Μυρτιλλόπιττες!

Σάββατο βράδυ πριν από έξοδο και αφού έχουμε κοιμηθεί κανένα 2ωρο για να αντέξουμε (που και πάλι μέχρι τις 3-4 μας βγάζει,για ξημέρωμα δύσκολο πια!) πάμε Κηφισιά Cinemax για το My Blueberry nights. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν ήμασταν εμείς και 3-4 συνταξιούχοι (όπως πχ στις "Ζωές των 'Άλλων") αλλά και πάλι δεν την λες κατάμεστη την αίθουσα. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο ιδιοκτήτης της αίθουσας είναι μάλλον πολύ οικολόγος γιατί αποφάσισε ότι Σάββατο βράδυ στις 10:30 δεν χρειάζεται θέρμανση η αίθουσα αλλά το εισιτήριο στα 8ευρώ/κεφάλι του φάνηκε λογικότατο! Αφού κάνω το λάθος και βγάζω παλτό και κασκόλ μετά από 5 λεπτά τουρτούριζα και τα ξαναέβαλα! Και μετά κλαίγονται γιατί ο κόσμος συρρέει στα Village (ναι φέρνουν 9/10 ταινίες σκουπίδια αλλά τουλάχιστον την βλέπεις σαν άνθρωπος και χωρίς σπαστικό διάλειμμα!). Ας μην συνεχίσω να γίνομαι κλαψο...νης γιορτινές μέρες που είναι!

Η ταινία έχει λάβει μέτριες κριτικές στο IMDB (και δεν λέω για τους χρήστες του Αθηνοράματος γιατί εκεί μόνο οι διανομείς και κάτι 5χρονα βάζουν κριτικές οπότε δεν μπορείς να βγάλεις άκρη)! Για να μην έχετε αγωνία,σε όσους αρέσει ο Wow(!) Kar Wai να πάνε να την δουν γιατί απλούστατα το έκανε το θαύμα του πάλι (ειδικά αν θέλετε πινελιές Τζιμ Τζάρμους με σκηνοθεσία και συναίσθημα Καρ Βαι εδώ είστε!). Είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει ταινίες για να δώσει τον ορισμό λέξεων όπως "συναίσθημα", "ποίηση", "σχέσεις" ντυμένες με χρώμα και ήχο! Με μια λέξη, η ταινία σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση, όχι μόνο στο μάτι με τις σκηνές της πίττας από μύρτιλλο(=blueberry) αλλά και στην ψυχή. Με το ζόρι τραβηχτήκαμε στο club μετά την ταινία γιατί θα μας χαλούσε την όλη διάθεση που μας είχε φτιάξει το έργο. Για μένα είναι η απόλυτη Χριστουγεννιάτικη ταινία (του σινεφίλ): κόκκινη, με την πρωταγωνίστρια να έχει ανακαλύψει τον καινούριο εαυτό και σχέση της μέσα από ένα αξέχαστο road movie έτοιμη για μια καινούρια αρχή/χρονιά!

Το μάρκετινγκ την προμοτάρει σαν ένα road movie και πέφτει μέσα γιατί έχει όλα τα ωραία στοιχεία τέτοιου είδους. Είναι όμως και πολλά παραπάνω από αυτό. Δείχνει την ανακάλυψη του εαυτού μας έπειτα από έναν χωρισμό και πως πρέπει πραγματικά να είμαστε για να δούμε ότι καινούριο μας έρθει (σε αντίθεση με τον κανόνα της Δυτικής κοινωνίας ότι χωρίζουμε μόνο όταν έχουμε βρει τον/την επόμενο). Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε πει σε συνέντευξη ότι ήθελε με αυτή την ταινία να δείξει την Αμερική στη χώρα του και μπορεί αυτό να μην φαίνεται σε μια πρώτη επαφή αλλά υπάρχουν διάσπαρτες πινελιές που όποιος έχει ζήσει Αμερική τις αναγνωρίζει αμέσως (πχ ο ιδιοκτήτης μπαρ που ζητάει το κλείσιμο λογαριασμού από τη χήρα Weisz, η κόρη που δεν εμπιστεύεται τον ίδιο της τον πατέρα δείχνουν σαφέστατα το πόσο ανασφάλεια υπάρχει στις σχέσεις και πόσο το χρήμα τελικά είναι υπεράνω όλων, δυστυχώς όχι μόνο στο Αμέρικα αλλά και στο Ελλάντα).

Από τις διάφορες κριτικές που διάβασα θα συμφωνήσω μόνο με το ότι η Norah Jones σίγουρα δεν είναι το ίδιο καλή ηθοποιός με τραγουδίστρια. Φαίνεται από το πρώτο καρέ και ενώ θα περίμενε κανείς προς το τέλος η εμπειρίες που έζησε στην πορεία να φαίνονται, πρακτικά δεν αλλάζει κάτι (αν το συγκρίνεις πχ με το πως φαίνεται ο Ed Norton στο American History X στην αρχή και στο τέλος, βλέπεις ότι απέχουν έτη φωτός - από την άλλη ο ένας είναι ηθοποιός και η άλλη τραγουδίστρια). Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ όταν βλέπεις τον David Strathaim (αρκετά σκαλιά πάνω από όλους του υπόλοιπους) και την Rachel Weisz. Η ανισότητα στην ηθοποιία είναι μάλλον το μόνο πράγμα που θα σας χαλάσει (Jude Law & Natalie Portman όχι άσχημα, με την Portman να είναι κουκλάρα!). Σκηνοθεσία, φωτογραφία και μουσική κυμαίνονται στο γνώριμο ύφος του Wong Kar Wai (παραμένουν κορυφαία παρά το ότι εδώ έχει εντελώς άλλους συνεργάτες από τις Ασιατικές παραγωγές του). Το να συγκρίνει κανείς με το "2046" ή το "ITMFL" ίσως να είναι λίγο άδικο ίσως και να βρει το Blueberry Nights κατώτερο. Εδώ όμως οι διάλογοι είναι σαφώς καλύτεροι κατά την άποψή μου.

