No Country for Old Men

Η τελευταία ταινία των αδελφών Κοέν, το "No Country For Old Men" είναι από τις πιο πολυαναμενόμενες της χρονιάς μιας και έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές, τόσο για τη σκηνοθεσία όσο και για τους πρωταγωνιστές. Αν και θα προτιμούσα να την έχω δει στο σινεμά μιας και πρόκειται για άκρως ατμοσφαιρική ταινία, τελικά δεν κρατήθηκα και μόλις είδα ότι βγήκε στο Internet την κατέβασα. Επίσης, σαν φανατικός του Μπαρδέμ θα την έβλεπα όπως και να έχει (και ευτυχώς σε αυτό δικαιώθηκα).

Δυστυχώς ίσως έπρεπε να είχα περιμένει μέχρι να βγει στις αίθουσες(αλλά υποθέτω ότι οι εδώ διανομείς προτιμούν να έχει τσιμπήσει και κανένα Όσκαρ ώστε να ανέβουν λίγο τα εισιτήρια). Βρέθηκα να την κάνω fast forward στο τελευταίο 30λεπτό (χωρίς να χάσω τους διάλογους μιας και είναι 2 σελίδες για μια 2ωρη ταινία). Αν σας αρέσουν τα νουάρ των Κοέν τότε το συγκεκριμένο μάλλον είναι από τα καλύτερά τους μέχρι τώρα (μαζί με "Miller's Crossing" & "Blood simple"). Εδώ μάλιστα έχουμε Κοέν με ολίγη από Αγγελόπουλο! Αν πάλι γουστάρετε Κοέν για ταινίες όπως το "Big Lebowski", "Fargo", "Raising Arizona" (όπως εγώ) τότε με εξαίρεση την ηθοποιία & την ατμόσφαιρα δεν πιστεύω ότι θα αρέσει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη ταινία.

Το στόρι όπως στις περισσότερες ταινίες των Κοέν έχει να κάνει με λεφτά, απληστία και κυνήγι. Πρακτικά έχουμε μια ατμοσφαιρική αναπαράσταση της γάτας & του ποντικιού. Οι πρωταγωνιστές βέβαια δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι εκτός τους τυπικούς rednecks και hillbillies της Αμερικής (που διακωμωδούν απίστευτα οι Κοέν σχεδόν σε κάθε ταινία τους). Εδώ όμως το κωμικό στοιχείο λείπει παντελώς (ούτε καν ίχνος δεν βρίσκεις) και έχουν επικεντρωθεί στο να αποδώσουν όσο καλύτερα γίνεται έναν αδίστακτο δολοφόνο επί πληρωμή (Μπαρδέμ) που κυνηγά κάποιον (Μπρόλιν) που τυχαία βρήκε $2εκ σε μια τσάντα έπειτα από μια συναλλαγή ναρκωτικών που δεν πήγε και τόσο καλά (αρκετά πτώματα) κοντά στα σύνορα με Μεξικό. Σε κάποιο σημείο μπλέκεται και ένας σερίφης (Τόμι Λι Τζοουνς) όπου στο τέλος καταλαβαίνει ότι τσάμπα κουβαλά το σήμα. Το σενάριο φυσικά δεν παίζει και μεγάλο ρόλο μιας και δεν προσπαθεί ούτε να δείξει από προέρχεται ο καθένας ούτε να αιτιολογήσει τις πράξεις τους. Φυσικά το τέλος έρχεται όταν η γάτα πιάνει το ποντίκι και καθείς παίρνει το δρόμο του.

