Τέρμα Γκάζ(arte)

Σάββατο βράδυ καταλήξαμε σε τραπέζι στο Gazarte με παρέα άγνωστη και τραγουδιστή άγνωστο (σε εμάς τουλάχιστον). Αποδείχθηκε μια πάρα πολύ καλή ιδέα μιας και ο χώρος είναι το ιδανικό περιβάλλον για κάποιον που δεν θέλει να χτυπιέται σαν go-go boy/girl πάνω σε μπάρες δίπλα σε 17χρόνα (εγώ θέλω μεν να το κάνω αλλά δεν αντέχω πλέον :-( ). Σαν χώρος, το παλιό Barfly, έχει ανακαινιστεί πλήρως και το ισόγειο που είναι το ένα live stage είναι αρκετά ατμοσφαιρικό. Στα πολύ θετικά το ότι είναι ψηλοτάβανο με καλό εξαερισμό, το οποίο στην έγκυο γυναίκα μου εξασφάλισε μια 3ώρη αυτονομία (δηλαδή πριν χρειαστεί μπουκάλες οξυγόνου για να αναπνεύσει, που μεταφράζεται πρακτικά στο "φεύγούμε όπως είσαι")! Τα πάρα πολλά κεριά στο χώρο δίνουν μια ζεστή νότα (τα οποία είναι σχεδόν το μόνα που απομένουν αναμμένα όταν αρχίσει το event) όπως και ο ξυσμένος τοίχος που δείχνει την πέτρα του ολόγυμνη.

Τα ευχάριστα δεν σταματούν εδώ μιας και ο χώρος και μεγάλος είναι (για τα συγκροτήματα που φιλοξενεί) και άνετος. Παρέα των 9 ατόμων (όπου εμφανίσθηκαν τα 8 τελικά) κάθισε σε τραπέζι των 12 (λίγο ακόμα και θα άπλωνα και πόδια στον καναπέ). Έχοντας μνήμες από ελληνικά club όπου συμβαίνει το αντίθετο συνήθως (12 άτομα να μπαίνουν σε τραπέζι των 8) το συγκεκριμένο ήταν σίγουρα μια καλοδεχούμενη έκπληξη! Το ότι ήταν καθαρά και άνετα τα καθίσματα μας εντυπωσίασες μιας και συνήθως βλέπεις καναπέδες καμένους από τσιγάρα, λεκέδες από κανάτες καρπούζι που δεν βρήκαν το δρόμο για το σφινοπότηρο (ειδικά η 3η κανάτα στη σειρά) κοκ...

Η εξυπηρέτηση κυμαίνεται - ευτυχώς - στα ίδια επίπεδα. Τα παιδιά ήταν εύθυμα, δεν έβλεπες στραβωμένους, πρόθυμοι να σου εξηγήσουν (το ότι από τα €35 εισόδου, τα €20 είναι για το live και τα €15 αντιστοιχούν σε ποτό το οποίο αφαιρείς από το μπουκάλι αν επιλέξεις) και σχετικά γρήγοροι. Επίσης το κλασσικό μπουκάλι σκληρό αλκοόλ ανά 4 άτομα και κρασί για 2 δεν παίζει. Συνολικά, πήραμε ένα μπουκάλι Vodka, ένα Μπουτάρη Μοσχοφίλερο, συνοδευτικά αναψυκτικά και ποικιλία τορτίγιας (σολομό, κοτόπουλο, τυρί) και δεν δώσαμε τίποτα παραπάνω! Αν βάλεις ότι βλέπεις live συγκρότημα σε πολύ ποιοτικό χώρο, τότε είναι πολύ φθηνό. Ο ι τιμές από €35 μπορεί να είναι και €45 αν επιλέξετε να είστε στην 1η σειρά καναπέδων. Πάντως από θέμα ορατότητας και ακουστικής δεν θα έχετε το παραμικρό πρόβλημα μιας και όπου και να είστε δεν εμποδίζει τίποτα την οπτική επαφή με το συγκρότημα.

Τη συγκεκριμένη βραδιά φιλοξενούμενος ήταν ο Tito Verde από το Πράσινο Ακρωτήρι. Με την cool κιθάρα του (είχε χορδές και το περίγραμμα κιθάρας) έπαιξε ωραία μουσικούλα που φαίνεται να απόλαυσαν όλοι (μέσος όρος ηλικίας γύρω στα 35 BTW). Τον γυναικείο πληθυσμό πάντως κατέκτησε ο σαξοφωνίστας (νέος με θεληματικό πιγούνι, κτλ). Συνολικά, ο χώρος και η μουσική άφησε καλή αίσθηση σε όλους μας και σίγουρα θα ξαναπάω με την πρώτη ευκαιρία. Μια πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια που ευτυχώς φαίνεται να πιάνει (αν κρίνω από το ότι ήταν γεμάτο).