Θα κλείσω με 2 ατάκες που νομίζω είναι το ζουμί της ταινίας:
"Απέτυχα στο να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και χαίρομαι" (γράμμα της Λιζ στον Τζέρεμι προς το τέλος)
"Ίσως να χρειαζόμουν συντροφιά, είναι δύσκολο το ταξίδι μόνος σου" (γιατί η Πορτμαν είπε ψέματα στη Τζοουνς)

PS: Και η σκηνή με το κολλημένο γλάσσο στα χείλια της Jones είναι επίσης ξεχωριστή!

2046 moods for love!

Αν και ο Wong Kar Wai κοντεύει 10ετία που είναι γνωστός στο κινηματογραφικό στερέωμα και παρά το ότι είχα ακούσει μόνο θετικά για τις μέχρι τώρα δημιουργίες του δυστυχώς μόνο πρόσφατα κατάφερα και είδα το In the Mood for love (Ερωτική Επιθυμία) και το 2046. Τελικά έκανα μεγάλη βλακεία που δεν τις είχα δει νωρίτερα γιατί απλούστατα οι ταινίες του είναι απίστευτες!

Ο Kar Wai είναι μάγος στο να παίρνει απλές ιστορίες (σαν σενάριο είναι ένα τυπικό love story συνήθως που το έχουμε δει άπειρες φορές στη μεγάλη & μικρή οθόνη) και να το μετατρέπει σε αριστούργημα με τις λήψεις, τα χρώματα και τη μουσική που το ντύνει. Θες να βάλεις την ταινία σε slow motion μόνο και μόνο για να χορτάσεις το κάθε καρέ και να μην τελειώσει γρήγορα η οπτική και ηχητική ευδαιμονία που βλέπεις! Είναι απλώς μαγικό! Όχι, δεν γύρισα πρόσφατα από τα Ζωνιανά ούτε άρχισα να κάνω παρέα με φοιτήτριες δραματικής σχολής (που δεν θα με χάλαγε κιόλας!) απλά αν δεν έχετε δει τις 2 παραπάνω ταινίες και είστε σινεφίλ (ή τουλάχιστον το πιστεύετε) πρέπει να το κάνετε αμέσως (με προϋπόθεση βέβαια να μην είστε φανατικός του Σταλόνε ή έχετε διαρκείας στα Village μιας και τότε τσάμπα διαβάζετε το post!)

Αν και Ασιάτης μην περιμένετε κάτι σε στυλ Oldboy ή Τίγρης και Δράκος (ή ακόμα χειρότερα Brokeback Mountain) αν και έχουν μερικά κοινά (φωτογραφία, χρώματα και υποβλητική ατμόσφαιρα βρίσκεις και στις δημιουργίες του Park Chan-Woo και του Ang Lee). Πιστεύω ότι και ταινία χωρίς σενάριο να έκανε, ο κόσμος που δημιουργεί στις ταινίες του είναι τόσο εξωπραγματικός αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς να ξεκολλήσεις! Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι μίξη Κισλόφσκι και Λιντς (με υπόθεση που να βγάζει νόημα όμως και χωρίς υπερφυσικά μηνύματα!). Τα συναισθήματα είναι διάχυτα στην ταινία και εκεί που περιμένεις την κορύφωση βλέπεις μια έκρηξη χρωμάτων στη θέση τους που σε αφήνει σαστισμένο!

Για την δε μουσική επένδυση τα λόγια είναι λίγα. Αν πιστεύετε ότι τα OST του Ταραντίνο ήταν τέλεια, τότε πρέπει να ακούσετε αυτά (σε εντελώς άλλο στυλ εννοείται βέβαια). Το γεγονός ότι η γυναίκα μου που πέφτει ξερή για ύπνο στις 9μμ κάθε μέρα κατάφερε στον ύπνο της να ακούσει το soundtrack και να μου ζητήσει να το κατεβάσω (δεν ξέρει καν ότι κάποια εποχή τα CD τα αγοράζαμε!) επιβεβαιώνει ότι εκτός από τη σκηνοθεσία και η μουσική είναι άψογη.

Οι ηθοποιοί, αν και σίγουρα στο ύψος των περιστάσεων (Ζανγκ Ζιγί, Γκονγκ Λι και Τονι Λέουνγκ είναι εγγύηση) περνάνε σε 2η μοίρα μιας και νιώθεις ότι απλώς κινούνται στο σύμπαν του Kar Wai. Πραγματικά έχασα που δεν τις είχα δει στο σινεμά και περιορίστηκα στο DVD. Μιας και η επόμενη ταινία του (My blueberry nights) βγαίνει σύντομα στις αίθουσες (και ήταν η εναρκτήρια ταινία στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης) είπα να το παίξω κι εγώ επίκαιρος (και χωρίς να με πληρώνουν οι εταιρίες διανομής για να γράφω σε Κυριακάτικα ένθετα :-) ). Δυστυχώς κάτι μου λέει ότι κινείται σε εντελώς άλλο κλίμα και ίσως να μην είναι ακριβώς σε ότι μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα (ελπίζω να βγω ψεύτης βέβαια). Πάντως για Χριστούγεννα αν θέλετε κάτι ρομαντικό πέρα από Χολιγουντιές τύπου Love actually κτλ δεν θα βρείτε τίποτα πιο χαρούμενα καταθλιπτικό από τις 2 αυτές ταινίες για να δείτε με τον/την αγαπημένη σας (μην κολλήσετε στα σιρόπια προσέχετε μόνο!)