Σίγουρα πάντως αξίζει να την δείτε για τον Μπαρδέμ και το χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Το είναι ηθοποιάρα το ξέραμε ήδη, εδώ απλώς το επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά σε ένα ρόλο που σίγουρα δεν τον περίμενε κανείς. Σαν σύμβολο μανιακού δολοφόνου ξεπερνά κατά πολύ οποιοδήποτε ίνδαλμα κι αν έχετε στο μυαλό σας. Κάνει σκόνη τον Hannibal και ο Darth Vader μαζί με τον Freddy Cruger φαίνονται απλώς κλόουν για παιδάκια μπροστά του! Το μόνο που με κράτησε βασικά από το να κάνω όλη την ταινία fast forward ήταν ο Σιγκάρ (ο ρόλος του Χαβιέ Μπαρδέμ). Εκτός του ότι είναι ο απόλυτος κακός είναι ο χαρακτήρας που δεν δένει με τους υπόλοιπους (λες και τον έχουν φέρει από άλλο πλανήτη στον Αμερικανικό Νότο) αλλά μόνο οι Κοέν θα μπορούσαν να τον δέσουν έτσι σε ταινία (και εδώ φαίνεται και το ταλέντο τους). Η κόμμωση σε συνδυασμό με αυτό το βλέμμα είναι όλα τα λεφτά με κορυφαία σκηνή έναν από τους πρώτους φόνους στην ταινία, πάνω στον έρημο δρόμο που λέει σε κάποιον άγνωστο να ποζάρει ώστε να μην του χαλάσει το κάδρο της δολοφονίας του! Το ότι δεν ξέρουμε από που έρχεται και που πηγαίνει αλλά μόνο βλέπουμε ότι ο τύπος δεν πάει καλά του δίνει μερικούς πόντους παραπάνω. Αν δεν πάρει το Όσκαρ β' ανδρικού θα είναι πραγματικά αδικία (μιας και έχω δει όλες τις άλλες, οι υπόλοιποι υποψήφιοι ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι δεν φτάνουν)!Όλο το υπόλοιπο καστ στέκεται αρκετά καλά απλώς ο Μπαρδέμ έχει τον ρόλο που τον κάνει να ξεχωρίζει (και ο Τόμι Λι είναι άψογος όπως ακόμη και οι δεύτεροι ρόλοι πχ του Γούντι Χάρελσον).

Από μουσική έχει ελάχιστη σε όλη τη διάρκειά της και η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή. Η μόνη διαφωνία που έχω είναι πως η υποψηφιότητα καλύτερης ταινίας είναι μάλλον άδικη. Η συγκεκριμένη ταινία σίγουρα δεν είναι από τις mainstream των Κοέν παρά το ότι έχει τσιμπήσει υποψηφιότητες για Όσκαρ. Σίγουρα δεν συγκαταλέγεται ευτυχώς στις πατάτες που είχαν κάνει τελευταία (βλέπε "Intolerable Cruelty", "O Brother Where Art thou"). Από την άλλη νομίζω ότι πιο πολύ με χάλασε το ότι περίμενα κάτι σε στυλ "Fargo" και όχι πιο κοντά στο "The Man who wasn't there" (το οποίο επίσης δεν με τρέλανε, οπότε το πιθανότερο είναι ότι το συγκεκριμένο είδος δεν είναι και πολύ του γούστου μου). Αν ξέρετε τη δουλειά των Κοέν δείτε τη. Αν δεν τους ξέρετε καν, πάλι δείτε τη μόνο και μόνο για τον Μπαρδέμ. Αν δεν σας αρέσει ο συνδυασμός Αγγελόπουλου σε φιλμ κυνηγητού, τότε καλύτερα δείτε κάτι άλλο.

Juno

Τελευταία ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος γίνεται όλο και καλύτερος. Σε τέτοιο σημείο που κινδυνεύει να γίνει μαζικός (ειδικά με τα εισιτήρια που κόβουν αρκετές ταινίες απειλούν ακόμη και blockbuster παραγωγές)! Από τις τελευταίες ταινίες που είδα "Η κοιλάδα του Ελά" και το "Juno" ήταν με διαφορά οι καλύτερες (το "Michael clayton" απορώ πως πήρε τόσο καλές κριτικές μιας και όχι πολύ παλιά έχουμε δει σαφώς καλύτερες εκτελέσεις του θέματος "είμαι πολυεθνική και βγάζω παράνομο χρήμα" - πχ Erin Brokovich, Επίμονος Κηπουρός, Ματωμένα Διαμάντια). Αν πλάι σε αυτές (που πρακτικά μόνο το "Juno" είναι ανεξάρτητη παραγωγή) βάλω και το "Έγκυος με την πρώτη φορά" όπως και το "Superbad" (cast και ύφος που δανείζεται και το "Juno") τότε σίγουρα ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος πλησιάζει τρομερά τον πιο "κουλτουριάρη" Ευρωπαϊκό! Ειδικά στο θέμα του συναισθήματος όπου σχεδόν όλο το Χολιγουντ έχει παγιωθεί στην απεικόνιση του "Όσα παίρνει ο άνεμος" σιγά σιγά βλέπω ότι αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο πραγματικοί και να αφήνουν τα υπέρμετρα κλισέ και ευκολίες.

Κοιτάζοντας το σενάριο του "Juno" πιστεύει κανείς ότι θα δει άλλη μια γλυκανάλατη & ευαίσθητη ταινία σχετικά με την εγκυμοσύνη στην εφηβική ηλικία (το οποίο είναι τεράστιο πρόβλημα στην Αμερική παρά την ενημέρωση). Ευτυχώς η πραγματικότητα είναι αρκετά καλύτερη! Η ματιά που ρίχνει η ταινία στο συγκεκριμένο θέμα (παρέα με σχέσεις γονέων & παντρεμένων όπως και υιοθεσίας) είναι πραγματικά απίστευτα ρεαλιστική και σίγουρα καθόλου αφελής όπως διάβασα σε αρκετές κριτικές στα sites. Ίσα ίσα πετυχαίνει διάνα στο να δείξει το πως θα έβλεπε ένας 16χρονος την όλη υπόθεση και όχι το κοινό των 30+ (που είναι μάλλον και το κοινό που απευθύνεται).

