latin ρυθμούς, κάτι αναμενόμενο για το είδος κουζίνας αλλά μην φανταστείτε και τίποτα υπερβολικά ψαγμένο (ώρες ώρες νομίζεις ότι έχουν αναμετάδοση από Kosmos ή Εν Λευκώ, που σίγουρα είναι στα θετικά). Τα πρώτα πιάτα δεν τα έλεγες άσχημα (ούτε και πέταγες τη σκούφια σου). Οι μερίδες μικρές (πρακτικά για ένα άτομο, άντε βία 2 γυναίκες σε δίαιτα). Λαμπερή εξαίρεση οι πιπεριές γεμιστές με μπακαλιάρο (γευστικά καλό), τραγική ήταν όμως η σαλάτα (κυριολεκτικά 2 μαρουλόφυλλα, μια λεπτή φέτα τομάτας και 2 κουταλιές dressing - στην αρχή νομίσαμε ότι μας έκαναν πλάκα). Ενώ είχαμε πάρει σχεδόν όλα τα ορεκτικά του καταλόγου και μερικά x2 είναι απλώς κοροϊδία να σερβίρεις σαλάτα λες και έχεις 8 ανορεκτικούς να κάθονται στο τραπέζι! Πάνω που είχαμε αρχίσει να παγώνουμε με τη σαλάτα ήρθαν και τα κυρίως για το τελειωτικό χτύπημα.

Είχαμε πάρει παέλια για 8 άτομα (μια με θαλασσινά και μια ανάμικτη θαλασσινά και κρεατικά, η κάθε μια για 4 άτομα). Αν δεν είχαμε σκάσει από τα ορεκτικά οι μερίδες θα έφταναν οριακά (τουλάχιστον δεν ήταν σαν την σαλάτα). Πρακτικά τσίμπησαν όλοι από λίγο, διαπίστωσαν ότι αυτό που μας σέρβιραν μόνο παέλια δεν ήταν (πιο μεγάλη επιτυχία θα είχε σαν ριζότο) και σταμάτησαν εκεί. Το σύνολο μας βγήκε (με 2 μπουκάλια κρασί αν θυμάμαι καλά) κοντά στα 50 ευρώ/κεφάλι. Αν το φαγητό ήταν καλύτερο θα έλεγε κανείς και με κρασί δεν είναι υπερβολικό (σαφώς βέβαια πιο πάνω από το μέσο όρο). Τώρα που το φαΐ δεν ενθουσίασε κανέναν (και μάλιστα είχαμε στην παρέα και άτομα που έχουν φάει την Ισπανία με το κουτάλι αλλά και εμπειρία από εστιατόρια είχαν) σίγουρα είναι κοροϊδία να πάει κανείς να φάει εκεί. Αν το καλοκαίρι ανοίξει και έξω και έχει βελτιωθεί και ο σεφ τότε το ξανασυζητάμε!

(Mi Sueno Norte, Κων. Παλαιολόγου 1, Πλ. Πολιτείας, 2103616271, 6941699280)

Gourmet made in Israel!

Αφού πεισθήκατε ότι δεν σας πυροβολήσουν μόλις πατήσετε το πόδι σας στο Ισραήλ, ας δούμε και που μπορείτε να φάτε (χωρίς τρομοκρατικές επιθέσεις)! Σαν κουζίνα (με εξαίρεση το Kosher που δεν μπορεί να το πει κανείς ακριβώς κουζίνα αλλά τεχνοτροπία περισσότερο) δεν υπάρχει κάτι που να το χαρακτηρίζεις Ισραηλινό. Άρα ο τίτλος παραπλανητικός. Αυτό που έχουν καταφέρει όμως είναι ένας επιτυχημένος συνδυασμός από επιρροές (κυρίως από Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Νότιο Αφρική). Πραγματική fusion κουζίνα στην πράξη και όχι φούμαρα που μας πασάρουν οι εδώ εστιάτορες. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο το πόσο καλή εξυπηρέτηση υπάρχει παντού και ότι το φαγητό είναι πάμφθηνο για τα Ελληνικά δεδομένα (ειδικά τώρα που το δολάριο - δεμένο με το τοπικό Shekel - έχει πάει κατά διαόλου!). Σαν γεύσεις το ψάρι επικρατεί και μετά υπάρχει pasta, sushi και κρεατικά (με επιρροές από Περσική & Τούρκικη κουζίνα που σημαίνει αρκετό αρνί). Επίσης, κρεμμύδι και σκόρδο υπάρχει άφθονο σχεδόν σε κάθε πιάτο (μερικές φορές το παρακάνουν μάλιστα!). Η επιτυχία είναι ότι ενώ και εδώ τρώμε αρκετό ψάρι ο τρόπος μαγειρέματος είναι τελείως διαφορετικός στο Ισραήλ αλλά απίστευτα γευστικός!

Συνήθειες φαγητού έχουν ίδιες με Ellada: μεσημεριανό κατά τη 1-2 (για σαλάτα ξεκινάνε και καταλήγουν σε κανονικό γεύμα), απόγευμα κάτι πιο light και βράδυ βγαίνουν έξω κατά τις 10-11 για κανονική μάσα. Η μεγάλη διαφορά με εδώ είναι ότι η αναλογία ποιότητας/τιμής είναι σαφώς υπέρ του Ισραήλ. Κοντά στο γραφείο που δούλευα υπήρχε ένα μικρό mall με καμιά 10αριά εστιατόρια ανοιχτά από μεσημέρι μέχρι απόγευμα. Από sushi, ιταλικό, middle east, ψάρια μέχρι kosher. Τα δοκίμασα όλα και σε κανένα δεν έφαγα κάτι που να πω ότι δεν έμπαινε σε στόμα. Όλα ήταν από αποδεκτά μέχρι πολύ καλά (και σε κανένα δεν πλήρωνε κανείς παραπάνω από 10-15 ευρώ/άτομο για πρώτο, κυρίως και αναψυκτικό/μπύρα!!!). Υπέροχα ραβιόλια γεμιστά με γλυκοπατάτα δεν νομίζω να βρείτε πουθενά στο food-court του Mall αλλά ήταν ένα από τα 10άδες πιάτα του Spagedim (αντίστοιχο του δικού μας La Pasteria με καλύτερα πιάτα και σαφώς καλύτερες τιμές!). Επίσης, πουθενά δεν βρήκα σερβιτόρο με ύφος ή που να μην είναι άκρως εξυπηρετικός (από τον μετανάστη που έφερνε το ποτά στην παράλία μέχρι τους σερβιτόρους σε εστιατόρια αντίστοιχα της Σπονδής). Ακόμη και σε μέρη που είναι άκρως τουριστικά (πχ το παλιό λιμάνι ή η παραλία του Τελ Αβίβ) σερβίρουν άψογο φαγητό και σε λογικές τιμές (σε εμάς φαίνονται λογικές, για τους ντόπιους το Τελ Αβίβ είναι το αντίστοιχο Κολωνάκι/Κεφαλάρι/Καβούρι σε κόστος διαβίωσης)

Ένα άλλο γεγονός είναι ότι έχουν ρίξει κεφάλαια και έχουν ανακαινίσει αρκετές περιοχές που πλέον υπάρχει κοσμοσυρροή αλλά και σωστή υποδομή (με καλύτερο παράδειγμα το παλιό λιμάνι του Τελ Αβίβ και επόμενο project η ψαραγορά-λιμάνι της Jaffa). Αν κάποιος νομίζει ότι ο Φλοίσβος έχει αναβαθμιστεί, αν πάει στο παλιό λιμάνι στο Τελ Αβίβ τότε βλέπει πως θα έπρεπε να είναι κανονικά (και ότι για άλλη μια φορά νομίζουμε ότι κάτι κάναμε ενώ στην πράξη είμαστε κάτω το μέσου όρου!)

Για όποιον έχει βάση το Τελ Αβίβ, θα πρέπει οπωσδήποτε να πάει στην Jaffa και στην Herzalya Pituyah (για χορό, διασκέδαση, μάσα και ότι άλλο προκύψει). Φυσικά θα βρει και στο Τελ Αβίβ αρκετά εστιατόρια και - για να μην ξεχνιόμαστε - επιβάλλεται μια βόλτα από το αχανές παλιό λιμάνι. Ανακαινισμένες αποθήκες έχουν από εστιατόρια και club μέχρι spa και εμπορικά. Σίγουρα οι τιμές είναι ανεβασμένες αλλά η ποιότητα είναι τουλάχιστον αποδεκτή έως πολύ καλή. Για άριστο φαγητό, εκτός από 1 εστιατόριο θα πρέπει να κινηθείτε εκτός λιμανιού.

Όπου και να κάτσετε μην ξεχάσετε να πάρετε τοπική μπύρα (πολύ καλή), να παραγγείλετε meze (πιάτο που διαλέγεις μέσα από 10-15 ορεκτικά, μικρές μερίδες αλλά αξίζουν να τις πάρετε όλες την 1η φορά για δοκιμή), cheviche & tartar παίζουν σχεδόν παντού και είναι απίθανα και οπωσδήποτε πάρτε τη λεμονάδα με φύλλα μέντας μέσα (δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι είναι τυποποιημένη λεμονάδα που παίρνεις στο σούπερ μάρκετ και όχι στυμμένη!). Δοκιμάστε και τα ψωμιά τους (αυτό που είναι πασπαλισμένο με χοντροκομμένο αλάτι και είναι γλυκό είναι όλα τα λεφτά!). Αν αράξετε παραλία (που μπορείτε να το κάνετε αρκετό καιρό μιας και τέλη Νοέμβρη η θερμοκρασία το μεσημέρι έφτανε 22-25 βαθμούς!) δοκιμάστε άφοβα cocktail με ανανά, caipirinha και mohjito.

Προτάσεις δικές μου είναι τα εξής εστιατόρια:

- Mul-Yam (old Port of Tel Aviv. Tel. (03)546-9920 με 1 αστέρι Michelin)
- Manta Ray (Almah Beach, near Dan Panorama Hotel, Jaffa, (03)517-4774)
- Raphael (87 Hayarkon, Tel Aviv. Tel: (03)522-6464)

Σαφώς και υπάρχουν και άλλα (πχ Orca, Cordelia, Carmella Banachala) αλλά από αυτά που έφαγα τα παραπάνω τα συστήνω άφοβα. Από design μην περιμένετε κάτι το εξωπραγματικό ή φουτουριστικό (ενώ σε club θα δεις κάτι το ξεχωριστό) και τα 3 εστιατόρια κινούνται σε κλασσικές ζεστές γραμμές χωρίς να έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερο (φυσικά η θάλασσα στο πιάτο σας υπάρχει σε όλα). Το ψάρι είναι η ειδικότητα και των 3 εστιατόριών (χωρίς να αποκλείεται εντελώς το κρέας σε μερικά από αυτά). Αν και δεν θυμάμαι όλα τα πιάτα που δοκίμασα, ξεχώρισα τους μεζέδες του Manta Ray (το cheviche ήταν εξωπραγματικό) όπως και το γόνο καλαμαράκι με chips γλυκοπατάτας και sauce με λεμονόχορτο, την καπνιστή μελιτζάνα με τυρί labane στο Raphael όπως και το ρολό ψαριού (μην με ρωτήσετε τι είδος) με λιαστή ντομάτα, ξηρούς καρπούς και κόλιανδρο στο Mul-Yam. Τα γλυκά ήταν σε όλα καλά επίπεδα, με του Manta Ray να είναι εκπληκτικά (ειδικά η creme brulee και το sampler με 3 διαφορετικά είδη σοκολάτας ήταν μοναδικά)! Παρά το ότι με τη σοκολάτα οι χώρες της Μέσης Ανατολής δεν το έχουν (έχει μια περίεργη γεύση που δεν θυμίζει καθόλου σοκολάτα όπως το εννοούν Ευρώπη ή Αμερική) η γκανάς του Manta Ray ήταν απίθανη (και σαφώς Ευρωπαϊκή). Στο Raphael πάρτε ότι cocktail ημέρας σας προτείνουν (δοκίμασα κάτι που έμοιαζε με caipirinha αλλά με φράουλες και ήταν τέλειο).

Στο Mul-Yam θα σας φύγουν περίπου στα €70/κεφάλι χωρίς κρασί, ενώ στα άλλα 2 πέφτουμε στα €40/κεφάλι με κρασί (που είναι και ο μέσος όρος για τα ακριβά εστιατόρια του Ισραήλ). Ο όρος "ακριβό" έχει άλλη διάσταση αν αναλογιστεί κανείς τι θα έδινε στα αντίστοιχα τοπικά (πχ Σπονδή, Βαρούλκο, Παπαδάκη κτλ). Μπορεί να μην έχουν όλα αστέρι Michelin αλλά το φαγητό είναι πραγματική εμπειρία (ειδικά για κάποιον που έχει ήδη Μεσογειακή γεύση και θέλει να δει και μια άλλη νότα του πως μπορεί να συνδυαστεί με Μέση Ανατολή χωρίς να χάσει το χαρακτήρα της).

Το Orca ενώ συγκαταλέγεται στο κορυφαία, το δοκίμασα το τελευταίο βράδυ και μπορώ να πω ότι δεν ήταν ανάλογο της κατηγορίας του: πήρα ψάρι με μελιτζάνα και γιαούρτι - το γιαούρτι δεν ήρθε ποτέ, η μελιτζάνα κολυμπούσε στο λάδι και το ψάρι ήταν σχεδόν παστό! 2-3 άλλα πιάτα που δοκίμασα ήταν μέτρια με μόνο εξαίρεση το ψάρι με νιόκι και πάπρικα. Τα γλυκά, αν και στο μενού ακούγονταν ωραία, ήταν κάτω του μετρίου. Δεν ξέρω αν είναι σε μεταβατική φάση αλλά προτιμήστε κάποιο άλλο από το top 10 list πριν καταλήξετε στο Orca.

Φυσικά υπάρχουν και αρκετά εστιατόρια στην Ιερουσαλήμ αλλά μιας και πήγα Σάββατο (όπου είναι η αντίστοιχη Κυριακή δικιάς μας και κυριολεκτικά δεν κινείται τίποτα στην Ιερουσαλήμ) δεν κατάφερα να δοκιμάσω κάτι. Αν και σαν πληθυσμό είναι αρκετά μικρότερη χώρα όλες οι τάσεις και οι γεύσεις υπάρχουν και μάλιστα πιο έντονες. Σίγουρα δεν θα βρείτε καινοτομίες και πάντα θα είναι μισό βήμα πίσω (μιας και οτιδήποτε Ευρωπαϊκό αφομοιώνεται αρκετά γρήγορα πάντα με την απαραίτητη μεσανατολίτικη πινελιά) θα φάτε όμως πολύ καλά και σε τιμές που για Ελλάδα απλώς δεν παίζουν στην αντίστοιχη κατηγορία!

Shalom!

Επιτέλους μετά από αρκετούς μήνες (δεν είναι και τόσοι πολλοί, πέρασαν γρήγορα με τη δουλειά) καταφέρνω να ξαναβρώ τον ίστρο μου και να γράψω! Μια τα αδιάκοπα ταξίδια μεταξύ Τελ Αβίβ και Αθήνας, μια το μωρό να κλαιεί και να γκρινιάζει (η γυναίκα μου ακόμη περισσότερο) ήρθε στο τέλος και το Facebook οπότε το blogging έμεινε σε τελευταία μοίρα (το γεγονός ότι περιμένω και 2η κόρη δεν το αναφέρω καν μιας και προσπαθώ κι ο ίδιος να το ξεχάσω :-) ).