Τίκι

Αφού την προηγούμενη εβδομάδα δεν κατάφερα να πίσω για Soul μετά το θέατρο αποφάσισα να πάω το επόμενο ΣΚ. Σάββατο βράδυ βέβαια που πήρα να κλείσω δεν υπήρχε τίποτα, οπότε συμβιβάστηκα με το "Tiki Athens", στο χώρο του παλιού Deluxe στο Κουκάκι. To Deluxe ήταν από τα πρώτα lounge μαγαζιά στην Αθήνα (πάει 10ετία) που είχε ξεκινήσει παράλληλα με την μόδα (στο εξωτερικό, εδώ ήρθε λίγο αργότερα). Το ίδιο team έχει κάνει και το Soul και - ευτυχώς - και τα 2 μαγαζιά κρατάνε τα υπέροχα cocktails τους εδώ και πολύ καιρό στα ίδια καλά επίπεδα με το ξεκίνημά τους.

Ο χώρος δεν έχει αλλάξει σαν διαρρύθμιση (παραμένουν τα τραπεζάκια στο πατάρι που κοιτάνε όσος πίνουν το ποτό, όσο και αυτά μπροστά στη βιτρίνα). Αυτό που άλλαξε είναι το soundtrack και η διακόσμηση που πλέον φέρνει σε εξωτικά νησιά (βλέπε Καραϊβική 60's κτλ). Προσωπικά προτιμούσα σαφώς την προηγούμενη διακόσμηση (σκέτο 60's χωρίς εξωτικές νότες) πάντως και η τωρινή κρίνεται επιτυχημένη μιας και έχει όλη την κιτς ατμόσφαιρα που μπορεί να βρει κανείς ακόμη σε Άγια Νάπα, Φαληράκι και λοιπές διάσημες συνοικίες αλλά προφανώς ήταν trendy εκείνη την εποχή στα συγκεκριμένα νησιά. Τα πράσινο φώτα, οι φοίνικες και η τεράστια φωτογραφία παραλίας στον τοίχο σε βάζουν στο κλίμα. Η μουσική επένδυση είναι σίγουρα όλα τα λεφτά μιας και περιλαμβάνει όλο το ρεπερτόριο της εποχής, αρμονικά συνδυασμένο με σύγχρονα ακούσματα ή remix παλιότερων κομματιών. Σίγουρα δένει με την όλη ατμόσφαιρα και σου φτιάχνει τη διάθεση!

Το φαγητό του παλιού Deluxe δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά το έλεγες αρκετά αξιοπρεπές για υποκατάστατο finger food με μερικές πινελιές που ίσως να ξεχώριζαν κατά καιρούς (πχ το σουφλέ πριν από καμιά 5ετία).

Δυστυχώς το τωρινό μενού δεν έχει κάνει ιδιαίτερα βήματα μπροστά (ευτυχώς δεν έκανε και βήματα πίσω). Τα 2 ορεκτικά που πήραμε ήταν αρκετά καλά. Η γυναίκα μου ξετρελάθηκε με τη σούπα λαχανικών (εγώ πάλι όχι, αλλά φταίει το ότι έχω συνδυάσει τις σούπες με όταν άρρωστος μικρός και όχι η ίδια η σούπα του Tiki) και spring rolls λαχανικών που αντί για τηγανισμένη κρούστα ήταν τυλιγμένα σε φύλλα ρυζιού! Αρκετά νόστιμα και μια απαλή αλλά γευστική σως. Για κυρίως, η σαλάτα ήταν μια χαρά αλλά οι ταλιατέλες με λαχανικά πέστο λιαστής ντομάτας μόνο πέστο δεν είχαν. Μιας και είμαι μακαρονάς, βλέποντας το "πέστο λιαστής ντομάτας" ψάρωσα αλλά έμεινα στα κρύα του λουτρού: απλές ταλιατέλες λαχανικών με κομμένες λιαστές ντομάτες (μέχρι κι εγώ τις μαγειρεύω σπίτι αν χρειαστεί)! Ένα μέτριο πιάτο ζυμαρικών που όμως άλλα υπόσχεται και άλλα τελικά τρως.

Το Tiki cocktail όμως με αποζημίωσε μιας και το έφεραν σε ποτήρι με εξωτικό αγαλματίδιο και είχε όντως mango όπως έγραφε. Ευτυχώς τα cocktail παραμένουν σταθερή αξία. Το ότι το φαγητό δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο δεν χάλασε κανένα μας: ξέραμε ότι δεν πάμε σε κάτι τρομερό (από άποψη φαγητού) και η μουσική ήταν τόσο χαλαρωτική (και μάλιστα σε καλό επίπεδο για να μπορείς να μιλήσεις άνετα) που χαλάλι το πέστο που ήρθε ποτέ! Ο λογαριασμός στα €40 ευρώ με tip είναι φυσικά φθηνός (μιας και τόσο δίνεις στην παραλιακή για 2 cocktail που είναι χυμός Amita). Το Deluxe μπορεί να άλλαξε ρούχα, στην ουσία παραμένει το ίδιο: ένας χώρος να απολαύσεις φθηνά και ποιοτικά ποτά (όλα τα σκληρά και cocktail έχουν €8!) και να ακούσεις ωραία μουσική. Αν σου έρθει και πείνα με λογικό κόστος θα χορτάσεις και δεν θα κλαις τα λεφτά σου!