Το καστ έχει αρκετές γνώριμες φάτσες από το Superbad και το σενάριο είναι μια ασταμάτητη αλληλουχία από ατάκες οι οποίες (χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω) πιστεύω ότι είναι καθρέπτης της σημερινής γλώσσας των πιτσιρικάδων. Από ότι διάβασα η κινηματογραφική έκδοση είχε χάλια μετάφραση. Η μετάφραση που είδα από το Internet ήταν αρκετά καλή παρά τα όποια ορθογραφικά λάθη και προσπαθούσε να μεταφέρει όσο καλύτερα μπορούσε το νόημα της ατάκας. Σίγουρα το σενάριο αξίζει την υποψηφιότητα για Όσκαρ (η σκηνοθεσία δεν μπορώ να πω ότι με έπεισε για βραβείο, χωρίς να σημαίνει ότι είναι άσχημη, απλώς δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο).

Η ταινία οφείλει πολλά εκτός από το σενάριο και στην πρωταγωνίστρια Elen Page (ίσως τη θυμηθείτε από το X-Men) όπου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Το ζει, τα λέει χύμα και τσουβαλάτα και το νιώθει, σε πείθει ότι είναι αυτό το ατίθασο 16χρονο που δεν μασάει. Σίγουρα αξίζει την υποψηφιότητα για Όσκαρ (ίσως όχι τόσο η Maryon Cotyar του "La Vie En Rose"). Πολύ καλή και η μουσική επένδυση (μπορεί όχι του γούστου μου αλλά έχει τρομερές διασκευές).

Αν λάβουμε σαν κεντρική ιδέα πως ένας σύγχρονος έφηβος μπορεί να αντιδράσει σε μια εγκυμοσύνη όπως και το πως αντιδρά ένας πατέρας στο γεγονός αυτό και ένας απροετοίμαστος to be μπαμπάς τότε η ταινία πετυχαίνει διάνα από την οπτική ματιά του εφήβου (και πρακτικά αυτή είναι η σωστή ματιά μιας και αυτός τρώει όλο το πακέτο). Μπορεί λίγο το τέλος να μην φαίνεται και τόσο ρεαλιστικό (η υιοθεσία δεν είναι τόσο απλή όσο απεικονίζεται στην οθόνη) αλλά σώζεται σαφώς από την εύστοχη παρουσίαση όλων των υπόλοιπων γεγονότων.

Μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού αλλά υψηλής ποιότητας που σίγουρα πρέπει να δείτε (ακόμη και αν νιώθετε ότι το θέμα δεν σαν αγγίζει ιδιαίτερα, η αίσθηση εφηβείας στο τέλος είναι σίγουρα ευχάριστη)!

Ο μάγος της Σουβάλας

Έπειτα από αρκετά ΣΚ που όλο πάμε στο χωριό και όλο Αθήνα μένουμε τελικά το προηγούμενο ΣΚ τα καταφέραμε να πάμε στον Παρνασσό (ευτυχώς γιατί αν περιμέναμε αυτό το ΣΚ μπορούσαμε να κάνουμε σκι και στην Πεντέλη αντί για Παρνασσό). Φυσικά σκι δεν κάναμε μιας και ο καιρός ήταν χάλια επίσης (ομίχλη και αρκετή βροχή) οπότε την αράξαμε μέσα. Πάλι καλά που αντί για το Α3 είχα το αμάξι αντικατάστασης, οπότε γλίτωσα και να ρυμουλκήσω το βυτιοφόρο από πίσω (γεμίζει με 52 λίτρα από σχεδόν στεγνό και βγάζει σε συνθήκες στρωσίματος 350χλμ αυτονομία, τρομερή οικολογία οι Γερμανοί της Αudi! Όταν το στρώσω δηλαδή με βγάζει δεν βγάζει δουλειά-σπίτι με ένα γέμισμα)!

