2046 moods for love!

Αν και ο Wong Kar Wai κοντεύει 10ετία που είναι γνωστός στο κινηματογραφικό στερέωμα και παρά το ότι είχα ακούσει μόνο θετικά για τις μέχρι τώρα δημιουργίες του δυστυχώς μόνο πρόσφατα κατάφερα και είδα το In the Mood for love (Ερωτική Επιθυμία) και το 2046. Τελικά έκανα μεγάλη βλακεία που δεν τις είχα δει νωρίτερα γιατί απλούστατα οι ταινίες του είναι απίστευτες!

Ο Kar Wai είναι μάγος στο να παίρνει απλές ιστορίες (σαν σενάριο είναι ένα τυπικό love story συνήθως που το έχουμε δει άπειρες φορές στη μεγάλη & μικρή οθόνη) και να το μετατρέπει σε αριστούργημα με τις λήψεις, τα χρώματα και τη μουσική που το ντύνει. Θες να βάλεις την ταινία σε slow motion μόνο και μόνο για να χορτάσεις το κάθε καρέ και να μην τελειώσει γρήγορα η οπτική και ηχητική ευδαιμονία που βλέπεις! Είναι απλώς μαγικό! Όχι, δεν γύρισα πρόσφατα από τα Ζωνιανά ούτε άρχισα να κάνω παρέα με φοιτήτριες δραματικής σχολής (που δεν θα με χάλαγε κιόλας!) απλά αν δεν έχετε δει τις 2 παραπάνω ταινίες και είστε σινεφίλ (ή τουλάχιστον το πιστεύετε) πρέπει να το κάνετε αμέσως (με προϋπόθεση βέβαια να μην είστε φανατικός του Σταλόνε ή έχετε διαρκείας στα Village μιας και τότε τσάμπα διαβάζετε το post!)

Αν και Ασιάτης μην περιμένετε κάτι σε στυλ Oldboy ή Τίγρης και Δράκος (ή ακόμα χειρότερα Brokeback Mountain) αν και έχουν μερικά κοινά (φωτογραφία, χρώματα και υποβλητική ατμόσφαιρα βρίσκεις και στις δημιουργίες του Park Chan-Woo και του Ang Lee). Πιστεύω ότι και ταινία χωρίς σενάριο να έκανε, ο κόσμος που δημιουργεί στις ταινίες του είναι τόσο εξωπραγματικός αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς να ξεκολλήσεις! Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι μίξη Κισλόφσκι και Λιντς (με υπόθεση που να βγάζει νόημα όμως και χωρίς υπερφυσικά μηνύματα!). Τα συναισθήματα είναι διάχυτα στην ταινία και εκεί που περιμένεις την κορύφωση βλέπεις μια έκρηξη χρωμάτων στη θέση τους που σε αφήνει σαστισμένο!

Για την δε μουσική επένδυση τα λόγια είναι λίγα. Αν πιστεύετε ότι τα OST του Ταραντίνο ήταν τέλεια, τότε πρέπει να ακούσετε αυτά (σε εντελώς άλλο στυλ εννοείται βέβαια). Το γεγονός ότι η γυναίκα μου που πέφτει ξερή για ύπνο στις 9μμ κάθε μέρα κατάφερε στον ύπνο της να ακούσει το soundtrack και να μου ζητήσει να το κατεβάσω (δεν ξέρει καν ότι κάποια εποχή τα CD τα αγοράζαμε!) επιβεβαιώνει ότι εκτός από τη σκηνοθεσία και η μουσική είναι άψογη.

Οι ηθοποιοί, αν και σίγουρα στο ύψος των περιστάσεων (Ζανγκ Ζιγί, Γκονγκ Λι και Τονι Λέουνγκ είναι εγγύηση) περνάνε σε 2η μοίρα μιας και νιώθεις ότι απλώς κινούνται στο σύμπαν του Kar Wai. Πραγματικά έχασα που δεν τις είχα δει στο σινεμά και περιορίστηκα στο DVD. Μιας και η επόμενη ταινία του (My blueberry nights) βγαίνει σύντομα στις αίθουσες (και ήταν η εναρκτήρια ταινία στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης) είπα να το παίξω κι εγώ επίκαιρος (και χωρίς να με πληρώνουν οι εταιρίες διανομής για να γράφω σε Κυριακάτικα ένθετα :-) ). Δυστυχώς κάτι μου λέει ότι κινείται σε εντελώς άλλο κλίμα και ίσως να μην είναι ακριβώς σε ότι μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα (ελπίζω να βγω ψεύτης βέβαια). Πάντως για Χριστούγεννα αν θέλετε κάτι ρομαντικό πέρα από Χολιγουντιές τύπου Love actually κτλ δεν θα βρείτε τίποτα πιο χαρούμενα καταθλιπτικό από τις 2 αυτές ταινίες για να δείτε με τον/την αγαπημένη σας (μην κολλήσετε στα σιρόπια προσέχετε μόνο!)