Ισραήλ: μια λέξη που αν κάνεις ένα γκάλοπ στην Ερμού μέρες που είναι (στέλνοντας μια από τις έμπειρες δημοσιογράφους του Star) οι πρώτες λέξεις που θα έρθουν σαν συνειρμός σε όλους είναι: ρουκέτα, τρομοκρατία, μπούργκα, Εβραίος να καταχωνιάζει τα διαμάντια σε φέτες φωμί, γραφικοί τύποι με το θρησκευτικό καπελάκι να βοηθάει στην καράφλα και την απίστευτη φαβορίτα-κοτσίδα (ούτε ο Κόκκοτας δεν είχε τέτοια!). Ευτυχώς η πργαματικότητα διαφέρει έτη φωτός από όλα τα παραπάνω (εκτός από το τελευταίο ίσως)! Δυστυχώς τα παραπάνω στερεότυπα είναι δημιούργημα των ΜΜΕ (όπως και ο greek mousaka, ο βοσκός που πάει με τις γίδες του, οι 40άρηδες που μένουν τους γονείς τους κτλ που ξέρουν όλοι οι ξένοι για εμάς). Βασική διαφορά ότι τα δικά μας στερεότυπα ισχύουν σε αρκετές περιπτώσεις για εμάς, ενώ για τους Ισραηλινούς είναι η εξαίρεση (περίπου...)

Κατ 'αρχήν η χώρα, η κουλτούρα και οι άνθρωποι είναι κλασσική περίπτωση Μεσογειακής χώρας (που είναι και κυριολεκτικά βέβαια): φιλόξενοι, αίσθηση του χιούμορ ανάλογη με τη δική μας, τρελαίνονται για παραλία άραγμα και διασκέδαση, αν καταφέρουν να χωθούν στο μαύρο χρήμα θα το κάνουν με άνεση, με άλλα λόγια μια από τα ίδια. Μέχρι και στις φάτσες είναι ίδιοι: αν και όλους τους μήνες έμενα στο ίδιο ξενοδοχείο, η κοπέλα στην υποδοχή συνέχεια ξεκινούσε να μου μιλάει στα Εβραϊκά ενώ ήξερε ότι δεν γνωρίζω λέξη (μπορεί να με έβριζε βέβαια κι εγώ να πίστευα ότι φέρνω σε Εβραϊο με θεληματικό πηγούνι :-)).

Για όποιον σκέφτεται να επισκευθεί τη χώρα να το κάνει χωρίς 2η σκέψη (είτε για δουλειά είτε για διακοπές). Δεν υπάρχει πουθενά το θέμα ασφάλειας (εκτός κι αν πάτε στα σύνορα και φτάσετε στην 1η γραμμή της μάχης), οι ντόπιοι χαίρονται αφάνταστα με τους τουρίστες (ακριβώς γιατί θέλουν να σπάσουν το στερεότυπο) και ειδικά με Έλληνες (τέλη Αυγούστου είχε 10δες charter πτήσεις προς Κρήτη, Κω, Ρόδο και άλλα νησιά). Είναι επίσης τρομερό ότι στο ράδιο ακούς από Νταλάρα, Αλεξίου μέχρι και Γονίδη (το ίδιο και στα club όπου μάλιστα ανεβαίνουν και στα τραπέζια)!

Αγγλικά μιλάνε όλοι (εκτός από τους ταρίφες που τελικά είναι η ίδια φυλή σε όλες τις χώρες, κοιτάνε πως θα σε πάνε από την πιο αργή και μακρινή διαδρομή για να τα αρπάξουν!). Αν δε είστε γυναίκα, θα ενθουσιαστείτε ιδιαίτερα με τους άντρες (δεν φταίει η έντονη έλλειψη σεξ και αποφάσισα να αλλάξω προτιμήσεις αλλά αντικειμενικά προσέχουν πολύ, αθλούνται συχνά και φροντίζουν την εμφάνισή τους). Οι Ισραηλινές είναι αρκετά καλές αλλά χάνουν σε 2 σημεία: έχουν ψύχωση με τα παπούτσια κοθώρνους των 20 πόντων (γενικά είναι κοντές και μάλλον σε σημείο κομπλεξ) δεν είναι στην τρίχα όπως μια Ελληνίδα που θα βγει για τσιγάρα μόνο αν έχει πάει κομμωτήριο (αυτό βέβαια δεν αναγκαστηκά κακό μιας και στην πράξη είναι πολύ πιο ακομπλεξάριστες και δεν έχουν την μύτη στον ουρανό).

Στα αρνητικά θα αναφέρω ότι έχουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα με Ελλάδα και το ότι είναι αρκετά μικρή χώρα. Όπως έχουμε εμείς τους δήμους της Αθήνας στο Ισραήλ είναι πρακτικά πόλεις (όταν όλη η χώρα βέβαια είναι 7εκ, προφανώς η Αθήνα είναι τεράστια). Από την άλλη βέβαια μιας και είναι φανατικοί αντι-Αμερικάνοι, τομείς όπως η τεχνολογία παίρνουν τρομερές επιχορηγήσεις από εταιρίες και είναι απίστευτα ανεπτυγμένος (κάτι που σε εμάς δεν υπάρχει καν σαν τομέας!). Άν και μετά από όλα αυτά δεν σας έπεισα ρωτήστε τη γυναίκα μου που πίστευε τα κλασσικά στερεότυπα, ήρθε για ένα ΣΚ και άλλαξε γνώμη εντελώς! Για λεπτομέρεις περί φαγητού σε επόμενο post!

Andromahi by Jean Racid

1 Σεπ μόλις έχουμε γυρίσει από διακοπές, με το θερμόμετρο να χτυπάει κόκκινο (και από ζέστη και από φωτιά) αλλά η κουλτούρα κουλτούρα :-) Αν και δεν είχα προλάβει να πάω στην παράσταση της Επιδαύρου βρήκα εισιτήρια για το Ηρώδειο (αν και όχι το ίδιο, σίγουρα πολύ καλύτερα από τα διάφορα δημοτικά θέατρα που περιοδεύει η παράσταση του Εθνικού).

Το στόρι μας παρουσιάζει τον Πύρρο να γουστάρει την σκλάβα Ανδρομάχη, ex-wife του Έκτορα από την Τροία, την οποία και έχει φυλακίσει και κρατάει το γιο της. Οι Έλληνες δεν θέλουν με τίποτα να ζήσει ο απόγονος του Έκτορα μπας και τους εκδικηθεί και πιέζουν αλά Κοντολίζα Ραϊς να το ξεκάνει το κωλόπαιδο. Στέλνουν λοιπόν αποστολή με αρχηγό τον Ορέστη. Από την άλλη η Ερμιόνη, κλασσική Ελληνίδα κοντά στην κλιμακτήριο (αν και αρκετά νεώτερη) γουστάρει τον Πύρρο, έχει μπαμπά τον Βαρδινογιάννη (δηλ τον Μενέλαο) και από δίπλα τον Ορέστη που θέλει να μπει στα παντελόνια της αλλά αυτή δεν το δίνει με τίποτα (τον παίζει καλά όμως, δεν λέει εντελώς όχι). Τα πράγματα παίρνουν μια διάσταση Παπακαλιάτη όταν ο Πύρρος ενώ υποσχέθηκε στεφάνι στην Ερμιόνη, τελικά ανεβάζει στα σκαλιά της εκκλησίας την Ανδρομάχη και στρέφεται κατά των Ελλήνων. Από εκεί κι έπειτα γίνεται ο κακός χαμός! Ούτε στο Dallas δεν έπαιζει τέτοιο παρασκήνιο!

Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Μαυρίκου που είχε κάνει και την εκπληκτική παράσταση Ερρίκος ο Δ' το χειμώνα που πέρασε (με έναν επίσης απίστευτο Καραθάνο). Εδώ βέβαια πρόκειται για τελείως διαφορετικό θέμα βέβαια. Προσωπικά οι αρχαίες τραγωδίες μου τη δίνουν για αρκετούς λόγους. Είναι χιλιοπαιγμένες, τις έχουμε μπουχτίσει από το σχολείο (τουλάχιστον όπως διδάσκονται εδώ), αυτός ο στόμφος και οι κραυγές μετά από λίγο αρχίζουν και κουράζουν και αρκετές φορές σε κάτι χορούς και κορυφώσεις αν δεν το έχει ο ηθοποιός καταντάει γελοιότητα. Ακόμη και στην Αντιγόνη του Βογιατζή που είδα πέρυσι στην Επίδαυρο (και εφέτος έσκισε) δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα (ειδικά για το επίπεδο του Βογιατζή). Ναι ήταν διαφορετική με το στοιχείο της συνεχούς ροής να βγαίνει συνεχώς και να δένει σαν σύνολο αλλά μετά από κάποια ώρα ήταν κουραστικό. Εδώ ευτυχώς δεν υπάρχει τίποτα από τα παραπάνω. Αν και είχα ακούσει ότι πρόκειται για αρκετά "μοντέρνα" εκδοχή δεν περίμενα να δω τόσο προχωρημένη σκηνοθεσία. Από παίξιμο ο Λούλης (Ορέστης) και η Φωτοπούλου (Ανδρομάχη) τα καταφέρνουν τέλεια (ειδικά όσοι έχετε συνηθίσει τον Λούλη από TV εδώ δεν έχει σχέση). Όλοι οι υπόλοιποι είναι εξίσου καλοί απλώς αυτοί ξεχωρίζουν. Ο Καραθάνος στέκεται άφοβα δίπλα στος άλλους, αλλά έχοντας δει το ρεσιτάλ ερμηνείας στον Ερρίκο τον Δ' μην περιμένετε κάτι αντίστοιχο εδώ (άλλος ο ρόλος φυσικά).

Το σκηνικό είναι όσο πιο απλό γίνεται με μερικά container πλοίων παρατεταγμένα επάνω στη σκηνή. Βασικά επειδή ακόμη μπορεί να την δει κανείς (Νίκαια, Πετρούπολη & Αττικό Άλσος) δεν θέλω να δώσω όλες τις λεπτομέρειες μιας και το στοιχείο της έκπληξης είναι νομίζω κύριο συστατικό για την όλη σκηνοθεσία. Σε γενικές γραμμές να είστε έτοιμοι για πραγματικά μοντέρνα εκδοχή (κουστούμια στρατιωτικής παραλλαγής, ελικόπτερα, παιχνίδια με σκιές, πολυβόλα κτλ κτλ) που σίγουρα μπορεί να ξενίσει μερικούς (αν και το Ηρώδειο ήταν μισογεμάτο μερικοί την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια στη μέση περίπου) αλλά προσωπικά την βρήκα υπέροχη. Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του Μαυρίκου είναι ότι έδεσε τέλεια μια μοντέρνα σκηνοθεσία στο κείμενο του Ρακίνα (το ίδιο και η μουσική). Η παράσταση έχει ροή, δεν κάνει κοιλιά και τραβάει μια χαρά μέχρι το τέλος. Μπορεί να μην διχάσει όσο το "2" πχ (εντελώς διαφορετικές παραστάσεις) αλλά και οι δύο παραστάσεις είναι από αυτές που πρέπει κανείς να δει. Ελπίζω ο Μαυρίκος να συνεχίσει να μας δίνει τέτοια θεάματα.

Το σπίτι του Λοχαγού Κορονέλι

Οι διακοπές μας θα έκλειναν με ρομαντική βραδιά στο "Σπίτι του Κορονέλου". Όντως φτάνοντας στο εστιατόριο (και έχοντας κάψει τουλάχιστον 1000 θερμίδες κατεβάζοντας το καρότσι με το μωρό σε 100 σκαλιά) το σκηνικό είναι τρομερό: βράδι, το φεγγάρι λίγες μέρες μετά την πανσέληνο να κυματίζει πάνω στη θάλασσα, λίγα εκατοστά από τα τραπέζια πάνω στη θάλασσα, το σπίτι προσεγμένο να δείχνει την παλιά αρχοντική καταγωγή του, ο διάκοσμος μοντέρνος με κόκκινες & πράσινες πινελιές να δίνει το στίγμα. Τελικά μήπως πρέπει να το ρίξω στη ροζ λογοτεχνία και να αφήσω τα εστιατόρια ?

Τα πρώτα πιάτα που ήρθαν ήταν πολύ καλά. Οι μπουκιές θαλασσινών ήταν απίστευτες και σε ποιότητα και αρκετή για 4 άτομα. Από κοντά πήγαινε και η σαλάτα με χαλούμι και σως μελιού. Δυστυχώς το καλό κρατάει μέχρι εδώ. Φέρνοντας τον εκσκαφέα μαζί μου, τα ριζότο που ακολούθησαν ήταν απλά για πέταμα. Η γυναίκα μου δεν το έφαγε καν και η άλλη κοπέλα το πάλεψε λίγο αλλά δεν το κατάφερε. Το κοτόπουλο του φίλου μας και το teaser σολωμού (φιλέτο έγραφε αλλά ήταν 3 λεπτές φλούδες σολωμού) ευτυχώς ήταν αρκετά καλύτερα. Οι γυναίκες ήδη έψαχναν τηλέφωνο για σουβλάκια στο Νυδρί που ήταν και δίπλα.
Έχοντας ένα μούδιασμα από τα κυρίως είπαμε να το παίξουμε τολμηροί και να δοκιμάσουμε και τα γλυκά. Τι το θέλαμε οι άμοιροι ? Ήταν το τελειωτικό χτύπημα (της τσάπας πριν κλείσει το φέρετρο από το θάψιμο). Στο συγκεκριμένο μαγαζί η σοκολατένια απόλαυση με σιρόπι σοκολάτας, που είναι βασικά σουφλέ όπως μας είπε ο σερβιτόρος, μεταφράζεται σε ζεσταμένη φέτα κεϊκ σοκολάτας από τουριστικό μίνι μάρκετ με το αντίστοιχο σιρόπι της Γιώτης και το μιλφέϊγ με μπανάνα σε έτοιμο σου γεμισμένο με απλή σαντιγύ Άλσα και κομμένη μπανάνα στη μέση. Πάντα βέβαια σε πιάτο 1x1 (μέτρο) και η μερίδα επίσης 1x1 (εκατοστά). Βλέποντας ότι αυτά τα 2 πιάτα τα χρεώνει από €16 το ένα απλώς ήθελα να τρίψω τη σαντιγύ στα μούτρα του σεφ (και η λέξη σεφ μάλλον του πέφτει πολύ). Ο σερβιτόρος δεν μπορούσε να πιστέψει πως δεν μας άρεσε αυτή η υπέροχη σοκολατένια απόλαυση και ήταν έκπληκτος όταν του είπα ότι δεν είναι σουφλέ (ίσως και να έμεινε έκπληκτος επειδή συνήθως του το φέρνουν καπέλο).

Συνολικά δώσαμε €80 το ζευγάρι για να ευχαριστηθούμε ένα ορεκτικό και μια σαλάτα. Όπως και να το δει κανείς δεν το λέει με τίποτα κάτι λιγότερο από πιασοκώλικο. Το μέρος προτείνεται σίγουρα για ποτό (και για σιγουριά πάρτε τυποποιημένη μπύρα, δεν ξέρω πως είναι τα cocktails). Άντε αν σας πιάσει και πείνα πάρτε και τις μπουκιές θαλασσινών στη μπάρα. Δεν ξέρω αν έπεσα σε άσχημη μέρα αλλά έστω ότι το ριζότο το δικαιολογείς (άντε και δεν του έκατσε) τα γλυκά όμως με τίποτα. Κρίμα γιατί το περιβάλλον και ο χώρος αν είχε και αντίστοιχη κουζίνα θα μπορούσε άνετα να αποτελεί λαμπρό εστιατόριο επαρχίας όπως έχουν αρχίσει σε Κρήτη, Χαλκιδική και αλλού χωρίς να έχει να ζηλέψει τίποτα από τα Αθηναϊκά. Ειδικά σε ένα νησί που προσπαθεί να αλλάξει target group θα ήταν και το ιδανικό σκηνικό

Ionian Blue

Μιας και κάποιος από τους φίλους μας πρέπει να έχει άμεση συγγένεια με τον Μητσοτάκη, ενώ είχαμε κλείσει αρχικά να πάμε στην Καλαμάτα στις 25 Αυγούστου τελικά για να αποφύγουμε να παριστάνουμε τους Άγγλους στα Πουκέ μετά το τσουνάμι φύγαμε για Λευκάδα (και ευτυχώς εκεί δεν έπιασε φωτιά). Το νησί πανέμορφο, οι παραλίες σούπερ αλλά από φαί αν δεν σου πει κανείς που θα φας θα την πατήσεις σαν τον τουρίστα στην Πλάκα. Για καλή μας τύχη έχουμε φίλους που πάνε αρκετό καιρό Λευκάδα οπότε διασταυρώσαμε πληροφορίες για το που πρέπει να πάμε (και ευτυχώς ήταν σχεδόν ταυτόσημες). Για το που δεν πρέπει να πάμε δεν το ρωτήσαμε αλλά το ανακαλύψαμε και αυτό.