(Tiki, Φαλήρου 15, Κουκάκι, 210-9236908)

Μόνο τον Μαυρογεωργίου

Παρασκευή πριν από την έξοδο 3ημέρου κι έχουμε double date στον γυναικολόγο με κουμπάρα και σύζυγο (κολλητά ραντεβού η μια με την άλλη). Κλασσικά ο γυναικολόγος (BTW ο Χασιάκος είναι απλά ο top γυναικολόγος!) μας παίρνει λίγο πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι να μας ειδοποιήσει ότι θα έχουμε σίγουρα καμιά ώρα καθυστέρηση μιας και υπάρχει διακοπή ρεύματος. Πρακτικά αυτό μεταφράζεται σε 2 ώρες το λιγότερο. Παρά τον πανικό που επικρατεί σε όλους τους δρόμους (γύρισα όλα τον περιφερειακό Υμηττού με τα αυτοκίνητα σταματημένα και ευτυχώς ήμουν με μηχανή) καταφέρνω και φορτώνω και του 6 (μαζί με τα μωρά) στο Α3 και φτάνουμε το κέντρο της Αθήνας σε χρόνο dt (φυσικά προς το κέντρο δεν πήγαινε κανείς τέτοια ώρα.

Όσο περιμένουμε στο ιατρείο τους ψήνω όλους για να πάμε καπάκια θέατρο στο "Μόνο την αλήθεια, Μέρος Ι" του Μαυρογεωργίου. Προσπάθησα να τους πείσω να πάμε και στο Soul μετά αλλά με βρίσανε ότι δεν καταλαβαίνω πως είναι έγκυες! Στην κλασσική ερώτηση "Τι είναι το έργο" απάντησα την περίληψη του έργου "διήγηση του βιβλίου που λέει μόνο την αλήθεια και ξετυλίγει τη ζωή του μεγαλύτερου μάγου που έζησε ποτέ". Αφού έφυγαν αρκετά φυλλάδια για φύλαξη βλαστικών κυττάρων προς το μέρος μου άρχισαν την γκρίνια ότι πάλι σε κουλτούρα τους πάω και δεν αντέχουν (ευτυχώς η κουμπάρα γουστάρει τέτοια έργα οπότε είχα και υποστήριξη). Αφού φτάνουμε στο θέατρο (φυσικά γιατί ο γυναικολόγος τις βρήκε και τις 2 μια χαρά, αλλιώς σίγα μην πηγαίναμε) βλέπουμε πάρα πολύ κόσμο. Με το που αρχίζω να παινεύω την επιλογή βλέπουμε ότι η κοσμοσυρροή ήταν για το "Μανδραγόρα" και όχι για το δικό μας. αυτοί έχασαν!

Ο Μαυρογεωργίου είναι ο δημιουργός της περσινής "Κατσαρίδας" η οποία έπειτα από ένα καλό τους στη Θεσσαλονίκη ξανακατέβηκε Αθήνα στο Βρετάνια μιας και έχει τρελή επιτυχία. Χωρίς να την έχω δει (παρά μόνο διαβάσει κριτικές - θετικές επί το πλείστον) αλλά παρακολουθώντας το "Μόνο την αλήθεια" κατάλαβα ότι πρέπει να δω και την "Κατσαρίδα" (βέβαια παίζουν άλλοι ηθοποιοί εφέτος).

Το έργο παίζεται στο υπόγειο του θεάτρου του Νέου Κόσμου (ακριβώς πίσω από το Σταυρό του Νότου) που είναι κάτι αντίστοιχο με τον εξώστη του Αμόρε (και σε διαστάσεις/χωρητικότητα και σε καλλιτεχνική σύλληψη). Όλοι η ομάδα που παίζει είναι 4 άτομα και μάλιστα τους προλάβαμε να κάνουν φωνητικές πρόβες (κι επειδή έμοιαζε με όπερα άρχισαν πάλι τη γκρίνια οι δικοί μου)! Ξεκινάει η αφήγηση όπου παρακολουθούμε την αφήγηση της ζωής του πιο μεγάλου μάγου που έζησε ποτέ. Για το έργο δεν θα πω πολλά μιας και αξίζει όντως να ζήσετε το σενάριο από κοντά. Σκεφτείτε πάντως κάτι με παραμύθι, μάγους, εξωτικά όντα, κάστρα, κτλ.

Αν και στην αρχή θες χρόνο για να προσαρμοστείς στην ιστορία και στο στυλ της παράστασης, μετά από λίγο βυθίζεσαι πραγματικά μέσα σε ένα παραμύθι το οποίο στηρίζεται στο έξοχο παίξιμο των ηθοποιών και στην εκπληκτική σκηνοθεσία. Το καλύτερο όλων είναι ότι φεύγοντας όλοι νιώθαμε σαν να είχαμε μόλις ξυπνήσει από ένα γλυκό ύπνο όπου μας είχαν διαβάσει ένα παραμύθι για να κοιμηθούμε. Στην εποχή μας σπάνια βλέπεις παράσταση ή ταινία που να σε κάνει να νιώθεις έτσι (κι αν είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας, σε όλους αρέσει να τους διαβάζουν παραμύθια για να κοιμηθούν). Το καλύτερο είναι ότι το σενάριο σε βάζει να πλάσεις και αντίστοιχο κόσμο που συμβαίνουν όλα αυτά φυσικά στηριζόμενο και στην σκηνοθεσία. Πρέπει να είναι ίσως η μόνη παράσταση όπου αν πήγαινα την κόρη μου θα βλέπαμε τις ίδιες εικόνες στο μυαλό μας (αν και είναι λίγο μικρή ακόμη για θέατρο)!