Kosebasi

Σάββατο μεσημέρι, λιακάδα Νοέμβρη μήνα (πλέον βέβαια δεν αποτελεί εξαίρεση όπως παλιά) και αποφασίζουμε να κατέβουμε προς Γλυφάδα μεριά μαζί με άλλο ένα ζευγάρι. Αν και είχά όρεξη για Ιταλικό, τελικά οι υπόλοιποι με έπεισαν για Kosebasi. Μου είχε διαφημίσει και η γυναίκα μου το κιουνεφέ του οπότε αν δεν έβρισκα κάτι στα κυρίως σίγουρα θα έπαιζα μπάλα στα γλυκά.

Σαν χώρος είναι αρκετά καλός, με το κόκκινο και μπεζ να κυριαρχεί. Στα πολύ θετικά, ότι αν και φτάσαμε μεσημέρι με το μαγαζί να έχει κόσμο (όχι ασφυκτικά γεμάτο όμως) δεν είχε ιδιαίτερη τσίκνα ή τσιγάρο (που μας βοήθησε πολύ και στο μωρό). Η εξυπηρέτηση άμεση αλλά οι κρεατοφάγοι της παρέας έφαγαν ήττα γιατί το γιαουρτλού είχε τελειώσει (πράγμα απαράδεκτο για Πολίτικο εστιατόριο!!!)

Δεύτερη ανησυχία έρχεται μόλις ανοίγω τον κατάλογο και βλέπω ότι το μαγαζί είναι αλυσίδα και πήρα μια κρυάδα ότι θα φάω στο Τούρκικο Planet Holywood! Ευτυχώς το κουβέρ διέλυσε κάθε σύννεφο αμφιβολίας: τα υπέροχα bubble breads με την ψιλοκομμένη τομάτα και το τουλούμι στη θέση του dip ήταν όλα τα λεφτά. Είτε η μαύρη είτε η λευκή εκδοχή του ψωμιού αξίζει και εξαφανίστηκαν και τα 2 καλαθάκια που μας έφερε σε χρόνο μηδέν (πεινούσαμε κιόλας).

Μετά από λίγα λεπτά ήρθε και η νερόπιτα, η μελιτζανοσαλάτα, το γιαούρτι με σκόρδο και καπνιστή μελιτζάνα και η σαλάτα. Όλα ήταν εξαίσια και φρέσκα για αυτό και εξαφανίστηκαν εξίσου γρήγορα με το κουβέρ (τελικά πεινάγαμε περισσότερο από ότι αρχικά νομίζαμε)! Για κυρίως πήρα ένα πεϊνιρλί που - ευτυχώς - δεν έχει καμία σχέση με ότι είχα δοκιμάσει στη Δροσιά: λεπτή ζύμη, ελάχιστα ψημένη χωρίς να έχει μπάσει λάδι η βάρκα και τα τυριά να έχουν λιώσει όσο πρέπει και όχι στο όριο της εξαΰλωσης! Τα κρεατικά (κεμπάπ και μοσχαρίσιες) ήταν εξίσου νόστιμα κατά την ομολογία των υπολοίπων (ίσως να έπεφτε λίγο βαρύ το κεμπάπ). Σε 2η επίσκεψη δοκιμάσαμε και το χόμους μα παστουρμά (όλα τα λεφτά με το κόκκινο πιπέρι να δίνει την σπιρτάδα που έπρεπε).

Τα γλυκά είναι αποκλειστικά από τον Gulloglou που φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις. Το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν έχει όλη την γκάμα (δύσκολο έτσι κι αλλιώς) αλλά το εκμέκ είναι έλλειψη! Πήραμε καζαν ντιπί και κιουνεφέ. Το κιουνεφέ παρά τη διαφήμιση άξιζε πιο πολύ για το παγωτό καϊμάκι παρά για το ίδιο το κιουνεφέ (που ήταν σωστά βουτυρωμένο και ψημένο). Το καζαν ντιπί απλώς άπαιχτο (έφαγα κι ας είχε και κοτόπουλο μέσα). Σύνολο μας βγήκε 25/κεφάλι μαζί με tip, ικανοποιητικότατο για ένα φαγητό που θα σας αρέσει σίγουρα (και τη 2η φορά μαζί με 2 μπουκάλια κρασί και σαφώς πιο πολλά πιάτα πήγε στα 35/κεφάλι που και πάλι είναι φυσιολογικό δεδομένου της καλής ποιότητας).

Στα μείον ότι το μενού από κυρίως έχει αποκλειστικά και μόνο κρέας και κατά 90% αρνί (πχ μύδια και άλλα θαλασσινά λείπουν όχι μόνο από το Kosebasi αλλά και από πολλά Πολίτικα εστιατόρια της Ελλάδας) και ότι η τουαλέτα αν σας χρειαστεί να αλλάξετε μωρό δεν θα βολέψει (έκανα εξάσκηση αλλαγής πάνας όπως τα αεροπλάνα που ανεφοδιάζουν στον αέρα!). Αυτό που με χάλασε όμως είναι ότι σε 2η επίσκεψη με παρέα από τη δουλειά στις 6μμ δεν είχε πάλι γύρο (ας πάρουν από σουβλατζίδικο αν κάνουν τέτοια οικονομία στο γύρο!) και ο σερβιτόρος που μας ανέλαβε ήταν η προσωποποίηση της κακιασμένης αδελφής (προσπαθούσε να γίνει οικείος με τον πιο άκομψο τρόπο, σχολίαζε την κουβέντα μας ενώ κανείς δεν του είχε δώσει το θάρρος και κοίταζε και κάποιον από την παρέα σαν ξερολούκουμο - ευτυχώς όχι εμένα :-))! Γενικά κάτι τέτοιες μικρολεπτομέρειες μπορούν εύκολα να επηρεάσουν ένα κατά τα άλλα καλό εστιατόριο. Αν αποφασίσουν να πάρουν παραπάνω ποσότητες γύρου ή να ανάβουν την ψησταριά πιο νωρίς τότε το εστιατόριο είναι μια χαρά!