Για όσους βιάζονται, από την 6ήμερη εμπειρία μας στο νησί τρως άφοβα σε 2 μέρη: στο Γιάννη στη Λυγιά και στο Μηνά στη Νικιάνα (τηλ 26450-71480). Τρομερό ψάρι και θαλασσινά, φθηνά και στο μεν Γιάννη με τραπέζι πάνω στο κύμα στο δε Μηνά πιάτο όλη τη θάλασσα κάτω από κληματαριά. Οι άλλες προτάσεις που δοκιμάσαμε δεν ήταν όλες άσχημες αλλά με μεγάλη απόσταση από αυτές τις 2 ταβέρνες. Ειδικά στο Μηνά, η σερβιτόρα (μπορεί να είναι και κόρη του) προτείνεται και για οφθαλμόλουτρο μαζί με την σπέσιαλ γαριδομακαρονάδα με μπούκοβο :-). Ο Γιάννης πάλι έχει τρομερή κολοκυθόπιτα αλλά και αστακομαρονάδα να γλύφεις και τις πιο μικρές δαγκάνες. Και οι 2 ταβέρνες έχουν φρέσκα και φτιάχνουν μόνο αν έχουν πιάσει κάτι την ημέρα εκείνη. Αν θέλετε να δοκιμάσετε και άλλα αφήστε αυτά τα 2 για το τέλος, θα φύγετε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Η μεγάλη απογοήτευση ήταν το "Σπίτι του Κορονέλου", θα γράψω σε ξεχωριστό άρθρο μιας και η μπουνλντόζα δεν χωράει εδώ!

Ξεκινώντας από την αρχή , το ξενοδοχείο (Ionian Blue, Τηλ: 26450 29029) αν και το κλείσαμε τελευταία στιγμή ήταν από τα καλύτερα μάλλον που μπορείς να βρεις στο νησί. Το σκηνικό εντυπωσιακό, ο χώρος περιποιημένος, το service αρκετά καλό, η παραλία είχε νερά να τα πιεις στο ποτήρι και τα banana daquiry ερχόντουσαν με τη ντουζίνα. Μερικές λεπτομέρειες χαλάνε όμως το σκηνικό (στα κοντά €300 το απλό δίκλινο περιμένεις να έχεις πχ πρωινό μπουφέ που να ξεφεύγει από τα καθιερωμένα αλλά και να υπάρχει διαθέσιμο νερό χωρίς χρέωση, τα ασανσέρ να μην είναι χαλασμένα κάθε ώρα, η πρόσβαση στο ξενοδοχείο να διευκολύνει άτομα με ειδικές ανάγκες και καρότσι, ο κλιματισμός να λειτουργεί σε όλους τους χώρους, κτλ). Για το δε εστιατόριο (με το μενού όχι το μπουφέ), ναι μεν έχει τρομερή θέα και είναι αρκετά ρομαντικό, αρκεστείτε όμως στα κυρίως, οι σαλάτες ήταν λίγο χειρότερες από το salad bar των Goody's (στα €40 ευρώ το ζευγάρι βέβαια χωρίς κρασί δεν είναι ακριβό για Αθηναϊκά δεδομένα αλλά σίγουρα θεωρείτε πανάκριβο για το νησί).

Την 1η μέρα δοκιμάσαμε τη "Φρύνη στο Μώλο" που είναι μέσα στην πόλη επάνω στον παραλιακό δρόμο και βγάζει τραπεζάκια και δίπλα στη μαρίνα. Δυστυχώς το απόγευμα που πήγαμε όλη η μπόχα της μαρίνας ερχόταν μέσα στο μαγαζί και συνέβαλε ιδιαίτερα σε μια δύσοσμη ατμόσφαιρα (κάτι στο οποίο και σαφώς δεν φταίει το μαγαζί βέβαια). Τα φαγητά που ήρθαν, με εξαίρεση τη σαλάτα με παρμεζάνα και μπαλσάμικο, ήταν μέτρια (σαγανάκι με ούζο και μέλι, κρέας με σύκο και γλυκό κρασί και κάποια άλλα, ήταν ωραία στο μενού αλλά στην εκτέλεση δεν έπειθαν). Έχοντας και το προηγούμενο βράδυ φάει στο ξενοδοχείο, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα πάρω κιλά μεν φεύγοντας αλλά όχι με την ανάλογη ευχαρίστηση!

Ευτυχώς τις επόμενες ημέρες πήγαμε σε Μηνά και Γιάννη οπότε ξεχάστηκε η άτσαλη αρχή που είχαμε κάνει. Φίλος μας πρότεινε και το Γιάννη Φωτεινό που νοικιάζει και δωμάτια, ακριβώς πίσω από τον Γιάννη στη Λυγιά. Δεν τον πετύχαμε ποτέ ανοιχτό και όταν βρήκαμε τηλέφωνο στην ερώτηση πότε θα ανοίξει μας απάντησε ευγενέστατα "Που θες να ξέρω ρε φίλε, όταν έχω πελάτες ανοίγω, αν δεν έχω δεν ανοίγω". Ελπίζω να ανήκει στην κατηγορία του ιδιότροπου ιδιοκτήτη που όμως κάνει εξαιρετικό φαγητό (θα δοκιμάσουμε άλλη χρονιά αν μας ανοίξει). Έπεται και συνέχεια με το "Σπίτι του Κορονέλου".

PS: Για όσους θέλουν και tips για παραλίες, ηλιοβασίλεμα στο Κάθισμα να σε παίρνει το κύμα είναι όλα τα λεφτά (Πόρτο Κατσίκι δεν πήγα μιας και το καρότσι θα ήταν δύσκολο να το κατεβάσω στο γκρεμό)

Nobuyoki Matsuhisa

Αν θέλετε ρομαντική (ή και όχι) βραδιά με καινούριες γευστικές εμπειρίες τότε μονόδρομος είναι το Matsuhisa (πιο πολύ γνωστό σαν Nobu). Αν και όλοι νομίζουν ότι θα φάνε sushi η αλήθεια είναι ότι θα δοκιμάσουν Ιαπωνική κουζίνα με επιρροές από Περού (ακούγεται περίεργο και είναι, αλλά ο chef είναι αυτής της σχολής). Το εστιατόριο είναι στο ξενοδοχείο Belvedere και ακουλουθεί τις προδιαγραφές του αμερικάνικου setup (χώρος υποδοχής και έπειτα το κυρίως εστιατόριο). Το προσωπικό είναι και αυτό ξένο (λίγοι σερβιτόροι Έλληνες, οι περισσότεροι ξένοι). Ο κόσμος και αυτός κυρίως ξένοι. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι είναι επισκέπτες του ξενοδοχείου ή απλώς έτυχε, πάντως τα μόνο ελληνικά που ακόυσαμε ήταν από το διπλανό τραπέζι και αυτά σπαστά γιατί ήταν Ελληνοαμερικάνοι - μάλιστα έλεγαν πως τους κοροϊδέυουμε και δεν τους βλέπουμε με καλό μάτι - δεν είχαν κι άδικο βέβαια. Είδαμε και αρκετούς 30άρηδες με 45-50άρες και σκέφτηκα ότι μάλλον διάλεξα το λάθος επάγγελμα.

Πριν ξεκινήσετε πάρτε οπωσδήποτε το Li-Chi Mohito και θα με θυμηθείτε (έψαξα για μανάβικο με li-chi στην Αθήνα αλλά μέσα Αυγούστου όλα κλειστά!). Για το τι πιάτα θα δοκιμάσετε δεν θα γραψω γιατί απλούστατα το ονόματα δεν τα θυμάμαι αλλά πήραμε το μενού με τα 7 πιάτα, τα οποία ναι μεν μας τα εξηγούσαν κάθε φορά και πάλι δεν τα συγκράτησα. To καλό με το μενού είναι ότι δοκιμάζεις τα πιο γνωστά και καλά πιάτα του μαγαζιού και μιας οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε και τόσο γνώστες της Ιαπωνικής κουζίνας (που δεν είναι sushi) είναι ο ασφαλής δρόμος για ένα γευστικό ταξίδι (γιατί περι αυτού πρόκειται). Από την άλλη, αν σας πουν ότι με 1 μενού χορταίνεις, η αλήθεια είναι ότι θα χορτάσει η γυναίκα σας, εσείς θα κατεβάσετε 2-3 σουβλάκια φεύγοντας (οπότε ή πάρτε 2 μενού ή παραγγείλτε και μερικά πιάτα ακόμη, όπως κάναμε εμείς τελικα). Το κάθε πιάτο είναι μια πραγματική εμπειρία αρκεί να είστε δεκιτκοί σε καινούριες γεύσεις. Δεν θα δοκιμάσετε ούτε σκορπιους ούτε τσούχτρες και γενικά τίποτα το αηδιαστικό (για εμάς), οπότε δεν υπάρχει φόβος. Προσοχή έχει δωθεί σε κάθε λεπτομέρειας (από το τι βλέπεις στο τραπέζι σου μέχρι και την αναλογία wasabi στην σάλτσα που έχουν ορισμένα πιάτα). Τα καλύτερα που μου έμειναν είναι το cheviche που έρχεται στην αρχή του μενού, το Black Cod Miso (το πήραμε ξεχωριστά) και φυσικά το θεϊκό μους (creme brulée το έλεγαν αλλά δεν με έπεισε για τέτοιο!) σοκολάτας με κομματάκια ανανά βρασμένα σε πράσινο τσαϊ με wasabi που ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ (δυστυχώς και λίγο).

Τελειώνοντας μόνο 2 πράγματα μου έκανα άσχημη εντύπωση: η τιμή του νερού (στα €9 το μπουκάλι είναι πραγματικά κοροϊδία, ούτε με A class να πετούσε από τα νησιά Fiji!) και το ότι όταν από δίπλα μας έφυγαν οι Ελληνοαμερικάνοι και ήρθε ο ιδιοκτήτς του Guzel με το γιο του (πιο πολύ για παππούς με το εγγόνι του έμοιαζε βέβαια) μόνο που δεν του έφεραν τη 2μετρη ξανθιά της υποδοχής κάτω από το τραπέζι! Υποτίθεται ότι το ξένο προσωπικό το έχεις για να αποφέυγεις τις δουλεπρέπειες του Greek γκαρσόνι, δεν το εκπαιδεύεις για να κάνει ακριβώς τα ίδια! Όταν πληρώνεις €100 το κεφάλι (που είναι το minimum μιας και δεν βρίσκεις πιάτο κάτω από €20 και λέγοντας πιάτο εννοούμε μέγεθος ορεκτικού πρακτικά) είτε σε λένε Κώστα Παπαδόπουλου είτε Giorgiο Armani περιμένεις την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση!

Τα αξίζει τα λεφτά του: αν δεν πάρετε νερό και δεν έχετε δοκιμάσει (περίπου) τα ίδια με $80/κεφάλι στη NYC τότε ναι τα αξίζει. Δεν είναι το εστιατόριο που θα πάει κανείς κάθε μέρα αλλά και να μπορούσε δεν μπορείς να βρεις εύκολα τέτοιο εστιατόριο. Προσωπικά σιγουρα αν ξαναβρεθώ Μύκονο θα πάω γιατί απλούστατα δεν έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις κάτι τέτοιο στην Αθήνα. Από την άλλη όταν στην Αμερική έχει τιμές κατά περίπου 10% χαμηλότερες και μάλιστα σε $ αντί για € (άρα μιλάμε για πολύ φθηνότερα) αρχίζεις λίγο να το σκέφτεσαι αν αξίζει να πας Μύκονο ή Beverly Hills!


(Τηλ: 22890-27362)

Πάμε όλοι μαζιιιιιι σε μια παραλίαααααααα...

Αν θέλετε να συνδυάσετε μπάνιο και καπάκι μάσα τότε υπάρχουν αρκετές επιλογές στη Μύκονο. Αυτή που δοκίμασα και συστήνω είναι το Solymar στο Καλό Λιβάδι, θα το βρείτε δίπλα από το πρόσφατο Bahia. Η παραλία είναι από τις καλές του νησιού με μόνο θέμα ότι λόγο αέρα είχε βγάλει πολλές τσούχτρες προς την παραλία οπότε το κολύμπι δεν ήταν και ότι πιο εύκολο (έτυχε). Το εστιατόριο λειτουργεί από το πρωι μέχρι αργά το απόγευμα και στα θετικά του ότι η μουσική αν και ακούγεται μέχρι τις ξαπλώστρες δεν σου παίρνει τα αυτιά και μπορείς άνετα να πάρεις κι έναν υπνάκο. Τα cocktails (στα €12, που είναι η ίδια τιμή που θα το βρείτε σε όλες τις παραλίες) είναι πολύ ωραία. Σωστά daquiry, mohito & caipirinha που έρχονται κρύα και πίνονται μονορούφι στην ξαπλώστρα. Η τιμή της ομπρέλας με 2 ξαπλώστρες στα €12 (έπειτα από απόφαση του Δήμου Μυκόνου για όλο το νησί - σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι κάνουν κάτι για να πατάξουν την αισχροκέρδεια - μόνο κανένας άσχετος τουρίστας θα τσιμπήσει σε τέτοιες προσπάθειες!).

Αν πάτε στην παραλία αξίζει να κάτσετε και για φαί. Ένα βήμα πριν το κύμα, η μουσική λίγο πιο έντονη με χαλαρό πρόγραμμα (δεν θα σε ξεσηκώσει για χορό) και με πιάτα σε μεσογειακό κλίμα. Πήραμε υπέροχη σαλάτα με ρόκα, τυρί, μέλι μπαλσάμικο, σαγανάκι σε σουσάμι με σταφύλι (το μόνο πιάτο που δεν ενθουσίασε ιδιαίτερα), παπαρδέλες με ντομάτα και καβούρι (από τα καλύτερα πιάτα που δεν λέει να χάσετε) και σπαγγέτι με λαχανικά (εξίσου καλή με το καβούρι αλλά όχι τόσο ιδιαίτερη). Το σέρβις ήταν άμεσο και ο λογαριασμός ήρθε στα €60 για όλα, ποσό λογικό για την περίοδο και τον χώρο.
(Τηλ: 22890-71745)

Στον αντίποδα του Solymar βρίσκεται το N'ammos (κανονικά N'ammoutonpiasete έπρεπε να το έλεγαν). Βρήκαμε κι εκεί τραπέζι χωρίς κράτηση (το ότι ήμασταν 2 μόνο βολεύει βέβαια) αλλά εκτός από την καλή ατμόσφαιρα και μουσική όλα τα υπόλοιπα χάλια. Το μπαράκι που βάραγε μέχρι το απόγευμα και χόρευες με τα σφινάκια να ρέουν έκλεισε. Το σέρβις ήταν άμεσο μεν η κουζίνα δεν ανταποκρίνονταν δε (το ότι θα είναι γεμάτο το εστιατόριο μέχρι το απόγευμα το ξέρουν, να προσλάβουν κι άλλο προσωπικό όμως δεν το έχουν μάθει ακόμη). Φυσικά το καλύτερο είναι το κουβέρ (4 φέτες ψωμί με λαδορίγανη στο φούρνο) στα €10 και το νερό στα €5 το μπουκάλι επειδή είναι Voss. Για μια μετριότατη σαλάτα, συμπαθητικά μανιτάρια στη λαδόκολλα και ένα ενδιαφέρον ριζότο με τρούφα πληρώσαμε €75! Μόνο αν είχαν καμία stripper σε table dance θα μπορούσα να βρω λογικά τα λεφτά αυτά. Δυστυχώς δεν είχαν οπότε τώρα μου φαίνεται τρομερά δυσανάλογη ποιότητα/τιμή! Η παραλία καλή αλλά για φαγητό πηγαίνετε αλλού. Δεν δίνω καν στοιχεία επικοινωνίας γιατί θύμωσα τώρα που σκέφτηκα πόσο μας τον έπιασαν!