Παρά τον καιρό όταν ανεβαίνουμε χωρίο δύο είναι οι ταβέρνες που πάμε πάντα: Ο Μάγος στην Σουβάλα (επίσημο όνομα για τους μη ιθαγενείς Πολύδροσο) και άλλη μια που δεν ξέρουμε καν το όνομα της αλλά είναι η πρώτη πάνω στην πλατεία της Αγόριανης (AKA Επτάλοφος). Αρχικά ξεκινήσαμε το Σάββατο για Αγόριανη μιας και είναι πιο γκουρμέ (κλασσική χασαποταβέρνα της περιοχής αλλά έχει σαλάτες με ρόδι & κουκουνάρι, σούπα με καραμελώμενο πράσο και διάφορα άλλα πιάτα που σκέφτεται ο μάγειρας εκείνη τη μέρα)! Δυστυχώς στον δρόμο συναντήσαμε χιόνι, μια η γυναίκα να φοβάται για το παιδί, μια το ότι δεν είχαμε αλυσίδες αλλά και μέχρι να γυρίσουμε θα το είχε παγώσει, άφησα πίσω τις εφηβικές "ανησυχίες" για το πως πλαγιολισθαίνει η μαούνα (λέγε με Passat) πλάι στο γκρεμό και γυρίσαμε πίσω στη Σουβάλα για τον Μάγο. Για όσους πάνε Αγόριανη πάντως και πιουν νερό από την πηγή είναι τουριστικό scam το ότι κάνεις αγόρια από τη συγκεκριμένη πηγή: έχω πιει αμέτρητα λίτρα νερό από μικρός αλλά κατέληξα με 2 κόρες, οπότε μην ελπίζετε!

Τον Μάγο θα τον βρείτε ακριβώς μόλις διασχίσετε την πλατεία του Πολύδροσου και αρχίσετε να βγαίνετε εκτός χωριού. Είναι σε θέση που έχει πιάτο όλο τον κάμπο και το βουνό και τα τεράστια παράθυρα σας αφήνουν να την απολαύσετε. Αν πάτε μέρες που έχει αρκετό κόσμο στο χιονοδρομικό καλό είναι να κάνετε κράτηση μιας και είναι τίγκα. Αν είστε μέρες όπως αυτές που ανεβήκαμε εμείς και δεν είχε κόσμο ή off-season τότε δεν υπάρχει πρόβλημα (βέβαια off-season δεν έχει και όλο το μενού).

Αν σας αρέσουν τα γλυκά και ειδικά το καζάν ντιπί τότε ρωτήστε από την αρχή αν έχει φέρει και κάντε κράτηση γιατί τελειώνει αμέσως. Δεν είναι στάθμης Gulloglou αλλά αρκετά καλό (ειδικά για το μέρος που το βρίσκεις). Οι γλυκατζήδες εναλλακτικά έχουν επιλογή γιαουρτιού με βύσσινο (σπιτικά και τα 2). Επίσης σε όσους μυρίζει το αρνί και τα προϊόντα του από χιλιόμετρο (βλέπε γυναίκα μου) οι ταβέρνες της περιοχής δεν είναι ότι καλύτερο μιας και τα περισσότερα πιάτα είτε είναι ντόπια είτε αγοραστά από γύρω προμηθευτές εστιάζουν κατά 90% σε αρνί και γάλατα, φέτες, γιαούρτια αντίστοιχα. Μια μπριζολίτσα χοιρινή θα την βρείτε παντού όμως. Τέλος, αν είστε σε δίαιτα τέτοια μέρη καλό είναι τα αποφεύγετε (πχ ψητά λαχανικά σχάρας και σαλάτα χωρίς λάδι δεν θα βρείτε εύκολα).

Η παραγγελία σε τέτοια μέρη συνήθως είναι το ίδιο: ξεκινάς με πατάτες κομμένες στο χέρι, λουκάνικα, τηγανιά, τζατζίκι (του Μάγου είναι turbo-super-over-boost μιας και θα μυρίζετε σκόρδο για τουλάχιστον 2 εβδομάδες και ρίχνει και καροτάκι μέσα), βραστά λαχανικά, χόρτα από το βουνό, μάσκουρι (γιαούρτι με αλάτι και φέτα τριμμένη - δεν την φέρνει συχνά ο Μάγος), μπουγιουρντί (τοπική διάλεκτος για σαγανάκι 4 τυριά με ντομάτα και πιπεριά) και κρασάκι χύμα. Φυσικά σαν γεύση και μαγείρεμα δεν έχουν καμία σχέση με το τι θα βρείτε σε Αράχοβα ή Αθήνα. Τίποτα δεν μυρίζει τηγανίλα, όλες οι πρώτες ύλες είναι ολόφρεσκες και άψογα μαγειρεμένες. Όπως θα έπρεπε να είναι τα Βλάχικα πχ (αλλά δεν είναι).

