O Παπαδόπουλος ξαναχτυπά...

Πρώτη έξοδος που έχουμε παρκάρει τη μικρή στη γιαγιά και κατεβαίνουμε κέντρο για ψώνια και φαγητό Κολωνάκι. Οι επιλογές όχι τόσο πολλές μιας και είναι μεσημέρι αλλά και πάλι αρκετές για να χάσεις τη μπάλα. Καταλήγουμε στον Παπαδάκη (είναι fan της Μπαρμπαρήγου η γυναίκα μου, το πρότεινε και ο φίλος που είχε γράψει το review την προηγούμενη εβδομάδα, το έχουμε διαβάσει και αρκετές φορές οπότε είπαμε να σχηματίσουμε και την προσωπική μας άποψη).

Το εστιατόριο είναι τέρμα στη Βουκουρεστίου προς Λυκαβηττό, σε ένα πολύ ήσυχο δρόμο με τραπεζάκια έξω. Αν και τα τραπέζια στη Βουκουρεστίου έχουν όντως καλή θέα, επειδή ο ήλιος ήταν στα φουλ του είπαμε να κάτσουμε στα σκιερά στη μεριά της Φωκυλίδου. Ο χώρος είναι μοντέρνος (φέρνει προς Mamaca's στο λίγο πιο φινετσάτο). Τα τραπέζια αρκετά για μεσημέρι αλλά βράδυ νομίζω θα γεμίζει. Αφού κρυφακούσαμε τη συζήτηση ζεύγους άντρων για τα πια είναι η καλύτερη κρέμα νυκτός και lipgloss αποφασίσαμε να παραγγείλουμε (το ότι πλησιάζουμε το San Francisco το προσπερνάω γιατί το profil του blog είναι gay friendly, politically correct, without racial or sexual discriminations και λοιπές μαλακίες).

Ο κατάλογος απλός με αρκετά πιάτα όμως για όλα τα γούστα (κρέας, ψάρι, ριζότο, ζυμαρικά). Η έμφαση βέβαια είναι στο ψάρι και τα θαλασσινά. Για να έχουμε πιο πλήρη άποψη είπαμε να μην δοκιμάσουμε τα πιάτα που προτείνει το προηγούμενο review και πήραμε χταπόδι κρασάτο με τριμμένο πατατάκι, ριζότο με γαρίδες, καραβίδες σβησμένο με Visanto και παπαρδέλες (χυλοπίτες τις έλεγε) με μελιτζάνα, ντομάτα και Ναξιώτικο τυρί. Γλυκό δεν δοκιμάσαμε γιατί μετά τα 15 κιλά που έχω πάρει (και δυστυχώς δεν τα πήρα από βόλτες σε εστιατόρια αλλά από γλυκά στο σπίτι $#@#$) λεω να μην διατηρήσω τη σιλουέτα αγοριού της Michelin για πολύ ακόμα.

Θα ξεκινήσω με το πιο αδιάφορο πιάτο, που ήταν οι παπαρδέλες. Αδιάφορο για έναν και μόνο λόγο. Όλα τα υπόλοιπα ήταν τόσο εκπληκτικά που δυστυχώς το συγκεκριμένο δεν μπορούσε να δώσει κάτι παραπάνω. Δεν το λες άσχημο αλλά όταν δοκίμασα το ριζότο της γυναίκας μου είπα ότι για πρώτη φορά θα φάω το δικό της (έτσι γιατί συνέχεια παραπονιέται ότι παραγγέλνω τα καλά πιάτα). Το κουβέρ έχει πολύ καλό ψωμί (δεν είναι στην κλάση του Τηλέμαχου ή της Γιορτής αλλά το λες καλό για ταβέρνα) με υπέροχες ελιές (μην ρωτήσετε από που, απλώς να τις φάτε όλες!).

Το χταπόδι (έχει 2-3 παραλλαγές) ήταν μια σκέτη απόλαυση. Έλιωνε στο στόμα σαν λουκούμι, άφηνε τη σπιρτάδα του κρασιού και το πατατάκι ήταν όντως τριμμένο TSAKIRIS (σαφώς και δεν ήταν TSAKIRIS βέβαια!). Μετά το ορεκτικό οι προσδοκίες ανέβηκαν, μέχρι που έφτασε το ριζότο. Υπάρχει μέτριο ριζότο (στο 70% των εστιατορίων δηλαδή), υπάρχει καλό ριζότο και υπάρχει και το ριζότο της Αργυρός! Πραγματικά βρασμένο μέσα στο ζουμί από τις καραβίδες (επίσης υπέροχες), σωστά μαλακό από έξω και ίσα ίσα σκληρό στον πυρήνα του, όπως πρέπει να είναι, κατάφερνε να δημιουργήσει πολλαπλούς γευστικούς οργασμούς με την 1η κουταλιά. Μπορώ να γράψω κι άλλα όμως με βλέπω να παρατάω το πληκτρολόγιο και να πηγαίνω Παπαδάκη οπότε σταματώ εδώ.

Συνολικά, το εστιατόριο είναι όντως ακριβό (€60 μας πήγε για 3 πιάτα και 2 μπουκάλια νερό). Φυσικά αν είχαμε πάρει ψάρι θα μιλούσαμε για αρκετά πιο πάνω. Σίγουρα όμως αξίζει κανείς να πάει γιατί έχει γεύσεις που δεν θα βρει εύκολα (για να μην πω με τίποτα) σε αντίστοιχη ταβέρνα και προσφέρει και το κατάλληλο περιβάλλον για να συνδυαστεί και με επίσημες εξόδους ή για πιο prive καταστάσεις. Προσωπικά είναι από τα λίγα εστιατόρια που πας με υψηλές προσδοκίες και φεύγεις με ακόμη μεγαλύτερες για την επόμενη φορά. Η Αργυρό έκανε ένα γύρω από τα τραπέζια για να ρωτήσει εντυπώσεις και - άξια - εισέπραξε τα καλύτερα σχόλια!

(Βουκουρεστίου 47 και Φωκυλίδου, Κολωνάκι, 210-3608621)