Αν, τέλος, ψάχνεται για strings, σιλικόνες και συναφή εξαρτήματα "επιδόσεων" πιο πολλά θα βρείτε σε Ble ή Yabanaki στην Αθήνα παρά στη Μύκονο (και γλιτώνετε και την ταλαιπωρία του ταξιδιού)

Tagooρωθήκαμε

Σαν βγεις στον πηγαιμό της ματαιοδοξίας made in Mykonos, ο πρώτος σας σταθμός πρέπει οπωσδήποτε να είναι τo Cavo Tagoo. Μην στρίψετε από εκεί που λέει η πινακίδα Ταγκού, αλλά από το παλιό λιμάνι προχωρήστε όλο ευθεία προς το καινούριο και θα το δείτε μπροστά σας. Ήδη η είσοδος για την πισίνα σε προιδεάζει για το τι πρόκειται να δεις. Ουσιαστικά βλέπεις live εικόνες από εξώφυλλα περιοδικών αρχιτεκοντικής και minimal design περιοδικών να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου. Αν σας άρεσε πχ το παλιό Αριστερά-Δεξιά με το minimal design τότε σίγουρα θα λατρέψετε και το Cavo Tagoo (όχι τις ίδιας αισθητικής αλλά σίγουρα παρόμοιας αντίληψης). Κι ενώ νομίζατε πως με τις ξαπλώστρες με μεταλλικά μπαμπού τα έχει δει όλα δεν έχετε κατέβει στις τουαλέτες που είναι κυριολεκτικά μέσα σε βράχο! Κερασάκι στην τούρτα το σαπούνι που δεν είναι υγρό αλλά τριμμένο και το ρίχνεις σαν πιπέρι σαν χέρια σου! Προσεγμένη και η κάθε λεπτομέρεια, μένεις πραγματικά εντυπωσιασμένος.

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη ακόμη εντύπωση είναι ότι το προσωπικό δεν ήταν καθόλου ψωνισμένο! Όλοι ευγενέστατοι χωρίς ίχνος τουπέ και μύτης να κοιτάει τον ουρανό. Πήραμε πρωϊνό (στα €25/άτομο για μπουφέ) που άξιζε τα χρήματά του (ειδικά αν σκεφτείς τι πληρώνεις πρωτοχρονιά στα ξενοδοχεία). Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι για ένα πρωϊνό μπουφέ στο Divani Caravel στην Αθήνα είχα πληρώσει €23 και όλα τα πιάτα ήταν από μέτρια εώς χάλια. Εδώ ελάχιστα ήταν αυτά που δεν άρεσαν (και αυτό κυρίως ότι δεν σου άρεσε η γεύση όχι ότι δεν υπήρχε η σωστή ποιότητα). Η ποικιλία μεγάλη (από μαραθοπιτάκια σε στυλ κρέπας, 3 είδη μηλόπιτας, 4 cake σοκολάτας, brownies, μέχρι σολωμούς, λουκάνικα, δημητριακά, χυμούς, τοπικά και πιο γνωστά τυριά, σπανακοπιτάκια, τυρόπιτάκια κοκ) οι γεύσεις ακόμη καλύτερες. Ο χώρος open στο κοινό 24/7 για μπάνιο στην πισίνα, το βράδυ για φαγητό και ποτό (τα cocktails βέβαια είναι στα €16 - τσουχτερά αλλά τόσο έχουν ανέβει οι τιμές σε αρκετά μέρη). Αξίζει επίσκεψη και το βράδι μιας και ο φωτισμός δίνει άλλη ατμόσφαιρα (και η μουσική ιδανική για ξεκίνημα βραδιάς). Φαγητό δεν προλάβαμε να δοκιμάσουμε, λογικά όμως σίγουρα θα είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές (και η ατμόσφαιρα το βράδι λέει σίγουρα)

(Τηλ: 22890-23692-5)

Θα τα βάλω όλα μπουρλότο!

Μερικές εικόνες από τη χθεσινή πυρκαγιά (στα 200μ από το σπίτι μου, αν φτάσω προς Πεντέλη είναι φυσικά ακόμη πιο μαύρα τα πράγματα). Περισσότερα στο:

http://anadasosi.blogspot.com/

Το χειρότερο (εκτός από την καταστροφή βέβαια) είναι ότι το Σεπτέμβρη ένα 80% αυτών που βγαίνουν και λένε για ανίκανους πολιτικούς θα ψηφίσουν πάλι πρασινομπλε στρουμφάκια!

Greek καμάκι στη Μύκονο

Μύκονος, διάσημο νησί κυρίως γιατί ο καθένας μπορεί να περάσει σαν βασίλισσα (ειδικά αν είσαι άντρας!). Καταφέραμε και παρκάραμε τη μικρή για ένα 3ήμερο και είπαμε να θυμηθούμε τα παλιά. Μην φανταστείτε τίποτα Super Paradise ή μπύρες από το περίπτερο. Αυτά τα κάναμε αρκετά μικρότεροι (δυστυχώς βλέπω και αρκετούς μεγάλους που το κάνουν ακόμη). Το νησί, αν και φημίζεται για τα celebrities και το τρίπτυχο πάρτι γνωστού σχεδιαστή - γυναίκα αθλητή με πρόσφατη προσθετική - εξώφυλλο σε Ciao/Espresso/Traffic, ευτυχώς προσφέρει και διακοπές σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, σε πιο ήσυχες παραλίες και μπορείς να βρεις μέχρι και φθηνές ταβέρνες. Διαμονή δεν ξέρω αν μπορείς να βρεις φθηνή - παλιά έχω μείνει μέχρι και σε πρώην στάνη πλήρως ανακαινισμένη σε rent a room (δηλαδή είχαν διώξει τα γίδια).

Η Μύκονος καλύπτει άνετα τα γούστα Άγγλου γυφτοτουρίστα που ήρθε να βρει το ταίρι του για γάμο στο Άμστερνταμ, του κοσμοπολίτη ταξιδευτή που θέλει ποιότητα και εξυπηρέτηση ανάλογη των χρημάτων που διαθέτει αλλά ακόμη και διακοπές τύπου οικογενειάρχη! Έχει τα ολοήμερα πάρτι αλλά και απόμερες παραλίες που μπορείς να κάνεις και γυμνός μπάνιο χωρίς να είσαι με την πλάτη βράχο βράχο :-).

Φέτος πάντως το νησί φάνηκε πεσμένο. Δυο τρία νυχτερινά μαγαζιά δούλευαν μόνο, στα υπόλοιπα έμπαινες έβλέπες ότι είναι άδεια και έφευγες. Στο Caprice μπορούσες να κάτσεις, έκανες βόλτα στη χώρα χωρίς να πιστεύεις ότι είσαι στην Ερμού παραμονή Χριστουγέννων, δεν χρειαζόταν reserve ξαπλώστρα σε Ψαρρού και Καλό Λιβάδι αλλά ούτε και κράτηση σε Nammos ή Solymar. Γενικά είχε κόσμο αλλά όχι όσο περιμένει κανείς για τη 2η εβδομάδα του Αυγούστου (αυτό βέβαια είναι θετικό στην πράξη).

Μιας και οι ημέρες ήταν λίγες είπαμε να το ρίξουμε σε gourmet δραστηριότητες. Για όσους θα πάνε ή είναι ήδη εκεί (και έχουν μπει από το smartphone ή το laptop στο blog :-) ) τα μέρη που μπορείτε να φάτε (συνοπτικά και σύντομα πιο αναλυτικά) είναι Solymar στο Καλό Λιβάδι(Τηλ: 22890-71745), ψάρι στην παραλία του Αϊ Γιάννη, Κουζίνα στον Ορνό με υπέροχο design τα καρπούζια (αδελφάκι της Κουζίνας τους Θησείου), Matsuhisa (aka Nobu). Μακριά από N'ammos. Και σε κανένα από τα παραπάνω να μην πάτε (τα σύστησε συνάδελφος και τα δοκίμασα σχεδόν όλα, ήταν πράγματι άψογα) οπωσδήποτε να πάτε στο Cavo Tangoo για πρωινό ή για ποτό. Θα πληρώσετε κάτι παραπάνω αλλά το αξίζει (οι φωτογραφίες στο http://www.cavotagoo.gr/ το αδικούν και καλό είναι να πάτε χωρίς να τις δείτε!).

Altezzione

0Καθημερινή απογευματάκι έχουμε βγει καροτσάδα με τους γείτονες (έχουν το γαμπρό) και μας πιάνει μια περίεργη λιγούρα για μάσα. Αντί για Μαγγίνα ή Σπύρο (που έχει κλείσει για Αύγουστο) κατηφορίζουμε προς το Altezzo, σχετικά κοντά στο σπίτι μας αλλά αρκετή απόσταση για να κάψεις ότι φας εκεί πέρα μέχρι να γυρίσεις πίσω (ειδικά αν σπρώχνεις και καρότσι με μωρό μέσα). Τελικά η ιδέα να αράξουμε εκεί δεν μας βγήκε σε κακό.

Αν και το βλέπω καθημερινά γυρνώντας από τη δουλειά δεν είχε τύχει να κάτσουμε ποτέ. Σαν χώρος δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο (ούτε σε χαλάει αλλά ούτε προσέχεις κάτι το αξιοσημείωτο). Ένας χώρος που θα κάτσεις να φας άνετα, αν και τώρα το καλοκαίρι που έχει τραπέζια έξω είναι πιο ωραία μεν αλλά η κίνηση στο κεντρικό δρόμο που ανεβάζει από Μελίσσια σε Νέα Πεντέλη δεν είναι και ότι καλύτερο. Ρωτήσαμε αν είναι οκ που ήρθαμε με 2 καρότσια και μας κοίταξαν περίεργα (του στυλ "Έχουν και τα νεογέννητα δικαίωμα στα εστιατόρια").

Ο κατάλογος περιλαμβάνει κλασσικό ρεπερτόριο ιταλικού εστιατορίου και έχει μάλιστα και πιάτα με φρέσκα ζυμαρικά δικά τους (που είναι όντως φρέσκα και φαίνεται στο βράσιμο και στον ουρανίσκο ότι έχουν διαφορετική υφή). Ξεκινήσαμε με μια κλασσική ρόκα-παρμεζάνα (που κυμαίνεται στον μέσο όρο οποιουδήποτε εστιατορίου θέλει να λέγεται ιταλικό) και για δεύτερα είχαμε σπαγγέτι με φρέσκια ντομάτα, βασιλικό και σκόρδο, πέννες καπρέζε, πίτσα με προσούτο, τυρί ντομάτα και φρέσκα ζυμαρικά με μελιτζάνα, ντομάτα και μπαχαρικά.

Όλα ήταν εύγευστα και αξιοπρεπέστατα με πακέτο μια ευγενική και άμεση εξυπηρέτηση. Η πίτσα ήταν αυτή που ξεχώριζε, κυρίως για την λεπτή και τραγανιστή της ζύμη όπως και για τα νόστιμα υλικά της και σωστό ψήσιμο (ούτε κάρβουνου ούτε ζυμάρι). Χορταστικές ποσότητες επίσης (το κλασσικό μέγεθος που ο άντρας έχει αρχίσει και ξεκουμπώνει το παντελόνι και η γυναίκα έχει αφήσει στο πιάτο τα 3/4 της μερίδας). Αν και το πρώτο κουμπί στο παντελόνι το άνοιξα δεν άντεξα στο πειρασμό του σουφλέ σοκολάτας και τελικά ήταν αυτό που μου άφησε την τελευταία και καλύτερη εντύπωση από όλα τα υπόλοιπα (αν και δεν δοκίμασε κανείς άλλος, αυτοί έχασαν!).

Το σουφλέ θύμιζε αρκετά το αντίστοιχο brownie στο παλιό Deals του Ψυχικού (σε υφή και γεύση). Από πάνω είχε μια τεράστια ποσότητα άγλυκης σαντιγί (αν και σχεδόν ποτέ δεν τρώω σαντιγί η συγκεκριμένη επειδή δεν ήταν γλυκιά κατέβαινε άνετα) και μέσα στη σαντιγί μια μπάλα παγωτό βανίλια. Το μόνο που ίσως να το ξεπερνούσε ήταν αν το σέρβιραν Ουκρανές 2μέτρες και έπαιζαν μεταξύ τους με τη σαντιγί :-). Αφού ξεκούμπωσα και το 2ο κουμπί (λίγο ακόμη και θα μου έπεφτε το παντελόνι) πληρώσαμε τα €35 το ζευγάρι (που είναι πολύ καλή τιμή) και ανηφορήσαμε για το σπίτι. Μέχρι να φτάσουμε κατάφερα να κουμπώσω όλα τα κουμπιά (είχε και ανηφόρα η επιστροφή)!

(Κουντουριώτη 3, Μελίσσια, 2106136565)

Αναρ(χ)ίτα

Παρασκευή πριν από την μεγάλη έξοδο των Αθηναίων προς διακοπές και ως συνήθως δεν υπάρχει ψυχή στην πόλη και αρκετά εστιατόρια έχουν ήδη κατεβάσει ρολά! Αποφασίζω να πάρω τα γυναικόπαιδα και να πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία εεεε στο Αναχίτα εννοώ! Περσικό εστιατόριο (ίσως από τα λίγα με τέτοια κουζίνα στην Αθήνα) το οποίο παραδόξως έχει πίτσες και μακαρονάδες για delivery! Ο συνδυασμός δεν ξέρω πως γίνεται και για να είμαι ειλικρινής όποτε πάμε εκεί δεν έχουμε δοκιμάσει ποτέ πίτσα ή μακαρονάδα μιας και το υπόλοιπο μενού του είναι υπέροχο με μοναδικές γεύσεις (και δεν θέλω ίσως να ρισκάρω να χαλάσει η καλή εικόνα που έχω).

Τραπέζι βρήκαμε άνετα και για να χωρέσει το καρότσι επίσης. Σαν χώρος θυμίζει κλασσικά ανατολίτικα εστιατόρια της παλιάς σχολής (πχ τα κεμπαμπατζίδικα της Ν. Σμύρνης το '85). Τον λες ζεστό αλλά σίγουρα όχι μοντέρνο (δεν είναι άλλωστε αυτό το ζητούμενο). Το service είναι άψογο και πολύ ευγενικό, σε βαθμό που σε σκλαβώνουν! Μάλιστα και σε γενέθλια φίλου που είχα βρεθεί και το μαγαζί ήταν γεμάτο η εξυπηρέτηση παρέμεινε στα ίδια επίπεδα.