Η ομάδα παίζει εκπληκτικά (ο Μαυρογεωργίου εκτός από ικανός σκηνοθέτης & σεναριογράφος είναι και μια χαρά ηθοποιός) και πολύ καλή μουσική από τον Γάκη. Η 4άδα εναλλάσσεται σε αρκετούς ρόλους συνεχώς, χωρίς να κουράζει το θεατή. Είναι επίσης ασύλληπτο το πως το παραμύθι καταφέρνει να συνδυάσει διάφορα ετερόκλητα στοιχεία αρμονικά και να βγάλει γέλιο (μέχρι και κουμπάρους έχει)! Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι είναι τόσο νέοι (δεν πρέπει να είναι κανείς τους πάνω από 30).

Παρά το ότι η παράσταση είναι το 1ο μέρος (ελπίζω 3λογίας τουλάχιστον!) και τελειώνει εκεί που λες θέλω κι άλλο σίγουρα την βλέπεις ευχάριστα. Το μόνο που με χάλασε είναι ότι το θέατρο ήταν άδειο (το πολύ 10 άτομα) και είχα και μια κραγμένη πίσω μου που γέλαγε ασταμάτητα λες και τον είχαν βγάλει από αμερικάνικο κωμικό σίριαλ να μας δείχνει πότε πρέπει να γελάμε! Τρέχτε πάντως γιατί οι παραστάσεις τελειώνουν στις 30/3.

Να σημειώσω τέλος, ότι ο σχετικός τύπος συνεχώς ρωτάει τον Μαυρογεωργίου πως αισθάνεται που το καινούριο του έργο δεν είναι μια ακόμη "Κατσαρίδα". Το ότι ένα έργο δεν κόβει εισιτήρια δεν σημαίνει ότι είναι ανώτερο ή κατώτερο από ένα άλλο (ευτυχώς δηλαδή) και θεωρώ εντελώς βλακώδες να προσπαθεί κανείς να υποβιβάσει προσπάθειες από τόσο ταλαντούχα άτομα ή ομάδες!

(ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, 210-9212900)

Ο Κακαναρίνης

Τριήμερο καθαράς Δευτέρας και φυσικά όλοι η Ελλάδα εκτός Αθηνών (και αυτό last year μιας και ούτε την Αθήνα έλεγες άδεια). Έχουμε τη φαεινή ιδέα αντί να φύγουμε 3ήμερο να πεταχτούμε μέχρι το Ναύπλιο την Κυριακή μόνο μιας και ούτε κανείς θα έφευγε ή θα γύριζε. Τελικά αρκετοί ακόμη είχαν ακριβώς την ίδια ιδέα με αποτέλεσμα να κάνουμε 2 ώρες για Ναύπλιο πηγαίνοντας το πολύ με 120 (τουλάχιστον δεν κολλήσαμε πουθενά)!

Στο Ναύπλιο μέσα ήταν σαν να είσαι στην Ερμού παραμονή Πρωτοχρονιάς! Αράξαμε λίγο στα Goodys να ταΐσουμε την μικρή (κρέμα όχι με hamburger) και βλέποντας ότι και στα Goodys είχε ουρά για να κάτσεις αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο της επιστροφής στην Αθήνα για φαγητό! Ευτυχώς περιμένοντας μόνο κάνα 30λεπτο καταφέραμε και βρήκαμε τραπέζι στου Κακαναράκη, ένα από τα πιο γνωστά εστιατόρια της πόλης. Ανάμεσα παραλίας και πλατείας της παλιάς πόλης, δίπλα από το "Όμορφο ταβερνάκι" και τον "Αίολο" (και τα 2 φημίζονται σαν καλές επιλογές) και πρόσφατα ανακαινισμένο πολύ όμορφα (το λες μοντέρνο χωρίς να χάνει ή να χαλάει το πως δένει με το στενό της παλιάς πόλης).

Αφού σημείωσα να παίξω και ΛΟΤΤΟ όταν τελειώσουμε το φαΐ μιας και περισσότερες πιθανότητες είχα από το να βρω να φάω, κάναμε την προσευχή μας για να έρθει σχετικά γρήγορα το φαγητό μιας και είχαμε λιμοκτονήσει! Μέσα να γίνεται πανικός αλλά καταφέραμε να βολευτούμε άνετα σε καναπεδάκι μαζί με το καρότσι της μικρής στο πλάι. Για καλή μας τύχη η κεντρική πόρτα ήταν μόνιμα ανοιχτή οπότε δεν υπήρχε θέμα τσιγάρου. Το μενού επικεντρώνεται σε ελληνική και Μεσογειακή κουζίνα. Αφού τσακίσαμε το κουβέρ (μαύρο ψωμί με νόστιμη μελιτζανοσαλάτα και sauce 1000 islands - όχι κάτι το ιδιαίτερο) ξεκινήσαμε με μια νοστιμότατη μελιτζάνα φούρνο με παρμεζάνα και μια σαλάτα με διάφορα λαχανικά, γιαούρτι και κουκουνάρι, που ήταν μια χαρά (δροσιστική σίγουρα). Παράλληλα χαζεύαμε και την open plan κουζίνα απέναντι. Το προσωπικό, παρά το φόρτο εργασίας λόγο ημερών ήταν αρκετά εξυπηρετικό και δεν παρατηρήσαμε καμία καθυστέρηση στο σερβίρισμα (και φαινόταν κιόλας ότι η κουζίνα δούλευε στα κόκκινα).