(Kosebasi, Ζησιμοπούλου 7Β & Λαζαράκη 45, Γλυφάδα, 210-8940170, 210-8940180)

Black House

Αν δεν το είχα βάλει μαύρη λίστα το Block House ο τίτλος θα ήταν άλλος! Το εστιατόριο αυτό είναι η μεγάλη απόδειξη του πως μπορεί ένα μέτριο εστιατόριο που έχει πιθανότητες να καλυτερέψει (από πλευράς ποιότητας φαγητού) να σε κάνει να μην ξαναπατήσεις ποτέ το πόδι σου εκεί μέσα! Αποφασίσαμε να φάμε εκεί για χάρη του φίλου μου που λατρεύει τα Friday's (είναι καλός φίλος, φεύγει κιόλας οπότε είπα να κάνω μια υποχώρηση παραπάνω). Σαν concept και εμφανισιακά αλλά και από μενού κινείτε στο χώρο του Fridays με προσανατολισμό όμως στα κρεατικά και όχι τόσο στο fun factor. Σίγουρα δεν θα πείσει ότι είναι το επόμενο Τηλέμαχος BBQ (ευτυχώς δεν προσπαθεί κιόλας) αλλά τοποθετείται σε αυτούς που τους αρέσει το κρέας (ευτυχώς είχε και ψητό σολομό οπότε ήμουν οκ)

Κυριακή μεσημέρι, να βρέχει έξω κι εμείς να προσπαθούμε να βάλουμε το αδιάβροχο στο καρότσι για να μην γίνει μούσκεμα η μικρή. Τελικά την πήραμε αγκαλιά κάτω από την ομπρέλα γιατί το αδιάβροχο ήθελε πτυχίο μηχανικού για να κουμπώσει σωστά στο καρότσι! Το μαγαζί γεμάτο και ευτυχώς βρήκαμε μια γωνία που χώραγε και το καρότσι.

Αφού πιάνουμε τη συζήτηση με την παρέα ανακαλύπτουμε ότι έχει περάσει περίπου μισή ώρα και δεν μας έχει έρθει ο κατάλογος. Έπειτα από βεγγαλικά στο ταβάνι, τασάκια στα κεφάλια των σερβιτόρων, φωτεινές πινακίδες νέον ότι θέλουμε κατάλογο έρχονται (και φυσικά δεν τους αφήσαμε να ξαναφύγουν πριν παραγγείλουμε). Το μαγαζί είναι γεμάτο αλλά μέρες και ώρες που ξέρουν ότι θα έχει κόσμο ας βάλουν και 1-2 άτομα παραπάνω!

Τα φαγητά ήταν απροσδόκητα καλά! Μια σούπα που πήρε η γυναίκα μου, η σαλάτα με το dressing του μαγαζιού, η ψητή πατάτα που πήρα για ορεκτικό με sour sauce και τα λουκάνικα ήταν όλα μια χαρά (εντυπωσιάστηκα μιας και περίμενα ότι δεν θα τρώγονται οπότε ίσως και οι χαμηλές προσδοκίες να βοήθησαν κάπως). Αφού καθαρίσαμε τα πρώτα, το μαγαζί αποφάσισε ότι είναι καλό να χωνέψει κανείς για τα καλά πριν φάει το κυρίως του (τουλάχιστον 45 λεπτά πέρασαν μέχρι να έρθουν)! Τα κυρίως και αυτά σε πολύ καλά επίπεδα (πάντα για τύπου Friday's μαγαζί μιλάμε βέβαια!). Η έκπληξη βέβαια ήρθε μαζί με τα κυρίως...

Όταν μας τα έφερε η σερβιτόρα της έπεσε και ένα πιάτο που έσπασε λίγο πιο πέρα από το καρότσι της μικρής. Εντάξει δεν υπήρχε κίνδυνος μεν ούτε λέρωσε κανέναν αλλά ένα συγγνώμη όμως δεν θα έβλαπτε (έστω και στη γλώσσα της μιας και μίλαγε σπαστά Ελληνικά). Το καλύτερο ήταν ότι όχι μόνο έκανε την πάπια αλλά το πιάτο μαζί με ότι είχε μέσα έμεινε στο πάτωμα μέχρι και να φύγουμε και κανείς δεν ήρθε να το καθαρίσει ούτε κι έπειτα από 2-3 παρατηρήσεις και μάλιστα σε διαφορετικά άτομα!!! Μίλησε κανείς για "εξυπηρέτηση πελάτη" ?!?! Το σίγουρό είναι ότι πεινάγαμε πολύ μάλλον γιατί τελικά κανείς δεν το μάζεψε κι εμείς το φάγαμε όλο το φαγητό μας (που δεν ήταν και άσχημο). Μας βγήκε σύνολο στα 40 ευρώ το ζευγάρι (μαζί με μπύρες) που είναι φυσιολογικό (το αφύσικο βέβαια ήταν οι σερβιτόροι και η αντιμετώπιση Κινέζου στο θέμα "τα σπάω όλα"). Με εξαίρεση το σέρβις (που δεν θα πρέπει να αποτελεί εξαίρεση) το μαγαζί κινείται σε καλά επίπεδα για αυτό που προσφέρει. Αν αναβαθμίσουν και το προσωπικό θα είναι μια καλή επιλογή για ένα ανάλαφρο εστιατόριο σε όσους τους αρέσει η συγκεκριμένη κουζίνα.