Το φαγητό είναι η ευχάριστη έκπληξη. Αν και για τα κρεατικά δεν μπορώ να εκφράσω άποψη (και είναι και το κύριο συστατικό της κουζίνας) με όποιον και να έχουμε πάει ποτέ δεν έχω ακούσει κάτι αρνητικό. Στα ορεκτικά συναντά κανείς κλασσικές γεύσεις όπως γιαούρτι με σπανάκι ή δυόσμο ή αγγούρι και άοσμο σκόρδο ή μελιτζάνα. Παίζουν αρκετά επίσης και κρεατόπιτες διαφόρων ειδών. Τα πιάτα με ρύζι έχουν αρκετά μεγάλη ποικιλία και αυτό που δεν πρέπει να χάσετε με τίποτα είναι το μπασμάτι με σαφράν αλλά κυρίως το κοτόπουλο με ρύζι, φραγκοστάφυλο και ξηρούς καρπούς! Όλα τα λεφτά είναι το φραγκοστάφυλο που δίνει άλλη διάσταση. Οι μερίδες επίσης είναι μεγάλες (και τα ορεκτικά αλλά και τα κυρίως). Ειδικά στα μεγάλα πιάτα άνετα η μερίδα φτάνει για 2 άτομα που τρώνε φυσιολογικά.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι το δικό τους γλυκό εκδοχή του κλασσικού εκμέκ. Κομμάτι τσουρεκιού βουτηγμένου σε σιρόπι με ροδόνερο και από πάνω παγωτό φιστίκι με ψιλοκομμένα κομματάκια (επίσης με άρωμα ροδόνερου)! Δεν θα σας φτάσει το ένα κομμάτι, θα χρειαστείτε τουλάχιστον όλολ το τσουρέκι! Στο τέλος θα δείτε και έναν λογαριασμό που θα σας αφήσει ακόμη μια ευχάριστη έκπληξη για το πόσο φθηνός είναι. Με τα ορεκτικά να είναι στα 3-4 ευρώ και τα κυρίως σπάνια να ξεπερνούν τα 10, δύσκολα θα ξεφύγετε από τα €15 το άτομο (και αν το κάνετε σίγουρα θα έχετε αφήσει αρκετό φαγητό στα πιάτα!).

(Χρ. Σμύρνης 3, Χαλάνδρι, 2106891222)

The Muppets - Never On Sunday

Αφιερωμένο σε όλα τα Greek καμάκια τώρα που ξεκινάνε οι διακοπές :-)

Ο Γιωργομιχαλάκης

Κάθε καλοκαίρι είναι must να μπουκάρετε στο σπίτι να παίρνεται τη γυναίκα/γκόμενα/σκύλο/φίλο κτλ και να πηγαίνετε σε μια συναυλία της αρεσκείας σας χωρίς να έχετε κανονίσει από πριν κάτι (αν είστε κάτω των 25 μάλλον το κάνετε κάθε μέρα, όταν παντρευτείτε κάνετε και παιδί ελάτε να το συζητήσουμε!). Πριν από 2 χρόνια ήταν οι Pink Martini στο Βύρωνα, φέτος μας έκατσε ο George Michael. Μην ακούσω γκρίνιες ότι είναι pop, gay, δεν του αρέσει η Κύπρος κτλ! Πας να δεις pop idol που έχει και μια 25ετία στην πλάτη και χόρεψες και καμιά δεκαριά τραγούδια του για να ρίξεις τη γκόμενα στο Γυμνάσιο (άντε και Λύκειο). Θα έδινα σίγουρα τα ίδια λεφτά για να βγάλω φωτογραφία τύπο που είδα στο parking σωσία του George Michael (λαμέ κουστούμι, αξύριστος-ξυρισμένος, γυαλί ολόιδιο - από φωνή δεν ξέρω πως τα πήγαινε).

Φτάνουμε στο στάδιο κατά τις 9 παρά. Ή έχω να πάω χρόνια σε συναυλία ή έχουμε βελτιωθεί (λίγο) στο θέμα οργάνωσης. Παρκάρισμα έβρισκες εύκολα (μέσα και έξω από το στάδιο) χωρίς να περιμένεις 10 ώρες ουρά, ο κόσμος αν και χιλιάδες έμπαινε γρήγορα χωρίς να γίνονται φασαρίες, δεν είδα πουθενά χουλιγκάνους και μολότοφ και πέτρες (αντίθετα κάτι μίνι μέχρι το αφαλό και 2μετρα πόδια είδα αρκετά). Εισιτήρια υπήρχαν πολλά και για όρθιους και για καθήμενους. Αφού παίρνουμε τα καθιστά (γεράσαμε για crowd surfing πλέον) αράζουμε στις καρέκλες (που ούτε σπασμένες ήταν ούτε βαμμένες με spray) κατά τις 9. Ώρα έναρξης έγραφε 9 αλλά ο Γιωργομιχαλάκης βγήκε στις 10μμ. Άγγλος στα ραντεβού σου λέει μετά!

Το Ολυμπιακό στάδιο δεν το έλεγες τίγκα (ούτε στα καθίσματα ούτε στην αρένα με τους όρθιους) αλλά καμια 40αριά χιλιάδες τις μάζεψε. Το stage ήταν τεράστιο με αρκετά video walls και η ηχητική πολύ καλή. Δεν είμαι γενικά fan των συναυλιών και δεν πάω συχνά, αλλά έβλεπες θαυμάσια (καθόμασταν σχεδόν στην απέναντι άκρη της σκηνής) και άκουγες αρκετά καλά (ελάχιστες παραμορφώσεις στον ήχο που εν τέλει δεν ενοχλούσαν). Το πρόγραμμα ξεκίνησε και το κέφι ήταν σούπερ! Έβλεπες από εγκύους μέχρι γιαγιάδες να είναι όρθιοι και να χορεύουν.

Υπήρχε ένα κεντρικό video wall με όλα τα animations, 2 μικρότερα στο πλάγια και άλλα 2 που έδειχνε με camera τον George. Εικόνα σούπερ (με λίγη καθυστέρηση βέβαια που το έκανε να μοιάζει με playback) πρόγραμμα ακόμα καλύτερο. Τα κορυφαία όλων ήταν τα animations που έπαιζαν! Τοπ! Χρώματα, σχεδίαση, ρυθμός ήταν απίστευτα και πραγματικά αντάξια της φήμης του καλλιτέχνη. Κακεντρεχείς μπορούν να πουν ότι πήραν 10 visualizations του WinAmp και τα έβαλαν on stage (μερικά ίσως και να ήταν έτσι). Όπως και να έχει έδεναν πολύ καλά (με το καλύτερο να είναι ο ήλιος που δύει στη θάλασσα). Highlight, στο τραγούδι σχετικά με σχέσεις US-UK βγήκε τεράστιος φουσκωτός Μπους με σκυλάκι Made in UK και ο George να προσπαθεί να το τραβήξει ανάμεσα από τα πόδια του! Συνολικά κράτησε 2 γεμάτες ώρες συν ένα 20λεπτο διάλειμμα. Το κέφι κράτησε όλη την ώρα και ο κόσμος του έδωσε και κατάλαβε.

Παρά τις όποιες αρχικές επιφυλάξεις και την τιμή των €70 το κεφάλι (+άλλα 17 για 2 μπύρες, hot dog & σάντουιτς) τελικά άξιζε τα λεφτά. Είναι από τις φορές που λες ότι και παραπάνω να έδινα δεν θα τα έκλαιγα. Όνομα μεγάλο, θέαμα άψογο, μουσική καλή (για αυτό που πας να ακούσεις), οργάνωση μια χαρά τι άλλο θέλει κανείς από μαι συναυλία ? Αν σκεφτείς ότι το χειμώνα για Koop, Cesaria, Martini κτλ ήθελες γύρω στα €60 το κεφάλι για να πας σε κλειστό χώρο και να πνιγείς στο τσιγάρο (και σίγουρα δεν θα είχε τα ίδια σκηνικά) τότε τα €70 φαντάζουν (και είναι) λογικά (δεδομένων τιμών Ελλάδας). Άντε και του χρόνου Madonna!

Body Fuel - Souvlaki: 1-1

Από τότε που πρωτοπήγα Mall μονίμως με στενοχωρούσε το γεγονός ότι το Λάδι και Ρίγανη ήταν πάντα γεμάτο ενώ το eco-friendly Body Fuel βάραγε μύγες. Λογικό βέβαια μιας και ο Έλληνας μπορεί να υποστεί τα πάντα (πυρκαγιές δίπλα στο σπίτι του πχ) αλλά το σουβλάκι (μαζί με το 4x4 και τις δόσεις) δεν μπορεί να τα στερηθεί. Ακόμη και πιο πρόσφατα που το Body Fuel έγινε Grill πάλι δεν πατάει πελάτης, ούτε για να τους βρίσει! Η εκδίκηση φαίνεται να ήρθε από το Body Fuel Lounge ή Ελληνική Κουζίνα.

Καπάκια από το Small Italy την επόμενη μέρα πάμε πάλι για τη ρεβάνς αλλά καθόμαστε στο Body Fuel Lounge. Σχεδόν όλα τα τραπέζια γεμάτα, οι καπνίζοντες με τους μη καπνίζοντες ήταν στη σωστή απόσταση για να μην ντουμανιάζουν και βέβαια αρκετά καρότσια με μωρά. Εκεί που παλιότερα άκουγα μωρά να κλαίνε στο δίπλα τραπέζι, τη μαμά να φωνάζει "Γιαννάκη έλα να φας τις πατάτες σου" και έπαιρνα το 090-ΗΡΩΔΗΣONLINE με τη μια, τώρα απλώς σκέφτομαι τι με περιμένει από μήνα σε μήνα!

Ο κατάλογος έχει αρκετά πιάτα για όλα τα γούστα και αρκετά ορεκτικά. Δυστυχώς η ποιότητα δεν είναι ομοιόμορφη και διαφέρει πολύ από πιάτο σε πιάτο. Εμείς πήραμε μελιτζανοσαλάτα η οποία δεν ήταν κάτι το αξιόλογο (έμεινε σχεδόν όλη στο πιάτο), τζατζίκι με δυόσμο το οποίο ήταν καλό (όχι καυτερό αρκετά δροσερό), πουγκάκια με τυρί και αρωματικά (αρκετά νόστιμα αλλά τα συγκεκριμένα μυρωδικά δεν έδεναν τόσο καλά με τη φέτα) και χόρτα τα οποία μπορεί να τα διαφημίσει κανείς και για al dente ή ακόμη καλύτερα ως άγευστα (και αυτά έμειναν στο πιάτο).

Κι εδώ βέβαια το κουβέρ έρχεται είτε το θες είτε όχι και έχει μερικές φέτες ψωμί (τρώγεται άνετα και σαφώς καλύτερο από ότι βρίσκεις στις περισσότερες ταβέρνες). Τα κυρίως ευτυχώς ήρθαν να διαψεύσουν τις ανάμικτες εντυπώσεις από τα ορεκτικά. Τα μακαρόνια με τις ελιές, τη ντομάτα και την κάπαρη ήταν πολύ νόστιμα (βρασμένα μέχρι μέσα αλλά όχι λασπωμένα και χωρίς λάδι να στάζει) το ίδιο και το κοτόπουλο με τη σως μουστάρδας.

Γενικά φύγαμε με την εντύπωση ότι καλό φαί στο Mall δεν θα βρεις (ίσως να ήταν και άδικο να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο μιας και δεν είναι και το κατάλληλο μέρος για καλά εστιατόρια). Θα βρεις ανεκτό φαί για μετά τα ψώνια ή τη διασκέδαση. Στα υπέρ του Body Fuel ότι η τιμή για όλα τα πιάτα βγήκε στα €35 ευρώ (και για τους 2 μας) ενώ και το σέρβις ήταν μια χαρά (σε αντίθεση με το γκαρσόνι-ρομπότ του Small Italy εδώ είχε εξίσου νέα παιδιά που είχαν όμως όρεξη να εξυπηρετήσουν). Για όσους ξεποδαριαστούν πάνω κάτω στο Mall η καλύτερη λύση (μετά το σουβλάκι πάντοτε) είναι είτε το Body Fuel Lounge (αλλά πάρτε ποικιλίες ώστε να πετύχετε και το καλό το πιάτο) είτε το Far East (κινέζικο ελληνικών δεδομένων χωρίς να σου κάθετε στο στομάχι για όλη τη νύχτα)

The Salt Italy

Δεν διαβάσατε λάθος, δεν έγραψα The Small Italy αλλά The Salt Italy! Ο λόγος νομίζω είναι κατανοητός, η μια λέξη που χαρακτηρίζει τα πιάτα του συγκεκριμένου εστιατορίου είναι ΑΛΑΤΙ! Σας αρέσουν τα παστά λινγκουϊνι με πέστο ? Θέλετε πολύ αλάτι και λίγο κότόπουλο για γαρνιτούρα ? Ξεκινήστε με το Small Italy στο Mall και μετά αν δεν σας έφτασε πηγαίνετε στη Ράμπα στο Χαλάνδρι! Θα χορτάσετε αλμύρα (αν σας λείπει και η θάλασσα τότε είναι η καλύτερή σας).

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινήσαμε εχθές να πάμε Mall γιατί μας είπαν ότι είναι το ιδανικό μέρος για γονείς με παιδιά και όντως η αναλογία καρότσι προς επισκέπτες ήταν σχεδόν 1:2! Φροντίζω επίσης να εντρυφήσει η μικρή από τώρα στο shopping therapy σαν καθαρόαιμη Ελληνίδα γυναίκα μιας και ξεκινάνε και οι εκπτώσεις από Δευτέρα! Παρένθεση: αν δείτε ότι το Mall πάει να γκρεμιστεί δεν είναι κατασκευαστικό λάθος απλώς έβαλαν πλέον σε λειτουργία το ασανσέρ που είναι στον ηλεκτρικό της Νεραντιώτισσας! Αφού τελειώσαμε τη βόλτα και φλερτάραμε με όλα τα καρότσια που κυκλοφορούσαν λέμε ας πάμε και στον 4ο όροφο να δούμε τι παίζει με τα καινούρια εστιατόρια που άνοιξαν. Φτάνοντας πέφτουμε πάνω στο αγαπημένο μου εστιατόριο: Hooters. Ο συνδυασμός άσχημης σερβιτόρας σε μασσαζοκαλσόν από το telemarketing με πατάτες τηγανισμένες σε λάδι αγωνιστικού δίχρονου 250cc (γιατί με των 500cc χαλάει η γεύση) είναι πραγματικά αχτύπητος.

Προσπερνάμε και βλέπουμε το Envy Cafe (το οποίο είναι στο σημείο που μαζεύεται όλη η κάπνα από το foodcourt του 3ου) και συνεχίζουμε προς το Body Fuel Lounge (άδικα το προσπεράσαμε και αυτό) για να καταλήξουμε στο Small Italy όπου και παρκάραμε. Ο 4ος όροφος έχει το πλεονέκτημα της ησυχίας έναντι του 3ου (αυτό για νεαρές ηλικίες μάλλον είναι μειονέκτημα) αλλά είναι αρκετά χαμηλοτάβανος. Φέρνει κάτι από κατακόμβες αλλά στο πιο Ιαπωνέζικο φουτουριστικό, το ίδιο στριμωχτά όμως! Ευτυχώς τα χρώματα είναι στο ανοιχτό πράσινο και κάπως ανοίγει το μάτι σου για να νιώσεις πιο άνετα.

Το σέρβις είναι απλώς ένα βήμα επάνω από το self-service. Μάλλον αλλάζουν βάρδιες με τους σερβιτόρους του 3ου στις καφετέριες. Δεν το λες τραγικό (πχ δεν μας έλουσαν με καμιά σάλτσα) αλλά είναι τόσο μηχανικό που σίγουρα κι ένα ρομπότ να είχαν βάλει στη θέση του σερβιτόρου δεν θα καταλάβαινες την παραμικρή διαφορά. Το μενού έχει διάφορα ιταλικά πιάτα (της πεπατημένης όμως, μην περιμένετε τίποτα gourmet ιταλικές δοκιμές, κινείται στα πλαίσια του ρόκα-παρμεζάνα, αραμπιάτα και τιραμισού). Στις σαλάτες όμως κάνει την έκπληξη κι έχει σαλάτα με σολομό και πορτοκάλι, που πράγματι ήταν αρκετά καλή. Δεν θα τι συγκρίνετε με την αντίστοιχη του Salumaio (θα ήταν και άδικο μιας και το Salumaio την χρεώνει x10) όμως είναι αρκετά νόστιμη κι ο σολομός (παραδόξως) όχι πολύ αλμυρός. Αν κάτσετε να την πάρετε.