Για κυρίως ενώ ζήλευα τις τεράστιες μακαρονάδες των διπλανών, αποφάσισα να πάρω σουπιές με σπανάκι. Δεν το ευχαριστήθηκα. Όχι τόσο ότι είχε κάτι το πιάτο αλλά γιατί δεν ήξερα τι ήθελα να πάρω και σίγουρα οι σουπιές δεν ήταν αυτό που ήθελα να πάρω. Η γυναίκα μου χάρηκε γιατί πήρε το αίμα της πίσω για το δήθεν teriyaki που είχε φάει στο Dash την προηγούμενη, ενώ τα μπιφτέκια της ήταν νοστιμότατα (και αρκετά καλοψημένα όπως τα ζήτησε). Τελικά τις έφαγα τις σουπιές αλλά όχι με όση ευχαρίστηση θα προτιμούσα. Το κοντέρ έγραψε €50 και για τους 2 μαζί με tip και χωρίς κρασί (ζήτησα cocktail μιας και έβλεπα μπαρ αλλά ήταν μόνο για διακόσμηση μιας και μόνο μπύρα ή κρασί είχαν). Δεδομένης της ημέρας το ότι καταφέραμε να φάμε αξιοπρεπώς (δεν δρέπει δάφνες το εστιατόριο ή αστέρι Michelin αλλά σίγουρα δεν τρως στα τουριστικά της Πλάκας πχ) και με κανονική εξυπηρέτηση μάλλον θεωρείτε κατόρθωμα. Το ότι έχουμε καταντήσει να το θεωρούμε έτσι είναι φυσικά ανησυχητικό για τον μέσο όρο (που προφανώς είναι χάλια). Τα €50 θα τα θεωρήσω λογικά (μιας και αν δεν ήταν 3ήμερο μάλλον θα ήταν €30 το πιο πιθανό)!

Το ότι δεν φάγαμε και γλυκό αλλά προτιμήσαμε να πάμε στην παραλία (στο "Πάνθεον")για βάφλα φυσικά και το μετάνιωσα (όπως είχα γράψει και στο scroller): καθόμαστε και παραγγέλνουμε ντεκαφεϊνέ και βάφλα. Αρνείται να μας φέρει ντεκαφεϊνέ γιατί είχε κόσμο και συμβιβαζόμαστε με σοκολάτα. Έρχεται 45 λεπτά αργότερα και φέρνει μόνο τι σοκολάτα με την ατάκα "Βάφλα τέλος". Αφού του εξηγώ ότι κακώς μας έφερε και τη σοκολάτα, την παίρνει νευριασμένος, του φεύγει ο δίσκος με τους καφέδες σχεδόν στο κεφάλι του διπλανού, κλωτσάει τον καναπέ με δύναμη και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν μπαίνει μέσα στο μαγαζί!!!

("Κακαναράκης", Βασ. Όλγας 18, Ναύπλιο)

StarDash-t

Update:

Επίσκεψη το Σάββατο που μας πέρασε στο Dash (αυτή τη φορά με νορμάλ θερμοκρασία) και δυστυχώς η εικόνα δεν έχει καμία σχέση με την αρχική! Κάτσαμε κατά τις 4:30 αφού είχαμε πεθάνει στην πείνα ενώ όμως όλα τα τραπέζια γύρω μας είχαν παραγγείλει λογαριασμό ή ήταν έτοιμα να φύγουν. Τους πήρε περίπου στα 15 λεπτά να φέρουν το κουβέρ (το ίδιο με του καλοκαιριού: μελιτζανοσαλάτα - καλή - και τυροκαυτερή - μέτρια) και 30 λεπτά να φέρουν νερό. Ο λόγος που αργούσαν τόσο ήταν ανεξήγητος! Σε συνδυασμό με την πείνα μας φυσικά μας φάνηκε αιώνας το μισάωρο που κάναμε να παραγγείλουμε.

Το ότι δεν είχαν 2 πιάτα που ζήτησε η γυναίκα μου επίσης αρκετά εκνευριστικό! Μιλάμε για μπιφτέκια και κοτόπουλο όχι για τίποτε το ιδιαίτερο! Δεν υπάρχει stock σε κιμά και κοτόπουλο στο μαγαζί ?! Τα πιάτα έφτασαν συνολικά 1 ώρα μετά από την ώρα που κάτσαμε. Η σαλάτα με μπλε τυρί καλή (αν και παραείχε μπλε τυρί). Το φιλέτο τεριάκι, μόνο τεριάκι δεν ήταν, τουλάχιστον οι φαρφάλες με σολομό ήταν κανονικές (ούτε κρύο ούτε ζέστη). Τα €65 που δώσαμε για 3 πιάτα κι 1 μπουκάλι νερό σε συνδυασμό με το (ανύπαρκτο) service είναι ακριβά (βάλτε ότι λόγο ώρας δεν υπήρχε και τίποτε να χαζέψω, οπότε ούτε καν οφθαλμόλουτρο δεν έπαιξε)!