Στα κυρίως υπάρχει φυσικά τεράστια ποικιλία κρεατικών που δεν θυμάμαι καν να καταγράψω. Το αρνί παίζει πρώτη μούρη σε διάφορες μορφές, μπιφτέκια επίσης και καμιά φορά υπάρχει κόκορας κρασάτος ή αγριογούρουνο. Όσες παρέες και να έχουμε πάει έχουν πει τα καλύτερα (και για τον Μάγο και για την άλλη στην Αγόριανη) οπότε δεν θα επεκταθώ (και να ήθελα δηλαδή δεν γίνεται)!

Αφού έχεις σκάσει και ίσα ίσα χωράει το καζαν ντιπί έρχεται ο λογαριασμός και βλέπεις ότι φτάνει τα €35 το ζευγάρι μαζί με tip! Τι άλλο θέλει κανείς ? Καλό φαΐ και τζάμπα (για επίπεδα Αθήνας). Επίσης, πάμε αρκετά χρόνια στη συγκεκριμένη ταβέρνα και η ποιότητά της είναι σταθερή: αν δεν έχει κάτι θα στο πει και αν βλέπουν ότι δεν έχουν τα σωστά πράγματα δεν σερβίρουν καν το πιάτο. Τα κρέατα είναι όλα ντόπια και τα ελέγχουν οι ίδιο.

(Ο Μάγος, Πολύδροσο Φθιώτιδος, Τηλ: 22340-51422)

Ιππικός Όμιλος Βάρκιζας

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) η Βάρκιζα δεν έχει Ιππικό όμιλο, έχει όμως η Βάρη. Εμείς πάντως που τα είχαμε μπερδέψει καταλήξαμε στον Ναυτικό Αθλητικό Όμιλο Βάρκιζας-Βάρης Κυριακή μεσημέρι μιας και είχε υπέροχο ήλιο και μπορούσες να κάτσεις ακόμη και σε ανοιχτό χώρο (φυσικά αρκετές χιλιάδες ακόμη έκαναν το ίδιο με αποτέλεσμα η παραλιακή να είναι πηγμένη - ευτυχώς ήρθαμε από Σαρωνίδα οπότε την πετύχαμε αντίθετα)!

Αν και τηλέφωνο υπάρχει, δεν κάνουν κρατήσεις μετά τις 1:30 (δηλαδή αν θέλεις πρωινό μπορείς άνετα να κάνεις κράτηση). Από την άλλη σου λένε πως δεν έχει πάνω από 15-20 λεπτά αναμονή για να βρεις τραπέζι. Αφού στρίψαμε στο Ya-οφθαλμολουτράκι αριστερά στον παράδρομο, το εστιατόριο του ΝΑΟΒΒ είναι λίγα μέτρα πριν το Λούνα Πάρκ με ένα μικρό κλειστό χώρο, μια ακόμη μικρότερη κουζίνα και αρκετά τραπέζια πάνω στο κύμα. Φυσικά τα πάντα ήταν γεμάτα οπότε είπαμε στον Greek lover μαιτρ (ψαρομάλλης, θαλασσοδαρμένος - τον έτρωγε η αλμύρα πίνοντας μπύρες στην παραλία και κομπολογάκι αντί για anti-stress μπαλάκια) να μας βρει τραπέζι. Όντως σε κάνα 15λεπτο είχαμε κάτσει. Όταν λέμε τραπέζι στο κύμα μην φανταστείτε τίποτε πολυτέλειες, ξύλινα τραπέζια από Βλάχικα, καρέκλες πλαστικές από τον Ταμτάκο και thats it! Φυσικά δεν πας για την καρέκλα αλλά για φυσικό διάκοσμο της παραλίας (που ευτυχώς ήταν σούπερ εκείνη την ημέρα)!

Για τον πανικό που γίνεται (και την ημέρα) παρά το προσωπικό που υπήρχε τα πράγματα κύλησαν - σχετικά - ομαλά. Άλλος στρώνει, άλλος μαζεύει, άλλος παίρνει παραγγελία κτλ ώστε να μην χάνουν την μπάλα. Μάλιστα για την παραγγελία σου αφήνουν το χαρτάκι με το τι υπάρχει διαθέσιμο και σημειώνεις πόσα και ποια πιάτα θες (αρκετά πρακτικό). Η κουζίνα φυσικά προσανατολίζεται στο ψάρι (χωρίς να αποκλείονται τα κρεατικά και τα μαγειρευτά). Αφού παίξαμε sudoku και παραγγείλαμε σχεδόν τα πάντα αράξαμε και απολαμβάναμε στον ήλιο (μέσα από τα παλτό βέβαια μιας και ένα τσουχτερό αεράκι το είχε).