(Block House, Λ. Κηφισίας 238-240 (Εμπορικό κέντρο "Μελά"), Κηφισιά, 210-6230600)

Mi Dinero

Πρόσφατα επισκεφθήκαμε με παρέα το Mi Sueno Norte (αυτά τα ΒΠ τους μάραναν!) που έχει ανοίξει δίπλα στο Envy στην Πολιτεία. Το είδαμε στις καινούριες αφίξεις, είχαμε ακούσει και καλά λόγια για το αδερφάκι του στο Κολωνάκι οπότε λέμε ας δούμε τι λέει. Δυστυχώς μόνο όνειρο (=sueno) δεν ήταν αυτά που φάγαμε! Αν και ήταν στις πρώτες μέρες λειτουργίας του εστιατορίου & Σάββατο βράδυ, ευτυχώς που είμαστε 8 άτομα παρέα αλλιώς θα αισθανόμασταν μια κάποια μοναξιά στο μαγαζί! Πήγαμε μεν νωρίς αλλά και κατά τις 12:30 που φύγαμε δεν είχε γεμίσει.

Σαν χώρος, αν και δεν τον λες industrial, η κυριαρχία του λευκού το κάνει κάπως πιο κρύο από ότι θα περίμενε κανείς. Προσωπικά δεν με χαλάει μιας και μου αρέσουν τέτοιοι χώροι, άλλοι πάντως προτιμούν κάτι πιο ζεστό. Το σίγουρο είναι ότι το καλοκαίρι που έχει τεράστιο κήπο έξω θα είναι πολύ καλή επιλογή, ακόμη και τώρα που τον έβλεπες φωτισμένο μέσα από την τεράστια τζαμαρία σε έφτιαχνε (και έδειχνε και το μαγαζί σαφώς μεγαλύτερο). Το σέρβις είναι σε καλά επίπεδα για το μαγαζί (το ότι κάποιος είναι ευγενικός πλέον το αναφέρω στα θετικά αν και έπρεπε να θεωρείται το ελάχιστο σε ένα εστιατόριο!)

Η μουσική καλή, κινείται σε εθνικ-latin ρυθμούς, κάτι αναμενόμενο για το είδος κουζίνας αλλά μην φανταστείτε και τίποτα υπερβολικά ψαγμένο (ώρες ώρες νομίζεις ότι έχουν αναμετάδοση από Kosmos ή Εν Λευκώ, που σίγουρα είναι στα θετικά). Τα πρώτα πιάτα δεν τα έλεγες άσχημα (ούτε και πέταγες τη σκούφια σου). Οι μερίδες μικρές (πρακτικά για ένα άτομο, άντε βία 2 γυναίκες σε δίαιτα). Λαμπερή εξαίρεση οι πιπεριές γεμιστές με μπακαλιάρο (γευστικά καλό), τραγική ήταν όμως η σαλάτα (κυριολεκτικά 2 μαρουλόφυλλα, μια λεπτή φέτα τομάτας και 2 κουταλιές dressing - στην αρχή νομίσαμε ότι μας έκαναν πλάκα). Ενώ είχαμε πάρει σχεδόν όλα τα ορεκτικά του καταλόγου και μερικά x2 είναι απλώς κοροϊδία να σερβίρεις σαλάτα λες και έχεις 8 ανορεκτικούς να κάθονται στο τραπέζι! Πάνω που είχαμε αρχίσει να παγώνουμε με τη σαλάτα ήρθαν και τα κυρίως για το τελειωτικό χτύπημα.

Είχαμε πάρει παέλια για 8 άτομα (μια με θαλασσινά και μια ανάμικτη θαλασσινά και κρεατικά, η κάθε μια για 4 άτομα). Αν δεν είχαμε σκάσει από τα ορεκτικά οι μερίδες θα έφταναν οριακά (τουλάχιστον δεν ήταν σαν την σαλάτα). Πρακτικά τσίμπησαν όλοι από λίγο, διαπίστωσαν ότι αυτό που μας σέρβιραν μόνο παέλια δεν ήταν (πιο μεγάλη επιτυχία θα είχε σαν ριζότο) και σταμάτησαν εκεί. Το σύνολο μας βγήκε (με 2 μπουκάλια κρασί αν θυμάμαι καλά) κοντά στα 50 ευρώ/κεφάλι. Αν το φαγητό ήταν καλύτερο θα έλεγε κανείς και με κρασί δεν είναι υπερβολικό (σαφώς βέβαια πιο πάνω από το μέσο όρο). Τώρα που το φαΐ δεν ενθουσίασε κανέναν (και μάλιστα είχαμε στην παρέα και άτομα που έχουν φάει την Ισπανία με το κουτάλι αλλά και εμπειρία από εστιατόρια είχαν) σίγουρα είναι κοροϊδία να πάει κανείς να φάει εκεί. Αν το καλοκαίρι ανοίξει και έξω και έχει βελτιωθεί και ο σεφ τότε το ξανασυζητάμε!

(Mi Sueno Norte, Κων. Παλαιολόγου 1, Πλ. Πολιτείας, 2103616271, 6941699280)

Gourmet made in Israel!

Αφού πεισθήκατε ότι δεν σας πυροβολήσουν μόλις πατήσετε το πόδι σας στο Ισραήλ, ας δούμε και που μπορείτε να φάτε (χωρίς τρομοκρατικές επιθέσεις)! Σαν κουζίνα (με εξαίρεση το Kosher που δεν μπορεί να το πει κανείς ακριβώς κουζίνα αλλά τεχνοτροπία περισσότερο) δεν υπάρχει κάτι που να το χαρακτηρίζεις Ισραηλινό. Άρα ο τίτλος παραπλανητικός. Αυτό που έχουν καταφέρει όμως είναι ένας επιτυχημένος συνδυασμός από επιρροές (κυρίως από Μεσόγειο, Μέση Ανατολή και Νότιο Αφρική). Πραγματική fusion κουζίνα στην πράξη και όχι φούμαρα που μας πασάρουν οι εδώ εστιάτορες. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο το πόσο καλή εξυπηρέτηση υπάρχει παντού και ότι το φαγητό είναι πάμφθηνο για τα Ελληνικά δεδομένα (ειδικά τώρα που το δολάριο - δεμένο με το τοπικό Shekel - έχει πάει κατά διαόλου!). Σαν γεύσεις το ψάρι επικρατεί και μετά υπάρχει pasta, sushi και κρεατικά (με επιρροές από Περσική & Τούρκικη κουζίνα που σημαίνει αρκετό αρνί). Επίσης, κρεμμύδι και σκόρδο υπάρχει άφθονο σχεδόν σε κάθε πιάτο (μερικές φορές το παρακάνουν μάλιστα!). Η επιτυχία είναι ότι ενώ και εδώ τρώμε αρκετό ψάρι ο τρόπος μαγειρέματος είναι τελείως διαφορετικός στο Ισραήλ αλλά απίστευτα γευστικός!