Τελικά τα εστιατόρια που ξαναπάει κανείς αρχίζουν και λιγοστεύουν (βλέπτε πχ και Τηλέμαχο BBQ, El Bandoneon, κτλ). Εύλογο το ότι αρκετά εστιατόρια της Αθήνας ανοίγουν για μια το πολύ δύο χρονιές και μετά τέλος (ακόμα και αυτά που παραμένουν κάτω από την ίδια ιδιοκτησία και απλώς αλλάζουν όνομα και κουζίνα).

PS: Ακόμη και τα Starbucks άρχισαν να χαλάνε. Ακούω συνεχώς παράπονα για την φθίνουσα ποιότητα του καφέ αλλά και γλυκά που δοκιμάζω προσωπικά - ειδικά το cheesecake σοκολάτας - δεν έχει σχέση με το αρχικό, σαφώς πιο σκληρό ακόμη και αν το αφήσει λίγη ώρα εκτός ψυγείου και όχι τόσο γεμάτη γέυση όσο η αρχική έκδοση!

Αρχικό review στις 23/7/2007:
Σάββατο πρωι, το θερμόμετρο φλερτάρει με τους 40, χωρίς Internet στο σπίτι (γ#$%$#νη Forthnet με έχει 1 μήνα αναμονή και σήμερα από ότι μου είπαν πάμε για Σεπτέμβρη!) κατηφορίζουμε οικογενειακώς στο Starbucks στην Κηφισιά για να δοκιμάσουμε το WiFi χωρίς τσιγαρίλα. Το WiFi δούλεψε κανονικότατα και η πρόσβαση ήταν αρκετά γρήγορη για να κάνεις δουλειά. Παράλληλα χτυπήσαμε και 2 καφέδες και κάτι γλυκάκια. Τα Starbucks, αν και ακριβά, έχουν από τους καλύτερους καφέδες και μερικά γλυκά αξίζουν (τα cheesecake που έρχονται κατεψυγμένα από έξω αξίζουν, με το Chocolate να υπερτερεί του Raspberry - το τελευταίο θα το βρείτε και στα Haagen Dazs). Από την άλλη οι σαλάτες, τα σαντουϊτς και τα κρουασάν, δεν αξίζουν την τιμή τους (δεν αξίζουν γενικά και σε χαμηλότερη τιμή να τα είχαν - προτιμήστε κανένα salad bar από Goody's πχ σαν λύση ανάγκης).

Αφού κλείσαμε διαμονή και ακτοπλοϊκά, με το που βγαίνουμε από τα Starbucks πέφτουμε επάνω στο Dash (στα 3 μέτρα ακριβώς). Μιας και μας είχε πιάσει πείνα είπαμε να το δοκιμάσουμε. Τελικά δεν χάσαμε μιας και ήταν μια χαρά επιλογή. Η μικρή βέβαια με την ζέστη είχε χάσει επαφή με το περιβάλλον και είχε πέσει σε νάρκη. Κουτί μας έκατσε!

Το κουβέρ είχε τυροκαυτερή και μελιτζανοσαλάτα (σε μικρές δόσεις) με ποικιλία ψωμιών (τα μαύρα ήταν πολύ νόστιμα, τα άσπρα αδιάφορα). Ξεκινήσαμε με μια σαλάτα λαχανικών με cottage cheese μέσα σε φωλιά. Τα λαχανικά ήταν εύγευστα, η φωλιά είχε μια ωραία σφολιάτα χωρίς τηγανίλα που σταδιακά παπάριασε σε ζουμί της σαλάτας και έγινε υπέροχη. Το cottage έδενε εξίσου καλά.

Αφού χαζέψαμε τα γύρω τραπέζια και διαπιστώσαμε ότι όλοι είχαν από ένα καρότσι (τελικά δεν είμαστε οι μόνοι με παιδί :-D) έρχεται και ένας πιτσιρίκος από το διπλανό τραπέζι και αρχίζει την ανάκριση: κορίτσι ή αγόρι, γιατί δεν έχει κοτσίδια η μικρή, γιατί τα πόδια της είναι μικρά, γιατί κάνατε κορίτσι, κτλ κτλ. Λίγο πριν αρχίσω να τον τρυπάω με το πιρούνι ήρθαν και τα κυρίως οπότε τον στείλαμε πίσω στη μάνα του για να φάμε ήσυχοι!

Το κοτόπουλο είχε μια απίστευτη μαρινάρα (σύμφωνα με τις μαρτυρίες της γυναίκας μου) και συνοδευόταν από ένα νοστιμότατο πουρέ καρότου και μια ψητή πατάτα με γιαούρτι και δυόσμο (την έφαγα όλη)! Τα μακαρόνια ήταν όσο πιο απλά γινόταν (ζήτησα φαρφάλες με σολομό αλλά είχαν τελειώσει και αρκέστηκα σε μπαβέτε πομοντόρο). Παρά το ότι ήταν απλές μπαβέτες με σάλτσα ντομάτας ήταν αρκετά νόστιμα (θα προτιμούσα τις φαρφάλες αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές, έπρεπε να πάω σε ριζότο έπειτα).