Αν και δεν γέμιζε το μάτι, τελικά η επιλογή ήταν άριστη μιας και αρκετά φάγαμε, και καλά και μας ήρθε και πολύ φθηνά! Από τα ορεκτικά, με εξαίρεση τις πατάτες που ήταν οι κλασσικές προτηγανισμένες (ευτυχώς όχι σε λάδι από εξωλέμβιο) τα υπόλοιπα ήταν αξιοπρεπέστατα (χωριάτικη, βραστά) με μερικά πολύ καλά (μελιτζανο- και λευκή ταραμοσαλάτα). Οι αθερίνες λουκούμι και οι ψητές γαρίδες άριστες! Χταπόδι και ψητό καλαμάρι δυστυχώς είχαν τελειώσει οπότε περιοριστήκαμε στα τηγανιτά καλαμαράκια (μια χαρά κι αυτά). Τα πρώτα τα πήραμε από 2 γύρους ώστε να φτάσουν για όλους (6 άτομα ήμασταν αλλά 6 πεινασμένα!). Για κυρίως έπαιξαν στη σέντρα μακαρονάδα θαλασσινών και ριζότο με γαρίδες (top και τα δύο). Φυσικά έφυγαν χωρίς να προλάβουν καν να φέρουν το τυρί (και μαζί με το τυρί ξέχασαν άλλη μια καλαμαράκια, χόρτα και ταραμοσαλάτα). Παράλληλα η μπύρες και τα ούζα έδιναν κι έπαιρναν (με τη 2η γύρα πάγο να έρχεται μαζί με το λογαριασμό)!

Σύνολο μας βγήκε €38 το ζευγάρι, που φυσικά είναι τσάμπα για τραπέζι πάνω στο κύμα και για φαγητό καλής ποιότητας (ειδικά αν το συγκρίνεις με το τι τρως στα περισσότερα παραλιακά με τραπέζι έξω από Βάρκιζα έως Σούνιο σίγουρα μιλάμε για καλύτερη ποιότητα από το μέσο όρο). Τουλάχιστον πήρα πίσω το αίμα μου για το φιάσκο της Παρασκευής!

(Ναυτικός Αθλητικός Όμιλος Βάρκιζας-Βάρης, Ανατολική Ακτή Βάρκιζας,210-8974305)

El Partoleon

Είναι κάτι μέρες που αν ξεκινήσουν στραβά θα τελειώσουν ακόμη χειρότερα. Η Παρασκευή που πέρασε είναι η ατράνταχτη απόδειξη του νόμου του Μέρφυ στην πράξη. Στις 6μμ παραλαμβάνω το καινούριο εταιρικό αυτοκίνητο το οποίο είναι ίδιο ακριβώς με μια παλιότερη διαφήμιση (νομίζω της Huyndai) όπου στην πιο πλούσια εκδοχή του οι Γερμανοί (Audi) σου δίνουν 1 τιμόνι, 4 πόρτες, 4 ρόδες και το κλειδί στο χέρι (και ανακαλύπτεις ότι οι 2 σελίδες extra που διάβαζες στο διαφημιστικό έχουν τα φώτα εσωτερικού, φλας, φώτα μπροστά για τη νύχτα, υαλοκαθαριστήρες - που τους χρεώνουν πιο ακριβά από το να σου πούλαγαν ένα Πακιστανό από τα φανάρια). Θα μου πει κανείς γιατί γκρινιάζω, μου δίνουν γάιδαρο και τον κοιτάω στα δόντια. Πιο πολύ είχα σπαστεί γιατί το επέλεξα για την ιπποδύναμη και μόλις είδα την άλλη μου επιλογή (λιγότερα άλογα αλλά περισσότερα λούσα) κατάλαβα πως ίσως να έχω γεράσει και να πρέπει να δίνω περισσότερη βάση στην άνεση παρά στην ταχύτητα. Ίσως και να μου την έδωσε ότι το τελευταίο Κορεάτικο (γιατί τα Ιαπωνικά έχουν ξεπεράσει προ πολλού τους Γερμανούς) έχει πιο πολλά extra στον βασικό εξοπλισμό!

Να μην σας ζαλίσω, το αμάξι το γκαντέμιασα από την αρχή (και θα δείτε στο τέλος την γκαντεμιά). Γυρίζω σπίτι όπου κανονίζουμε να πάμε για φαγητό στο El Bandoneon. Αργεντίνικο, ατμοσφαιρικό, με live tango, σε λίγο θα με έπειθα ότι μπορεί και να ερωτευόμουν ξανά τη γυναίκα μου! Αφού έχει υποχρεωθεί φίλος μου για να βρει τραπέζι κατά τις 8μμ που καταλήξαμε στο ποιοι και πόσο θα πάμε, μου έρχεται η ιδέα ότι ίσως στο μενού να μην έχει κάτι να φάω. Κάτι τα Αργεντίνικα κρέατα, κάτι η πρόσφατη εμπειρία στον Τηλέμαχο BBQ που έφαγα χόρτα με ψωμί και πατάτες (νόστιμα μεν αλλά όχι για €100 δε!) λεω ας πάρω τηλέφωνο να μάθω αν υπάρχει κάτι και για μένα. Η απάντηση αρνητική: αν θέλω να βοσκήσω σαλάτα σπανάκι ή να μου φτιάξουν σούπα (όπου γενικά σούπες δεν τρώω γιατί μου θυμίζουν τα παιδικά χρόνια του φιδέ και ψαρόσουπας)!