Συνήθειες φαγητού έχουν ίδιες με Ellada: μεσημεριανό κατά τη 1-2 (για σαλάτα ξεκινάνε και καταλήγουν σε κανονικό γεύμα), απόγευμα κάτι πιο light και βράδυ βγαίνουν έξω κατά τις 10-11 για κανονική μάσα. Η μεγάλη διαφορά με εδώ είναι ότι η αναλογία ποιότητας/τιμής είναι σαφώς υπέρ του Ισραήλ. Κοντά στο γραφείο που δούλευα υπήρχε ένα μικρό mall με καμιά 10αριά εστιατόρια ανοιχτά από μεσημέρι μέχρι απόγευμα. Από sushi, ιταλικό, middle east, ψάρια μέχρι kosher. Τα δοκίμασα όλα και σε κανένα δεν έφαγα κάτι που να πω ότι δεν έμπαινε σε στόμα. Όλα ήταν από αποδεκτά μέχρι πολύ καλά (και σε κανένα δεν πλήρωνε κανείς παραπάνω από 10-15 ευρώ/άτομο για πρώτο, κυρίως και αναψυκτικό/μπύρα!!!). Υπέροχα ραβιόλια γεμιστά με γλυκοπατάτα δεν νομίζω να βρείτε πουθενά στο food-court του Mall αλλά ήταν ένα από τα 10άδες πιάτα του Spagedim (αντίστοιχο του δικού μας La Pasteria με καλύτερα πιάτα και σαφώς καλύτερες τιμές!). Επίσης, πουθενά δεν βρήκα σερβιτόρο με ύφος ή που να μην είναι άκρως εξυπηρετικός (από τον μετανάστη που έφερνε το ποτά στην παράλία μέχρι τους σερβιτόρους σε εστιατόρια αντίστοιχα της Σπονδής). Ακόμη και σε μέρη που είναι άκρως τουριστικά (πχ το παλιό λιμάνι ή η παραλία του Τελ Αβίβ) σερβίρουν άψογο φαγητό και σε λογικές τιμές (σε εμάς φαίνονται λογικές, για τους ντόπιους το Τελ Αβίβ είναι το αντίστοιχο Κολωνάκι/Κεφαλάρι/Καβούρι σε κόστος διαβίωσης)

Ένα άλλο γεγονός είναι ότι έχουν ρίξει κεφάλαια και έχουν ανακαινίσει αρκετές περιοχές που πλέον υπάρχει κοσμοσυρροή αλλά και σωστή υποδομή (με καλύτερο παράδειγμα το παλιό λιμάνι του Τελ Αβίβ και επόμενο project η ψαραγορά-λιμάνι της Jaffa). Αν κάποιος νομίζει ότι ο Φλοίσβος έχει αναβαθμιστεί, αν πάει στο παλιό λιμάνι στο Τελ Αβίβ τότε βλέπει πως θα έπρεπε να είναι κανονικά (και ότι για άλλη μια φορά νομίζουμε ότι κάτι κάναμε ενώ στην πράξη είμαστε κάτω το μέσου όρου!)

Για όποιον έχει βάση το Τελ Αβίβ, θα πρέπει οπωσδήποτε να πάει στην Jaffa και στην Herzalya Pituyah (για χορό, διασκέδαση, μάσα και ότι άλλο προκύψει). Φυσικά θα βρει και στο Τελ Αβίβ αρκετά εστιατόρια και - για να μην ξεχνιόμαστε - επιβάλλεται μια βόλτα από το αχανές παλιό λιμάνι. Ανακαινισμένες αποθήκες έχουν από εστιατόρια και club μέχρι spa και εμπορικά. Σίγουρα οι τιμές είναι ανεβασμένες αλλά η ποιότητα είναι τουλάχιστον αποδεκτή έως πολύ καλή. Για άριστο φαγητό, εκτός από 1 εστιατόριο θα πρέπει να κινηθείτε εκτός λιμανιού.

Όπου και να κάτσετε μην ξεχάσετε να πάρετε τοπική μπύρα (πολύ καλή), να παραγγείλετε meze (πιάτο που διαλέγεις μέσα από 10-15 ορεκτικά, μικρές μερίδες αλλά αξίζουν να τις πάρετε όλες την 1η φορά για δοκιμή), cheviche & tartar παίζουν σχεδόν παντού και είναι απίθανα και οπωσδήποτε πάρτε τη λεμονάδα με φύλλα μέντας μέσα (δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι είναι τυποποιημένη λεμονάδα που παίρνεις στο σούπερ μάρκετ και όχι στυμμένη!). Δοκιμάστε και τα ψωμιά τους (αυτό που είναι πασπαλισμένο με χοντροκομμένο αλάτι και είναι γλυκό είναι όλα τα λεφτά!). Αν αράξετε παραλία (που μπορείτε να το κάνετε αρκετό καιρό μιας και τέλη Νοέμβρη η θερμοκρασία το μεσημέρι έφτανε 22-25 βαθμούς!) δοκιμάστε άφοβα cocktail με ανανά, caipirinha και mohjito.