Η χαρά με την σαλάτα δεν κράτησε πολύ. Κατέφτασε το κοτόπουλο (σωστό) Ναπολεόν που ήταν μικρά φιλετάκια το ένα πάνω στο άλλο με ενδιάμεσες στάσεις για μανιτάρια, τομάτα και μοτσαρέλλα. Μαζί έφεραν και τα λινγκουϊνι με ενισχυμένο πέστο και ψιλοκομμένη ντομάτα (το ενισχυμένο από ότι με πληροφόρησε το γκαρσόνι-ρομπότ σημαίνει πιο πολύ πέστο από το κανονικό). Μέσα σε 5 λεπτά είχαμε καθαρίσει 3 μπουκάλια νερό και τα μανιτάρια με τις τομάτες και τη μοτσαρέλλα. Τα υπόλοιπα είχαν μείνει να μας κοιτάνε από το πιάτο. Η γυναίκα μου κατάφερε 2 φιλετάκια κοτόπουλο πριν αρχίσει να ζητάει μάνικα κι εγώ έβαλα 3 πιρουνιές από τα λινγκουϊνι στο στόμα μου (ενισχυμένο με γερές δόσεις αλατιού βέβαια). Τόλμησα και ζήτησα και τυρί που μου έφεραν "ενισχυμένο" πεκορίνο. Με μια κουταλια τελείωσα (που κανονικά θέλω γύρω στα 500gr τυρί για να πω ότι έφαγα ζυμαρικά!). Τουλάχιστον τα λινγκουϊνι ήταν σωστά βρασμένα (κάτι είναι κι αυτό). Το πέστο ήταν ένα σκαλί επάνω από τη σάλτσα Barilla και πολλούς ορόφους κάτω από του Πρυτανείου.

Το μόνο που έσωσε την κατάσταση ήταν ο λογαριασμός. Αν και με τις τιμές του μενού περίμενα γύρω στο 50άρι τελικά πιάσαμε τα €35 το ζευγάρι με tip. Τιμή που τουλάχιστον δικαιολογεί τις περιορισμένες προσδοκίες. Να σημειώσω ότι μας χρέωσαν κανονικά το κουβέρ (πανίνι και κριτσίνια με λάδι - νόστιμα όλα) χωρίς να μας ρωτήσουν. Άρα όπως φαίνεται την καινούρια νομοθεσία την γράφουν εκεί που γράφουμε όλοι μας πολλά πράγματα. Πάντως αποτελεί μια φυσιολογική πρόταση "εστιατορίου" για το target group του Mall: 15-20 και με αυτή την οπτική πρέπει να το δει κανείς.

Γενικά, μιας και Mall θα πηγαίνω τακτικά λόγο μωρού, θέλω να δοκιμάσω και την Ελληνική Κουζίνα του Body Fuel για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά έχω την εντύπωση ότι η ποιότητα του 4ου ορόφου δεν ξεχωρίζει και πολύ από αυτή του 3ου. Τουλάχιστον στο Far East τρως ένα αξιοπρεπές Κινέζικο fast food!

Ίντα κάμεις μωρέ κοπέλι ?

Τρίτη απόγευμα, παρκάρουμε τη μικρή στη γιαγιά της και κατεβαίνουμε κέντρο για μάσα. Ξεκινήσαμε για την Κουζίνα στο Θησείο αλλά τελικά στα ενδιάμεσα αποφασίζουμε για Αλάτσι. Μια το ότι η κρητική κουζίνα ήταν πολύ της μόδας πέρυσι τέτοιο καιρό (όλο κρητικά άνοιγαν, ποια έμειναν ανοιχτά δεν ξέρω) είχαμε πάρει και τουλάχιστον 10 τηλέφωνα χωρίς ποτέ να βρίσκουμε τραπέζι το χειμώνα, λέμε ας δοκιμάσουμε τώρα που έχει περάσει ο ντόρος για το Αλάτσι μπας και. Το μόνο ξενέρωμα με αυτές τις εξόδους είναι ότι δεν παίρνω γλυκά! Το 6pack στομαχικών δεν λέει να φύγει με τίποτα παρά τα 100μ που περπατάω κάθε μέρα και τα 20 λεπτά εντατικού Playstation.

Για καλή μας τύχη παρκάρουμε έξω ακριβώς από το μαγαζί (γιατί ως γνωστόν στο Παγκράτι αν βρεις να παρκάρεις παίζεις και ένα Τζόκερ παράλληλα) και βρίσκουμε και τραπέζι (μέσα, γιατί τα έξω πάνω στο πεζοδρόμιο ήταν όλα γεμάτα). Τι ήταν να το πω ότι είμασταν τυχεροί: στο ίδιο λεπτό έπεσε ένας ολόκληρος δίσκος και έσπασαν τα πάντα αλλά και έφυγαν και 2 ποτήρια από το μπαρ! Τσουνάμι! Σαν χώρος είναι συμπαθητικός. Χωρίς μοντέρνες εξάρσεις ή έντονα χρώματα, είναι ξεκούραστος και οικείος (γενικά περνάει απαρατήρητος, δεν ενοχλεί ούτε τραβάει το μάτι).

Η εξυπηρέτηση είναι άψογη. Γρήγορη, χωρίς να γίνεται πιεστική ή κουραστική, όλοι οι σερβιτόροι είναι άψογα ενημερωμένοι για τα πιάτα και ευγενέστατοι χωρίς να γίνονται αγενείς. Μάλιστα, επειδή υπάρχουν και μεγάλα ξενοδοχεία γύρω, τα Αγγλικά τους ήταν άψογα και ήξεραν και τις σωστές περιγραφές του μενού (το διαπιστώσαμε γιατί κάθισαν Άγγλοι δίπλα μας, μάλλον για επαγγελματικό ταξίδι). Από τις λίγες φορές που πιστεύεις ότι το tip που θα αφήσεις στο τέλος πιάνει τόπο.

Αφού κουτσομπολέψαμε λίγο τον Θεοδωράκη που ήταν παρών καταλήξαμε και στο τι θα παραγγείλουμε. Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα ρόκα, αγριοράπανο, παπαρούνα, σύκο και dressing η οποία ήταν πάρα πολύ καλή. Δεν ξέρω αν το έχω δηλώσει και σε άλλα posts, αλλά για χρόνια ήμουν φανατικός για τις σαλάτες του Bee (από τότε που ο Καλλίδης μετακινήθηκε δεν έχω ξαναβρεί τόσο καλές σαλάτες, ούτε στα ίδια του τα μαγαζιά). Η συγκεκριμένη, σίγουρα δεν φτάνει τις σαλάτες του Bee αλλά τουλάχιστον θυμίζει κάτι από αυτές οπότε κρίνεται επιτυχία (μιας και σε πλειάδα εστιατόρίων σαλάτα=ρόκα παρμεζάνα, μπαλσάμικο ή ποικιλία λαχανικών αν μιλάμε για ταβέρνα). Στη σέντρα είχαμε και ένα χανιώτικο σαγανάκι με σουσάμι και μέλι. Το περίμενα πιο καλό. Το μέλι έδενε ωραία, το σουσάμι ήταν μέσα στην κρούστα, αυτό που με χάλασε ήταν ότι άφηνε μια αίσθηση τηγανίλας που δεν θα έπρεπε να υπήρχε.

Προχωρώντας στα κυρίως, η γυναίκα μου πήρε το γουρουνάκι κι εγώ τις χυλοπίτες με κολοκυθάκια, ντοματίνια, παπαρούνα και λιαστές ντομάτες. Αν πάτε με τίποτα περιέργες/ους που τους μυρίζουν τα αρνιά και τα κατσίκια, τότε κάνατε λάθος επιλογή. Από τα κυρίως, εκτός από τις χυλοπίτες και το ψάρι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι αρνοκάτσικα (υπάρχει το γουρούνι και ένα σουβλάκι). Λογικό βέβαια, μιας και η κρητική κουζίνα σε αυτά τα κρέατα βασίζεται. Του γουρουνάκι που λέτε είχε κάτι υπέροχες πατάτες. Λουκούμι σκέτο (μόνο η άχνη έλειπε!). Έλιωναν στο στόμα και είχαν ποτίσει από τα μυρωδικά, άλλο πράγμα! Το ίδιο το γουρουνάκι είχε αρκετές πέτσες και λίγο κρέας (και σε ξεγελούσε λίγο σε ποσότητα). Μέτριο το έκρινε η γυναίκα μου αλλά μην την πιστεύετε, γενικά αν δει ότι δεν έχει επιλογές κρέατος εκτός από αρνί τότε την πιάνει γκρίνια. Οι χυλοπίτες μου - που ήτανε λαζάνια - ήταν ανεκτές. Εξηγούμαι: γευστικά ήταν μια χαρά (έδεναν ωραία τα κολοκυθάκια με τις λιαστές ντομάτες και την παπαρούνα) αν όμως δεν είχε και τα 3 δάχτυλα λάδι στο βαθύ πιάτο θα ήταν καλύτερα.

Ο λογαριασμός ήρθε για όλα €50 το ζευγάρι, που κρίνεται φυσιολογικό δεδομένου του ονόματος και της ποιότητας. Συνολικά πιστεύω ότι όλη η φασαρία που είχε γίνει με το άνοιγμα του καταστήματος δεν αντιστοιχεί στην ποιότητα (ειδικά όταν το συγκρίνεις με το τι έχω φάει στα Χανιά και στα γύρω χωριά). Λογικό το ότι σαν δημοσιογράφος ο ιδιοκτήτης του έκανε σαφώς καλύτερο marketing από άλλα εστιατόρια. Σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη και ίσως και 2η και 3η μιας και το μενού έχει πιάτα. Επίσης, στα μεγαλύτερα θετικά του βάζω το σέρβις και μάλιστα είναι το 1ο μαγαζί που σε ρωτάνε - όπως πρέπει νομικά - για το αν θες κουβέρ ή όχι (το ίδιο και για το νερό). Προφανώς ακολουθούν την καινούρια νομοθεσία που λέει πως το υποχρεωτικό κουβέρ είναι παράνομο, πάντως είναι σημάδι σεβασμού προς τον πελάτη και σίγουρα αξιέπαινο. Γευστικά όμως περίμενα κάτι παραπάνω (ίσως άδικα, μιας και με το marketing δημιουργούνται προσδοκίες που σπάνια ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και μάλλον εδώ είναι που αφήνει κενό το Αλάτσι). Παραπλήσιες γεύσεις θα βρείτε και στον Κατσούρμπο (μερικά μέτρα πιο κάτω από το Αλάτσι, θα πάρετε bonus όμως την έντονη μυρωδιά τηγανίλας φεύγοντας). Προσωπικά (αν και δεν έχω πολλές επιλογές στα κυρίως) θέλω να ξαναπάω και για το σέρβις και για να δοκιμάσω τα γλυκά και ποτά του μπαρ που φαίνεται πολλά υποσχόμενο!

(Αλάτσι, Βρασίδα 13, όπισθεν Hilton, 2107210501-2)

Προτάσεις εβδομάδας 5-11/7

TV:
Μούφα το τέλος της Βέρας (καλά τι περίμενες θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο)! Ξεκίνησε και στο STAR το Nip/Tuck κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα. Αν σας πέφτει αργά υπάρχουν και τα dvd clubs με τους 3 πρώτους κύκλους.

Για αυτή την εβδομάδα έχουμε: Αποστολή στο διάστημα(ΣΚΑΙ 5/7 @ 10μμ) το κανάλι έχιε πλειάδα ντοκιμαντέρ, το συγκεκριμένο ενδύκνειται για όνειρα θερινής νυκτός, Το κορίτσι με βαλίτσα (ΕΤ1 8/7 @ 8:30μμ) μόνο και μόνο για την Κλαούντια Καρντινάλε και Ζακ Περέν, Ο Σολίστας (ΝΕΤ 8/7 @ 11μμ) για να δείτε γιατί άξιζε το Όσκαρ ο Τζέφρι Ρας εκείνη τη χρονιά, Ελίνα (Βουλή 9/7 @ 5μμ), ευρωπαϊκή ευαίσθητη ταινία για ένα κορίτσι που χάνει τον πατέρα του (χωρίς τα απαραίτητα κλισέ), Mad City (STAR 11/7 @ 10μμ) ταινία του Γαβρά πάντα στο ύφος και στο ύψος που μας έχει συνηθίσει (και με καλό καστ επίσης)

Εστιατόρια:
Αν σας άρεσε το παλιό Oil resto (και το καινούριο team δεν το λες άσχημο αλλά έχει ακόμη κενά να καλύψει) τότε μπορείτε να βρείτε την ομάδα που το έστεισε στην καινούρια τους προσπάθεια: The Capital (Λ. Κηφισίας 118, Αμπελόκηποι, 210-6980456).

Θέατρο:
Το Θέατρο σε τροχόσπιτο πρωτοτυπεί και θα κάνει στάση στις 10/7 στο Μουσείο Μπενάκη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Στα θετικά και η μουσική του Κωνσταντίνου Γάμα (ούπς Βήτα ήθελα να γράψω).

Κινηματογράφος:
Αν και βγήκαν αρκετές ταινίες για θερινή σεζόν δεν υπάρχει κάτι το αξιόλογο. Ο Ρομέρ με την Πωλίν του πέφτει μάλλον βαρύς για τέτοια εποχή, καλύτερα να δείτε το - αρκετά - ανάλαφρο Νώε για μια εβδομάδα (ο ίδιος πρωταγωνιστής στο "40 ετών παρθένος" έδινε ρέστα, ελπίζω να είναι το ίδιο καλός κι εδώ - μιλάμε για αμερικάνικη κωμωδία βέβαια οπότε μην έχετε απαιτήσεις)

Μουσική:
Calexico & Sophie Solomon στο Θέατρο Βράχων στις 10/7, Cesaria Evora στις 8/7 στο Θέατρο Πέτρας και Kaiser Chiefs στις 9/7 νομίζω καλύπτουν όλα τα γούστα (τώρα που έπεσε και η θερμοκρασία και μπορείς να βγεις σαν άνθρωπος)

Σήμερα γάμος γίνεται

Αν και έχω πάει σε αρκετούς γάμους (παρά τις προτροπές μου πολλοί φίλοι συνεχίζουν και κάνουν το ίδιο λάθος) λίγοι είναι αυτοί που έχουν αξιοπρεπές catering (ο παράγοντας $€ παίζει σημαντικό ρόλο και τα ποσά εύκολα ξεφεύγουν). Γνώμη μου είναι ότι αν το γλέντι είναι καλό, το κακό φαγητό λίγοι (κακεντρεχείς) θα το θυμούνται οπότε δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψει κανείς πολλά (αν δεν του περισσεύουν). Αν πάλι το κάνεις φρόντισε να είναι τουλάχιστον σε αξιοπρεπές επίπεδο. Ο γάμος που πήγα την Κυριακή στο Ble ευτυχώς ήταν αξιοπρεπέστατος στο θέμα φαγητού.

Το catering ευτυχώς δεν αναλαμβάνει το ίδιο το Ble αλλά η Intercatering (από τις πιο γνωστές εταιρίες). Σαν χώρος (τα εύσημα στο Ble) ήταν αρκετά καλός (μια πράσινη χερσόνησος μέσα στη θάλασσα περιφραγμένη με θάμνους και δέντρα). Τα τραπέζια, παρά τους 600 περίπου καλεσμένους ήταν σωστά τοποθετημένα χωρίς να εμποδίζουν την κίνηση (είτε των καλεσμένων είτε του προσωπικού).

Το προσωπικό είχε γρήγορο σέρβις και αποδοτικό (και αυτό φάνηκε από το γρήγορο σερβίρισμα όλων των τραπεζιών). Στα υπέρ το ότι υπήρχε και άφθονο αλκοόλ (αρκεί να περιοριζόσουν στα βασικά, όχι σε cocktail - πχ από τον μπαρμαν έμαθα ότι caipirinha και mojito είναι ακριβώς τα ίδια cocktail, με ίδιες αναλογίες και υλικά με μόνη διαφορά ότι στο ένα έχουμε ρούμι και στο άλλο cachaca!). Παράλληλα έπαιζαν και μπουκιές παρμεζάνας, πουγκιά τυριού και μαύρο ψωμί με bric. Όλα χωρίς να σε ενθουσιάζουν αλλά χωρίς να σε απογοητεύουν επίσης.