Έλα όμως όπου επειδή είχε υποχρεωθεί ο φίλος μου και ήθελε και η υπόλοιπη παρέα τελικά αναγκάστηκα να πάω (τουλάχιστον στον Τηλέμαχο είχα κάνει εγώ τη βλακεία και δεν το ήξερα ότι από το μενού έβγαλαν τα ψάρια). Το να το ξέρω από πριν ότι δεν θα φάω και ότι θα μου τον πιάσουν ήταν λίγο χοντρό αλλά δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που πετάω λεφτά για φαγητό. Στην προσπάθεια της γυναίκας μου να φτιάξει το κέφι ρίχνουμε κι ένα καβγά (τρομερή προσπάθεια, αλλά αν στραβώσω άστα να πάνε!) οπότε χάνουμε και το σινεμά που είχαμε κανονίσει από πριν!

Έτσι υπέροχα που είχε ξεκινήσει το απόγευμα φτάνουμε κατά τις 11μμ στο El Bandoneon και πράγματι η ατμόσφαιρα (παρά τα νεύρα μου) είναι μοναδική. Ο διακοσμητής έχει κάνει θαύματα από τη σάλα μέχρι και τις τουαλέτες! Καταφτάνουν και οι υπόλοιποι και αρχίζει η παραγγελία. Το τι θα πάρουμε ήταν εύκολο: 4 ορεκτικά 2 σαλάτες, τα πήραμε όλα μιας και ήμασταν 6 και διαλέξαμε από 3 κυρίως μιας και η απλή μερίδα ήταν τεράστια. Αντίθετα με τα κυρίως που ήταν τεράστια (κρεατικά μόνο, που φτάνουν από Αργεντινή σε κενό αέρος για να διατηρήσουν το άρωμα Cajolin ... εεε τη φρεσκάδα τους) τα ορεκτικά ήταν σε πιο minimal μεγέθη (και η τελευταία ελπίδα να χορτάσω εξανεμίστηκε)! Να σημειωθεί ότι το service ήταν άψογο, από τις λίγες φορές που δεν χρειάστηκε καθόλου σε όλη τη διάρκεια του γεύματος να ζητήσουμε σερβιτόρο μιας και ήταν όλα στο χρόνο που θέλαμε και χωρίς να καταλάβουμε καν την παρουσία τους γύρω μας (όσο αθόρυβα έπρεπε και τρομερά εξυπηρετικοί). Μάλιστα πριν την παραγγελία σου παρουσιάζουν τις διαθέσιμες μερίδες και τους τύπους κρέατος ώστε να ξέρεις τι θα πάρεις.

Παράλληλα με την παραγγελία ξεκινάει και το πρόγραμμα μουσικής (live Αργεντινός, ενδιάμεσα CD των Gotan Project και έπειτα tango με ένα ζευγάρι). Μουσική - ατμόσφαιρα και χορός έδεναν μια χαρά. Το είδαμε μια, δυο, τρεις έπειτα άρχισε να γίνεται λίγο μονότονο (ήμουν και αρκετά ξινός αλλά πάντως δεν ήταν αρκετό για να σε ξεσηκώσει να χορέψεις με τίποτα)! Τα φαγητά ξεκίνησαν να έρχονται. Από τις 2 σαλάτες έφαγα αυτή με το σπανάκι και σως ροκφόρ μιας και η άλλη είχε bacon. Σε συνδυασμό με το ψωμί που μας έκαναν refill κάθε λίγο ήταν απίστευτα χορταστική. Από τα υπόλοιπα ορεκτικά, τα 2 που δεν είχαν κρέας ήταν ένα σαγανάκι με ρίγανη σε κρούστα και ένα γλυκό αχλάδι σε brioche με κατσικίσιο τυρί (πρακτικά μια μπουκιά - ούτε που πρόλαβα να δοκιμάσω). Το σαγανάκι ήταν επίσης τρομερό γιατί εκτός από τα 2 μπουκάλια νερό που ήπια στο εστιατόριο ήπια και άλλα 2 μόλις γύρισα σπίτι - άρα αν είχε σκοπό να καταναλώσεις υγρά τον κατάφερε με 100% επιτυχία!