Το κοντέρ για τα 3 πιάτα σταμάτησε στα €50 με tip. Δεν είναι και ότι φθηνότερο αλλά σε συνδυασμό με την περαντζάδα (πολύ καλό το οφθαλμόλουτρο σε κοριτσάκια και καλοστεκούμενες μεγαλοκοπέλες των ΒΠ) δεν τα κλαις κιόλας. Τουλάχιστον ποιοτικά είναι μια χαρά και το σέρβις εξίσου καλό. Εκεί που έχουμε φτάσει άλλωστε πλέον το πενηντάρικο είναι το minimum που πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του βγαίνοντας για φαγητό (το τι θα φας με 50 βέβαια έχει τεράστιες αποκλίσεις!)

(DASH, Κολοκοτρώνη 8, Κηφισιά, 210-6236306)

Il Perfeto

Το "Il Tinello" είναι μια από τις πιο παλιές Ιταλικές τρατορίες. Κατά μια περίεργη σύμπτωση ήμουν ο τελευταίος που το έμαθα μιας και όλοι οι γνωστοί και φίλοι το έχουν δοκιμάσει (μερικοί μάλιστα προ 8ετίας στα φοιτητικά τους χρόνια)! Κατά καιρούς μας το έχουν αναφέρει αρκετοί (ανά 2ετία τουλάχιστον) αλλά δεν είχαμε πάει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τώρα που πήγαμε μου έκοψαν την φόρα αν και αρχικά είχα τρελό ενθουσιασμό μιας και αυτά που έφαγα το Σάββατο βράδυ μόνο ως τέλεια μπορούν να περιγραφούν. Προφανώς οι γνώσεις μου για Ιταλικά εστιατόρια των νοτίων προαστίων είναι λίγες (και είμαι και μακαρονάς)!

Αν και το εστιατόριο υποτίθεται ότι είναι prive και πας μετά από σύσταση, ο ιδιοκτήτης (Στέφανος αν και προτιμά να το λετε με ιταλική αξάν!) είναι από λίγο έως αρκετά ιδιόρρυθμος και ότι δύσκολα κλείνεις τραπέζι, προφανώς για να τον ξέρει όλη η πόλη και να βρίσκουμε τραπέζι καλώντας στις 7μμ απόγευμα Σαββάτου δείχνει ότι σίγουρα δεν είναι τόσο prive και exclusive όσο θα ήθελε να διαφημίσει ο Στέφανος (και ότι μετά από μια περίοδο αναδουλειάς χαμήλωσε και λίγο τους τόνους όπως μου είπαν παλιότεροι πελάτες)! Γεγονός είναι ότι αν δεν ξέρετε από Άλιμο και δεν κοιτάξετε την οδό στο χάρτη θα δυσκολευτείτε να το βρείτε μιας και δεν υπάρχει ταμπέλα, δεν έχει καμία επιγραφή, μπαίνεις απλώς σε ένα σπίτι που ούτε καν φαντάζεσαι ότι εκεί μέσα κρύβεται μια από τις καλύτερες τρατορίες. Ευτυχώς που είναι 2 στενά από το γραφεία που δουλεύω αλλιώς ακόμη θα ψάχναμε.

Μπαίνοντας μέσα δεν διαφέρει και πολύ από την εξωτερική όψη, σπίτι που έχουν ρίξει τοίχους και έχει κουζίνα, WC και καμιά 20αρια τραπέζια. Όχι κάτι το ιδιαίτερο αλλά σίγουρα στο κλίμα τρατορίας που φαντάζεται ο καθένας. Πριν πάω με είχαν προειδοποιήσει ότι το μαγαζί δεν έχει μενού, δεν παραγγέλνεις, σερβίρει ότι καπνίσει στον ιδιοκτήτη και έχει μαγειρέψει η γυναίκα του και βάζει μια ταρίφα που εκείνος κρίνει λογική. Επίσης να είμαι έτοιμος για αρκετή διαδραστικότητα με τον Στέφανο. Γενικά για τύπους που δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικοί και θέλουν την ησυχία τους σε ένα γεύμα ίσως και να μην είναι η καλύτερη λύση!

Καθόμαστε και τα πιάτα αρχίζουν να έρχονται βροχή. Όλο το μαγαζί δουλεύει με 5 άτομα (3 στην κουζίνα, ο Στέφανο σερβίρει και μια κυρία μαζεύει) το οποίο είναι απλώς κατόρθωμα μιας και δεν νιώθεις σε καμία στιγμή να στερείσαι εξυπηρέτησης και το μαγαζί ήταν γεμάτο και φεύγοντας βλέπαμε και τη 2η βάρδια να ξαναγεμίζει τα τραπέζια! Πίσω από το πάσο η Ντανιέλλα μαγειρεύει τα πεντανόστιμο φαγητά που δοκιμάσαμε, πάντα με εποχικά προϊόντα. Καλοκαίρι μην πάτε, κατεβάζουν ρολά!