Προτάσεις δικές μου είναι τα εξής εστιατόρια:

- Mul-Yam (old Port of Tel Aviv. Tel. (03)546-9920 με 1 αστέρι Michelin)
- Manta Ray (Almah Beach, near Dan Panorama Hotel, Jaffa, (03)517-4774)
- Raphael (87 Hayarkon, Tel Aviv. Tel: (03)522-6464)

Σαφώς και υπάρχουν και άλλα (πχ Orca, Cordelia, Carmella Banachala) αλλά από αυτά που έφαγα τα παραπάνω τα συστήνω άφοβα. Από design μην περιμένετε κάτι το εξωπραγματικό ή φουτουριστικό (ενώ σε club θα δεις κάτι το ξεχωριστό) και τα 3 εστιατόρια κινούνται σε κλασσικές ζεστές γραμμές χωρίς να έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερο (φυσικά η θάλασσα στο πιάτο σας υπάρχει σε όλα). Το ψάρι είναι η ειδικότητα και των 3 εστιατόριών (χωρίς να αποκλείεται εντελώς το κρέας σε μερικά από αυτά). Αν και δεν θυμάμαι όλα τα πιάτα που δοκίμασα, ξεχώρισα τους μεζέδες του Manta Ray (το cheviche ήταν εξωπραγματικό) όπως και το γόνο καλαμαράκι με chips γλυκοπατάτας και sauce με λεμονόχορτο, την καπνιστή μελιτζάνα με τυρί labane στο Raphael όπως και το ρολό ψαριού (μην με ρωτήσετε τι είδος) με λιαστή ντομάτα, ξηρούς καρπούς και κόλιανδρο στο Mul-Yam. Τα γλυκά ήταν σε όλα καλά επίπεδα, με του Manta Ray να είναι εκπληκτικά (ειδικά η creme brulee και το sampler με 3 διαφορετικά είδη σοκολάτας ήταν μοναδικά)! Παρά το ότι με τη σοκολάτα οι χώρες της Μέσης Ανατολής δεν το έχουν (έχει μια περίεργη γεύση που δεν θυμίζει καθόλου σοκολάτα όπως το εννοούν Ευρώπη ή Αμερική) η γκανάς του Manta Ray ήταν απίθανη (και σαφώς Ευρωπαϊκή). Στο Raphael πάρτε ότι cocktail ημέρας σας προτείνουν (δοκίμασα κάτι που έμοιαζε με caipirinha αλλά με φράουλες και ήταν τέλειο).

Στο Mul-Yam θα σας φύγουν περίπου στα €70/κεφάλι χωρίς κρασί, ενώ στα άλλα 2 πέφτουμε στα €40/κεφάλι με κρασί (που είναι και ο μέσος όρος για τα ακριβά εστιατόρια του Ισραήλ). Ο όρος "ακριβό" έχει άλλη διάσταση αν αναλογιστεί κανείς τι θα έδινε στα αντίστοιχα τοπικά (πχ Σπονδή, Βαρούλκο, Παπαδάκη κτλ). Μπορεί να μην έχουν όλα αστέρι Michelin αλλά το φαγητό είναι πραγματική εμπειρία (ειδικά για κάποιον που έχει ήδη Μεσογειακή γεύση και θέλει να δει και μια άλλη νότα του πως μπορεί να συνδυαστεί με Μέση Ανατολή χωρίς να χάσει το χαρακτήρα της).

Το Orca ενώ συγκαταλέγεται στο κορυφαία, το δοκίμασα το τελευταίο βράδυ και μπορώ να πω ότι δεν ήταν ανάλογο της κατηγορίας του: πήρα ψάρι με μελιτζάνα και γιαούρτι - το γιαούρτι δεν ήρθε ποτέ, η μελιτζάνα κολυμπούσε στο λάδι και το ψάρι ήταν σχεδόν παστό! 2-3 άλλα πιάτα που δοκίμασα ήταν μέτρια με μόνο εξαίρεση το ψάρι με νιόκι και πάπρικα. Τα γλυκά, αν και στο μενού ακούγονταν ωραία, ήταν κάτω του μετρίου. Δεν ξέρω αν είναι σε μεταβατική φάση αλλά προτιμήστε κάποιο άλλο από το top 10 list πριν καταλήξετε στο Orca.

Φυσικά υπάρχουν και αρκετά εστιατόρια στην Ιερουσαλήμ αλλά μιας και πήγα Σάββατο (όπου είναι η αντίστοιχη Κυριακή δικιάς μας και κυριολεκτικά δεν κινείται τίποτα στην Ιερουσαλήμ) δεν κατάφερα να δοκιμάσω κάτι. Αν και σαν πληθυσμό είναι αρκετά μικρότερη χώρα όλες οι τάσεις και οι γεύσεις υπάρχουν και μάλιστα πιο έντονες. Σίγουρα δεν θα βρείτε καινοτομίες και πάντα θα είναι μισό βήμα πίσω (μιας και οτιδήποτε Ευρωπαϊκό αφομοιώνεται αρκετά γρήγορα πάντα με την απαραίτητη μεσανατολίτικη πινελιά) θα φάτε όμως πολύ καλά και σε τιμές που για Ελλάδα απλώς δεν παίζουν στην αντίστοιχη κατηγορία!

Shalom!

Επιτέλους μετά από αρκετούς μήνες (δεν είναι και τόσοι πολλοί, πέρασαν γρήγορα με τη δουλειά) καταφέρνω να ξαναβρώ τον ίστρο μου και να γράψω! Μια τα αδιάκοπα ταξίδια μεταξύ Τελ Αβίβ και Αθήνας, μια το μωρό να κλαιεί και να γκρινιάζει (η γυναίκα μου ακόμη περισσότερο) ήρθε στο τέλος και το Facebook οπότε το blogging έμεινε σε τελευταία μοίρα (το γεγονός ότι περιμένω και 2η κόρη δεν το αναφέρω καν μιας και προσπαθώ κι ο ίδιος να το ξεχάσω :-) ).