Όταν ήρθαν τα κυρίως έκανα πως κοίταγα το ταγκό (αν και περίμενα να δω και καμία γκόμενα σε άλλο τραπέζι ή έστω τη χορεύτρια, οι θηλυκές παρουσίες ήταν γενικά μέτριες οπότε ούτε οφθαλμόλουτρο δεν έπαιζε!). Από τα 3 κυρίως μόνο το 1 ενθουσίασε τους υπόλοιπους, τα υπόλοιπα 2 μέτρια προς κάτω του μετρίου. Έρχεται το μενού με τα γλυκά και λεω ας πάρω ένα σουφλέ σοκολάτας να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Οι υπόλοιποι πήραν μια ποικιλία με μίνι-γλυκά από το μενού. Τα γλυκά ήταν μάλλον τα χειρότερα από όλα τα υπόλοιπα (και το σουφλέ και η ποικιλία). Για πρώτη φορά μάλλον στη ζωή μου αφήνω σουφλέ σοκολάτας μισοτελειωμένο (αυτό τα λέει όλα)!

Κατά γενικά ομολογία όλων, το ότι 6 άτομα με 2 μπουκάλια κρασί και 3 κυρίως (όχι 6) πληρώσαμε €250 ήταν ακριβά. Πέραν της προσωπικής μου διάθεσης, το ότι χρεώνεις από €10 τα ορεκτικά και από €40 όλα τα κυρίως, εξασφαλίζεις ότι το €55 θα το έχει ο άλλος με το καλημέρα (αν βάλεις νερό και κουβέρ). Αν θέλει να φάει σωστά το €80 το έχει στο νερό. Πληρώνεις θα μου πεις το θέαμα και το ταγκό. ΟΚ να το πληρώσω, αν δεν φάω καλά όμως το tango και οι Gotan Project δεν θα με χορτάσουν. Εκεί που χάνει το μαγαζί είναι ότι βλέποντας το μενού πιστεύεις ότι θα φας gourmet φαγητό με ωραία, χαλαρή και ερωτική ατμόσφαιρα. Το 2ο κομμάτι ισχύει αλλά το πρώτο καμία σχέση δεν έχει με gourmet. Αν ο σεφ δεν έχει την ικανότητα να συνδυάζει γεύσεις και υλικά σωστά και με φαντασία, το πιάτο μένει σε μια ωραία περιγραφή και σταματάει εκεί. Τουλάχιστον παλιότερα (από ότι μας είπαν 2 φίλοι) ήταν πιο απλή κουζίνα και πιο εύγευστη. Η προσπάθεια να το γυρίσει σε πιο σύνθετα πιάτα δεν είναι σίγουρα επιτυχής.

Αν κανείς συγκρίνει Baccarat, El Bandoneon και El Pecado (όχι ότι μιλάμε για ίδιο concept αλλά πιστεύω έχει το ίδιο target group) το ιδανικό θα ήταν το live και το πρόγραμμα του Baccarat στο χώρο του El Bandoneon με το φαγητό του El Pecado. Δυστυχώς κανείς δεν φαίνεται να το έχει καταλάβει, ενώ και οι 6 που τα έχουμε επισκεφθεί και τα 3 εστιατόρια είδαμε ξεκάθαρα ότι θα ήταν ο καλύτερος συνδυασμός. Στο μόνο που ξαναπάς πάντως είναι το El Pecado, τα άλλα είναι για μια επίσκεψη για να πεις ότι τα έχεις δοκιμάσει (κάτι σαν τα MILF, όλοι οι άντρες θα το έκαναν, θα έβλεπαν ότι η γριά κότα και το ζουμί είναι μύθος και θα γύρναγαν στα 19χρονα πάλι :-)).

(El Bandoneon,Βιργινίας Μπενάκη 7, Πλ. Μεταξουργείου, 210-5224346)

PS: Η γκαντεμιά έκλεισε βέβαια όταν αφού φύγαμε γύρισα και βρήκα το αμάξι σπασμένο και το τσαντάκι με τα καλλυντικά της γυναίκας μου να λείπει!!! Ναι ο Βοτανικός και το Μεταξουργείο θα γίνει hot spot - όχι για αυτούς που το επισκέπτονται αλλά για αυτούς που ζούνε εκεί και θα κάνουν καλή μπάζα με κάθε ανύποπτο και αφελή επισκέπτη! Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα τα έκαναν τα καλλυντικά βέβαια (εκτός και αν τα έδωσαν δώρο σε κανένα "εργαζόμενο" κορίτσι της γύρω περιοχής).