Ο Στέφανος κόβει φάτσες και φέρνει. Εμάς δυστυχώς δεν μας έκοψε καλά και σχεδόν όλα τα πιάτα είχαν κρέας, ευτυχώς που εύκολα το ξεχώριζα οπότε δεν είχα κανένα θέμα. Ξεκινήσαμε με carpaccio με ρόκα και παρμεζάνα, ριζότο με τρούφα και μανιτάρια, μανιτάρια ψητά και φιλέτο κρέατος με σάλτσα τόνου. Ήδη από τις πρώτες δοκιμές είχαμε μείνει ενθουσιασμένοι. Το ριζότο σωστά βρασμένο, μαλακό εξωτερικά και όσο σκληρό πρέπει εσωτερικά και έξοχα αρωματισμένο από τα μανιτάρια. Τα μανιτάρια επίσης ωραία και η σάλτσα τόνου όσο ελαφριά έπρεπε και άφηνε στο τέλος τη γεύση τόνου στον ουρανίσκο. Τα φιλέτο κρέατος πολύ καλό σύμφωνα με τη γυναίκα μου, το καρπάτσιο έμεινε άθικτο μιας και λόγο εγκυμοσύνης τα ωμά τα αποφεύγει. Τα μανιτάρια σε καλά επίπεδα επίσης.

Ο 2ο γύρος ήταν η αποκάλυψη. Η πανσέτα ήταν λίγο ψημένη, οπότε και αυτή δεν την ακούμπησε κανείς. Οι 3 μακαρονάδες που ήρθαν όμως εξαφανίστηκαν αμέσως. Μην φανταστείτε τίποτα εξωφρενικές μερίδες. Ήταν οι ιδανικές για να χορτάσουν 2 άτομα χωρίς όμως να σκάσουν αλλά ούτε και να πεινάσουν (όπως θα έπρεπε να τρώμε δηλαδή). Ξεκινά με ένα ζυμαρικό που έμοιαζε με βίδες στο πιο μακρύ και λεπτό και απλή σάλτσα τομάτας με ελάχιστο σκόρδο. Όνειρο! Χρόνια είχα να φάω απλή σάλτσα τομάτα που να αναδεικνύει τη γεύση της ντομάτας τόσο ωραία. Έπειτα την πέσαμε σε λιγκουίνι με κοτόπουλο, τρούφα και ψιλοκομμένα φουντούκια και καρύδια. Αν το προηγούμενο ήταν όνειρο αυτό εδώ δεν περιγράφεται! Η ονείρωξη ήρθε με την αυθεντική καρμπονάρα με αυγό και χοιρομέρι και όχι κρέμα γάλακτος! Τα σπαγκέτι ήταν βρασμένα al dente (αλλά δεν έχω δοκιμάσει τόσο τέλειο al dente πριν). Πιάσαμε τους εαυτούς μας να έχουν μείνει με το στόμα κλειστό και να μην μιλάμε μην τυχόν και χάσουμε κανένα δράμι νοστιμιάς! Για όσους γνωρίζουν ότι μακαρόνια για εμένα σημαίνει πως τρώω 2 κιλά παρμεζάνα με ελάχιστα μακαρόνια από πάνω θα αναφέρω ότι τη συγκεκριμένη φορά δεν ακούμπησα καν το πιατάκι με το τυρί! Η γυναίκα μου πίστεψε ότι θα έχει χιόνια όταν βγούμε έξω μιας και αυτό δεν έχει ξανασυμβεί!

Το τελειωτικό χτύπημα ήταν τα γλυκά! Πανακότα (αφρός!) με πραγματικό εσπρέσσο και όχι σιρόπι καφέ και semifreddo! Εκεί που είχαμε λαλήσει και ζητάμε λογαριασμό (αφού κάτσαμε κάνα 30λεπτό να χορτάσουμε γεύση) μας λέει ένα λεπτό να σας φέρω και μια creme brulee. Σκάει η κρέμα, ρίχνει ζάχαρη από πάνω παίρνει και ένα φλόγιστρο σε μέγεθος πυροσβεστήρα και αρχίζει το κάψιμο. Ευτυχώς δεν του ξέφυγε γιατί εύκολα γίνεσαι παρανάλωμα με τέτοιο φλόγιστρο! Αφού την αφήσαμε να κρυώσει και την εξαφανίσαμε μετά μασουλάγαμε την ζάχαρη για να μείνει η αίσθηση του καμένου στα δόντια!

Από όλους όσους μίλησα σχετικά με το εστιατόριο οι γνώμες είναι ότι η ποιότητά του έχει πέσει, οι τιμές έχουν ανέβει και γενικά με τον χαρακτήρα του ιδιοκτήτη δεν τα πάνε όλοι καλά. Χωρίς να έχουμε δοκιμάσει τις παλιότερες συνταγές του εμείς ότι δοκιμάσαμε το βρήκαμε από καλό έως άριστο (με μερικά πιάτα να είναι απίστευτα). Η τιμή των €37 το κεφάλι που βγήκε χωρίς κρασί πιστεύω ότι είναι πολύ καλή αν αναλογιστεί κανείς ότι στο La Pasteria σου έρχεται το λιγότερο €25 το κεφάλι με την ποιότητα και τη γεύση όμως να είναι έτη φωτός πίσω. Ειδικά αν είστε μεγαλύτερη παρέα (περισσότεροι από 4) τότε έρχεται και αστακομακαρονάδα, όπου μαζί με το κρασί βγαίνει στα €45 το κεφάλι (επιβεβαίωσε συνάδελφος από πρόσφατη επίσκεψη), ποσό που σίγουρα το λες φθηνό. Για εμένα πάντως είναι ότι καλύτερο έχω δοκιμάσει σε τρατορία.

(Il Tinello, Κνωσού 54, 'Αλιμος, 210-9828462)