Ο συγκεκριμένους μπουφές είχε πατάτες ψητές (λίγο πιο γευστικές από άχυρο), ντοματίνια με μοτσαρέλα (συμπαθέστατα), καπνιστό σολομό (πολύ καλός και όχι ιδιαίτερο αλμυρός), ωραίο ψητό σολωμό που στον έκοβαν επί τόπου (όπως και το κλασσικό γουρουνόπουλο), τυρόπιτα (που έμοιαζε πιο πολύ με γαλακτομπούρεκο στην όψη αλλά και στη γεύση), πέννες με ντομάτα (όχι τίποτα το ιδιαίτερο), γαρίδες (πολύ γευστικές με ωραία σως μουστάρδας), ποικιλία τυριών (σε καλό επίπεδο), διάφορα κρεατικά (I'll pass) και ριζότο με μανιτάρια (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ήταν το hit της βραδιάς - ωραία γεύση που εξαφανίστηκε παρά την τεράστια ποσότητα που υπήρχε). Υπήρχε και σπαγγέτι με θαλασσινά αλλά έπρεπε να κρατήσω χώρο και για τα γλυκά.

Στα μείον της οργάνωσης είναι ότι με του που εξυπηρετήθηκαν όλα τα τραπέζια μάζεψαν όλα τα φαγητά!!! Ότι έφαγες έφαγες, 2ος γύρος δεν υπήρχε! Λίγο αδιανόητο μου φαίνεται αλλά είναι αληθινό. Περνάμε στο τέλος για το γλυκό. Αν και η τούρτα ήταν ένα συνδυασμός κρέμας-σοκολάτας με όχι ιδιαίτερη επιτυχία, τα γλυκά του μπουφέ ήταν άριστα! Και το προφιτερόλ ωραίο αλλά την παράσταση έκλεψαν οι λουκουμάδες με μέλι και παγωτό (τώρα το παγωτό ήταν κάτι ενδιάμεσο από κρέμα γάλακτος και παγωτού, πράγμα ανεπίτρεπτο να το έχουν λιωμένο σε κοινή θεά!). Οι λουκουμάδες όμως είχαν την ελάχιστη δυνατή γεύση τηγανίλας που έσωζε αρκετά την κατάσταση (έφαγα καμιά δεκαριά οπότε θα το καταλάβαινα αν κάτι δεν πήγαινε καλά :-)).

Αν και από τα συμφραζόμενα μπορεί κανείς να πει ότι δεν φαίνεται και τόσο αξιοπρεπές το φαγητό αν το συγκρίνει με διάφορα εστιατόρια που αναλαμβάνουν δεξιώσεις (πχ Πάρνηθα) μιλάμε για μια μεγάλη διαφορά (προς το καλύτερο φυσικά). Αν πάλι θες να έχεις το κάτι καλύτερο που θα κάνει τη διαφορά, οι τιμές που ζητάνε είναι δυσανάλογες με την ποιότητα που θα έχεις στη γεύση. Άρα το αποτέλεσμα κρίνεται θετικό!

O Παπαδόπουλος ξαναχτυπά...

Πρώτη έξοδος που έχουμε παρκάρει τη μικρή στη γιαγιά και κατεβαίνουμε κέντρο για ψώνια και φαγητό Κολωνάκι. Οι επιλογές όχι τόσο πολλές μιας και είναι μεσημέρι αλλά και πάλι αρκετές για να χάσεις τη μπάλα. Καταλήγουμε στον Παπαδάκη (είναι fan της Μπαρμπαρήγου η γυναίκα μου, το πρότεινε και ο φίλος που είχε γράψει το review την προηγούμενη εβδομάδα, το έχουμε διαβάσει και αρκετές φορές οπότε είπαμε να σχηματίσουμε και την προσωπική μας άποψη).

Το εστιατόριο είναι τέρμα στη Βουκουρεστίου προς Λυκαβηττό, σε ένα πολύ ήσυχο δρόμο με τραπεζάκια έξω. Αν και τα τραπέζια στη Βουκουρεστίου έχουν όντως καλή θέα, επειδή ο ήλιος ήταν στα φουλ του είπαμε να κάτσουμε στα σκιερά στη μεριά της Φωκυλίδου. Ο χώρος είναι μοντέρνος (φέρνει προς Mamaca's στο λίγο πιο φινετσάτο). Τα τραπέζια αρκετά για μεσημέρι αλλά βράδυ νομίζω θα γεμίζει. Αφού κρυφακούσαμε τη συζήτηση ζεύγους άντρων για τα πια είναι η καλύτερη κρέμα νυκτός και lipgloss αποφασίσαμε να παραγγείλουμε (το ότι πλησιάζουμε το San Francisco το προσπερνάω γιατί το profil του blog είναι gay friendly, politically correct, without racial or sexual discriminations και λοιπές μαλακίες).

Ο κατάλογος απλός με αρκετά πιάτα όμως για όλα τα γούστα (κρέας, ψάρι, ριζότο, ζυμαρικά). Η έμφαση βέβαια είναι στο ψάρι και τα θαλασσινά. Για να έχουμε πιο πλήρη άποψη είπαμε να μην δοκιμάσουμε τα πιάτα που προτείνει το προηγούμενο review και πήραμε χταπόδι κρασάτο με τριμμένο πατατάκι, ριζότο με γαρίδες, καραβίδες σβησμένο με Visanto και παπαρδέλες (χυλοπίτες τις έλεγε) με μελιτζάνα, ντομάτα και Ναξιώτικο τυρί. Γλυκό δεν δοκιμάσαμε γιατί μετά τα 15 κιλά που έχω πάρει (και δυστυχώς δεν τα πήρα από βόλτες σε εστιατόρια αλλά από γλυκά στο σπίτι $#@#$) λεω να μην διατηρήσω τη σιλουέτα αγοριού της Michelin για πολύ ακόμα.

Θα ξεκινήσω με το πιο αδιάφορο πιάτο, που ήταν οι παπαρδέλες. Αδιάφορο για έναν και μόνο λόγο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν τόσο εκπληκτικά που δυστυχώς το συγκεκριμένο δεν μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω. Δεν το λες άσχημο αλλά όταν δοκίμασα το ριζότο της γυναίκας μου είπα ότι για πρώτη φορά θα φάω το δικό της (έτσι γιατί συνέχεια παραπονιέται ότι παραγγέλνω τα καλά πιάτα). Το κουβέρ έχει πολύ καλό ψωμί (δεν είναι στην κλάση του Τηλέμαχου ή της Γιορτής αλλά το λες καλό για ταβέρνα) με υπέροχες ελιές (μην ρωτήσετε από που, απλώς να τις φάτε όλες!).

Το χταπόδι (έχει 2-3 παραλλαγές) ήταν μια σκέτη απόλαυση. Έλιωνε στο στόμα σαν λουκούμι, άφηνε τη σπιρτάδα του κρασιού και το πατατάκι ήταν όντως τριμμένο TSAKIRIS (σαφώς και δεν ήταν TSAKIRIS βέβαια!). Μετά το ορεκτικό οι προσδοκίες ανέβηκαν, μέχρι που έφτασε το ριζότο. Υπάρχει μέτριο ριζότο (στο 70% των εστιατορίων δηλαδή), υπάρχει καλό ριζότο και υπάρχει και το ριζότο της Αργυρός! Πραγματικά βρασμένο μέσα στο ζουμί από τις καραβίδες (επίσης υπέροχες), σωστά μαλακό από έξω και ίσα ίσα σκληρό στον πυρήνα του, όπως πρέπει να είναι, κατάφερνε να δημιουργήσει πολλαπλούς γευστικούς οργασμούς με την 1η κουταλιά. Μπορώ να γράψω κι άλλα όμως με βλέπω να παρατάω το πληκτρολόγιο και να πηγαίνω Παπαδάκη οπότε σταματώ εδώ.

Συνολικά, το εστιατόριο είναι όντως ακριβό (€60 μας πήγε για 3 πιάτα και 2 μπουκάλια νερό). Φυσικά αν είχαμε πάρει ψάρι θα μιλούσαμε για αρκετά πιο πάνω. Σίγουρα όμως αξίζει κανείς να πάει γιατί έχει γεύσεις που δεν θα βρει εύκολα (για να μην πω με τίποτα) σε αντίστοιχη ταβέρνα και προσφέρει και το κατάλληλο περιβάλλον για να συνδυαστεί και με επίσημες εξόδους ή για πιο prive καταστάσεις. Προσωπικά είναι από τα λίγα εστιατόρια που πας με υψηλές προσδοκίες και φεύγεις με ακόμη μεγαλύτερες για την επόμενη φορά. Η Αργυρό έκανε ένα γύρω από τα τραπέζια για να ρωτήσει εντυπώσεις και - άξια - εισέπραξε τα καλύτερα σχόλια!

(Βουκουρεστίου 47 και Φωκυλίδου, Κολωνάκι, 210-3608621)

Το 35άρι ...

Μιας και διάβασα καταχώρησή του πρόσφατα και το είχα επισκεφθεί λίγο αφού είχε ανοίξει (αρχές Μάρτη) είπα να γράψω για το 25αράκι, το chic τσιπουράδικο όπως το διαφήμισαν διάφορα lifestyle περιοδικά (που δυστυχώς δεν περιορίζονται μόνο σε στρατόπεδα πλέον αλλά τα διαβάζουν όλοι!).

Το μαγαζί θα το βρείτε σε ένα στενάκι της Γλυφάδας και όχι πάνω στο κύμα όπως πολλοί θα ήθελαν. Σαν μέγεθος είναι μικρό (στις σκάλες για τις τουαλέτες μπορεί να σας πιάσει και κλειστοφοβία) αλλά έχει πολύ ωραίο, μοντέρνο design και σίγουρα θα σας αρέσει. Στα ίχνη που χάραξε ο Βόλος με τα τσιπουράδικά του, ξεκινάτε σαν επιλογή με ή χωρίς γλυκάνισο και συνεχίζετε με αλλαγή μεζέ κάθε φορά που παραγγέλνετε και ένα γύρο τσίπουρο. Στα θετικά ότι ο μεζές δεν είναι απλώς διακοσμητικός σε πιάτο του γλυκού αλλά κανονική μερίδα και μάλιστα νοστιμότατος.

Ξεκινάμε από τα πρώτα όπου πήραμε χταποδάκι με μπαλσάμικο-μέλι (φρέσκο, σωστά ψημένο και νόστιμο), πατατοσαλάτα (όσο πρέπει πικάντικη) και η έκπληξη ήταν οι τηγανιτές πατάτες. Σε αντίθεση με το 90% το εστιατορίων στην Αθήνα, ήταν κομμένες στο χέρι και πλησίαζαν αυτό που πολλοί έχουν κόψει στα σπίτια τους (πατάτες της μαμάς). Και σε γεύση και σε όψη! Στα θετικά το ότι οι πατάτες δεν είχαν μπρατσάκια για να κολυμπάνε στο λάδι (που ούτε καν στον πάτο του πιάτου δεν το έβλεπες).

Αν και προσωπικά δεν είμαι φαν του τσίπουρου (ούτε που δοκίμασα οπότε δεν ξέρω αν ποιοτικά είναι κάτι το αξιοσημείωτο) οι υπόλοιποι της παρέας είχαν κέφια οπότε έπαιξαν 3 γύροι (καλαμαράκια, γυαλιστερές και μύδια παρέλασαν από μπροστά μας).

Από τα κυρίως αυτό που μου έκλεψε τη γλώσσα ήταν το ριζότο με σπανάκι και ντομάτα. Από τις λίγες φορές που ήταν σωστά βρασμένο, η ντομάτα στο βαθμό που πρέπει για να δώσει χρώμα και γεύση με το σπανάκι (και όχι να νομίζεις ότι έχουν σκοτώσει τον ψαρά που φέρνει τα θαλασσινά και στον σερβίρουν στο πιάτο ούτε να μην έχει δέσει καν η ντομάτα!). Το συγκεκριμένο πιάτο εξαφανίστηκε σε χρόνο ρεκόρ και πήραμε και 2ο στο καπάκι.

Εγώ το είχα επισκεφθεί με παρέα από τη δουλειά μεσημέρι που επικρατούσε ησυχία αλλά η μουσική ήταν αρκετά έντονη για να μερακλώσεις με ελληνικά (αν σκέφτεστε κάτι σε φάση Ρακάδικου ή Fishbar δεν πέφτετε και πολύ έξω). Τα μεσημέρια οι τόνοι είναι low profile αλλά το βράδυ όπως με ενημέρωσαν Γλυφαδιώτες φίλοι επικρατεί αρκετό κέφι και χορός (μέχρι και γαρύφαλλα πέφτουν!). Για τιμές μην ρωτήσετε, πλήρωσε άλλος αλλά όπως έκοψα το μενού, δεν πρέπει να βγαίνει πολύ πάνω από τα €25-30 το κεφάλι (εκτός κι αν κατεβάσετε κανένα βαρέλι τσίπουρο!). Γλυκά δεν πρόλαβα να δοκιμάσω γιατί είχαμε σκάσει και δεν έμπαινε τίποτα ακόμη (η κοπέλα του μαγαζιού μας διαφήμισε τους λουκουμάδες και δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω).

Συνολικά, ένα άριστο μαγαζί, με φρέσκα θαλασσινά (το ίδιο ισχυρίστηκαν και για τα ψάρια και μάλλον θα έχουν δίκιο), νοστιμότατους μεζέδες, καλό και ζεστό σέρβις που σίγουρα αξίζει επίσκεψη (ακόμη και αν δεν είναι πάνω στην παραλία του Βόλου)!

(Μ. Μπότσαρη 8, Γλυφάδα, 210-8944112)

Προτάσεις εβδομάδας 28/6-4/7

Έπειτα από ένα ταξίδι express στο Μόναχο για δουλειά, επιστρέφω δριμύτερος γιατί πλέον το μωρό σαράντισε και αρχίζω πάλι να βγαίνω (ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον :-)).

TV:
Κυριακή 9μμ MEGA Βέρα στο Δεξί - ΤΕΛΟΣ! Βγαίνω από την ντουλάπα μου (greeklish) και το δηλώνω ανοιχτά: είμαι αμετανόητος φαν και γράφω όλα τα επεισόδια κάθε μέρα στο PVR μου! Ας χάσω τους χιλιάδες φανατικούς αναγνώστες του blog (δηλαδή τα ανίψια που δεν έχω ακόμη) ο Άγγελος και η σκρόφα η Αλίκη πρέπει να πεθάνουν!

Αν πάλι δεν έχετε διάθεση για ποιότητα αλά Ακρίτα, τότε οι επιλογές σας είναι:
Εξάντας: Οι σάρκες του Σίβα(ΝΕΤ 28/6 @ 10μμ) όπου έχει αφιέρωμα στον Ινδουϊσμό (ελπίζω όχι όπως μας έχει συνηθίσει η εγχώρια τηλεόραση και celebrities αλλά με σοβαρότητα!), All the invisible Children (FILMNET 28/6 @ 10μμ) 7 μεγάλοι σκηνοθέτες με 7 ιστορίες μικρού μήκους για παιδιά, έχετε δεν έχετε παιδιά απλά μην το χάσετε - το είχα δει πολύ πριν αποφασίσω να κάνω παιδί και είχα πλαντάξει στο κλάμα, ειδικά η ιστορίες του Μεντί Σαρέφ (Αφρική) και του Σπαϊκ Λι είναι απλώς συγκλονιστικές (και δυστυχώς εξίσου αληθινές), Μικρές πληγές (ΕΤ1 30/6 @ 12μμ) υπέροχη γαλλική πολιτική ταινία με αξέχαστους Κριστίν Σκοτ Τόμας και Ντανιέλ Οτεϊγ, Βρώμικος Κόσμος (ΝΕΤ 1/7 @ 11μμ) αστυνομική της κλασσικής γαλλικής σχολής με Ντανιέλ Οτεϊγ και Ζεράρ Ντεπαρντιέ, που θυμίζει αντίστοιχες παλιές με Αλέν Ντελόν (μην πάτε να το συγκρίνετε με το Die Hard 4 βέβαια!)

