Μυρτιλλόπιττες!

Σάββατο βράδυ πριν από έξοδο και αφού έχουμε κοιμηθεί κανένα 2ωρο για να αντέξουμε (που και πάλι μέχρι τις 3-4 μας βγάζει,για ξημέρωμα δύσκολο πια!) πάμε Κηφισιά Cinemax για το My Blueberry nights. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν ήμασταν εμείς και 3-4 συνταξιούχοι (όπως πχ στις "Ζωές των 'Άλλων") αλλά και πάλι δεν την λες κατάμεστη την αίθουσα. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο ιδιοκτήτης της αίθουσας είναι μάλλον πολύ οικολόγος γιατί αποφάσισε ότι Σάββατο βράδυ στις 10:30 δεν χρειάζεται θέρμανση η αίθουσα αλλά το εισιτήριο στα 8ευρώ/κεφάλι του φάνηκε λογικότατο! Αφού κάνω το λάθος και βγάζω παλτό και κασκόλ μετά από 5 λεπτά τουρτούριζα και τα ξαναέβαλα! Και μετά κλαίγονται γιατί ο κόσμος συρρέει στα Village (ναι φέρνουν 9/10 ταινίες σκουπίδια αλλά τουλάχιστον την βλέπεις σαν άνθρωπος και χωρίς σπαστικό διάλειμμα!). Ας μην συνεχίσω να γίνομαι κλαψο...νης γιορτινές μέρες που είναι!

Η ταινία έχει λάβει μέτριες κριτικές στο IMDB (και δεν λέω για τους χρήστες του Αθηνοράματος γιατί εκεί μόνο οι διανομείς και κάτι 5χρονα βάζουν κριτικές οπότε δεν μπορείς να βγάλεις άκρη)! Για να μην έχετε αγωνία,σε όσους αρέσει ο Wow(!) Kar Wai να πάνε να την δουν γιατί απλούστατα το έκανε το θαύμα του πάλι (ειδικά αν θέλετε πινελιές Τζιμ Τζάρμους με σκηνοθεσία και συναίσθημα Καρ Βαι εδώ είστε!). Είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει ταινίες για να δώσει τον ορισμό λέξεων όπως "συναίσθημα", "ποίηση", "σχέσεις" ντυμένες με χρώμα και ήχο! Με μια λέξη, η ταινία σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση, όχι μόνο στο μάτι με τις σκηνές της πίττας από μύρτιλλο(=blueberry) αλλά και στην ψυχή. Με το ζόρι τραβηχτήκαμε στο club μετά την ταινία γιατί θα μας χαλούσε την όλη διάθεση που μας είχε φτιάξει το έργο. Για μένα είναι η απόλυτη Χριστουγεννιάτικη ταινία (του σινεφίλ): κόκκινη, με την πρωταγωνίστρια να έχει ανακαλύψει τον καινούριο εαυτό και σχέση της μέσα από ένα αξέχαστο road movie έτοιμη για μια καινούρια αρχή/χρονιά!

Το μάρκετινγκ την προμοτάρει σαν ένα road movie και πέφτει μέσα γιατί έχει όλα τα ωραία στοιχεία τέτοιου είδους. Είναι όμως και πολλά παραπάνω από αυτό. Δείχνει την ανακάλυψη του εαυτού μας έπειτα από έναν χωρισμό και πως πρέπει πραγματικά να είμαστε για να δούμε ότι καινούριο μας έρθει (σε αντίθεση με τον κανόνα της Δυτικής κοινωνίας ότι χωρίζουμε μόνο όταν έχουμε βρει τον/την επόμενο). Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε πει σε συνέντευξη ότι ήθελε με αυτή την ταινία να δείξει την Αμερική στη χώρα του και μπορεί αυτό να μην φαίνεται σε μια πρώτη επαφή αλλά υπάρχουν διάσπαρτες πινελιές που όποιος έχει ζήσει Αμερική τις αναγνωρίζει αμέσως (πχ ο ιδιοκτήτης μπαρ που ζητάει το κλείσιμο λογαριασμού από τη χήρα Weisz, η κόρη που δεν εμπιστεύεται τον ίδιο της τον πατέρα δείχνουν σαφέστατα το πόσο ανασφάλεια υπάρχει στις σχέσεις και πόσο το χρήμα τελικά είναι υπεράνω όλων, δυστυχώς όχι μόνο στο Αμέρικα αλλά και στο Ελλάντα).

Από τις διάφορες κριτικές που διάβασα θα συμφωνήσω μόνο με το ότι η Norah Jones σίγουρα δεν είναι το ίδιο καλή ηθοποιός με τραγουδίστρια. Φαίνεται από το πρώτο καρέ και ενώ θα περίμενε κανείς προς το τέλος η εμπειρίες που έζησε στην πορεία να φαίνονται, πρακτικά δεν αλλάζει κάτι (αν το συγκρίνεις πχ με το πως φαίνεται ο Ed Norton στο American History X στην αρχή και στο τέλος, βλέπεις ότι απέχουν έτη φωτός - από την άλλη ο ένας είναι ηθοποιός και η άλλη τραγουδίστρια). Τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ όταν βλέπεις τον David Strathaim (αρκετά σκαλιά πάνω από όλους του υπόλοιπους) και την Rachel Weisz. Η ανισότητα στην ηθοποιία είναι μάλλον το μόνο πράγμα που θα σας χαλάσει (Jude Law & Natalie Portman όχι άσχημα, με την Portman να είναι κουκλάρα!). Σκηνοθεσία, φωτογραφία και μουσική κυμαίνονται στο γνώριμο ύφος του Wong Kar Wai (παραμένουν κορυφαία παρά το ότι εδώ έχει εντελώς άλλους συνεργάτες από τις Ασιατικές παραγωγές του). Το να συγκρίνει κανείς με το "2046" ή το "ITMFL" ίσως να είναι λίγο άδικο ίσως και να βρει το Blueberry Nights κατώτερο. Εδώ όμως οι διάλογοι είναι σαφώς καλύτεροι κατά την άποψή μου.

Θα κλείσω με 2 ατάκες που νομίζω είναι το ζουμί της ταινίας:
"Απέτυχα στο να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και χαίρομαι" (γράμμα της Λιζ στον Τζέρεμι προς το τέλος)
"Ίσως να χρειαζόμουν συντροφιά, είναι δύσκολο το ταξίδι μόνος σου" (γιατί η Πορτμαν είπε ψέματα στη Τζοουνς)

PS: Και η σκηνή με το κολλημένο γλάσσο στα χείλια της Jones είναι επίσης ξεχωριστή!