Ισραήλ: μια λέξη που αν κάνεις ένα γκάλοπ στην Ερμού μέρες που είναι (στέλνοντας μια από τις έμπειρες δημοσιογράφους του Star) οι πρώτες λέξεις που θα έρθουν σαν συνειρμός σε όλους είναι: ρουκέτα, τρομοκρατία, μπούργκα, Εβραίος να καταχωνιάζει τα διαμάντια σε φέτες φωμί, γραφικοί τύποι με το θρησκευτικό καπελάκι να βοηθάει στην καράφλα και την απίστευτη φαβορίτα-κοτσίδα (ούτε ο Κόκκοτας δεν είχε τέτοια!). Ευτυχώς η πργαματικότητα διαφέρει έτη φωτός από όλα τα παραπάνω (εκτός από το τελευταίο ίσως)! Δυστυχώς τα παραπάνω στερεότυπα είναι δημιούργημα των ΜΜΕ (όπως και ο greek mousaka, ο βοσκός που πάει με τις γίδες του, οι 40άρηδες που μένουν τους γονείς τους κτλ που ξέρουν όλοι οι ξένοι για εμάς). Βασική διαφορά ότι τα δικά μας στερεότυπα ισχύουν σε αρκετές περιπτώσεις για εμάς, ενώ για τους Ισραηλινούς είναι η εξαίρεση (περίπου...)

Κατ 'αρχήν η χώρα, η κουλτούρα και οι άνθρωποι είναι κλασσική περίπτωση Μεσογειακής χώρας (που είναι και κυριολεκτικά βέβαια): φιλόξενοι, αίσθηση του χιούμορ ανάλογη με τη δική μας, τρελαίνονται για παραλία άραγμα και διασκέδαση, αν καταφέρουν να χωθούν στο μαύρο χρήμα θα το κάνουν με άνεση, με άλλα λόγια μια από τα ίδια. Μέχρι και στις φάτσες είναι ίδιοι: αν και όλους τους μήνες έμενα στο ίδιο ξενοδοχείο, η κοπέλα στην υποδοχή συνέχεια ξεκινούσε να μου μιλάει στα Εβραϊκά ενώ ήξερε ότι δεν γνωρίζω λέξη (μπορεί να με έβριζε βέβαια κι εγώ να πίστευα ότι φέρνω σε Εβραϊο με θεληματικό πηγούνι :-)).

Για όποιον σκέφτεται να επισκευθεί τη χώρα να το κάνει χωρίς 2η σκέψη (είτε για δουλειά είτε για διακοπές). Δεν υπάρχει πουθενά το θέμα ασφάλειας (εκτός κι αν πάτε στα σύνορα και φτάσετε στην 1η γραμμή της μάχης), οι ντόπιοι χαίρονται αφάνταστα με τους τουρίστες (ακριβώς γιατί θέλουν να σπάσουν το στερεότυπο) και ειδικά με Έλληνες (τέλη Αυγούστου είχε 10δες charter πτήσεις προς Κρήτη, Κω, Ρόδο και άλλα νησιά). Είναι επίσης τρομερό ότι στο ράδιο ακούς από Νταλάρα, Αλεξίου μέχρι και Γονίδη (το ίδιο και στα club όπου μάλιστα ανεβαίνουν και στα τραπέζια)!

Αγγλικά μιλάνε όλοι (εκτός από τους ταρίφες που τελικά είναι η ίδια φυλή σε όλες τις χώρες, κοιτάνε πως θα σε πάνε από την πιο αργή και μακρινή διαδρομή για να τα αρπάξουν!). Αν δε είστε γυναίκα, θα ενθουσιαστείτε ιδιαίτερα με τους άντρες (δεν φταίει η έντονη έλλειψη σεξ και αποφάσισα να αλλάξω προτιμήσεις αλλά αντικειμενικά προσέχουν πολύ, αθλούνται συχνά και φροντίζουν την εμφάνισή τους). Οι Ισραηλινές είναι αρκετά καλές αλλά χάνουν σε 2 σημεία: έχουν ψύχωση με τα παπούτσια κοθώρνους των 20 πόντων (γενικά είναι κοντές και μάλλον σε σημείο κομπλεξ) δεν είναι στην τρίχα όπως μια Ελληνίδα που θα βγει για τσιγάρα μόνο αν έχει πάει κομμωτήριο (αυτό βέβαια δεν αναγκαστηκά κακό μιας και στην πράξη είναι πολύ πιο ακομπλεξάριστες και δεν έχουν την μύτη στον ουρανό).

Στα αρνητικά θα αναφέρω ότι έχουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα με Ελλάδα και το ότι είναι αρκετά μικρή χώρα. Όπως έχουμε εμείς τους δήμους της Αθήνας στο Ισραήλ είναι πρακτικά πόλεις (όταν όλη η χώρα βέβαια είναι 7εκ, προφανώς η Αθήνα είναι τεράστια). Από την άλλη βέβαια μιας και είναι φανατικοί αντι-Αμερικάνοι, τομείς όπως η τεχνολογία παίρνουν τρομερές επιχορηγήσεις από εταιρίες και είναι απίστευτα ανεπτυγμένος (κάτι που σε εμάς δεν υπάρχει καν σαν τομέας!). Άν και μετά από όλα αυτά δεν σας έπεισα ρωτήστε τη γυναίκα μου που πίστευε τα κλασσικά στερεότυπα, ήρθε για ένα ΣΚ και άλλαξε γνώμη εντελώς! Για λεπτομέρεις περί φαγητού σε επόμενο post!