Εστιατόρια:
Από πρόσφατη επίσκεψη φίλων στην Κουζίνα στο Θησείο άκουσα τα καλύτερα. Με €40 το κεφάλι (με 2 μπουκάλια Visanto) τρως του σκασμού. Προτείνονται τα εξής πιάτα: λουκουμάδες γεμιστοί με τυρί, σπαγγετίνι με Σαντορινιά ντοματάκια, καραμελωμένα ξερά σύκα με ούζο και μπαλσάμικο, φλογέρες με αρνί, πατέ μελιτζάνας και πελτέ ντομάτας, μαριναρισμένες ντομάτες με μπαλσάμικο και Σαλονικιό κουλούρι.

Για όσους πάνε προς Επίδαυρο μεριά, ας κάνουν τον κόπο να σταματήσουν όχι στα ταβερνάκια και στα καφέ πάνω στην παραλία αλλά στο μοναδικό ταβερνάκι που είναι στον κεντρικό παράλληλο δρόμο πριν βγεις στην παραλία (όνομα δεν θυμάμαι, νομίζω η Αυλή ή ο Κήπος κάτι τέτοιο) που έχει τρομερές γεύσεις (φέτα με σουσάμι και μέλι, κολοκυθανθούς γεμιστούς με ρύζι, πατάτες κομμένες στο χέρι, κτλ). Πριν από 2 χρόνια είχα φάει και ακόμη το θυμάμαι!

Θέατρο:
Αύριο και μεθαύριο (όσοι τυχεροί πήρατε εισιτήριο) θα μπορείτε να δείτε την Sylvie Guillem στο Ηρώδειο. Αν και πέρυσι που την είχα δει ήταν μια απόλαυση, φίλοι που την παρακολουθούν χρόνια είπαν ότι παλιότερα οι παραστάσεις ήταν ακόμη καλύτερες, παραμένει βέβαια κορυφή! Παράλληλα στην Επίδαυρο στις 29 & 30, για όσους δεν πρόλαβαν το 2006, μπορούν να δουν την Αντιγόνη του Βογιατζή. Η Επίδαυρος πέρυσι ήταν γεμάτη, η παράσταση πρωτότυπη για τα γούστα μου αλλά τα αρχαία δράματα τα βρίσκω κουραστικά! Δεν μπορώ να πω ότι είναι ότι καλύτερο έχω δει από Βογιατζή αλλά σε συνδυασμό εκδρομής στην Επίδαυρο είναι μια χαρά (για το καστ, την ερμηνεία όλων και τον ρυθμό της κίνησης που στιγματίζει την παράσταση δεν χρειάζεται να πω ότι είναι άψογα)

Κινηματογράφος:
Θα ξεκινούσα με το γαλλικό action flic Μην το πεις σε κανέναν αλλά ήρθε από τη μια στο μυαλό το αξεπέραστο Βρώμικος Κόσμος και από την άλλη βγήκε το Die Hard 4.0 (που ξέπεσα!) 2 ώρες αμερικανιάς για δράση με γέλιο και popcorn δεν είναι τόσο άσχημη ιδέα τώρα που με βάρεσε η ζέστη! Αν πάλι θέλετε να ρίξετε καμιά γκόμενα πηγαίνετε στο Before sunset copy-paste Περιμένοντας στην Νέα Υόρκη .

Μουσική:
Για όσους δεν πρόλαβαν το αφιέρωμα στο Μάνο Λοίζο η Χαρούλα Αλεξίου θα είναι στο θέατρο Πέτρας στις 2/7 (δεν είναι Ηρώδειο αλλά μια χαρά κάνει για την περίσταση! Έχει και Buena Vista Social Club το μενού αλλά μόνο στην Πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στο Σύνταγμα δεν τους έχουμε δει ακόμη!

Ο Παπαδόπουλος

Το έστειλε δεινός gourmetίστας για τον Παπαδάκη οπότε σας το μεταφέρω. Πριν διαβάσετε να επισημάνω μόνο ότι η Αργυρώ Μπαρμπαρήγου είναι πίσω από την κουζίνα του εστιατορίου (Αθήνας και Πάρου), η οποία έχει πολλά χρόνια εμπειρία, δεν είναι τόσο εμπορική (τα βιβλία της προσπαθεί να τα κρατάει σε λογικές τιμές δίνει έμφαση και σε παιδικές συνταγές) και τελευταία μπορείτε να την δείτε καμιά φορά στο πρωϊνάδικο του Alpha (μάλιστα από ότι έμαθα είναι και σε κόντρα με τη Βέφα, ελπίζω να μην μας τα χαλάσει τώρα μετά από τόσα χρόνια!):

Πρόκειται για τη μεταφορά του γνωστού εστιατορίου στην Πάρο... Πρώτη φορά πήγα τον Απρίλιο και έκτοτε είμαι τακτικός! Ελληνική νησιώτικη κουζίνα με έμφαση στο ψάρι στα καλύτερά της! Ξεκινήστε με το χταπόδι με μέλι, δοκιμάστε οποιαδήποτε σαλάτα (απίστευτο dressing) και θα με θυμηθείτε. Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό είναι ότι σε κάθε κυρίως πιάτο βρίσκει κανείς πολύ αυθεντικές γεύσεις. Το πιάτο όμως που σε κάνει σε κάθε μπουκιά να μη θέλεις να καταπιείς είναι ο ροφός με τα φασολάκια γιαχνί. Ακούγεται παράξενο αλλά είναι φανταστικό! Μόνο μειονέκτημα είναι οι τιμές. Λίγο ακριβό (είναι άλλωστε και κοσμικό) αλλά πραγματικά αξίζει! Θυμηθείτε, αν κλείσετε τραπέζι, να ζητήσετε ένα από αυτά που είναι επί της Βουκουρεστίου, με θέα Ακρόπολη. Μην το χάσετε.

Amnesty International

Αν και άσχετο με τη θεματολογία του site μου ηρθε πριν από λίγες ημέρες στο email όπου και το προώθησα. Από τα πιο έξυπνα και περιεκτικά clips που έχω λάβει (και σίγουρα όλοι παίρνουμε αρκετά virals καθημερινά):

Προτάσεις εβδομάδας 21-27/6

Κινηματογράφος:
Όσο ανεβαίνει το θερμόμετρο τόσο χειρότερες είναι οι ταινίες που ανεβαίνουν κάθε εβδομάδα. Αν και από αυτά που ανεβαίνουν σήμερα δεν μπορώ να πω ότι θα πρότεινα κάτι, πηγαίνετε στο καλοκαιρινό Αφροδίτη σου Ρουφ (από τα καλύτερο αν όχι το καλύτερο θερινό της Αθήνας) για να δείτε το Σαπουνόπερα (Δανέζικη με άντρα που θέλει να γίνει γυναίκα). Προφανώς όχι για όλα τα γούστα αλλά τουλάχιστον αν βγει πατάτα θα έχετε φάει υπέροχο σπιτικό παγωτό τριαντάφυλλο που σερβίρουν!

Θέατρο:
Ξεκίνησε από εχθές και μέχρι αύριο στο Μέγαρο η παράσταση του Ζανγκ Γιμού "Σήκωσε το κόκκινα τα φανάρια" (δυστυχώς χωρίς την θεά Γκονγκ Λι) με το εθνικό μπαλέτο της Κίνας. Αν και ακούγεται δύσκολο να βρείτε εισιτήρια υπάρχουν ακόμη για σήμερα και αύριο. Αν θέλετε κάτι για την επόμενη εβδομάδα, κλείστε από τώρα στην παράσταση του William Forsythe "Limb's theorem" επίσης στο Μέγαρο με πρεμιέρα στις 27/6.

TV:
Το ΣΚΑΙ το έχει ρίξει στα ντοκιμαντέρ με γέφυρες (τουλάχιστον δεν δείχνει δελφίνια που είναι κλισέ μέσα στο καλοκαίρι). Οι σειρές έχουν αρχίσει μια μια να τελειώνουν ετοιμαστείτε για το Ρετιρέ και τα Λιονταράκια του Περικλη σύντομα! Θα ησυχάσουμε τουλάχιστον από το Παρα Πέντε. Δεν λέω καλή σειρά (αν και 4-5 επεισόδια έχω δει στις 2 χρονιές που παίζεται) αλλά το παράκαναν - το MEGA δεν άφησε εκπομπή που να μην περάσει κάποιος πριν και μετά το τέλος και πει πόσο τον στιγμάτισε η εμπειρία. Σε σειρά έπαιζαν όχι στους Γιατρούς χωρίς σύνορα! Γέλιο είχε επίσης η μουσική από Babel του Santaolalla σε αρκετά δραματικά σημεία!

"The ring" από τα καλύτερα remakes (στο πρωτότυπο με χάλασαν η ανύπαρκτη ατμόσφαιρα και ένταση) και σίγουρα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων ετών (χωρίς να έχουμε σπλατεριές) και με σενάριο που στέκει (για μεταφυσικό θρίλερ πάντα). Τα επόμενα που βγήκαν (είτε τα Αμερικάνικα είτε τα Ιαπωνικά) μη μπείτε καν στον κόπο να τα δείτε (STAR 22/6 @ 11:15μμ)! Για Σάββατο είπε να προτείνω Κουροσάβα στη Βουλή αλλά θα πέσει βαρύς, καλύτερα παγωτάκι και Total Recall με τον παλιό καλό Arnie και την Stone (προ πλαστικών) σε χορταστική action-fi ταινία Holywood (STAR 23/6 @ 10:30μμ). Μαθήματα Πιάνου (ΕΤ1 24/6 @ 8:45μμ) προσωπικά την βρήκα πολύ ωμή (την είχα δει και αρκετά μικρότερος βέβαια) παραμένει κορυφαία στιγμή ερμηνείας για Καϊτελ & Χαντερ (αγαπημένοι ηθοποιοί και οι δύο). Casino από τις καλύτερες στιγμές του Σκορσέζε (ΝΕΤ 26/6 @ 10μμ).

Μουσική:
Buena Vista στο θέατρο softball αν και με τόσες εμφανίσεις πια θα τους έχετε ακούσει όλοι (ακόμη και αυτοί που θα πάνε Jethro Tull!). Κατεβάστε το soundtrack του The Fountain, η ταινία δεν πήγε καλά αλλά η μουσική της είναι πολύ καλή (ειδικά για ηλιοβασίλεμα).

Εστιατόρια:
Αν και είναι χρόνια στο ίδιο μέρος και τελευταία άνοιξε Γλυφάδα και Λαύριο, η ταβέρνα του Θοδωρή και της Ελένης στα Λεγραινά έχει γίνει hot spot ακόμη και για celebrities (που κρατάνε low profile!). Το κατάστημα του Λαυρίου έκλεισε και της Γλυφάδας δεν έχει πιάσει τόσο όσο η αρχική τοποθεσία. Οι τιμές είναι χαμηλές όσο δεν πάει για φρεσκότατα ψαρικά και θαλασσινά, το μέρος είναι στη μέση του πουθενά, το μαγαζί δεν έχει καν ταμπέλα (θα το βρείτε κάνοντας αριστερά από την παραλιακή πριν το Σούνιο στα φανάρια για Λεγραινά και βλέποντας μια ταβέρνα με καλάμια για στέγη και φράχτη). Δύσκολα θα βρείτε τραπέζι μιας και είναι πάντα γεμάτο ειδικά ΠΣΚ, καλό είναι να πάρετε τηλέφωνο (και για να μην κλαίγεστε το νούμερο είναι 22920-51936,51810)

Σκουροπράσινο

Απογευματάκι και φτάνουμε στο Ble του Αλίμου με φίλους από τη δουλειά (βασικά αυτό είπα στη γυναίκα μου, πρακτικά για να οφθαλμόλουτρο είχαμε πάει). Η αλήθεια είναι πως μαζί με το Kitchen Bar είναι μέρος που θα το επισκεφθώ σχετικά συχνά (το συχνά πλεον μεταφράζεται σε μια δυο φορές το μήνα) μιας και είναι κοντά στη δουλειά και τώρα το καλοκαίρι με πιάτο τη θάλασσα είναι μια χαρά για νωρίς το απόγευμα (αν και βλέποντας το προσκλητήριο γάμου ενός φίλου έχει και γαμήλιες εκδηλώσεις - μόλις γυρίσουμε από το γάμο θα σας ενημερώσω για το πως είναι).

Δυστυχώς ή ευτυχώς το μέρος πέρα από τα 14-18χρονια σφιχτά γυναικεία κορμιά (και αυτά όχι πάντοτε σε αφθονία) δεν έχει και πολλά να δείξει. Τελευταίες 5 φορές που έχω πάει η παρέα δοκίμασε (α)διάφορα cocktails, ροφήματα και σνακς (fredoccino, milk shake, daquiry, σουφλέ σοκολάτα, club σάντουιτς, wraps)

Το ότι καταλήξαμε όλοι να παίρνουμε εμφιαλωμένα και να εκθειάζουμε τα συνοδευτικά πατατάκια νομίζω είναι ενδεικτικό του τι συγκινήσεις αποκομίσαμε. Η αποθέωση ήταν στην χθεσινή επίσκεψη όπου ζητάμε milk shake σοκολάτα φράουλα και μας φέρνει milk shake σοκολάτα με μια μπάλα παγωτό φράουλα. Το να τα χτυπήσει και τα 2 μαζί στο blender προφανώς δεν πέρασε από το μυαλό κανενός. Το μόνο καλύτερο ανάλογο περιστατικό που έχω να θυμηθώ είναι στη Ρουμανία όπου ζητήσαμε φραπέ baileys και μας έφεραν φραπέ και ένα ποτήρι Baileys (με την αντίστοιχη χρέωση αλκοόλ)!!!

Προφανώς το να έχει αξιώσεις κανείς από ένα τέτοιο μέρος σε αυτή την ηλικία είναι αστείο. Το θέμα είναι ότι δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα! Μια το shake μια το fredoccino όπου σου άφηνε μια περίεργη γεύση μεταξύ σιροπιού για το βήχα και ίχνος καφέ στο λαιμό τα υλικά προφανώς είναι από το stock στο 1ο άνοιγμα του μαγαζιού (είχε κάνει bulk shopping ο ιδιοκτήτης). Σε παλιότερη δοκιμή είχαν βαφτίσει ένα κομμάτι cake σοκολάτας σε σουφλέ (απλώς το ζέσταιναν στο φούρνο μικροκυμάτων). Το δε daquiry ήταν το κλασσικό από τη μηχανή που σερβίρει γρανίτα φράουλα και λεμόνι (μερικοί τα βαφτίζουν και μαργαρίτα, ανάλογα με το αν είναι λίγο ή πολύ άσχετοι ο ιδιοκτήτης και ο μπαρμαν).

Μιας και δεν υπάρχουν και πολλά ακόμη να γράψω, ας το παίξω αισιόδοξος και να πω ότι αν αποφασίσετε να πάτε για οφθαλμόλουτρο πάρτε κάτι τυποποιημένο (ανθρακούχο, μπύρα, κτλ). Αν αποφασίστε να πάτε για μπάνιο κάντε καμιά διαθήκη καλού κακού. Αν πάλι δεν έχετε φτάσει σε ηλικία να πίνετε αλκοόλ μπορείτε να πάτε να χορέψετε hip hop με τις φίλες σας και να δίνετε χαστουκάκια η μια στο κωλομέρι της άλλης, όπως πολύ ευχάριστα παρακολουθήσαμε εχθές :-) . Ελπίζω μόνο το catering που έχει αναλάβει το γάμο του φίλου να μην είναι στα ίδια επίπεδα (μιας και ο χώρος είναι σίγουρα καλός).